Święta Faustyna APOSTOŁKA BOŻEGO MIŁOSIERDZIA „Sekretarko najgłębszej tajemnicy mojej, wiedz o tym, że jesteś w wyłącznej poufałości ze mną; twoim zadaniem jest napisać wszystko, co ci daję poznać o moim miłosierdziu dla pożytku dusz, które czytając te pisma, doznają w duszy pocieszenia i nabiorą odwagi, aby zbliżyć się do mnie. A więc życzę sobie, abyś wszystkie wolne chwile poświęcała pisaniu” (Dz. 1693).

Dzieciństwo Maria Faustyna Kowalska, właściwie Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 r., jako trzecie z dziesięciorga dzieci Stanisława Kowalskiego i Marianny z domu Babel, rolników ze wsi Głogowiec. Dom we wsi Głogowiec, w którym urodziła się Helena Kowalska

Powołanie W wieku siedmiu lat Helena Kowalska po raz pierwszy odczuła powołanie do życia zakonnego. W 1924r, podczas zabawy tanecznej w łódzkim parku "Wenecja" doznała widzenia umęczonego Jezusa, który miał jej wydać polecenie wstąpienia do zakonu. Bez zgody rodziców udała się do Warszawy. Klasztor Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie, w którym żyła Faustyna Kowalska

Helena dojeżdżała do stolicy, aby znaleźć zgromadzenie, które chciałoby ją przyjąć. Wielokrotnie spotykała się z odmową. Ostatecznie przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, matka Michaela Moraczewska, wyraziła chęć przyjęcia jej do zakonu, wskazując jednak, że warunkiem niezbędnym do stania się członkiem wspólnoty jest wpłata posagu. Helena Kowalska przez dwa lata opiekowała się dziećmi małżeństwa Lipszyców z Warszawy, w tym czasie zarabiając pieniądze na wyprawkę

Życie klasztorne 1 sierpnia 1925 r. mając wymaganą kwotę, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i rozpoczęła postulat. W klasztorze pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. 30 kwietnia 1926 r. uczestniczyła w obłóczynach. Przyjęła czarno-biały habit oraz imię Maria Faustyna. 30 kwietnia 1928 r. złożyła pierwsze śluby zakonne. W czerwcu 1929 r. , po pobycie w Wilnie i w warszawskim domu na ul. Żytniej, zamieszkała w nowo powsta- jącym klasztorze na Grochowie, przy ul. Hetmańskiej. Rok później przyjechała do Płocka, gdzie w domu klasztornym przy Starym Rynku przebywała ponad dwa lata, wykonując obowiązki sprzedawczyni w sklepie piekarniczym. Przez kolejne lata wyjeżdżała pracować m.in. do Kiekrza i Białej.

27 maja 1933r. wyjechała do Wilna, przebywając tam z przerwami do 1936r. Zajmowała się tam przyklasztornym ogrodem. 21 marca 1936 r. Maria Faustyna Kowalska została przeniesiona z domu zgromadzenia w Wilnie do Walendowa, a po kliku tygodniach do Derd. Na ostatnie miejsce przeprowadzki wyznaczono jej dom w Krakowie, dokąd przyjechała 11 maja 1936r. i przebywała aż do śmierci.

Objawienia i mistyczne przeżycia Na polecenie jednego ze swoich spowiedników, ks. Michała Sopoćki, Faustyna zaczęła prowadzić szczegółowy zapis swoich przeżyć, znany potem jako Dzienniczek. Opisywała w nim cierpienia i przeciwności, stany mistyczne jakich doznawała, przede wszystkim liczne wizje i objawienia. Dotyczyły one między innymi namalowania obrazu Jezu ufam Tobie (do którego Jezus miał dać szczegółowe wskazówki), modlitw Koronki do Miłosierdzia Bożego i Godziny Miłosierdzia, ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego (w pierwszą niedzielę po Wielkanocy), szerzenia czci Miłosierdzia i obietnic z nim związanych, oraz powołania do życia nowego "zgromadzenia", czyli takiego dzieła w Kościele, które by podjęło zadanie wypraszania miłosierdzia dla świata (Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia).

Zapisała również polecenie Jezusa Chrystusa żądającego, by zostało założone nowe zgromadzenie głoszące na cały świat kult Miłosierdzia Bożego. Zgromadzenie to miało również zrzeszać wszystkich świeckich wiernych kościoła katolickiego. Nakaz ten urzeczywistnił się wraz z powołaniem do życia Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego i powołaniem świeckiego Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia. W czerwcu 1933r. spotkała swojego duchowego powiernika, ks. Michała Sopoćko, późniejszego błogosławionego Kościoła katolickiego. W czasie pobytu w Wilnie, 2 stycznia 1934r. wraz z przełożoną m. Ireną Krzyżanowską odwiedziła malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, który namalował obraz Miłosierdzia Bożego (Jezusa Miłosiernego) sugerując się wskazówkami. Według relacji świętej, wizerunek nie oddawał piękna postaci widzianej w wizjach. Dom św. Faustyny w Ostrówku

Dzienniczek Dzienniczek Siostry Faustyny pisany był w Wilnie i Krakowie w latach 1934 – 1938, na polecenie Jezusa. "Dzienniczek" jest opisem życia wewnętrznego autorki. Opisuje codzienne życie Marii Faustyny (dorastanie do powołania, trudy życia klasztornego, cierpienia fizyczne i duchowe), lecz główny nacisk kładzie na rozwój „wewnętrzny świętej. W „Dzienniczku opisane są wizje Chrystusa, które otrzymywała, stany oschłości wewnętrznej, widzenia piekła, czyśćca i nieba. Jezus Chrystus wskazuje na Miłosierdzie Boże, jako na jedyny ratunek dla świata. Opisany jest również dialog duszy Marii Faustyny z Jezusem Chrystusem i Maryją.

„”Dzienniczek” zawiera również orędzie Miłosierdzia Bożego przekazane świętej przez Chrystusa, wraz z nowymi formami kultu. Pamiętnik opisuje miłość świętej Faustyny do Trójcy Świętej, która doprowadziła ją do zjednoczenia z Bogiem. Z zapisków wynika, że głoszenie kultu Miłosierdzia Bożego stało się z czasem dla Marii Faustyny główną treścią jej życia. Na kartach dzieła Chrystus obiecuje pośmiertnie ją wywyższyć i uczynić w Niebie „sekretarką Bożego Miłosierdzia” Relikwie św. Faustyny

Komunia Święta w objawieniach świętej Faustyny: Podczas Komunii św. widziałam Pana Jezusa zamiast kapłana udzielającego Komunii św. i pomyślałam, że pójdę do tej kolejki, ale wtedy zobaczyłam, że w miejsce drugiego kapłana też stał Jezus, że On jest każdym kapłanem, który udziela Komunii św. Wszystko jedno do którego pójdę, zawsze będzie tam Jezus zamiast niego. A kiedy uklękłam do modlitwy po przyjęciu Sakramentu usłyszałam Jezusa: „Kiedy Mnie przyjmujesz myśl o Mnie, a nie o modlitwie i nie o kapłanie, przed którym klękasz. Myśl tylko o Mnie, bo Mnie przyjmujesz. Ja wchodzę do twojego serca i twojej duszy. Ty Mnie nosisz tak, jak Moja Matka nosiła Mnie w sobie, więc miej świadomość tej wielkiej łaski”.

Śmierć Faustyna Kowalska przewlekle chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego, która początkowo była całkowicie nierozpoznawalna. We wrześniu 1936 roku i w kwietniu 1938 roku została wysłana do szpitala chorób zakaźnych na Prądniku. 14 kwietnia 1937 r. doznała cudownego uzdrowienia. Ostatecznie wróciła do stanu zdrowia sprzed cudu, traktując chorobę jako zadośćuczynienie za grzechy i spełnianie woli Boga. Faustyna odbyła kurację w uzdrowisku Rabka-Zdrój. Ze względu na komplikacje zdrowotne przestała zajmować się ogrodem. Pełniła obowiązki furtianki. Sarkofag ze szczątkami Świętej Faustyny Kowalskiej

Zmarła 5 października 1938r., do ostatniej chwili zachowując świadomość. 7 października 1938r.odbył się pogrzeb Faustyny. Na uroczystości nie był obecny nikt z rodziny, gdyż zmarła nie chciała narażać ich na koszty podróży. Została pochowana w grobowcu na cmentarzu zakonnym w Krakowie na Łagiewnikach. 25 listopada 1966r. jej szczątki przeniesiono do kaplicy klasztornej. Obecnie znajdują się w sarkofagu na ołtarzu, pod słynącym łaskami obrazem Jezu ufam Tobie, namalowanym przez Adolfa Hyłę.

Beatyfikacja i kanonizacja Faustyny Kowalskiej Informacje na temat życia Faustyny Kowalskiej były zbierane na polecenie prymasa kard. A. Hlonda i m. Michaeli Moraczewskiej od 1947r. 21 października 1965r.,bp. Julian Groblicki rozpoczął w krakowskiej Kurii Metropolitarnej formalny proce informacyjny odnośnie życia i cnót Faustyny. 7 marca 1992r. Jan Paweł II wydał dekret o heroiczności cnót Faustyny Kowalskiej, a 21 grudnia 1992r.– dekret o cudzie za jej wstawiennictwem. 18 kwietnia 1993r. odbyła się beatyfikacja Faustyny, której dokonał papież Jan Paweł II. Za cud niezbędny do wyniesienia na ołtarze uznano uzdrowienie kobiety chorej na obrzęk limfatyczny.30 kwietnia 2000 r. miała miejsce kanonizacja, której dokonał Jan Paweł II.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Krakowie i w Rzymie Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Krakowie i w Rzymie. Wtedy też zostało ustanowione święto Miłosierdzia Bożego. Za cud kanonicznie stwierdzono uzdrowienie uszkodzonej lewej komory serca polskiego księdza. 10 grudnia 2005r. z inicjatywy arcybiskupa Władysława Ziółka została ogłoszona patronką Łodzi. Fontanna św. Faustyny w Łodzi Opracował: Krystian Ratomski kl. Vc