Bądźmy świadkami miłości

„Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.” ( Rdz 1, 27)

Nasze podobieństwo do Boga: Dusza nieśmiertelna Rozumność Wolna wola ZDOLNOŚĆ DO REALIZACJI MIŁOŚCI „Bóg jest Miłością” (1 J 4, 8.16) „O zmierzchu życia sądzeni będziemy z miłości” (św. Jan od Krzyża)

Możemy to osiągnąć tylko we współpracy z łaską Bożą, Im więcej w nas Boga, tym więcej miłości, Im więcej miłości, tym więcej Boga, Im mniej w nas miłości, tym mniej w nas Boga, Im mniej w nas miłości, tym więcej…

„Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim cnotom nie ma Prawa” (Ga 5, 22-23).

„Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś „Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust” (Ap 3,15-16).

„Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje,

nie jest jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość” (1Kor 13).

„Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca, albo cymbał brzmiący” (1 Kor 13,1).

Posługiwanie się darem języków, nawet ponadludzkich, ale bez miłości, to jakby robienie hałasu przy użyciu najbardziej hałaśliwych instrumentów. Wszelkie talenty nie przedstawiają żadnej wartości bez miłości. Miłość idąca w parze ze słowami jest łatwo rozpoznawalna. Natomiast słowa pozbawione szczerości, życzliwości, ciepła uczuciowego, szybko odsłaniają swoją pustkę i nicość.

„Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie „Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi” (Mt 5,37). „Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu. Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony, i na podstawie słów twoich będziesz potępiony” (Mt 12,36-37). „Nie to, co wchodzi do ust, czyni człowieka nieczystym, ale to, co z ust wychodzi, to go czyni nieczystym” (Mt 15,11).

„Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu. Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może, bracia moi” (Jk 3, 8-10).

„Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym” (1 Kor 13,2).

„… gdybym też miał dar prorokowania” (BT). budowanie innych słowem napominanie pocieszanie tłumaczenie, tego co mówią mający dar języków przekazywanie woli Bożej, prawd wiary głoszenie Ewangelii

Bez miłości: moralizowanie ukazywanie własnej interpretacji chęć bycia dostrzeżonym, podziwianym chęć zdobycia popularności, władzy

Ostrzeżenie: „…i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę,” „Lecz «wiedza» wbija w pychę, miłość zaś buduje” (1 Kor 8,1). Wiedza pochodzi od Boga Musi być do Niego odnoszona- współpraca Musi służyć dobru

„… i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił,…” (BT). Wiara obejmująca swoim zasięgiem całość prawd Bożych Wiara „czysta”, tylko w relacji człowiek – Bóg (?)

„... a miłości bym nie miał, byłbym niczym”. Wiara z miłością „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mt 5,44) „A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi!” ( Mt 5,39) „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski” ( Mt 6,14)

„ Wtedy Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?» Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy” ( Mt 18,21-22)

„Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie„( Mt 25,35-36).

„Nikt nie ma większej miłości nad tę, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13)

„I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał” (1 Kor 13,3).

Pokora, skrytość „Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie” (Mt 6,2-4).

Wdowi grosz „Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”(Mk12,41-44).

„Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby” (Dz 4,34-36).

„…a ciało wystawił na spalenie” Mowa jest o czynie heroicznym ratowania kogoś spośród płomieni (w owym okresie pożary budynków i całych osad ludzkich były nader częste) z narażeniem własnego życia. Najwyższy czyn ofiary wobec drugiego człowieka. Nie mają wartości, gdy czynom takim towarzyszy chęć zdobycia sobie rozgłosu i popularności.

Zasług nie mierzy się trudnościami, jakie trzeba pokonać w drodze do celu, lecz miłością: „Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 4-8).

OGÓLNE PRZYMIOTY MIŁOŚCI W UJĘCIU ŚW. PAWŁA „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15,12). 1. Bezinteresowność: „Niech nikt nie szuka własnego dobra, lecz dobra bliźniego” (1 Kor 10,24). „Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich” (Flp 2,4).

2. Spontaniczność: „Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie prawo Chrystusowe” (Ga 6,2). 3. Szczerość: „Miłość niech będzie bez obłudy. W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi” (Rz 12,9-10a). „Dlatego odrzuciwszy kłamstwo: niech każdy z was mówi prawdę do bliźniego, bo jesteście nawzajem dla siebie członkami” (Ef 4,25).

4. Powszechność: „A zatem, dopóki mamy czas czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze” (Ga 6,10).

„Miłość cierpliwa jest” być dalekim od gniewu, nieskorym do uniesienia oraz umieć wiele znieść, wycierpieć; wielkoduszność, opanowanie znoszenie krzywd bez odwzajemniania się wielkie serce, wielkie uczucie

Miłość cierpliwa, na wzór Jezusa, to znoszenie długotrwałego cierpienia, które i tak nie osłabia uczucia bez względu na to, czego doświadcza człowiek od innych.

Człowiek doświadczający prawdziwej miłości naraża się na zranienie i ból. Intensywne przeżywanie życia z miłości rodzi równocześnie cierpienie w różnorakich postaciach. Jest to konieczna droga dla rozwoju i duchowego wzrostu człowieka. Nie można jednakże nie dostrzec głębokiego sensu cierpienia w miłości: jest ono szczególnym darem składanym temu, kogo się kocha.

W określonych okolicznościach życia kochający potrafi zgodzić się nawet na odejście osoby kochanej z miłości, doświadczając przy tym wielkiego cierpienia.

Najwyraźniej dostrzega się obecność tej cnoty w sytuacji bezpośredniego cierpienia. Cierpieniem jest wszelkim stanem, kiedy jest inaczej niż człowiek w danej chwili pragnie, mając na względzie swoje szczęście. Kiedy jest inaczej zarówno fizycznie, jak i duchowo. Cierpliwość jest umiejętnością przyjmowania i przeżywania cierpienia.

„Jeśli kto chce pójść za Mną, niech zaprze się samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mk 8,34).

„Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11,29).

„Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich” (Iz 53,7)

„Nikt nie ma większej miłości nad tę, gdy ktoś życie swoje odda za przyjaciół swoich” (J 15,13)

www.mojemalzenstwo.pl mietekg@zw.pl