pt. Jak rozmawiać ze swoim dzieckiem? Spotkanie z rodzicami pt. Jak rozmawiać ze swoim dzieckiem? Jak skutecznie wspierać własne dziecko?

Okres dojrzewania Wiek dojrzewania to okres życia związany z wieloma zagrożeniami. Okres trudny, określany często „wiekiem burzy i naporu” zwykle zaczyna się u dziewcząt między 10 a 16 rokiem życia, a u chłopców między 10 a 17 rokiem życia. Okres dojrzewania trwa kilka lat.

Zmiany w organizmie Podstawą zmian jest działanie gruczołów dokrewnych, które wydzielają do krwi hormony, wpływające na przemianę materii. Następuje rozwój układu: płciowego, kostnego, ruchowego, mięśniowego i nerwowego. Tym zmianom towarzyszy silny rozwój w sferze psychicznej, umysłowej, procesach woli, pamięci, zainteresowań i światopoglądzie

Co powodują te zmiany? Dzieci bywają: uparte, kapryśne, niecierpliwe, samowolne, zbuntowane. Dziewczęta mogą być: przeczulone, wrażliwe, poszukujące samotności, smutne, pozornie leniwe i przygnębione. Chłopcy mogą być: aroganccy, szorstcy, zbuntowani. Relacje w rodzinie: ulegają rozluźnieniu, dzici obserwują dorosłych, oceniają ich wady oraz niekonsekwencję postępowania, dążą do usamodzielniania

Choroby okresu dojrzewania Anemia, Reumatyzm Jak wzmocnić organizm dziecka: Pożywienie bogate w białko, sole mineralne, witaminy Duże ilości snu Ruch na świeżym powietrzu

Podstawowe błędy wychowawcze Zbytnia troskliwość, chronienie dziecka od wysiłku i trudu Nadmierny liberalizm, tzn. pozwolenie dziecku na wszystko i nie interesowanie się jego życiem Nadmierna surowość, ostry rygor i dyscyplina

Zalecenia wychowawcze Zorganizować życie domowe z zachowaniem właściwej proporcji pracy i wypoczynku Regularne posiłki, prawidłowa dieta, sen 8 – 9 godzin na dobę Odpowiednie warunki do odrabiania lekcji, spokój do pracy Zapewnić własne terytorium ( nie sprzątać bez zgody dziecka) Akceptować udział w zajęciach rekreacyjno-sportowych, kołach zainteresowań, organizacjach

Nie wojować z dzieckiem, nie robić awantur (utrzymać wzajemny szacunek) Nie narzucać swojej opinii, ale jedynie przekonywać Postępować zawsze serdecznie, ale konsekwentnie Obserwować, czuwać, interesować się dzieckiem, ale bardzo dyskretnie Zachęcać, chwalić, dyskretnie doradzać, nagradzać (ale nie pieniężnie) Wszystkie przeżycia dziecka traktować poważnie, nigdy nie śmiać się z jego problemów Rozmawiać o trudnych sprawach przyjaźni, odpowiedzialności i miłości Poprzez szczere rozmowy wyjaśniać dziecku przyczyny jego problemów

Ocena dziecka! Jeśli dziecko czuje się krytykowane, nabiera przekonania o byciu gorszym, usuwa się w milczenie i samotność, nie współzawodniczy w szkole, nie podejmuje ryzyka emocjonalnego, nie broni się lub przeciwnie: staje się agresywne lub wpada w nałogi Tak samo może czuć się dziecko, które oceniane jest według kryteriów zawyżonych, którym nie potrafi podołać (dorośli pragną aby dzieci posiadały takie cechy jakie oni sami chcieli by mieć)

Jak wzmocnić poczucie własnej wartości u dziecka Okazywać zainteresowanie jego życiem, znaleźć czas na wspólne rozmowy Dać mu możliwość rozwoju zainteresowań, nawiązania przyjaźni, podejmowania decyzji Wzmacniać jego samoocenę

Vademecum budowania poczucia własnej wartości u dzieci Nie żartuj ze słabych cech dziecka, zwłaszcza z tych, z których żartują inni Chwal dziecko – to wzmocni w nim pozytywne i konstruktywne zachowania Oducz je obwiniania samego siebie – ciągła samokrytyka to zły nawyk, jeśli się powtarza zbadaj przyczyny i pomóż rozwiązać problem Pomóż dziecku równoważyć jego słabości poprzez maksymalne wykorzystanie jego mocnych stron

Przyglądaj się jego wynikom w nauce i staraj się poznać naturę trudności Wystrzegaj się nadopiekuńczości i uzależnienia dziecka – ucz je odpowiedzialności i daj mu swobodę odpowiednią dla jego wieku Traktuj je z miłością i szacunkiem, nawet wtedy gdy je karcisz Znajdź czas na rozmowę o jego sprawach i bądź wtedy uważny Pozwól mu wyrażać i bronić własnego zdania Nigdy nie porównuj go z rodzeństwem, rówieśnikami ani sobą samym – uznaj jego odmienność

Dziękuję za uwagę