Zrealizowano ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach programu Obserwatorium Kultury PROJEKT BADAWCZY: BADANIE SYSTEMU KULTURY BYDGOSZCZY

REWITALIZACJA SPOŁECZNA Grzegorz Kaczmarek

KWIAT KULTURY – odmiana Ostromecka Pomarańczowa Kontekst teoretyczny - teoria ugruntowana

Rewitalizacja (społeczna) Model idealny Rewitalizacja jest integralną - organiczną częścią procesów urbanizacji – rozwoju żywego miasta Powinna być traktowana jako ciągły i reprodukowany proces przekształcania (ożywiania) jego przestrzeni społeczno-urbanistycznej i kulturowej.

Przedmiotem rewitalizacji jest przestrzeń materialna (urbanistyczna), ale w równej mierze społeczna (socjologiczna). Proces rewitalizacji przywraca funkcjonalną integralność aspektów przestrzennego społecznego i kulturowego (zob. pojęcie przestrzeni integralnej A. Wallisa) Celem rewitalizacji jest odzyskanie (lub pozyskanie) dla potrzeb społeczności obszarów (przestrzeni) zdegradowanych lub przeżywających kryzys. Prawdziwa rewitalizacja wytwarza przestrzeń społecznie odpowiedzialną. Przywraca i nadaje jej sens kulturowy i społecznie konstruktywne funkcje. Rewitalizacja jest więc (ex definitione) celem publicznym i działaniem w interesie publicznym. Oznacza przywrócenie lub/i podniesienie jakości życia społecznego.

Idea (i decyzja o..) rewitalizacji jest ugruntowana wyborem określonego systemu wartości społeczno-kulturowych, a nie wąskim rachunkiem ekonomicznym; czy kryteriami funkcjonalnymi. Programy i projekty rewitalizacji skupiać się powinny nie tylko, a nawet nie tyle wokół określonych zadań i konkretnych celów, ale wokół społecznej przestrzeni i wartości. Te zaś zawsze są elementami większych całości i są częścią żywych długotrwałych procesów, nie jednorazowych działań i zdarzeń (np. tzw. projektów, czy akcji…)

Demokratyczny charakter organizacji życia publicznego i jego współczesne aspiracje obywatelskie determinują konieczność uspołecznienia i demokratyzacji procesów rewitalizacji przestrzeni miejskiej. Chodzi o to, by mieszkańcy-obywatele byli nie tylko użytkownikami i konsumentami przestrzeni urbanistycznej i społecznej, ale jej odpowiedzialnymi kreatorami i właścicielami w możliwie jak najszerszym zakresie. Kluczową staje się w tej perspektywie kwestia społecznej partycypacji mieszkańców w procesach i programach rewitalizacji. Uczestnictwo to powinno obejmować wszystkie trzy wymiary: uczestnictwo formalne; funkcjonalne (realne) i emocjonalne.

Tabela analizy porównawczej Fragment – przykład)

Wnioski wstępne I.Zdecydowany wzrost świadomości i kompetencji w stosunku do stanu wyjściowego (lat 90 –tych) a/ kompetencje projektantów – autorów projektów b/ badania typu socjologicznego i oddziaływania projektu c/ konsultacje społeczne II. Grzechy główne: 1. Rozbieżność pomiędzy deklarowanymi a realizowanymi programami rewitalizacji (ciążenie do wąskiego rozumienia: remontowo- budowlanego… 2.Szczególna słabość warstwy społecznej (socjologicznej) 3. Poszerzania zakresu pojęcia rewitalizacji na niemal wszystkie działania renowacyjno; restauratorskie itp. -problemy w rozumieniu, 4. Negatywne skutki projektowości III. Inne grzechy pospolite…:

Pokaz slajdów w tle PRZYKŁAD: ORIUM ULICY LABORATORIUM Ulicy Augusta Cieszkowskiego REWITALIZACJA SPOŁECZNA Ui iik LICY

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ

TRZY GRACJE - REWITALIZACJA…