Stabilizacja złącza szczytowo-potylicznego Radosław Michalik V Konferencja "Anatomia i techniki operacyjne w chirurgii podstawy czaszki" „Anatomia chirurgiczna i dostępy operacyjne do podstawy środkowej jamy czaszki i dołu podskroniowego" Warszawa, 01-02.12.2005

Resekcja 1/3 kłykcia potylicznego potrzebna była w 7% 40 przypadków operacji guzów okolicy otworu wielkiego (Samii) Tylny brzeg Kłykcia potylicznego 25% kłykcia 50% kłykcia Odległość od tylnego brzegu otworu wielkiego Śr. 2,3 (+/-0,3) 1,1 – 2,8 cm Śr. 2,6 (+/- 0,3) 1.9 – 3,1 cm Śr. 3,0 (+/-0,3) 2,6 - 3,5 Kąt względem Płaszczyzny pośrodkowej 38,4° 16 - 48° 49,1° 34 - 56° Dodatkowo 10.7º 54,3° 33 - 66° Dodatkowo 3,2º Quantitative Analysis of the Transcondylar Approach to the Foramen Magnum John E. Wanebo, M.D., Michael R. Chicoine, M.D. Neurosurgery, Vol. 49, No. 4, October 2001

Vishteh, A. Giancarlo; Crawford, Neil R Vishteh, A. Giancarlo; Crawford, Neil R.; Melton, Stephen; Ferguson, Karen L.; Geldmacher, Thomas R.; Dickman, Curtis A.; Sonntag, Volker K.H.; Spetzler, Robert F. Stability of the Craniovertebral Junction After Unilateral Occipital Condyle Resection: A Biomechanical Study J. Neurosurg.1999 Jan;90(1 Suppl):91-8. Ocena wpływu resekcji kłykcia potylicznego na biomechanikę stawu C0-C1 oraz C1-C2 Obciążenia fizjologioczne, zgięcie-wyprost, rotacja, zgięcie boczne Statystycznie znamienny wzrost ruchomości w stawie C0-C1 zaobserwowano po usunięciu powyżej 50% kłykcia potylicznego (wzrost ruchomości o odpowiednio 15,3%, 40,8%, 28,1%) Usunięcie 70% kłykcia potylicznego - 19.8%, 71.4%, 60.2% Usunięcie całkowite kłykcia potylicznego ( 100% ) - 43.7%, 242%, 282% Wniosek – stabilizację złącza szczytowo-potylicznego powinno wykonywać się, gdy planowana jest resekcja połowy lub większej części kłykcia potylicznego.

Pętle Ransforda z podblaszkową stabilizacją pętlami drucianymi OctaFix Occipital Cervical Plating System Ohio Medical Instruments (pętla OMI) System Vertex System Axis Płyta – Y Prostokąt Luque Onlay technique I wiele, wiele innych ………………

Oda, Abumi, Sell, Haggerty, Cunningham, McAfee, Biomechanical evaluation of five different occipito-atlanto-axial fixation techniques. Spine, 1999, 15;22:2377-82. Orthopaedic Biomechanics Laboratory, Union Memorial Hospital, Baltimore, Maryland, USA Sutterlin, Bianchi, Kunz, Zdeblick, Johnson, Rapoff Biomechanical evaluation of occipitocervical fixation devices. J Spinal Disord. 2001 Jun;14(3):185-92. Florida Foundation for Research in Spinal Disorders, 720 NW 11th Place, Gainesville, FL 32605, U.S.A.

Systemy, w skład których wchodzi stabilizacja przeznasadowa w odcinku szyjnym cechują się większą stabilnością i sztywnością układu w porównaniu z technikami opartymi na drutach i hakach.

Technika Roya-Camillea

Technika Magerla