Urodził się 15 sierpnia 1769 zmarł 5 maja 1821r. NAPOLEON BONAPARTE Historia i życiorys Urodził się 15 sierpnia 1769 zmarł 5 maja 1821r.

Życiorys Napoleon Bonaparte (pierwotnie: Nabulione (kors.) lub Napoleon (wł.) Bonaparte), Napoleon I (ur. 15 sierpnia 1769 r. w Ajaccio na Korsyce - zm. 5 maja 1821 r. na Wyspie Świętej Heleny) - pierwszy konsul Republiki 1799-1804, cesarz Francuzów w latach 1804-1814 oraz przejściowo w 1815 (tzw. Sto dni Napoleona), prezydent (1802-1805) i król Włoch w latach 1805-1814. Napoleon był jednym z największych dowódców wojskowych w historii, mężem stanu i prawodawcą (Kodeks Napoleona), choć wielu uważa go za tyrana i agresora.

Młodość na Korsyce Urodził się w Ajaccio na Korsyce, w rodzinie adwokata Karlo Maria Bonaparte i jego żony Petycji. Jego braćmi byli: Józef Bonaparte, Ludwik Bonaparte , Lucjan Bonaparte i Hieronim Bonaparte, a trzy jego siostry to Karolina Bonaparte-Murat, Paulina Buonaparte-Borghese i Elizea Bonaparte-Baciocchi. W 1779 roku posłano go do szkoły wojskowej w Brienne. Tam zyskał opinię gbura, który wolał samotność od towarzystwa kolegów. Kontynuował naukę w Ècole Militaire w Paryżu. Po zakończeniu nauki ze stopniem porucznika, mający 15 lat Napoleon został przydzielony do służby w artylerii. Po śmierci ojca, mając 16 lat, zajął się bratem Hieronimem, który odtąd z nim mieszkał w różnych koszarach i pobierał od niego nauki. W roku 1793 Napoleon został adiutantem jednego z generałów armii rewolucyjnej i tego samego roku, jako kapitan artylerii wsławił się zdobyciem twierdzy w Tulonie, co przyniosło mu awans na generała brygady. W marcu 1796 roku, mając 27 lat, poślubił owdowiałą hrabinę Józefinę de Beauharnais znaną w historii jako cesarzowa Józefina, przy czym zmienił nazwisko rodowe z "Bonaparte" na bardziej francusko brzmiące "Bonaparte". W dwa dni później objął dowództwo nad wojskami francuskimi, walczącymi z Austriakami na terytorium północnej Italii. W latach 1796-1797 odniósł tam wielkie sukcesy militarne, pokonał Austriaków i narzucił im pokój w Capom Formio w 1797

Kariera wojskowa Po 1797 r. trwała jeszcze wojna Francji z Monarchią Brytyjską, jako ostatnim państwem z I koalicji antyfrancuskiej, zawiązanej w 1793 r. przeciwko wydarzeniom rewolucyjnym we Francji. By ją zmusić do zakończenia wojny, Napoleon Bonaparte zaproponował podbicie Indii – perły Korony Brytyjskiej. Okazało się jednak, że Francja nie jest w stanie prowadzić tak dalekosiężnych działań. Napoleon ruszył więc na Egipt Mameluków, mający być przyszłą "bazą wypadową" pod inwazję na Indie. Wyprawa egipska doszła do skutku w maju 1798 r. Wzięło w niej udział 38 tysięcy marynarzy i żołnierzy oraz 175 uczonych i artystów, którzy mieli badać kulturę i historię Egiptu. Po sukcesach, sprowadzających się do zajęcia Malty i Dolnego Egiptu, z Aleksandrią i Kairem, wojska ekspedycyjne spotykały same niepowodzenia: upiorny klimat, choroby tropikalne, zniszczenie floty francuskiej przez eskadrę angielskich okrętów adm. Nelsona u ujścia Nilu (mylnie zwana przez historię bitwą pod Tabu Kir), powstanie ludności w Kairze, ingerencja wojsk tureckich, zajęcie Malty przez Anglików. Ostatecznie Francuzi zmuszeni zostali przez siły turecko-angielskie do kapitulacji w 1801 r. Ekspedycja egipska Napoleona udała się więc tylko w swej części naukowo-badawczej. Między innymi znalezienie wówczas w czasie wykopalisk tzw. „kamienia z Rosetty”, to jest płyty z wyrytymi napisami greckimi i hieroglificznymi, pozwoliło na odczytanie w 1822 r. hieroglifów egipskich. Po początkowych zwycięstwach francuskich w Egipcie, Napoleon, nie czekając na ostateczne zakończenie kampanii, powrócił do Francji. Za dotychczasowe wielkie zasługi wojenne, Dyrektoriat mianował go wtedy dowódcą wojskowym Paryża. Wykorzystał to niezwłocznie, inicjując w dniu 9 listopada (18 brumaire'a) 1799 r. zakończony nazajutrz wojskowy zamach stanu. W jego wyniku Dyrektoriat został obalony, a władza w państwie przeszła w ręce Napoleona Bonapartego jako pierwszego konsula. Zgodnie ze zmianami konstytucyjnymi miał ją sprawować przez dziesięć lat.

Sto dni Napoleona Napoleon uciekł z Elby 26 lutego 1815 roku i powrócił do Francji 1 marca 1815. Tak rozpoczęło się słynne 100 dni Napoleona, zakończone ostatecznie jego klęską 18 czerwca 1815 w bitwie pod Waterloo (terytorium obecnej Belgii). Wojny napoleońskie zakończyły się na terenach Francji i Belgii w 1815 r. kapitulacją Francji i internowaniem zdymisjonowanego cesarza Napoleona I Bonapartego na Wyspie Świętej Heleny na południowym Atlantyku. Klęska Wielkiej Armii Napoleona przesądzona została na polach bitewnych, wszak przyczynili się do tego także sami Francuzi. W szczególności arystokracja francuska była zaniepokojona ciągłymi wojnami, rojaliści marzyli o powrocie monarchii, republikanów raziła arbitralność Napoleona, kupców rujnowała blokada kontynentalna Wielkiej Brytanii. Toteż miały miejsca różne spiski i zdrady, których przykładem może być np. tajna współpraca francuskiego ministra dyplomacji, księcia Charles Talleyranda z carem Rosji Aleksandrem I.

Zesłanie i samotna śmierć Na zesłaniu na Wyspie Świętej Heleny w miejscowości Longwood, Napoleon I Bonaparte przebywał 6 lat. Tam w samotności pisał wspomnienia ze swych kampanii wojennych, w czasie których stoczył 60 bitew (61 zwaną ogródkową z zarządcą wyspy siar Hudsonem Ulowe), przeważnie zwycięskich. Zmarł 5 maja 1821 r. o godzinie 17.49, w wieku 52 lat. W 1840 r. jego zwłoki przewiezione zostały do Paryża i tam złożone w sarkofagu w kościele Inwalidów. W czasie ekshumacji okazało się, że zwłoki zachowały się w znakomitym stanie. Fakt ten, połączony z przeprowadzonymi wiele lat później badaniami kosmyków jego włosów nasunął poważne podejrzenia, że Napoleon został otruty arszenikiem. Nie ma jednak na to jednoznacznych dowodów, gdyż francuskie władze nie zgadzają się na ekshumację jego zwłok.

koniec