Ochrona rannych i chorych Milena Wojdyga kl. II b

W sprawie ochrony rannych i chorych zawierano wiele konwencji W sprawie ochrony rannych i chorych zawierano wiele konwencji. Obowiązujące dzisiaj uchwalono w dniu 12 lipca 1949 r. Rozwinięciem postanowień tych konwencji są protokoły dodatkowe I i II z 1977 r. Postanowienia tych dokumentów dotyczą przede wszystkim ochrony poszanowania i leczenia rannych i chorych żołnierzy (oddziałów ochotniczych, policjantów, partyzantów, korespondentów wojennych itp.) Obejmują także ochronę personelu sanitarnego i osób duchownych oraz obiektów i pojazdów sanitarnych.

Ochrona rannych i chorych żołnierzy oraz rozbitków Ranni i chorzy żołnierze oraz rozbitkowie, którzy znajdą się na terenie zajętym przez nieprzyjaciela, stają się jeńcami wojennymi. Powinni być szanowani, chronieni i leczeni w każdych okolicznościach.

Kategorycznie zabrania się: dobijania ich lub torturowania i wyniszczania, dokonywania na nich doświadczeń biologicznych, pozostawiania ich z premedytacją bez opieki lub narażania na zakażenie albo zarażenie.

Nie wolno karać za udzielenie pomocy i opieki rannemu i choremu! Ranni i chorzy powinni być traktowani jednakowo bez względu na rasę, narodowość, religię lub poglądy polityczne. O kolejności udzielania pierwszej pomocy decydują wyłącznie względy medyczne. Kobiety powinny być traktowane ze wszystkimi względami należnymi ich płci.

Strony walczące powinny: pozostawiać (jeżeli względy wojskowe na to pozwolą) część swego personelu medycznego i środków sanitarnych, jeżeli są zmuszone do pozostawienia nieprzyjacielowi swoich rannych i chorych, czuwać nad tym, aby ustalić tożsamość poległych i zmarłych żołnierzy, dokonywać, w zależności od okoliczności, pochówku (zatopienia, spalenia) zwłok poległych i zmarłych żołnierzy, szanować groby poległych i zmarłych oraz tak je oznaczać, aby umożliwić późniejszą ich identyfikację i ewentualną ekshumację zwłok. Strony walczące mogą odwoływać się do miłosierdzia mieszkańców oraz umożliwić im niesienie pomocy rannym i chorym.

Uprawnienia personelu sanitarnego i osób duchownych W III konwencji genewskiej znajdują się następujące ustalenia dotyczące personelu sanitarnego i osób duchownych: 1. Członkowie wojskowego personelu sanitarnego (lekarze, pielęgniarki i sanitariusze) mają taki sam status. Mają oni prawo do noszenia opaski z czerwonym krzyżem lub czerwonym półksiężycem (mniejszej niż przewidziano dla personelu niewojskowego) tylko podczas wykonywania czynności sanitarnych. W wojskowym dokumencie tożsamości powinno znajdować się stwierdzenie, że przeszli szkolenie sanitarne. W przypadku znalezienia się na terenie zajętym przez nieprzyjaciela nie są jeńcami wojennymi. Należy ich zatrudniać zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. 2. Niewojskowy personel sanitarny powinien nosić na lewym ramieniu opaskę ze znakiem czerwonego krzyża lub czerwonego półksiężyca oraz posiadać specjalną kartę tożsamości. Członkowie tego personelu mogą być zatrzymani przez nieprzyjaciela tylko wówczas, gdy jest to konieczne ze względu na potrzeby i stan rannych i chorych oddanych w opiekę. Nie są uważani za jeńców wojennych. Nie mogą być zmuszani do pracy nie mającej związku z ich sanitarną funkcją. Zagraniczny personel sanitarny powinien być odesłany do swego kraju, jeżeli tylko okoliczności na to pozwolą.

3. Personel sanitarny z krajów neutralnych również nie podlega zatrzymaniu. Jeżeli tylko względy wojskowe na to pozwolą, członkowie tego personelu mogą się udać albo do swego kraju, albo też na terytorium tej strony walczącej, której pomagali.

Ochrona obiektów i pojazdów sanitarnych Wspomniane dokumenty międzynarodowego prawa humanitarnego stanowią, że jednostki służby zdrowia wywieszają flagę z czerwonym krzyżem lub czerwonym półksiężycem w taki sposób, aby była ona widoczna z lądu, morza i powietrza. Jednostki służby zdrowia państw neutralnych mogą oprócz jednej z tych flag wywieszać flagę państwową tej strony walczącej, której udzielają pomocy. Te znaki rozpoznawcze powinny mieć takie rozmiary, na jakie pozwala sytuacja taktyczna. Personel zakładów i jednostek służby zdrowia może mieć broń służącą wyłącznie do ochrony własnej i podopiecznych. Zakładom takim można przydzielać uzbrojoną wartę lub konwój. Nie wolno atakować stałych zakładów ani jednostek służby zdrowia. Jeżeli zostaną one zajęte przez nieprzyjaciela, powinny nadal spełniać swoje funkcje dopóty, dopóki nie zostanie zapewniona należyta opieka umieszczonym w nich rannym i chorym.

Transporty sanitarne przewożące rannych i chorych oraz sprzęt medyczny są objęte taką samą ochroną jak jednostki służby zdrowia. W razie wpadnięcia w ręce nieprzyjaciela są traktowane jako zdobycz wojenna, jednak strona, która je zdobędzie, ma obowiązek zaopiekowania się znajdującymi się w nich rannymi i chorymi. Nie wolno również atakować samolotów sanitarnych. Wysokość i trasa ich lotu powinny być uzgodnione przez strony biorące udział w konflikcie. W razie przypadkowego lądowania na terytorium przeciwnika ranni i chorzy stają się jeńcami wojennymi, a personel sanitarny powinien być potraktowany zgodnie z obowiązującymi zasadami. Ochrona przysługująca zakładom i jednostkom służby zdrowia ustaje w razie stwierdzenia, że są one wykorzystywane niezgodnie z powyższymi unormowaniami.