Walka o władzę i zlikwidowanie demokracji wewnątrzpartyjnej w partii bolszewickiej Paweł Łabówka

Plan prezentacji : Przejęcie władzy w Rosji przez Bolszewików Jednopartyjna władza Testament Lenina Walka o władzę w partii bolszewickiej

1917 - Przejęcie władzy w Rosji przez Bolszewików W dniu 7 listopada 1917 r. wybuchła w Rosji rewolucja. Po szturmie i opanowaniu Pałacu Zimowego w Piotrogrodzie, będącego siedzibą rządu Aleksandra Kiereńskiego, władzę w kraju przejął Ogólnorosyjski Zjazd Delegatów Robotniczych i Żołnierskich, który proklamował utworzenie Republiki Radzieckiej. Zjazd powołał nowy rząd Radę Komisarzy Ludowych pod kierownictwem Włodzimierza Lenina, przewodniczącego partii bolszewickiej.

Lenin nie brał bezpośredniego udziału w powstaniu listopadowym Lenin nie brał bezpośredniego udziału w powstaniu listopadowym. Działał z ukrycia jako teoretyk i inspirator. Powrócił dopiero po zwycięstwie bolszewików, a jego autorytet w gronie towarzyszy partyjnych zapewnił mu stanowisko przewodniczącego nowego rządu - Rady Komisarzy Ludowych. Ciekawostką jest, iż Lenin początkowo nie chciał przyjąć tej funkcji, a jedynie obserwować z boku poczynania rządu i rzecz jasna krytykować go w razie potrzeby. Jego dziełem była organizacja totalitarnego państwa sowieckiego. Wprowadził system monopartyjny, centralizm demokratyczny z nieograniczoną władzą elity partyjnej .

Jednopartyjna władza Przełomowym punktem w rozwoju totalitaryzmu w Rosji była rezolucja "O jedności partii", wygłoszona w marcu 1921 roku podczas X zjazdu RKP(b). Zabraniała ona między innymi tworzenia innych frakcji politycznych. I właśnie dzięki tej uchwale możliwe słało się zlikwidowanie przeciwników politycznych, w tym "eserowców", czy niedawnych partyjnych kolegów - "mienszewików"

W latach 1917-1922 uformowała się struktura organizacyjna partii W latach 1917-1922 uformowała się struktura organizacyjna partii. Najwyższą władzę stanowił zjazd partii, który wybierał Komitet Centralny. Rozwiązywaniem bieżących politycznych zajmowało się Biuro Polityczne. W miarę jak partia zaczynała kontrolować coraz więcej aspektów działalności państwa oraz jego gospodarkę, coraz większego znaczenia nabierał aparat partyjny. Partia decydowała o rozmieszczeniu zaufanych ludzi na ważnych stanowiskach poprzez system "rekomendacji" kontrolowała Armię Czerwoną poprzez komisarzy, sprawowała nadzór nad tajną policją (CzeKa). W konsekwencji aparat uzyskał także kontrolę nad wyborem władz partyjnych i wewnątrzpartyjna demokracja przybrała fasadowy charakter. Do 1921 roku w partii istniały frakcje opozycyjne, jednak w obawie o jedność wprowadzono na X Zjeździe w 1921 roku zakaz działalności frakcyjnej. Uchwała ta następnie stała się podstawą do usuwania wszystkich niezgadzających się z "linią generalną", czyli polityką KC. Władzę aparatu umocniło wprowadzenie w 1922 stanowiska sekretarza generalnego KC RKP(b), którego funkcja początkowo była ograniczona do kierowania bieżącą pracą pracowników aparatu obsługujących KC. Stanowisko to objął Józef Stalin.

Po rewolucji lutowej Józef Stalin wrócił do Piotrogrodu i do czasu powrotu Lenina kierował KC i komitetem piotrogrodzkim partii bolszewików. Był też członkiem kolegium redakcyjnego gazety Prawda i innych pism bolszewików, np. petersburskiej "Zwiezdy". Brał udział w rewolucji październikowej , po czym został ludowym komisarzem ds. narodowości. W czasie wojny domowej był nadzwyczajnym pełnomocnikiem Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego ds. zaopatrzenia Kaukazu, działał w różnych rolach w kluczowych rejonach walk – pod Carycynem ,Permem oraz Lwowem i Zamościem. 1919 -Po śmierci Swierdłowa przejął szereg obowiązków związanych ze sprawami personalnymi, co stało się źródłem jego potęgi 1922- wyznaczony przez Lenina na na sekretarza generalnego partii bolszewickiej

Testament Lenina Potoczna nazwa Listu do zjazdu - przesłania politycznego W.I. Lenina; zbiór notatek podyktowanych przez niego w ostatnich tygodniach życia. Lenin w swoich zapiskach charakteryzował, pod kątem predyspozycji do kierowania RKP(b), sześciu czołowych przywódców bolszewickich: Trockiego, Zinowiewa, Kamieniewa, Bucharina, Piatakowa i Stalina. Lenin nie wskazał jednoznacznego następcy, dostrzegając w każdym z wymienionych zarówno zalety, jak i wady, testament jednak najbardziej zagrażał Stalinowi, którego Lenin radził usunąć ze stanowiska. Odczytany na forum XIII Zjazdu RKP(b) został jednak prawie natychmiast utajniony .

Po śmierci Lenina Trocki pozostawał w ostrym konflikcie ze Stalinem na tle walki o sukcesję po Leninie i walki z rozrastającą się w ZSRR biurokracją. Trocki dostrzegał degenerację ideową, do jakiej dochodziło w partii bolszewickiej, upadek wewnątrzpartyjnej dyskusji i rosnącą rozbieżność między ideałami socjalistycznymi a dążeniami wielu nowo wstępujących członków. W licznych artykułach prasowych i książce Platforma Lewicowej Opozycji domagał się walki z tymi problemami, których uosobieniem dla Trockiego był Józef Stalin.

W 1923 roku Stalin wraz z Zinowjewem i Kamieniewem sprzymierzył się przeciw Trockiemu . Po odsunięciu Trockiego pozbył się tych dwóch przejściowych sprzymierzeńców w sojuszu z Bucharinem, Rykowem i Tomskim (1926-29). W końcu pozbył się ich także, stawiając na działaczy partyjnych pozbawionych własnego zdania, autorytetu i ślepo aprobujących wszystkie posunięcia wodza.

Podstawowymi cechami stalinizmu były: Pełne jedynowładztwo Stalina. Ciągła totalna kontrola wszystkiego i wszystkich. Ciągły i stale narastający terror, który przez cały czas zagrażał wszystkim oprócz samego Stalina. Ekonomia oparta na ścisłym, centralnym planowaniu wszelkich inwestycji i centralnej dystrybucji wszelkich dóbr.

Dziękuję za uwagę

Bibliografia: http://pl.wikipedia.org/wiki/Józef_Stalin http://pl.wikipedia.org/wiki/Lew_Trocki http://images.google.com/images?client=opera&rls=pl&q=trocki&sourceid=opera&ie=UTF-8&oe=utf-8&um=1&sa=N&tab=wi