Juliusz Słowacki Józef Piłsudski „bo królom był równy”

Urodził się 4 września 1809 r. w Krzemieńcu, a zmarł 3 kwietnia 1849 r Urodził się 4 września 1809 r. w Krzemieńcu, a zmarł 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. Przeżył więc tylko około 40 lat.

Wybitne dramaty poety „Kordian” „Balladyna” „Lilla Weneda” „Sen srebrny Salomei” „Ksiądz Marek” „Ojciec zadżumionych” „Beniowski” „Fantazy”

Inne ważne dzieła „Hymn o zachodzie słońca na morzu” „Grób Agamemnona” „Do matki” „Hymn” (Bogarodzica! Dziewico!) „Podróż do Ziemi Świętej” „Testament mój” „Odpowiedź na "Psalmy Przyszłości" „W pamiętniku Zofii Bobrówny”

Pogrzeb poety Słowacki został pochowany na paryskim cmentarzu Montmart, gdzie spoczywał do 14 czerwca 1927r . W 1927 roku prochy Słowackiego zostały na polecenie marszałka Piłsudskiego przewiezione do Polski. Jego trumna płynęła Wisłą z Gdańska do Krakowa na pokładzie statku, który zatrzymywał się w licznych portach rzecznych, gdzie ludność składała hołd prochom wieszcza. 28 czerwca tego roku na dziedzińcu zamku na Wawelu odbyła się uroczysta ceremonia pogrzebowa. Na jej zakończenie Piłsudski wypowiedział wielokrotnie cytowane słowa: „W imieniu Rządu Rzeczypospolitej polecam Panom odnieść trumnę Juliusza Słowackiego do krypty królewskiej, bo królom był równy.” Jego prochy zostały złożone obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.

Negatywna ocena twórczości Słowackiego Był niedoceniany i zwalczany przez Adama Mickiewicza, który określił jego poezję jako piękny kościół, w którym nie ma Boga. W prasie emigracyjnej pojawiły się złośliwe recenzje, a tworzący polską bibliotekę londyńscy emigranci zastanawiali się nad wykluczeniem jego dzieł z księgozbioru. Kolejne wydania jego poezji przyjęte były chłodno i nie znalazły uznania wśród polskiej emigracji, dlatego poeta czuł się tam bardzo samotny. Zlekceważone i przemilczane zostały takie późniejsze, znakomite dzieła jak: „Balladyna”, „Anhelli”, „Kordian”, „Lilla Weneda”. Niepochlebne opinie o jego twórczości wypowiadali współcześni mu twórcy: Garczyński, Januszkiewicz.

Pozytywna ocena twórczości Słowackiego Stworzył wiele znakomitych liryków, poematów i dramatów o trwałych wartościach artystycznych. Jego utwory, zgodnie z duchem epoki podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą i przyczynami niewoli. Jego twórczość wyróżniała się wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Obok Cypriana Kamila Norwida jest największym z mistyków polskiej poezji. Jako jeden z pierwszych docenił twórczość Słowackiego Zygmunt Krasiński. Namawiał nawet jednego z przyjaciół: "Zapoznaj się z Juliuszem Słowackim(...) Znakomity to, genialny poeta i dobry, opuszczony człowiek".

Pomnik Słowackiego dłuta W. Marcinkowskiego w Miłosławiu Pomniki poety Pomnik poety w Parku Słowackiego we Wrocławiu Pomnik Słowackiego na placu Bankowym W Warszawie Pomnik Słowackiego dłuta W. Marcinkowskiego w Miłosławiu

Symboliczny grób poety Krzemieniec Pomnik poety w polskim kościele Symboliczny grób poety Muzeum Słowackiego

Teatr im. Słowackiego w Krakowie

z wizerunkiem Słowackiego Moneta z wizerunkiem Słowackiego Medalion z wizerunkiem Słowackiego

„moje będzie za grobem zwycięstwo". Trudno o bardziej romantyczny życiorys. Marzycielska młodość, nieszczęśliwa miłość, podróże, trudności w znalezieniu przyjaznego otoczenia, życie w nieustannym napięciu, wreszcie rola narodowego wieszcza i wielka przygoda mistyczna. Niemożność urzeczywistnienia ideałów niepodległościowych i postępująca gruźlica doprowadziły do śmierci poety. Zmarł nad stertą nieukończonych rękopisów, których uporządkowanie wciąż budzi dyskusje wśród badaczy. Nie doceniony za życia przewidział pośmiertne uznanie w słowach: „moje będzie za grobem zwycięstwo".

Wykonał Grzegorz Zalewski - uczeń klasy II c pod kierunkiem p. Elżbiety Chrostowskiej