DRUK WYPUKŁY Prezentacja dla klas VI SP i I-III Gim. Edyta Guzowska, 2014

Druk – wielokrotne odbicie obrazu z formy drukowanej na podłoże drukowane (np. na papier). Potocznie nazywana drukiem jest również każda kopia, czyli odbitka drukowa. Za druk uważa się również rozmaite techniki powielania tekstu i grafiki zarówno metodami tradycyjnymi, z użyciem maszyn drukarskich, jak i nowoczesnymi metodami komputerowymi z użyciem komputerowych urządzeń peryferyjnych.

Druk wypukły to najprostsza i najstarsza technika graficzna oparta na zasadzie działania stempla. Elementy drukujące są umieszczone powyżej elementów niedrukujących. W trakcie nanoszenia farby drukarskiej na formę drukową farba zostaje nałożona tylko na powierzchnię elementów wypukłych (drukujących). Farbę nakłada się na formę drukową za pomocą wałków. Wałki mogą nałożyć farbę tylko na powierzchnie położone wyżej tj. powierzchnie drukujące. Na powierzchnie niżej farba nie zostanie nałożona, czyli stanowią one powierzchnie niedrukujące.

W drugim etapie drukowania do formy drukowej zostaje dociśnięte zadrukowywane podłoże, którym najczęściej jest papier. Bezpośredni kontakt z papierem przy równoczesnym działaniu nacisku powoduje przeniesienie farby. Drukowanie wypukłe wykorzystywane jest przemysłowo jako typografia i fleksografia. Po wyschnięciu farby uzyskuje się gotowy druk.

Typografia jest najstarszą techniką drukowania, w czasach współczesnych jej znaczenie zmalało, ponieważ wykorzystuje twardą, nieelastyczną formę i bardzo maziste farby drukarskie. Fleksografia jest bardzo podobna do typografii, różnica polega na tym, że forma drukowa jest elastyczna, a używana farba drukarska mniej mazista-ciekła. Fleksografia jest techniką wykorzystywaną przede wszystkim do zadrukowywania opakowań.

Schemat techniki druku wypukłego. Wypukłe części klocka - negatywu pokryte farbą i przyciśnięte do papieru odbijają zaprojektowany wzór. Pozostałe części klocka muszą być na tyle zagłębione, by się nie odbiły na papierze. Przy przygotowywaniu klocka trzeba pamiętać o zamianie stron; strzałka skierowana w lewo po odbiciu na papierze będzie zwrócona w prawo. Stosując właśnie tę technikę wynalazca druku, Johann Gutenberg, wydał w 1455 drukiem pierwszą Biblię.

Wypukłe formy drukowe Schemat podziału form do drukowania wypukłego: T - formy typograficzne, F - Formy fleksograficzne, TO - formy typooffsetowe

Najpopularniejsze metody druku wypukłego to: Drzeworyt Linoryt

Najstarsza historycznie i praktycznie nie stosowana obecnie forma drukowa to tzw. „gorąca” czcionka. Technologia otrzymywania form drukowych w postaci składu gorącego metalowego jest technologią mechaniczną, gdyż do uzyskania elementów tego składu jest konieczne wywarcie nacisku na roztopiony stop drukarski podczas odlewania. Do produkcji form drukowych „gorących" stosowało się technologie tradycyjne, do których należą: skład zecerski, skład monotypowy, skład linotypowy skład mieszany.

Współczesne wykorzystanie druku wypukłego "Druk wypukły", inaczej "termograficzny",   uzyskiwany jest przez lakierowanie selektywne specjalnym puchnącym lakierem przeźroczystym, który po zalakierowaniu miejscowo zwiększa swoją objętość. Technika daje możliwości podkreślenia niektórych elementów druku, poprzez nadanie im widocznej oraz wyczuwalnej  w  dotyku  struktury 3D.

Wizytówki z wykorzystaniem druku wypukłego mają szczególnie elegancki wygląd i prestiżowy charakter. Najlepszy efekt uzyskuje się gdy logo i/lub nazwa firmy wydrukowane są drukiem wypukłym a pozostała treść wizytówki drukiem płaskim.  

KONIEC