Wystawa Strojów Ludowych XIX – XX wieku.

Miejsce powstania: Szczawnica, Polska Górale szczawniccy Czas powstania: XIX w. Miejsce powstania: Szczawnica, Polska Strój męski składa się z czarnego filcowego kapelusza, płóciennej koszuli, bez kołnierzyka, kamizelki w kolorze niebieskim ozdobnie haftowanej na plecach i połach przednich, krótkiej cuchy z brązowego sukna zarzucanej na ramię, kożucha bez rękawów, sukiennych białych spodni, haftowanych wzdłuż rozcięć u dołu nogawek i przy górnym rozcięciu, wzdłuż szwów. Kobiecy strój składał się z: kolorowego czepka z ostrym zębem nad czołem, koszuli z czerwonymi prążkami na ramionach, spódnicy z biało-czerwonego pasiaka zwanego kanafaską i wysokich skórzanych butów zwanych węgierskimi.

Ubiór kontuszowy Czas powstania ok. 1860–1870 Miejsce powstania: Lwów Ubiór złożony z kontusza, żupana, spodni, kołpaka, butów i karabeli Kompletny polski ubiór narodowy złożony jest z części zewnętrznej zwanej kontuszem i spodniej zwanej żupanem.

Sukmana biała „chrzanówka” — strój bronowicki Czas powstania: pocz. XX w. Miejsce powstania: Bronowice (obecnie dzielnica Krakowa), woj. małopolskie Sukmana męska ze stojącym kołnierzem wykonana z białego sukna, tak zwana chrzanówka. Rękawy zakończone trapezowatymi klapkami, na przodzie dwa ukośne otwory kieszeniowe. Zapięcie na mosiężne haftki. Kołnierz, klapki u rękawów i rozcięcie na przodzie podszyte są czerwonym suknem, brzegi wykończone czerwoną lamówką. 

Maszkara „Dziad śmigustny” Czas powstania: 1938 Miejsce powstania: Dobroniów, gromada Janowice, gm. Jodłownik, powiat limanowski Dziad śmiguśny (również tzw. dziad śmigustny, słomiak), przebranie chłopca lub młodego mężczyzny chodzącego od domu do domu „po śmigusie” w Poniedziałek Wielkanocny w Małopolsce, we wsiach w okolicach Limanowej.

Miejsce powstania: Sudan Strój kobiecy z Sudanu Pochodzący z Sudanu strój kobiecy przypuszczalnie jest datowany na XIX wiek. Wykonany z czerwonego jedwabiu, haftowany złotymi i srebrnymi nićmi, wykończenia z koronkowej tasiemki. Długość szaty wynosi 109 cm, a największa szerokość 109 cm. Głównymi elementami haftu są stylizowane motywy roślinne. Brzegi stroju wykończono złotą dekoracyjną koronkową tasiemką. Czas powstania: XIX w. Miejsce powstania: Sudan

Kożuch lachowski Czas powstania: XIX/XX w. Miejsce powstania: Mokra Wieś Jednym z dowodów majętności na lachowskiej wsi był noszony strój. Zimą najzamożniejsi gospodarze zakładali na święta, niedziele i na jarmarki słynne starosądeckie kożuchy, tzw. węgierskie, ze skóry wyprawianej na biało. Były one długie, mocno sfałdowane od pasa, z obszernym półkolistym, spadającym na plecy kołnierzem z czarnego baranka, którym w czasie zawiei otulano głowę. Kożuchy te zapinano na plecione ze skóry grube guzy i skórzane pętlice. Na szwach, które dodatkowo podkreślały krój, i na piersiach były ozdobione aplikacjami o motywach roślinnych z cienkiej safianowej skórki oraz kolorowym haftem.

Francuska suknia ogrodowa Czas powstania: ok. 1860 Miejsce powstania: Paryż Suknia krynolina uszyta z białego muślinu drukowanego w motywy przedstawiające u dołu spódnicy pas roślinności wodnej , a powyżej  latające  motyle i inne owady. Staniczek krótki, podszyty białym płótnem z fiszbinami, zapinany z przodu na guziki. Rękawy długie, rozcięte i rozkloszowane, obszyte falbaną. Spódnica mocno zmarszczona, długa, z trenem. Wąska talia podkreślona jest paskiem zapinanym na haftki, z przyszytą szeroką kokardą. Całości dopełnia chusteczka do narzucania na ramiona.

Cucha biała podhalańska Czas powstania: 1966 Miejsce powstania: Dzianisz, Podhale Cucha biała - rodzaj  tradycyjnego wierzchniego okrycia noszonego przez mężczyzn na Podhalu. Prezentowana cucha stanowiła element stroju odświętnego. Cucha odznacza się starannym wykonaniem, bogatym, lecz nieprzeładowanym zdobnictwem oraz prostą, wysmakowaną kolorystyką. Jest przykładem dobrego rzemiosła miejscowego.

Strój kobiecy wilamowicki Czas powstania: pocz. XX w. Miejsce powstania: Polska Odświętny ubiór panny składają się: biała koszula, spódnica ze staniczkiem, fartuch oraz szerokie wstążki wiązane z przodu i na plecach. Wilamowicach od lat działa grupa osób, które starają się kultywować miejscowe tradycje. Prężnie działa też zespół regionalny, chętni mogą również uczyć się wyjątkowego języka o nazwie „wymysojer”, którym obecnie potrafi się posługiwać kilkadziesiąt osób. Z pewnością jednak wyjątkowa historia mieszkańców Wilamowic, Polaków o dalekich korzeniach, warta jest bliższego poznania.

Dziękuję za Uwagę