Układ słoneczny i jego planety Krzysztof Kawa kl. Va

Układ Słoneczny

Układ Słoneczny – układ planetarny składający się ze Słońca i powiązanych z nim grawitacyjnie ciał niebieskich. Ciała te to osiem planet, ponad 160 znanych księżyców planet, pięć znanych (a prawdopodobnie kilkadziesiąt[planet karłowatych i miliardy (a być może nawet biliony)[małych ciał Układu Słonecznego, do których zalicza się planetoidy, komety, meteoroidy i pył międzyplanetarny. Sześć z ośmiu planet i trzy z planet karłowatych mają naturalne satelity, zwane księżycami. Każda z planet zewnętrznych jest otoczona pierścieniami złożonymi z pyłu kosmicznego. Wszystkie planety, z wyjątkiem Ziemi i Urana (który zawdzięcza nazwę greckiemu bóstwu Uranosowi), noszą imiona bóstw z mitologii rzymskiej.

Słońce Słońce jest oddalone od Ziemi o około 150 mln km, leży w Ramieniu Oriona w galaktyce Drogi Mlecznej, 26 tys. lat świetlnych od jej środka i około 26 lat świetlnych od płaszczyzny równika Galaktyki. Okrąża centrum Drogi Chociaż najbliższa Ziemi gwiazda jest od dawna intensywnie badana, wiele dotyczących jej kwestii pozostaje nierozstrzygniętych.

Księżyc    Najbliższe nam ciało niebieskie, znane ludziom od wieków, fascynujące, tajemnicze, uważane przez dawne cywilizacje za boga. Księżyc był czczony, składano mu ofiary. Księżyc jest odległy od Ziemi w perygeum (najbliżej Ziemi) o 356 410 km, a w apogeum (najdalej od Ziemi) 406 697km. Średnia odległość Ziemia - Księżyc to 384 000km

Ziemia Skorupa ziemska jest zewnętrzną powłoką Ziemi. Rozciąga się od nieciągłości Mohorovičicia (zwanej też powierzchnią Moho) aż do powierzchni Ziemi. Powierzchnia Moho znajduje się na głębokości około 50-60 km, a została odkryta przez chorwackiego geofizyka Andriję Mohorovičicia w 1910 r. Skorupa ziemska jest zewnętrzną powłoką Ziemi. Powierzchnia Moho znajduje się na głębokości około 50-60 km, a została odkryta przez chorwackiego geofizyka Andriję Mohorovičicia w 1910 r. - Powierzchnia całkowita: 510,072 milionów km²  - Powierzchnia lądowa: 148,94 milionów km² (29,2% powierzchni całkowitej)  - Powierzchnia wodna: 361,132 milionów km² (70,8% powierzchni całkowitej) Skorupa ziemska jest zewnętrzną powłoką Ziemi. Rozciąga się od nieciągłości Mohorovičicia (zwanej też powierzchnią Moho) aż do powierzchni Ziemi. Powierzchnia Moho znajduje się na głębokości około 50-60 km, a została odkryta przez chorwackiego geofizyka Andriję Mohorovičicia w 1910 r. Półoś wielka 384 400 km (0,0026 j.a.) Obwód orbity 2 413 402 km (0,016 j.a.) Mimośród 0,0554 Perygeum 363 104 km (0,0024 j.a.) Apogeum 405 696 km (0,0027 j.a.) Obieg syderyczny 27,321 661 d (27d7h43m) Obieg synodyczny 29,530 588 d (29d12h44m2,8s) Średnia prędkość orbitalna 1,022 km/s Maks. prędkość orbitalna 1,082 km/s Min. prędkość orbitalna 0,968 km/s Inklinacja pomiędzy 28,60° a 18,30° (5,145 396° do ekliptyki) Długość węzła wstępującego Wykonuje ruch precesyjny wsteczny wzdłuż ekliptyki z okresem 6793,5 dnia (18,6 lat) Długość perygeum orbity Wykonuje ruch precesyjny prosty z okresem 3232,6054 dnia (8,85 lat) Jest satelitą Ziemi Charakterystyka fizyczna Średnica równikowa 3 476,2 km [1] (0,273 Ziemi) Średnica biegunowa 3 472,0 km (0,273 Ziemi) Promień 1 737,064 km (0,273 Ziemi) Spłaszczenie 0,0012 Powierzchnia 3,793×107 km² (0,074 Ziemi) Odległość od Ziemi 384 403 km Objętość 2,197×1010 km³ (0,020 Ziemi) Masa 7,347 673×1022 kg (0,0123 Ziemi) Gęstość 3,344 g/cm³ Przyspieszenie grawitacyjne na równiku 1,622 m/s² (0,1654 Ziemi) Prędkość ucieczki 2,38 km/s Okres obrotu wokół własnej osi 27,321 661 d (synchroniczny z okresem obiegu) Prędkość obrotu 16,655 km/h (na równiku) Nachylenie osi pomiędzy 3,60° a 6,69° (1,5424° do ekliptyki) Rektascensja na biegunie północnym 266,8577° (17h47m26s) Deklinacja 65,6411° Albedo 0,12 Jasność w pełni -12,74 mag Średnica kątowa tarczy widziana z Ziemi perygeum: 0°33'28" apogeum: 0°29'55" Temp. powierzchni min. 40 K średnia 250 K maks. 396 K Półoś wielka 384 400 km (0,0026 j.a.) Obwód orbity 2 413 402 km (0,016 j.a.) Mimośród 0,0554 Perygeum 363 104 km (0,0024 j.a.) Apogeum 405 696 km (0,0027 j.a.) Obieg syderyczny 27,321 661 d (27d7h43m) Obieg synodyczny 29,530 588 d (29d12h44m2,8s) Średnia prędkość orbitalna 1,022 km/s Maks. prędkość orbitalna 1,082 km/s Min. prędkość orbitalna 0,968 km/s Inklinacja pomiędzy 28,60° a 18,30° (5,145 396° do ekliptyki) Długość węzła wstępującego Wykonuje ruch precesyjny wsteczny wzdłuż ekliptyki z okresem 6793,5 dnia (18,6 lat) Długość perygeum orbity Wykonuje ruch precesyjny prosty z okresem 3232,6054 dnia (8,85 lat) Jest satelitą Ziemi Charakterystyka fizyczna Średnica równikowa 3 476,2 km [1] (0,273 Ziemi) Średnica biegunowa 3 472,0 km (0,273 Ziemi) Promień 1 737,064 km (0,273 Ziemi) Spłaszczenie 0,0012 Powierzchnia 3,793×107 km² (0,074 Ziemi) Odległość od Ziemi 384 403 km Objętość 2,197×1010 km³ (0,020 Ziemi) Masa 7,347 673×1022 kg (0,0123 Ziemi) Gęstość 3,344 g/cm³ Przyspieszenie grawitacyjne na równiku 1,622 m/s² (0,1654 Ziemi) Prędkość ucieczki 2,38 km/s Okres obrotu wokół własnej osi 27,321 661 d (synchroniczny z okresem obiegu) Prędkość obrotu 16,655 km/h (na równiku) Nachylenie osi pomiędzy 3,60° a 6,69° (1,5424° do ekliptyki) Rektascensja na biegunie północnym 266,8577° (17h47m26s) Deklinacja 65,6411° Albedo 0,12 Jasność w pełni -12,74 mag Średnica kątowa tarczy widziana z Ziemi perygeum: 0°33'28" apogeum: 0°29'55" Temp. powierzchni średnia 250 K min. 40 K maks. 396 K parametr wartość Średnia odległość od Słońca 149 600 000 km Najmniejsza odległość od Słońca 147 100 000 km Największa odległość od Słońca 152 100 000 km Mimośród orbity 0,0167 Nachylenie orbity względem ekliptyki 23°27' Gwiazdowy okres obiegu 365d6h9m11s Okres obrotu wokół osi 23h56m4,099s Średnia prędkość orbitalna 29,8 km/s Nachylenie równika względem orbity Średnica równikowa planety 12 756,320 km Średnica biegunowa planety 12 713,690 km Spłaszczenie 0,004146412 Masa planety 5,976*1027 g Objętość planety 10 833,2*108 km3 Ogólna powierzchnia planety 510 101 tys. km2 Powierzchnia lądów 148 130 tys. km2 Powierzchnia mórz i oceanów 361 971 tys. km2 Średnia gęstość 5,517 g/cm3 Siła ciężkości na równiku 978,044 cm/s2 Prędkość ucieczki 11,11 km/s Średnia temperatura powierzchni 14°C Najwyższa temperatura powierzchni 58°C* Najniższa temperatura powierzchni -88°C** Cinienie atmosferyczne 1013,25 mb Glówny składnik atmosfery N(78%), O(21%) Albedo optyczne 0,35 Liczba księżyców 1

Masa Jowisza jest 2,5 razy większa od całkowitej masy wszystkich pozostałych planet. Jest on tak masywny, że powoduje przesunięcie się barycentrum Układu Słonecznego ponad powierzchnię słońca. Leży ono 1,068 promienia słonecznego od środka gwiazdy. Czasem jest nazywany "niedoszłą gwiazdą", i chociaż są znane dużo większe planety pozasłoneczne, jest prawdopodobnie planetą o największej możliwej średnicy z takim składem chemicznym - dalsze zwiększanie jego masy powodowałoby jego grawitacyjne zapadanie się i w końcu zapoczątkowanie reakcji termojądrowej. Jowisz  

Mars Atmosfera Marsa jest bardzo cienka i rozrzedzona. Średnie ciśnienie atmosferyczne waha się w granicach 610 paskali co odpowiada około 0.76% ciśnienia atmosferycznego na Ziemi. Ponieważ grawitacja Marsa jest prawie trzykrotnie mniejsza od ziemskiej, wysokość na jakiej ciśnienie spada 2,72 raza (czyli o czynnik e) jest dla atmosfery tej planety prawie dwukrotnie większa niż dla atmosfery ziemskiej i wynosi 11 km. Jej skład to głównie dwutlenek węgla (95.32%), azot (2.7%) i argon (1.6%).   

Merkury Jako jedyna z planet skalnych (poza Ziemią) Merkury posiada dość dobrze wykształconą magnetosferę. Pole magnetyczne w niej wytwarzane stanowi ok. 1% wartości pola magnetycznego ziemskiej magnetosfery. Jej istnienie wiąże się z obecnością wewnątrz globu dużego płynnego żelazowo-niklowego jądra, które na zasadzie efektu dynama wytwarza pole magnetyczne.

Saturn     Szósta planeta Układu Słonecznego według oddalenia od Słońca. Jest to gazowy olbrzym, drugi pod względem masy i wielkości po Jowiszu, a przy tym paradoksalnie o najmniejszej gęstości ze wszystkich planet całego Układu Słonecznego. Saturn znany był już w świecie starożytnym. Charakterystyczną jego cechą są pierścienie składające się głównie z lodu i z odłamków skalnych. Obecnie znamy 61 naturalnych satelitów Saturna. Nazwa planety pochodzi od imienia rzymskiego boga - Saturna.

Wenus   Przypuszcza się, że wnętrze Wenus jest podobne do ziemskiego. Jądro o promieniu 3000 km jest zbudowane z żelaza i niklu. Otacza je gruby skalisty płaszcz, pokryty skorupą o kilkudziesięciokilometrowej grubości.

Neptun   Neptun został odkryty w 1843 roku, po wcześniejszym matematycznym wyliczeniu jego przypuszczalnej pozycji. Od dłuższego już bowiem czasu ówcześni astronomowie obserwując Urana, zauważyli, że jego faktyczna pozycja na niebie różni się nieco od tej, jaką przewidywały obliczenia.

Siódma w kolejności od Słońca planeta Układu Słonecznego    Siódma w kolejności od Słońca planeta Układu Słonecznego. Jest także trzecią największą i czwartą najmasywniejszą planetą naszego systemu. Należy do grupy gazowych olbrzymów. Nazwa planety pochodzi od greckiego boga Uranosa. Stanowi to wyjątek, gdyż wszystkie pozostałe planety noszą imiona bóstw rzymskich. Uran

Planeta karłowata, najjaśniejszy obiekt pasa Kuipera      Planeta karłowata, najjaśniejszy obiekt pasa Kuipera. Został odkryty w 1930 roku przez amerykańskiego astronoma Clyde'a Tombaugha. Od odkrycia do 24 sierpnia 2006 r. Pluton był uznawany za dziewiątą planetę Układu Słonecznego. Tego dnia astronomowie na Zgromadzeniu Ogólnym Międzynarodowej Unii Astronomicznej w Pradze odebrali Plutonowi status planety, co oznacza, że w układzie słonecznym jest teraz tylko 8 planet. Pluton

Koniec Dziękuję za oglądanie

Źródła: www.wikipedia.pl www.mojaastronomia.pl