Bogowie Amon Ozyrys Anubis Sachmet Horus Bastet Set Izyda Geb Sobek Nut Hathor Thot

Amon W teologii z Hermopolis Magna jedno z prabóstw istniejących przed stworzeniem. Był uosobieniem niewidzialnych życiodajnych elementów natury: powietrza i wiatru. Od XXII w. p.n.e. kult Amona istniał nomie tebańskim, z głównym ośrodkiem w Karnaku. Utożsamiony był z Re. Amon czyli ‘ukryty’ jako bóstwo uniwersalistyczne i jako patron dynastii królewskiej w czasach Nowego Państwa w XVI–XI w. p.n.e. stał się głównym bogiem państwowym. Przedstawiany był jako król w koronie z 2 wysokimi piórami, a także jako baran lub gęś

Anubis Bóstwo opiekuńcze zmarłych i nekropoli oraz patron mumifikacji. Według mitu zmumifikował ciało Ozyrysa. Ośrodkiem kultu Anubisa było nie zidentyfikowane miasto w środkowym Egipcie, zwane przez Greków Kynopolis. Przedstawiany był jako czarny pies (szakal) lub człowiek z głową psa.

Bastet Bastet to bogini czczona Bubastis pod postacią lwicy, a w Okresie Późnym(obecnie bardziej znana forma) — kotki. Według mitu była córką Re. Bastet bywała identyfikowana z Hathor, Sachmet, Tefnut oraz Nut. O jej popularności w Okresie Późnym świadczy przekaz Herodota opisujący uroczystości ku czci Bastet z udziałem 700 tys. uczestników.

Geb Geb to bóstwo = personifikacja Ziemi. Według kosmogonii z Heliopolis był to wnuk Atuma, syn powietrza- Szu, małżonek nieba- Nut i jednocześnie ojciec Ozyrysa. Miał być pierwszym królem (faraonem) ziemskim. Geb był też jednym z bóstw zmarłych (uosabiał ziemię, w której grzebano ciała). Przedstawiano go jako leżącego nagiego mężczyznę.

Nut Geb

Hathor W starożytnym Egipcie Hathor byłą jednym z najważniejszych bóstw żeńskich [egip. Hathor oznacza‘dom Horusa’]. Pełniła różne funkcje: patronki faraona i personifikacji pałacu królewskiego, opiekunki zmarłych i patronki nekropoli, patronki radości i miłości. Hathor była identyfikowana z wszystkimi głównymi boginiami (m.in. Izydą, Nut, Bastet). Wyobrażana była najczęściej jako krowa lub kobieta z głową (lub tylko uszami) krowy. Ośrodki kultu były w całym kraju m.in. w Denderze i Tebach.

Horus Horus był jednym z głównych bóstw (egip. 'odległy'). Najpierw uważany był za najstarszego boga nieba (jego oczami były Słońce i Księżyc). Później został patronem władzy królewskiej (od pocz. III tysiąclecia p.n.e. identyfikowany z faraonem). Ostatecznie był synem Ozyrysa i Izydy (według mitu, w walce o panowanie nad światem pokonał Seta, mordercę swego ojca). W ikonografii przedstawiany jako sokół lub człowiek z głową sokoła, w stroju i koronach królewskich. Ośrodki kultu rozmieszczone były w całym Egipcie (m.in. w Idfu i Kom Ombo).

Izyda Izyda to bogini, która początkowo była personifikacją tronu królewskiego. Według mitologii egipskiej żona Ozyrysa i matka Horusa. Była patronką magii, a czczono ją m.in. w tzw. Iseum (środk. Delta), Abydos, Koptos i na File. Przedstawiana najczęściej jako kobieta z hieroglifem na głowie — wyobrażeniem tronu, lub (identyfikacja Izydy z Hathor) dyskiem słonecznym między krowimi rogami. Często występuje w towarzystwie Neftydy.

Nut Nut to personifikacja nieba. Przedstawiana jako naga kobieta wygięta w łuk (nad Gebem)i dotykająca rękami ziemi, z ciałem pokrytym gwiazdami. To także matka bogów m.in. Ozyrysa, Izydy, Seta i Neftydy. Jako miejsce przeznaczenia dusz Nut była też boginią opiekującą się zmarłymi. Każdego wieczoru Nut połykała słońce, a rankiem rodziła je ponownie.

Ozyrys Główne postacie Ozyrysa to: uosobienie zmarłego faraona, bóstwo zmarłych, płodności, wegetacji i wiosennego odrodzenia przyrody. Według mitu z Heliopolis, Ozyrys był synem Geba i Nut, bratem i mężem Izydy, ojcem Horusa. Jako król ziemski Ozyrys został zamordowany przez Seta, zmumifikowany, a po przywróceniu do życia, stał się królem świata zmarłych. Mit ten był corocznie odtwarzany podczas święta zmarłych. Ośrodkami kultu były Abydos i Busiris. Przedstawiany był jako mumia w koronie Górnego Egiptu ozdobionej piórami (tzw. korona atef), często w towarzystwie Izydy.

Set Set to bóstwo o ambiwalentnej naturze: patron Górnego Egiptu, pustyni i obcych ziem, razem z Horusem gwarant silnej władzy faraona, obrońca Re w jego walce z siłami chaosu uosabianego przez węża Apopisa, a jednocześnie uosobienie gwałtownej, prymitywnej siły i destrukcji, mityczny morderca Ozyrysa. W zależności od sytuacji politycznej w kraju oficjalna teologia podkreślała jego pozytywny lub negatywną postać. Przedstawiany jako fantastyczne zwierzę lub człowiek z głową tego zwierzęcia. Ośrodki kultu: Awaris we wsch. części delty Nilu i Ombos w 5 nomie Górnego Egiptu.

Sobek Sobek to bóstwo opiekuńcze terenów obfitujących w wodę, zwłaszcza Fajum. Czczono go pod postacią krokodyla lub człowieka z głową tegoż zwierzęcia. Kult Sobka, poświadczony w pocz. III tysiąclecia p.n.e., trwał do czasów gr.-rzym. Posiadał liczne ośrodki kultu m.in. Kom Ombo.

Thot Thota, boga Dżehuti, czczono prawdopodobnie już na pocz. III tysiąclecia p.n.e. w Hermopolis pod postacią ibisa. Był patronem księżyca, opiekunem nauki, pisarzy i świętych tekstów, zwany również sekretarzem bogów. W Okresie Późnym uznany za uniwersalnego boga-Stwórcę. Przedstawiany jako ibis, pawian lub król z głową ibisa, zwieńczoną wyobrażeniem 2 form księżyca (dysk i sierp), z przyborami pisarza w ręku.