BARCELONA

TRENERZY PIŁKARZE STADION

Obsługa Do przodu Do tyłu

Zawodnicy Dawni zawodnicy Neymar Mathieu Messi Busquets inne Rodriguez Rakitić Hernandez Munir Iniesta Suarez Mascherano KLIKNIJ NA ZAWODNIKA ABY SIĘ CZEGOŚ O NIM DOWIEDZIEĆ Alba pique Alves

Neymar niezadowolenie z decyzji trenera, a telewizyjne kamery zarejestrowały jego niestosowne zachowanie. Neymar później przeprosił, ale szkoleniowiec chciał go zawiesić na 15 dni. Gwiazdor Santosu nie zagrał w następnej kolejce z Guarani Campinas, a zarząd klubu zażyczył sobie, by przywrócić go do składu na mecz z Corinthians. Júnior początkowo się zgodził, ale później zmienił zdanie i został zwolniony. Następny trener Santosu Marcelo Martelote przywrócił Neymara do składu[14]. Neymar da Silva Santos Júnior (ur. 5 lutego 1992 w Mogi das Cruzes) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji napNeymar swoją profesjonalną karierę zaczynał w Santosie. Od 2009 był podstawowym zawodnikiem pierwszej drużyny. Neymar w wieku 17 lat zadebiutował w meczu przeciwko Oeste 7 marca 2009 roku – Santos wygrał 2:1, kolejny mecz zagrał przeciwko Mogi Mirim tydzień później, podczas którego zdobył swoją pierwszą bramkę w pierwszej drużynie. Został uznany za najbardziej utalentowanego piłkarza z Ameryki Południowej[1]. W półfinale Campeonato Paulista 2009 w pierwszym meczu przeciwko Palmeiras na Estádio Vila Belmiro zdobył gola na wagę zwycięstwa[2]. W finale jednak Santos przegrał z Corinthians São Paulo 4:2 w dwumeczu[3]. Występami w Santosie został porównywany do jego idoli takich jak Robinho czy Pelé[4]. Swoimi umiejętnościami przyciągnął uwagę takich europejskich klubów, jak Manchester United[5], Real Madryt[6], FC Barcelona[7] oraz Chelsea[8]. Niektóre serwisy nazywają go "Nowym Robinho"[9]. Barcelona 26 maja 2013 Neymar ogłosił, że od nowego sezonu będzie zawodnikiem FC Barcelony. Brazylijczyk podpisał kontrakt na 5 lat[15]. Na konto jego byłego klubu – Santosu ma wpłynąć 55% kwoty transferowej. Resztę otrzymała firma DIS (40%) i TEISA (5%), które były współwłaścicielami karty zawodniczej piłkarza[16]. Podczas konferencji prasowej (24 stycznia 2014) ujawniono, że całkowita kwota transferu wyniosła 86,2 milionów euro. Zadebiutował na PGE Arenie w Gdańsku w towarzyskim meczu z Lechią Gdańsk zmieniając w 79. minucie Alexisa. Swoją pierwszą bramkę strzelił 21 sierpnia 2013 w zremisowanym meczu o Superpuchar Hiszpanii, w którym grali na wyjeździe z Atlético Madryt. 15 kwietnia 2010 zdobył 5 bramek przeciwko i GuaraniCampinas w wygranym meczu przez jego drużynę 8-1[10] w Copa do Brasil. Neymar wraz z Santosem wygrał mistrzostwa stanu São Paulo w 2010[11],, gdzie Neymar strzelił 14 bramek w 19 meczach i otrzymał nagrodę dla najlepszego gracza[12]. Barcelona przegrywała po golu Davida Villi, lecz w 58. minucie spotkania Neymar doprowadził do Po końcowym gwizdku meczu Ceará – Santos Neymar wdał się w sprzeczkę z obrońcą Ceary João Marcosem. Chwilę później do akcji wkroczyła policja, wtedy też odpychający Neymara kolega z drużyny Marquinhos został uderzony gumową pałką przez jednego policjanta[13]. wyrównania. Ta bramka dała Barcelonie zwycięstwo w dwumeczu (na Camp Nou padł remis 0:0). 15 września 2010 w meczu przeciwko Atlético Goianiense (wygranym 4:2) trener Santosu Dorival Júnior nie pozwolił Neymarowi egzekwować rzutu karnego (zawodnik nie wykorzystał w sezonie już kilku), który został podyktowany po astnika, reprezentant Brazylii, p iłkarz Barcelony. faulu na nim. Neymar głośno wyraził wtedy swoje

Messi Messi zdobył sześć mistrzostw Hiszpanii i trzy razy wygrał Ligę Mistrzów. W 2012 roku zdobył pięć goli w wygranym 7:1 meczu Ligi Mistrzów z Bayerem Leverkusen i został pierwszym piłkarzem, który to uczynił. W następnym spotkaniu z Milanem strzelił dwie bramki i z 14 trafieniami na koncie wyrównał rekord rozgrywek należący do José Altafiniego. Został wówczas po raz czwarty królem strzelców Ligi Mistrzów, czym ustanowił nowy rekord. W sezonie 2011/2012 zdobył 73 gole we wszystkich rozgrywkach, najwięcej w historii w piłki nożnej. W lidze strzelił 50 bramek i ustanowił także rekord tych rozgrywek. Lionel Andrés Messi Cuccittini[3] (hiszpańska wymowa [ljoˈnel anˈdɾes ˈmesi]; ur. 24 czerwca 1987 w Rosario) – argentyński piłkarz, występujący głównie na pozycji napastnika w Barcelonie i reprezentacji Argentyny, której jest kapitanem. Wicemistrz świata 2014. Jest najlepszym strzelcem w historii tego klubu. W 2005 roku Messi z sześcioma golami na koncie został królem strzelców Młodzieżowych Mistrzostw Świata. W 2006 roku został najmłodszym Argentyńczykiem, który zagrał na mistrzostwach świata, a rok później doszedł z kadrą do finału Copa América. Messi został wybrany najlepszym piłkarzem młodego pokolenia tego turnieju. W 2008 roku z reprezentacją olimpijską zdobył złoty medal na turnieju w Pekinie. 9 grudnia 2012 roku Messi strzelając 91 bramek pobił rekord strzelonych bramek w roku kalendarzowym, który należał wcześniej do Gerda Müllera, który zdobył w 1972 roku 85 bramek. W wieku 21 lat Messi otrzymał nominację do Złotej Piłki i Piłkarza Roku FIFA. W 2009 roku wygrał obydwie te nagrody, a w kolejnych trzech latach sięgnął po nowo powstałą Złotą Piłkę FIFA. W 2011 roku zdobył tytuł Piłkarza Roku w Europie według UEFA. Messi to czwarty piłkarz w historii, po Johanie Cruijffie, Michelu Platinim i Marco van Bastenie, który zdobył trzy Złote Piłki, oraz drugi obok Platiniego, który uczynił to z rzędu. Z powodu niskiego wzrostu i stylu gry często porównywany jest do Diego Maradony, który sam nazwał go swoim „następcą”.

Iniesta Andrés Iniesta do FC Barcelony dołączył w 1996 roku po turnieju w Brunette, gdzie występował w zespole Albacete Balompié. Od samego początku był bardzo skromny. Po przenosinach do Barcelony niezwykle tęsknił za swoją rodziną, lecz postanowił pozostać w La Masii. Jego idolem był Pep Guardiola, którego plakat wisiał w pokoju małego Iniesty. Szybko okazało się, że młodzieniec ma wielki talent do gry. Gdy miał 16 lat został zaproszony na treningi pierwszej drużyny. „Ten dzieciak wyśle nas wszystkich na emeryturę”, powiedział wówczas Pep Guardiola w rozmowie z Xavim Hernándezem. Iniesta w drużynach juniorskich błyskawicznie przechodził przez kolejne sekcje klubu. Od sezonu 2000/ 2001 został włączony do kadry FC Barcelony B, a 22 grudnia 2001 roku, znalazł się na ławce rezerwowych w ligowym spotkaniu z Espanyolem. W pierwszym zespole zadebiutował 29 października 2002 roku, pod wodzą Louisa van Gaala w spotkaniu z Club Brugge w ramach Ligi Mistrzów. Iniesta otrzymał szansę gry w wyniku kontuzji podstawowego rozgrywającego drużyny – Xaviego. Dzięki absencji „mózgu” FC Barcelony, mógł pokazać swoje umiejętności całemu piłkarskiemu światu. Od sezonu 2003/2004 Iniesta stał się członkiem pierwszego zespołu Dumy Katalonii. W latach 2004/ 2005 wystąpił w 37 z 38 spotkań ligowych, był to najlepszy wynik z całego zespołu (wchodził przeważnie jako zmiennik Xaviego). Rok później kontuzji doznał Xavi, co ułatwiło Inieście grę w pierwszym składzie FC Barcelony. Młodzieńca bardzo wychwalał ówczesny trener Frank Rijkaard, z którym Duma Katalonii wygrała Ligę Mistrzów oraz zdobyła mistrzostwo Hiszpanii. 22 sierpnia 2006 roku, Iniesta jako kapitan drużyny podniósł w górę trofeum Joana Gampera po zwycięstwie 4:0 nad Bayernem Monachium.

Alves Daniel Alves do sezonu 2001-2002 grał w drużynie Bahia Salvador z rodzimej Brazylii. Od sezonu 2002-2003 grał w hiszpańskiej Sevilli. W 2008 roku zmienił barwy klubowe i od sezonu 2008/09 reprezentuje zespół FC Barcelona. Kwota transferu wyniosła 29,5 mln euro plus ewentualne premie za wyniki (maksymalnie może osiągnąć 35,5 mln). Tym samym stał się najdroższym obrońcą zakupionym przez klub z Primera División. W 2013 roku, kiedy z Érikiem Abidalem nie przedłużono kontraktu, aby oddać mu hołd Brazylijczyk zrzekł się numeru "2" i zaDaniel Alves Da Silva występował w młodzieżowych reprezentacjach Brazylii. W dorosłej reprezentacji zadebiutował 10 października 2006 r. w meczu rozegranym w Goeteborgu z Ekwadorem. Jedyne do tej pory gole w reprezentacji Dani Alves strzelił w finale Copa America 2007 z Argentyną (3:0) , oraz w meczu Brazylia – Urugwaj (4:0). Ostatniego gola dla reprezentacji Brazylii, strzelił w półfinale Pucharu Konfederacji z RPA. Brazylia wygrała 1:0 a jedynego gola (z rzutu wolnego) strzelił właśnie Alves w 88 minucie.czął występować w koszulce z numerem Francuza.

Rakitić Pierwszym piłkarskim klubem młodego pomocnika był mały zespół o nazwie FC Möhlin-Ryburg. W wieku 14 lat trafił do szkółki piłkarskiej FC Basel i rozpoczął treningi w drużynie U-15. Z czasem trafił do wyższych rozczników, a w 2005 roku włączono go do kadry pierwszego zespołu. 29 września zadebiutował w jego barwach w wygranym 1:0 meczu Pucharu UEFA z NK Široki Brijeg. Natomiast 15 kwietnia 2006 zaliczył swój pierwszy występ w Swiss Super League – Basel wygrało 5:1 na wyjeździe z Neuchâtel Xamax. Był to wówczas jego jedyny mecz w tamtym sezonie, a drużyna z Bazylei wywalczyła wicemistrzostwo Szwajcarii. W sezonie 2006/2007 Rakitić był już graczem pierwszej jedenastki FCB. Wystąpił w fazie grupowej Pucharu UEFA, a w lidze stał się odkryciem. Zdobył aż 11 goli w 33 meczach stając się tym samym po Mladenie Petriciu najskuteczniejszym graczem zespołu. W lidze po raz drugi wywalczył wicemistrzostwo. Zawodnik posiada także obywatelstwo szwajcarskie. Rodzice Rakiticia pochodzą z Chorwacji. Ivan natomiast urodził się już w Szwajcarii, dokąd państwo Rakiticiowie wyemigrowali w latach 80. Ma dwoje rodzeństwa - młodszą siostrę i brata, który również grał w piłkę nożną, jednakże doznał kontuzji która uniemożliwiała mu dalszą grę. Rakitić ma tatuaż z jego imieniem na prawej ręce.

Alba ordi Alba Ramos (ur. 21 marca 1989 w L'Hospitalet de Llobregat) – hiszpański piłkarz występujący na pozycji lewego obrońcy w klubieJordi Alba jest wychowankiem FC Barcelona[1] . Następnie występował w takich klubach jak: UE Cornellà[1] i CD Mestalla[1]. W 2007 roku został piłkarzem Valencia CF. W 2008 roku został wypożyczony do Gimnàsticu Tarragona[2]. Po sezonie 2008/09 powrócił do Valencii. W Primera División zadebiutował 13 września 2009 w wygranym meczu z Realem Valladolid[3]. W 2009 roku został powołany na Mistrzostwa Świata U-20 2009[4] rozgrywane w Egipcie. 11 kwietnia 2010, w meczu z RCD Mallorca, zdobył swoją pierwszą bramkę w lidze[5]. 28 czerwca 2012 roku Valencia doszła do porozumienia z Barceloną w sprawie transferu Alby do klubu z Katalonii. Kwota transferu wyniosła 14 milionów euro. 11 października 2011 roku zadebiutował w reprezentacji Hiszpanii w wygranym 3:1 meczu eliminacji do Euro 2012 ze Szkocją. 28 czerwca 2012 FC Barcelona poinformowała o transferze zawodnika. Jordi podpisał kontrakt na 5 lat, a kwota transferu wyniosła 14 mln euro[6]. 1 lipca 2012 roku wygrał wraz z Hiszpanią Euro 2012 rozgrywane na polskich i ukraińskich boiskach, zdobywając bramkę w 41 minucie na 2-0 w finale przeciwko Włochom, w meczu wygranym 4-0[7]. Powołany do składu reprezentacji Hiszpanii na letnie igrzyska olimpijskie w 2012 w Londynie. FC Barcelona. Może grać również jako lewy pomocnik.

Mathieu Jérémy Mathieu (ur. 29 października 1983 w Luxeuil-les-Bains) – francuski piłkarz występujący na pozycji obrońcy lub pomocnika w FC Barcelona. Jérémy Mathieu zawodową karierę rozpoczynał w 2002 roku w FC Sochaux. W pierwszym sezonie występów na Stade Auguste Bonal rozegrał 23 ligowe pojedynki i razem z drużyną wywalczył piąte miejsce w Ligue 1. Zadebiutował 3 sierpnia w zremisowanym 0:0 meczu z CS Sedan. W następnym sezonie zadebiutował w rozgrywkach Pucharu UEFA. W rozgrywkach 2003/2004 "Les Lionceaux" ponownie zajęli piątą lokatę, a Jérémy wystąpił w 34 meczach. Latem 2005 roku Mathieu podpisał kontrakt z Toulouse FC, gdzie od razu wywalczył miejsce w pierwszym składzie. Z francuskim zespołem zajął dopiero szesnaste miejsce w ekstraklasie, jednak w kolejnych rozgrywkach uplasował się na trzeciej pozycji i zapewnił sobie udział w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów. W eliminacjach przeciwnikiem Tuluzy okazał się Liverpool, który w dwumeczu zwyciężył 5:0 i wyeliminowali francuski klub z rozgrywek. 31 stycznia 2009 roku Mathieu zanotował swój setny ligowy występ w barwach zespołu z Tuluzy, a ten zremisował na wyjeździe ze Stade Rennes 0:0. W sezonie 2008/2009 w linii obrony grał najczęściej u boku Mohameda Fofany, Daniela Congrégo i Maura Cetto. 13 czerwca 2009 roku został piłkarzem Valencii. W Primera División zadebiutował 20 września w zremisowanym 2:2 meczu ze Sportingiem Gijón. 23 lipca 2014 roku przeszedł z Valencii do FC Barcelony. Francuz kosztował Dumę Katalonii 20mln euro.

Munir Podczas swojego debiutu w rozgrywkach Ligi Młodzieżowej UEFA Munir strzelił dwie bramki Ajaksowi[5]. Później trafiał także m.in. w starciach z Milanem oraz København. Rozgrywki zakończył z dorobkiem 11 goli w 10 meczach, zdobywając dwa gole także w spotkaniu finałowym z Benfiką[6]. 3 lutego 2014 roku przedłużył swój kontrakt z klubem do czerwca 2017 roku[7]. Po tym jak spędził na ławce spotkania z Tenerife i Deportivo La Coruña, 1 marca 2014 roku Munir zadebiutował w barwach Barcelony B podczas wygranego 2:1 spotkania ligowego z Mallorką, zmieniając w 72. minucie Sandro Ramíreza[8]. Pierwszego gola dla drużyny rezerw zdobył 19 kwietnia tego samego roku w wygranym 2:1 meczu z Gironą[9]. 24 sierpnia 2014 roku Munir oficjalnie zadebiutował w pierwszym zespole Barcelony podczas wygranego 3:0 ligowego meczu z Elche. Podczas debiutu wyszedł w podstawowym składzie, a także zdobył bramkę na 2:0 i w 67. minucie został zmieniony przez Pedro[10].

Rodriguez Pedro urodził się w Santa Cruz, na Teneryfie. Do FC Barcelony przyszedł w sierpniu 2004 z CD San Sidro, gdzie zaczynał karierę piłkarską. Swojego pierwszego gola w lidze strzelił w pięknym stylu przeciwko UD Almerii. Słaba forma Francuza Thierry'iego Henry zmusiła Josepa Guardiolę, trenera FC Barcelony, do wystawiania Hiszpana coraz częściej w pierwszym składzie. Pedro wykazywał się niesamowitą skutecznością, ciekawymi pomysłami na grę oraz wielkim poświęceniem, dzięki czemu kibice szybko go polubili. Najważniejsze trafienie zaliczył w meczu z Realem Madryt wygranym przez FC Barcelonę 0:2 na Santiago Bernabéu 10 kwietnia 2010. Do siatki rywali trafił w lidze hiszpańskiej 12 razy. Pedro rozpoczynał karierę w młodzieżowych zespołach katalońskiego klubu (wówczas występował pod pseudonimem "Pedrito"). Debiut w seniorskim zespole zaliczył 12 stycznia 2008 roku, podczas wygranego 4:0 meczu z Real Murcia[3]. Były prezes FC Barcelona Joan Laporta uważa, że Pedro stanie się kluczowym piłkarzem klubu w przeciągu najbliższych pięciu sezonów[potrzebne źródło]. Premierowego gola w Lidze Mistrzów zdobył na Camp Nou w meczu z Dynamem Kijów. W sezonie 2010/2011 jest kluczowym zawodnikiem jedenastki Josepa Guardioli. W tym sezonie razem z FC Barceloną zdobył Superpuchar Hiszpanii, Mistrzostwo Hiszpanii i Ligę Mistrzów. W finale LM zdobył gola. Razem z Lionelem Messim i Davidem Villą stworzyli jedno z najlepszych trio napastników na świecie. Zostali nazwani M.V.P (Most Valuable Player - najbardziej wartościowy zawodnik). Nazwa MVP wzięła się od skrótu ich nazwisk (Messi(M), Villa(V), 28 sierpnia 2009 Pedro zdobył jedynego gola dla Barcelony w meczu z Szachtarem Donieck o Superpuchar Europy. W 81. minucie wszedł na boisko, zmieniając Zlatana Ibrahimovicia, a w 115 minucie zdobył bramkę po akcji z Lionelem Messim. Pedro(P). Dzięki tym trzem zawodnikom Barcelona miała bardzo udany sezon 10/11.

Mascherano Mascherano występował w zespole Renato Cesarini z siedzibą w Rosario, który powstał na cześć byłego piłkarza argentyńskiego. Grał również jako napastnik w lokalnych zespołach z San Lorenzo – zespołach Alianza i Barrio Vila, gdzie trenował go ojciec. W wieku 11 lat trafił do szkółki piłkarskiej River Plate[5]. W 1999 roku z zespołem U-15 wyjechał do Manchesteru, gdzie grał w turnieju piłkarskim organizowanym przez Manchester United[2]. W 2003 roku Mascherano został włączony do pierwszego zespołu River Plate. Zadebiutował 3 sierpnia 2003 roku w meczu z Nueva Chicago[6]. Sezon 2003/2004 zakończył z 21 występami w lidze[7]. Ze swoim klubem wygrał także rozgrywki Clausury, zamykające sezon[8]. Z drużyną River Plate dotarł także do półfinału Copa Libertadores 2004, w którym przegrał z Boca Juniors[9]. W sierpniu 2004 roku Arsenal złożył ofertę kupna Mascherano za 7,5 miliona funtów[10]. Zainteresowany Argentyńczykiem był także Real Madryt oraz Juventus[11]. Mascherano pozostał jednak w Argentynie, ponieważ dwie agencje piłkarskie, które miały prawo transferu zawodnika – Global Soccer Agencies i Mystere Services Ltd – miały inne plany[12]. W sezonie 2004/2005 Mascherano rozegrał 25 ligowych meczów[7]. Javier Alejandro Mascherano (wymowa hiszpańska: [matʃeˈɾano], włoska: [ˌmaskeˈɾano]; ur. 8 czerwca 1984 w San Lorenzo) – argentyński piłkarz, grający na pozycji defensywnego pomocnika lub środkowego obrońcy. Zawodnik hiszpańskiego klubu FC Barcelona.

Pique Jednak na początku sezonu 2006/2007 Sir Alex Ferguson zdecydował się go wypożyczyć do klubu z jego ojczyzny, Realu Saragossa, aby umożliwić mu częstsze występy w podstawowej jedenastce. Hiszpan był obok braci (Gabriela i Diego) Milito jednym z lepszych piłkarzy swojej ekipy, która zajęła w tabeli Primera División 6. miejsce, premiowane startem w Pucharze UEFA w kolejnym sezonie. Gerard Piqué Bernabeu (katalońska wymowa [ʒəˈɾar piˈke]; ur. 2 lutego 1987 w Barcelonie) – hiszpański piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy. Mistrz Świata '10 z RPA. Od sezonu 2008/2009 zawodnik FC Barcelony. Karierę zaczynał w młodzieżówce FC Barcelona, skąd w lutym 2004 roku trafił do Manchesteru United. Od początku uznawany był za utalentowanego obrońcę. Pique nie dane jednak było wystąpić w tych rozgrywkach, gdyż w lipcu 2007 roku musiał wrócić do Manchesteru. W sezonie 2007/2008 był tylko graczem rezerwowym i wystąpił w zaledwie 9 meczach (z czego 5 w podstawowej jedenastce), dlatego jego wkład w wygranie rozgrywek Premier League i Ligi Mistrzów był niewielki. Swój debiut w barwach ekipy z Old Trafford zaliczył w październiku 2004 roku w wygranym 3:1 meczu z Sunderlandem, wchodząc na boisko z ławki rezerwowych. Po raz pierwszy w wyjściowym składzie wyszedł 29 marca 2006 roku przeciwko West Hamowi United, rozpoczynając mecz na prawej obronie, gdzie zastępował Gary'ego Neville'a.

Busquets Sergio Busquets Burgos (ur. 16 lipca 1988 w Sabadell, Barcelona) – hiszpański piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Mistrz Świata z reprezentacją Hiszpanii w 2010 roku. Sergi jest synem byłego bramkarza FC Barcelona Carlesa Busquetsa, który reprezentował barwy katalońskiej drużyny w drugiej połowie lat 90. XX wieku. Busqets grał do roku 2005 w drużynie Jàbac Can Jofresa. Od 2005 do 2007 reprezentował barwy najstarszej drużyny młodzieżowej Barcelony, Juvenil A. Z tą ekipą zdobył Puchar Króla juniorów (Copa del Rey) oraz wygrał w División de Honor. W maju 2007 roku Sergio został powołany przez Franka Rijkaarda na mecze o Copa de Catalunya. Swój debiut w pierwszym składzie zaliczył w finale, w którym rywalem Dumy Katalonii był Espanyol. Busquets pojawił się na boisku w drugiej połowie, zmieniając Lluísa Sastre. W 2009 roku zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Hiszpanii w meczu Eliminacji Mistrzostwa Świata 2010 w RPA z Turcją. 27 maja 2009 roku razem z FC Barceloną wygrał Champions League pokonując w finale Manchester United 2:0. Ma młodszego brata Aitora. Jego ojciec Carles Busquets jest byłym bramkarzem FC Barcelony. Obecnie jest trenerem bramkarzy Od sezonu 2008/09 Hiszpan gra dla pierwszej drużyny. rezerw FC Barcelony.

Hernandez Gdy Xavi wrócił z Mistrzostw Świata U-18, ówczesny trener FC Barcelony, Louis Van Gaal zaczął go regularnie wystawiać w pierwszym zespole. W pierwszej drużynie zadebiutował 18 sierpnia 1998 roku w meczu o Superpuchar Hiszpanii przeciwko RCD Mallorce, strzelając także bramkę. Pełnił ważną rolę w drużynie która w sezonie 1998/1999 zdobyła Mistrzostwo Hiszpanii. W następnych rozgrywkach stał się pierwszym rozgrywającym drużyny przez większą część sezonu, zastępując kontuzjowanego Josepa Guardiolę. Kiedy Guardiola odszedł, władze klubu uznały, że nie ma potrzeby sprowadzać nowego zawodnika i na pozycji środkowego pomocnika na stałe zagościł 21-letni wówczas wychowanek. W 2003 roku swoją prezydenturę zakończył Joan Gaspart i zadłużony klub przejął nowy zarząd z Joanem Laportą na czele. Xavi, mimo wielu ofert z innych klubów, postanowił kontynuować swoją karierę na Camp Nou. I już w sezonie 2004/2005 mógł świętować ze swym zespołem tytuł Mistrza Hiszpanii, który wrócił do Barcelony po 6 latach. W następnym sezonie Barça ponownie zdobyła mistrzostwo kraju, a także wygrała Ligę Mistrzów. Wkład Xaviego w te sukcesy nie był jednak już tak duży jak rok wcześniej. W grudniu, podczas sesji treningowej doznał poważnej kontuzji zerwania wiązadeł kolanowych, która wykluczyła go z gry na 6 miesięcy. Jego miejsce w kadrze zajął Andres Iniesta, który dobrymi występami w lidze i Lidze Mistrzów uzupełnił lukę po kontuzjowanym rodaku. Xavi do gry wrócił dopiero w następnym sezonie, a jego udział w tamtych sukcesach drużyny miał jedynie wymiar mentalny. W następnych latach FC Barcelonie wiodło się znacznie gorzej. Jednak mimo słabej postawy całego zespołu i braku trofeów, Xavi stanowił ważne ogniwo zespołu Franka Rijkaarda i prezentując równą formę ratował kilkakrotnie zespół przed utratą punktów. W listopadzie 2008 roku zainteresowanie nim wyraził angielski Manchester United[1]. W sezonie 2008/2009 Xavi wygrał z Barceloną wszystko co było w klubowej piłce do wygrania. Duma Katalonii zwyciężyła w rozgrywkach La Liga. Podobnie było w rozgrywkach o Puchar Króla gdzie niejednokrotnie Barça mocno rezerwowym składem nie pozostawiała złudzeń kto jest numerem jeden w Hiszpanii i nie tylko. Czego dowodem jest trzeci triumf w rozgrywkach Ligi Mistrzów. W finale rozgrywanym w Rzymie Barça nie dała szans Manchesterowi United wygrywając 2:0. Wkład Xaviego w te sukcesy jest niepodważalny. Został on wybrany MVP finału Ligi Mistrzów a przez wielu Xavi urodził się w Terrasie w Katalonii. Swoją karierę piłkarską rozpoczął w wieku 11 lat w drużynie juniorów klubu FC Barcelona. W sezonie 1997/1998 został włączony do drużyny rezerw, FC Barcelony B. W tym sezonie wraz z drużyną awansował do Segunda División, hiszpańskiej drugiej ligi. fachowców i kibiców jest uznawany za najlepszego rozgrywającego na świecie. W 2010 roku wraz z Barceloną sięgnął po kolejne trofeum. Bijąc rekord punktów w sezonie ligowym (obecnie 99) Xavi zdobył po raz kolejny tytuł Mistrza Hiszpanii oraz zdobył indywidualną nagrodę imienia Alfredo Di Stefano przyznawaną dla najlepszego gracza występującego na danej pozycji.

Suarez Jest czwartym z siedmiorga potomków Rodolfo Suareza i Sandry Diaz. W wieku siedmiu lat przeprowadził się z całą familią do Montevideo, gdzie jego rodzice udali się za pracą. Niedługo później Sandra i Rodolfo się rozwiedli, a Luis zaW reprezentacji Urugwaju zadebiutował 8 lutego 2007 roku w wygranym meczu towarzyskim przeciwko Kolumbii. Wówczas został wyrzucony z boiska w 85. minucie po zgromadzeniu dwóch żółtych kartek. Na Mistrzostwach Świata 2010 w meczu ćwierćfinałowym przeciwko Ghanie Suárez otrzymał czerwoną kartkę w ostatniej doliczonej minucie dogrywki za obronę piłki ręką na linii bramkowej. Ghana nie wykorzystała rzutu karnego, a Urugwaj wygrał w serii rzutów karnych i awansował do półfinału[8]. 24 lipca 2011 roku został wybrany najlepszym piłkarzem na turnieju Copa America, jednocześnie zwyciężając w rozgrywkach odbywających się w Argentynie. Reprezentacja Urugwaju zdobyła tytuł mistrzowski po raz piętnasty, ustalając w ten sposób nowy rekord liczby tytułów. Dotychczasowy rekord Urugwaj dzielił z Argentyną. Na Mistrzostwach Świata w 2014 w grupowym meczu przeciwko Włochom po raz trzeci w karierze zdarzyło mu się ugryźć zawodnika, tym razem był to Giorgio Chiellini. Z tego powodu został zawieszony przez FIFĘ na 4 miesiące rozgrywek klubowych oraz 9 meczów reprezentacji. Poza tym na Suáreza nałożono karę 100 tys. franków szwajcarskich.[9]czął sprawiać problemy wychowawcze[1].

Larsson Larsson na zasadzie wolnego transferu przeszedł z Celtiku do Barçy w 2004 roku. Debiut w nowym zespole odbył się 29 lipca 2004. W pierwszym sezonie w Barcelonie nie występował zbyt często z powodu poważnej kontuzji, jednak zdobył kilka bramek które przyczyniły się do zdobycia tytułu Mistrza Hiszpanii przez FC Barcelonę. W 2006 r. z drużyną z Katalonii zdobył Potrójną Koronę (Mistrzostwo Hiszpanii, Superpuchar Hiszpanii i Ligę Mistrzów). Latem 2006 roku postanowił ze względów rodzinnych powrócić do Helsingborga.

Inne legenda Hymn Osiągnięcia Puchary Mecze

Ronalthimo Larsson Laudrup Figo

Puchary

08/11/2014 16:00 Primera Division Almería 1 - 2 FC Barcelona 22/11/2014 20:00 Primera Division FC Barcelona 5 - 1 Sevilla 25/11/2014 20:45 Liga Mistrzów UEFA APOEL 0 - 4 FC Barcelona 30/11/2014 21:00 Primera Division Valencia 0 - 1 FC Barcelona 03/12/2014 22:00 Copa del Rey SD Huesca 0 - 4 FC Barcelona 07/12/2014 17:00 Primera Division FC Barcelona ? - ? Espanyol Barcelona 10/12/2014 20:45 Liga Mistrzów UEFA FC Barcelona ? - ? PSG 13/12/2014 16:00 Primera Division Getafe ? - ? FC Barcelona 16/12/2014 20:00 Copa del Rey FC Barcelona ? - ? SD Huesca 20/12/2014 16:00 Primera Division FC Barcelona ? - ? Cordoba CF

Trenerzy Trenerzy FC Barcelona Barrow (1917) · Greenwell (1917–1924) · Pozsonyi (1924) · Kirby (1924–1926) · Domby (1926–1927) · Forns (1927–1929) · Bellamy (1929–1931) · Greenwell (1931–1933) · Domby (1933–1934) · Plattkó (1934–1935) · O’Connell (1935–1940) · Planas (1940–1941) · Guzmán (1941–1942) · Nogués (1942–1944) · Samitier (1944–1947) · Fernández (1947–1950) · Daučík (1950–1954) · Puppo (1954–1955) · Plattkó (1955–1956) · Balmanya (1956–1958) · Herrera (1958–1960) · Broćić (1960–1961) · Orizaola (1961) · Miró (1961) · Kubala (1961–1963) · Gonzalvo (1963) · C.Rodríguez (1963–1964) · Sasot (1964–1965) · Olsen (1965–1967) · Artigas (1967–1969) · Seguer (1969) · Buckingham (1969–1971) · Michels (1971–1975) · Weisweiler (1975–1976) · Ruiz (1976) · Michels (1976–1978) · Muller (1978–1979) · Rifé (1979–1980) · Herrera (1980) · Kubala (1980) · Herrera (1980–1981) · Lattek (1981–1983) · Romero (1983) · Menotti (1983–1984) · Venables (1984–1987) · Aragonés (1987–1988) · Cruijff (1988–1991) · Rexach (1991) · Cruijff (1991–1996) · Robson (1996–1997) · van Gaal (1997–2000) · Serra Ferrer (2000–2001) · Rexach (2001–2002) · van Gaal (2002–2003) · De la Cruz (2003) · Antić (2003) · Rijkaard (2003–2008) · Guardiola (2008–2012) · Vilanova (2012–2013) · Martino (2013–14) · Luis Enrique (od 2014)

Stadion to stadion piłkarski w Barcelonie. Obiekt o pojemności 15 276 jest drugim stadionem FC Barcelona. Na co dzień na Mini Estadi grają drużyny FC Barcelona B i Juvenil A, a okazjonalnie reprezentacja Andory w piłce nożnej. Na tym obiekcie grali zawodnicy drużyny Futbolu amerykańskiego ligi NFL Europa FC Barcelona Dragons. Wymiary boiska to 103 na 65 metrów, a niedaleko znajdują się dwa boiska treningowe. 13 listopada 2005 reprezentacja Polski pokonała na tym stadionie reprezentację Ekwadoru 3:0

Po rozegraniu w barwach Brøndby IF 38 meczów i strzeleniu w nich 24 goli, w wieku 18 lat został sprzedany do Juventusu, który jeszcze w tym samym sezonie wypożyczył go do Lazio Rzym. W 1985 roku Laudrup wrócił do Turynu, aby zastąpić polskiego napastnika Zbigniewa Bońka. Wraz z Francuzem Michelem Platinim i Walijczykiem Ianem Rushem w drugiej połowie lat 80. decydował o obliczu linii ataku Juventusu, z którym w 1986 roku wywalczył mistrzostwo Włoch oraz, rok wcześniej, dwa europejskie puchary. W 1989 roku został zawodnikiem Barcelony, prowadzonej wówczas przez Holendra Johana Cruyffa. Laudrup obok Bułgara Christo Stoiczkowa oraz holenderskiego obrońcy Ronalda Koemana był liderem zespołu, który cztery razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Hiszpanii. Kiedy w 1994 roku stracił miejsce w podstawowej jedenastce i nie wystąpił w przegranym 0:4 finale Ligi Mistrzów z A.C. Milan przeniósł się do największego rywala drużyny z Katalonii, Realu Madryt. W sezonie 1994–95 Real zdobył mistrzostwo kraju, przełamując tym samym długoletni prymat Barcelony. Po nieudanych mistrzostwach Europy w 1996 roku 32-letni Laudrup przyjął ofertę japońskiego Vissel Kobe, z którego rok później ściągnął go jego rodak Morten Olsen, obejmujący właśnie stanowisko pierwszego trenera Ajaksu Amsterdam. W zespole z stolicy Holandii Laudrup po zdobyciu mistrzostwa tego kraju w 1998 roku zakończył piłkarską karier Laudrup

LEGENDA Futbol Club Barcelona (w języku katalońskim), w skrócie Barça (wym. [baɾsa]) – kataloński wielosekcyjny klub sportowy, istniejący od chwili założenia drużyny piłkarskiej. Założony w 1899 przez grupę Szwajcarów, Anglików i Hiszpanów, z czasem stał się katalońską instytucją o dużym znaczeniu społecznym. Jego dewiza to Més que un club (pl. Więcej niż klub). Jedna z wielu teorii mówi, że barwy klubowe Barcelona zaczerpnęła od szwajcarskiego klubu FC Basel. Drużyna piłkarska należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie – ma na koncie dwadzieścia dwa mistrzostwa Hiszpanii[6], dwadzieścia sześć Pucharów Króla Hiszpanii, dziesięć Superpucharów Hiszpanii[7], cztery Puchary Europy, cztery Puchary Zdobywców Pucharów[8], cztery Superpuchary Europy, dwa razy Klubowe Mistrzostwo Świata/Puchar Interkontynentalny i wiele innych trofeów. Klub ma 162 979 socios[9] – członków klubu – i miliony culés na całym świecie, z których część zrzeszona jest w penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest 1054[10]. Posiada również rozbudowaną infrastrukturę – stadiony Camp Nou, Mini Estadi, miasteczko sportowe Ciutat Esportiva Joan Gamper, szkółkę La Masía i halę Palau Blaugrana, w której rozgrywają swoje mecze zawodnicy innych sekcji. Poza sekcją piłkarską do FC Barcelona należą jeszcze: Regal FC Barcelona, FC Barcelona-Intersport, FC Barcelona Sorli Discau i FC Barcelona Senseit). Klub posiada także rezerwową i młodzieżową drużynę piłki nożnej (FC Barcelona B), a także liczne sekcje amatorskie. Drużyna z Camp Nou na arenie międzynarodowej startuje nieprzerwanie od 50 lat, czyli od początku powstania europejskich pucharów. Jest jednym z trzech klubów, które od założenia Primera División, czyli od 1929 roku, nieprzerwanie grają w najwyższej klasie rozgrywkowej Hiszpanii.

Hymn Barça, Barça, Baaarça! Cały stadion Podnosi krzyk Zawodnicy i kibice Jesteśmy czerwono-niebiescy Razem jesteśmy silni Nieważne skąd jesteśmy Przez te wszystkie lata Czy to północ, czy południe Pełne wysiłku i poświęceń Ale, jesteśmy zgodni, jesteśmy zgodni Strzeliliśmy wiele goli I pokazaliśmy, że jesteśmy niezwyciężeni Gdyż łączy nas flaga Czerwono-niebiescy niosą na wietrze Bojowy krzyk Nazywamy się, każdy wie jak

Ronalthimo Talent Brazylijczyka został zauważony przez działaczy Grêmio Porto Alegre i właśnie w tym klubie Ronaldinho zaczął stawiać swoje pierwsze piłkarskie kroki. Warto wspomnieć tu o dość niecodziennym zdarzeniu – w jednym ze spotkań drużyn młodzieżowych strzelił 23 bramki w tym 2 bezpośrednio z rzutów rożnych. Ronaldinho swoje pierwsze trofeum zdobył na Mistrzostwach Świata do lat 17, przy okazji zostając królem strzelców. Dzięki tak obiecującym początkom kariery, nie musiał długo czekać na debiut w seniorskiej reprezentacji. U boku największych gwiazd brazylijskiej piłki zagrał przeciwko Łotwie w wygranym przez Brazylijczyków meczu 3:0. W 1999 pojechał na turniej Copa America, wygrany przez Canarinhos, gdzie w 4 meczach strzelił jedną bramkę (bramka zdobyta w meczu przeciwko Wenezueli). Gaucho tak mocno oczarował fanów Grêmio swymi umiejętnościami i charakterem, że działacze klubu nie chcieli dopuścić do jego transferu w obawie przed fanatycznymi kibicami. Jednak w 2001 roku Ronaldinho przeszedł do Parias Saint-Germain za 9 mln euro. Brazylijczyk miał możliwość przejścia do klubów znacznie potężniejszych, choćby Barcelony, Realu czy Interu Mediolan. Decyzja jednak okazała się trafna, młody zawodnik grał na tyle dobrze, że uzyskał powołanie do reprezentacji od Luiza Felipe Scolariego, dzięki czemu mógł zadebiutować na mistrzostwach świata. Na boiskach Japonii i Korei canarinhos zostali mistrzami świata, a Ronaldinho znacząco przyczynił się do tego sukcesu. Świetny występ na Mundialu spowodował, że o pozyskanie Brazylijczyka zaczęły starać się najlepsze wówczas kluby piłkarskie w Europie. Walkę o Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Angielski klub potrzebował następcy dla Davida Beckhama, Real szukał kolejnej gwiazdy, a Barca musiała się wzmocnić po nieudanym sezonie. Ostatecznie Brazylijczyk zawitał w klubie ze stolicy Katalonii, a do kasy paryskiego klubu wpłynęło 32,25 mln euro[4]. Jak nietrudno było przewidzieć, szybko stał się gwiazdą drużyny. W swoim pierwszym sezonie (2003/2004) zdobył 15 goli, jednak to nie zdobywanie bramek było jego najważniejszym zadaniem, tylko finezja. W następnym sezonie prezes, Joan Laporta, dokonał transferów znacząco wzmacniających skład drużyny. Postawa Ronaldinho i całego zespołu doprowadziły do mistrzostwa Hiszpanii w sezonie 2004/2005. W sezonie 2005/2006 FC Barcelona ponownie zdobyła mistrzostwo Hiszpanii oraz odniosła triumf w Lidze Mistrzów. Ronaldinho odegrał bardzo ważną rolę strzelając m.in. 2 bramki Realowi Madryt w derbach Hiszpanii (Real Madryt 0:3 FC Barcelona). W następnym sezonie (2006/2007) była bardzo zaciekła walka o mistrzostwo Hiszpanii i w pierwszej połowie sezonu ,,Roni" starał się jak mógł i nawet pod nieobecność Eto'o walczył o tytuł najlepszego strzelca, ale gdy wrócił Eto'o i dołączył Messi (około początku drugiej połowy sezonu), bardzo dobrze asystował kolegom z drużyny. W marcu doznał kontuzji i nie zagrał do końca sezonu 2007/2008. Sugerowano również, że brak Brazylijczyka w składzie spowodowany był słabą formą. Od początku sezonu 2008/2009, Ronaldinho występował w zespole AC Milan. Pierwszą bramkę dla "rossonerich", strzelił w derbowym spotkaniu przeciwko drużynie Inter Mediolan – 28 września, wygranym 1:0. W zimowej przerwie sezonu 2010/2011 Ronaldinho zmienił klub na Flamengo Rio de Janeiro. Wartość odstępnego wynosiła 3 mln euro. 31 maja 2012 z powodu zaległości finansowych klubu wobec niego, drogą sądową rozwiązał kontrakt[5]. Cztery dni później został zawodnikiem Atlético Mineiro[6]. 5 września 2014r. podpisał kontrakt z meksykańskim zespołem Querétaro FC.

Figo W wieku 22 lat został zawodnikiem FC Barcelona, gdzie wkrótce objął funkcję kapitana drużyny. W Barcelonie Figo spędził pięć lat stając się współautorem zdobycia Mistrzostwa Hiszpanii 1998 i 1999 oraz Pucharu Hiszpanii 1997 i 1998, jak i Pucharu Zdobywców Pucharów. W 2000 przeszedł do największego rywala swojego klubu, tj. do Realu Madryt, za 56 milionów dolarów, co uczyniło go wtedy najdroższym zawodnikiem świata. W Realu początki dla Portugalczyka nie były łatwe. Grał dobrze, ale "Królewscy" kibice żądali od niego więcej. I gdzieś w okolicach listopada nastąpiła prawdziwa eksplozja jego talentu. Był nie do zatrzymania, a jego strzały były nie do obrony. Wygrał w plebiscycie pisma "France Football" na najlepszego piłkarza w Europie, a w plebiscycie FIFA ustąpił miejsca tylko Zidane'owi, choć wielu twierdzi, że to Figo był bezapelacyjnie najlepszy. W dużej mierze dzięki niemu Real Madryt mógł triumfować w lidze. W tym sezonie, oprócz 9 goli mógł poszczycić się aż 17 asystami! To właśnie dzięki nim Raúl mógł po raz drugi pochwalić się zdobyciem tytułu króla strzelców. Następny sezon Figo znów zaczyna z wysokiego pułapu, ale na początku 2002 roku doznał kontuzji, która wyłączyła go ze składu na kilka tygodni. Po powrocie do drużyny reprezentował bardzo słabą formę i często zmieniał go Steve McManaman. Mimo wszystko, w sporym stopniu przyczynił się do faktu, iż Real zagrał w finale Ligi Mistrzów i zwyciężył w nim 2:1 z Bayerem 04 Leverkusen a zwycięskiego gola strzelił Zinédine Zidane.

Mistrzostwo Europy U-16 – 1989 Mistrzostwo Świata U-20 – 1991 Puchar Portugalii 1995 Mistrzostwo Hiszpanii – 1998, 1999, 2001, 2003 Puchar Hiszpanii – 1997, 1998 Superpuchar Hiszpanii – 1996, 2001, 2003 Puchar Zdobywców Pucharów – 1997 Superpuchar Europy – 1998, 2002 Puchar Mistrzów – 2002 Puchar Interkontynentalny – 2002 Złota Piłka – 2000 Tytuł Najlepszego Piłkarza Świata – 2001 Superpuchar Włoch – 2005, 2006, 2008 Puchar Włoch – 2006 Mistrzostwo Włoch – 2006, 2007, 2008, 2009