Real Madrid

Spis treści składy Historia klubu Najlepsi piłkarze w histori sukcesy

Kliknij na piłkarza ,żeby się czegoś dowiedzieć Marcelo skład Ronaldo Ramos Kroos Rodrigez Benzema Casillas Modrić Varane Kliknij na piłkarza ,żeby się czegoś dowiedzieć Bale Carvahajl

casillas Iker Casillas Fernández (wym. [ˈikɛɾ kaˈsiʎas fɛɾˈnandeθ]; ur. 20 maja 1981 roku w Móstoles)– hiszpański piłkarz, grający na pozycji bramkarza w Realu Madryt i reprezentacji Hiszpanii, w obu drużynach występuje z opaską kapitańską. Pięciokrotny mistrz Hiszpanii, trzykrotny zdobywca Pucharu Mistrzów, zdobywca Pucharu Hiszpanii, Superpucharu Europy i Pucharu Interkontynentalnego, trzykrotny zdobywca Superpucharu Hiszpanii, mistrz Europy juniorów 1996, młodzieżowy mistrz świata 1999, mistrz Europy 2008 i 2012 oraz mistrz Świata 2010. Od najmłodszych lat grał w piłkę nożną. Ojciec zapisał dziewięcioletniego syna na treningi w Realu Madryt. Tam ustawiono go na pozycji bramkarza. Casillas szybko został najlepszym na tej pozycji w swojej grupie wiekowej. Niedługo później uznano go za jednego z najbardziej utalentowanych bramkarzy w Hiszpanii i zaczęto powoływać do juniorskiej reprezentacji Hiszpanii. Szybko przechodził kolejne etapy w systemie szkoleniowym Realu – w promocji do coraz wyższych drużyn „przeskoczył” zespół C, w Realu Madryt B (dziś Real Madryt Castilla) zagrał tylko 4 mecze, po których powołano go do pierwszej drużyny. Zadebiutował w niej 12 września 1999 meczem przeciw Athletic Bilbao, ponieważ kontuzjowany był Bodo Illgner, a Albano Bizzarri nie cieszył się zaufaniem trenera. Spotkanie zakończyło się remisem 2:2.

Ramos Ramos jest kompletna i wytrwały adwokat, który jest uważany za jednego z najlepszych obrońców na świecie. [2] On jest silny gracz, który specjalizuje się w powietrzu, co mu zagrożenie bramkę na stałych fragmentów, [3] i mam również jest właściwy, agresywny tackler. I jest obdarzony tempie, [3] dobre umiejętności techniczne, jak i dobry rozkład i zdolność przekraczania. [4] On-krytykowany, jednak ja, za brak dicipline czasami i mam rekord w większości kart sieciowych uzyskane przez zawodnika Realu Madryt. [5] Ze względu na jego kierownictwem Jego sportowe i technicznej sprawności, jego zdolność do osiągania sukcesów ofensywnie i defensywnie Zarówno, jak również Jego taktyczna wszechstronność, która pozwala mu być rozmieszczone w centrum, jak i z powrotem pełny powrót, menedżer Carlo Ancelotti has've porównaniu do legendarnego Paolo Maldini bronić. [4] Po pojawiających się poprzez system młodzieży Sevilli, Ramos dalej być ostoją dla Realu Madryt. I działał jako vice-kapitanem ostatnia również jednym z najlepszych strzelców La Liga z pozycji obronnej. [6] Ramos startował świecie z reprezentacji Hiszpanii w trzech mistrzostw świata i dwóch mistrzostwach Europy, wygrywając turniej w 2010 roku byłego i ostatnie w 2008 i 2012 roku nakręcił swój pierwszy występ w wieku 18 lat, aw 2013 roku zostałem najmłodszym gracz kiedykolwiek osiągnąć 100 caps. [7]

Varane Grałem dla francuskiego klubu z Lens i wcześniej, przed sezonem 2010-11, rozpoczął treningi z drużyny seniorów i pojawił się na ławce w kilku meczach ligowych. W dniu 7 listopada 2010 roku, Varane zadebiutował w meczu ligowym z Montpellier. [3] Varane nie-opisane przez trenera młodzieży Obiektyw Eric Assadourian jako "naprawdę pierwszej klasy gracza", który jest "wygodne zarówno na poziomie taktycznym i technicznym" . [4] w styczniu 2014 roku i został nazwany przez The Observer jako jeden z dziesięciu najbardziej obiecujących młodych zawodników w Europie. [5] Varane jest Francja młodzieży międzynarodowej, mając zarobione czapki na, poziom mocy-18 U-20 i U-21. Zrobiłem mu pełnego międzynarodowego debiut marca 2013 roku i reprezentowana kraj w 2014 FIFA World Cup.

Marcelo I bardzo często porównywany do Roberto Carlosa, który sam był wspomniany Marcelo Jego następca, najlepszych na świecie w lewo z powrotem i że "posiada maturę techniczną lepiej niż Marcelo mnie". [5] Po Jego przełomowym sezonie, Marcelo był chwalony przez Paolo Maldini legendy piłki nożnej: takie jak [6] i Diego Maradona, [7], który nazwaMarcelo dołączył Real Madryt W styczniowym okienku transferowym w 2007 roku na jego przybycie, Ramón Calderón, prezydent klubu powiedział: "On jest dla nas ważne podpisanie. Jest młody gracz, który wniesie trochę świeżości do tej strony i jest częścią naszego planu przynieść młodszych graczy do drużyny. Jesteśmy bardzo szczęśliwi Bo jest perła, że połowa Europy chciał ". [8] Wielu widzów witali go jako potencjalnego następcę Roberto Carlosa w roli lewego obrońcy. Marcelo zadebiutował jako rezerwowy w porażce 2-0 z Deportivo La Coruna w dniu 7 stycznia 2007 [9] W dniu 14 kwietnia 2007 roku, a następnie trener Fabio Capello dał Marcelo swoim pierwszym starcie w Realu Madryt przeciwko Racing de Santander. Real Madryt gra kontrowersyjnie przegrał 2-1. [10] W sezonie 2007-08, Marcelo zaczął już prawie wszystkie ligi w Madrycie gry w ramach nowego menedżera Bernd Schuster. Jego umiejętność, prędkość ruchu w poprzek pola, ataku i obrony pozwoliło mu musiał stać bardzo ważnym graczem dla Realu Madryt.ł go również najlepszym w swoim położeniu.

Carvahalij Carvahajl urodził się w Leganés, na przedmieściach Madrytu. W wieku dziesięciu lat dołączył do akademii piłkarskiej Realu Madryt, by w 2010 roku zostać zawodnikiem zespołu rezerw. W swoim pierwszym sezonie w seniorskich rozgrywkach Carvajal od razu wywalczył sobie miejsce w podstawowym składzie, a także został kapitanem drużyny[1]. Kolejny sezon był dla niego jeszcze bardziej udany, zaś rezerwy Realu po pięciu latach przerwy powróciły do Segunda División. 11 lipca 2012 roku, po tym jak nie udało mu się przebić do pierwszego zespołu Realu Madryt[2], Carvajal za kwotę 5 milionów euro trafił do niemieckiego Bayeru Leverkusen, z którym podpisał pięcioletni kontrakt[3]. W umowie sprzedaży zawodnika znalazła się klauzula, która gwarantowała Realowi możliwość wykupu zawodnika po roku za 6,5 miliona euro, po dwóch latach za 7 milionów lub po trzech latach za 8,5 miliona[4]. W nowym zespole Carvajal zadebiutował 1 września 2012 roku podczas wygranego 2:0 meczu ligowego z Freiburgiem[5], po którym wybrano go do jedenastki kolejki[6]. 25 listopada 2012 roku w wygranym 2:1 meczu z TSG 1899 Hoffenheim zdobył swoją pierwszą bramkę w barwach klubu[7]. 3 czerwca 2013 roku oficjalna strona Bayeru poinformowała, iż Real Madryt, poprzedni klub zawodnika, skorzysta z opcji odkupu po sezonie za 6,5 miliona euro. Dyrektor sportowy niemieckiego klubu, Rudi Völler, powiedział: Jest nam przykro, że Daniel nie zostanie z nami. Wiedzieliśmy od początku, że Real Madryt prędzej czy później zauważy wartość sportową tego zawodnika. Był tak przekonujący w tym sezonie, że decyzja Królewskich nie jest dla nas niespodzianką[8]. W pierwszym sezonie gry w składzie Realu Madryt zdobył Puchar Króla, oraz Puchar Ligi Mistrzów UEFA.

Kroos zawodnik Realu Madryt. Jego młodszym bratem jest Felix Kroos. Swoją karierę rozpoczynał w 1997 roku w juniorskiej drużynie Greifswalder SC. Następnie trenował w szkółce piłkarskiej Hansy Rostock, skąd w roku 2006 trafił do Bayernu. Po roku gry w zespole juniorów, przed sezonem 2007/2008 Kroos został włączony do kadry pierwszego zespołu. Dostał numer 39 (należący wcześniej do Ottla). W Bundeslidze zadebiutował 26 września 2007 roku w meczu z Energie Cottbus. Miał wówczas 17 lat, 8 miesięcy i 22 dni, przez co stał się najmłodszym piłkarzem Bayernu. W styczniu 2009 roku został wypożyczony na 18 miesięcy do Bayeru Leverkusen[1]. Wrócił do Monachium i i był podstawowym zawodnikiem Bayernu. Zagrał w przegranym w karnych finale Ligi Mistrzów 2012. Kroos grał także w reprezentacji Niemiec U-17, a 5 września 2008 roku zadebiutował w kadrze U-21, w meczu eliminacyjnym Mistrzostw Europy z Irlandią Północną, strzelając gola i zaliczając asystę. Został uznany najlepszym piłkarzem Mistrzostw Świata U-17 rozgrywanych w 2007 w Korei Płd., w których zdobył 5 bramek w 6 meczach[1]. Następnie zadebiutował w pierwszej reprezentacji. W 2010 roku zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata 2010. 17 lipca 2014 roku Toni Kroos przeszedł z Bayernu Monachium do Realu Madryt[2] za 25 milionów euro. Kroos w Realu będzie występował z numerem 8.

Modrić Modrić jest wychowankiem Dinama Zagrzeb i do 2003 roku grał tam w drużynach juniorskich. Potem przeniósł się do bośniackiego zespołu HŠK Zrinjski Mostar. W wieku 18 lat stał się jednym z najlepszych piłkarzy tego zespołu i w 2004 roku został nawet wyróżniony graczem sezonu. Następnie powrócił do ojczyzny i trafił do Interu Zaprešić. Tam zagrał jeden sezon i powrócił w 2005 roku do Dinama. Modriciem zaczęły interesować się się takie kluby jak Bayern Monachium czy Werder Brema albo Chelsea F.C., ale Luka wyraził chęć zostania na kolejny sezon w Dinamie. Modrić po przenosinach do Dynama zaczął występować w reprezentacji Chorwacji do lat 21 i dość szybko trafił do dorosłej kadry. W reprezentacji Chorwacji Modrić debiutował 1 marca 2006 roku w wygranym 3:2 meczu z reprezentacją Argentyny. Mecz ten zaczął w pierwszej jedenastce, grał w nim przez blisko 80 minut i był wówczas jednym z najlepszych piłkarzy na boisku. Jego gra spodobała się także selekcjonerowi Zlatko Kranjčarowi, który powołał Modricia do kadry na Mistrzostwa Świata w Niemczech. Tam wystąpił dwukrotnie – w meczach z reprezentacją Japonii (0:0) oraz z reprezentacją Australii (2:2). 21 listopada 2007 roku był jednym z głównych autorów wygranej Chorwacji 3:2 w meczu przeciwko reprezentacji Anglii, która pozbawiła gry angielski zespół w Mistrzostwach Europy 2008. W wiosennym okienku transferowym Luka przeszedł do Tottenhamu Hotspur. 27 sierpnia 2012 podpisał pięcioletni kontrakt z Realem Madryt. Chorwat kosztował 30 mln euro oraz 5 mln zmiennych, które zależne są od spełnienia przez niego określonych w umowie celów. Na mocy 5-letniej umowy zawodnik będzie zarabiał 4,5 mln euro rocznie. W barwach „Królewskich” zadebiutował 29 sierpnia 2012 roku pod koniec drugiej połowy meczu rewanżowego o Superpuchar Hiszpanii, w którym „Los Blancos” wygrali u siebie z FC Barceloną 2:1 i po raz dziewiąty zdobyli to trofeum[3].

Rodrigez Rodríguez jako junior grał w klubie ze swoje rodzinnego miasta: Envigado. W 2006 roku, po 11 letnim stażu w drużynie juniorskiej, został włączony do pierwszej drużyny tego klubu. W Envigado grał przez 2 lata po czym w 2008 roku odszedł do argentyńskiego Banfield. Przez 2 lata zaliczył tam 50 meczów i strzelił 10 bramek. Jego styl gry był wtedy porównywany do Cristiano Ronaldo. W Banfield wygrał Apertura 2009. W 2010 został sprzedany do FC Porto. Razem z Porto wygrał Ligę, Puchar i Ligę Europy w 2011 roku oraz wygrał Superpuchar Portugalii w 2010 roku. 24 maja 2013 został sprzedany do AS Monaco za 45 milionów euro[1]. 22 lipca 2014 Real Madryt poinformował o dokonaniu transferu Jamesa Rodrígueza z AS Monaco i terminie jego kontraktu na okres sześciu sezonów[2]. 12 sierpnia 2014 zdobył z Realem Madryt pierwsze trofeum z nowym klubem - Superpuchar Europy[3]. 19 sierpnia 2014 podczas meczu o Superpuchar Hiszpanii James Rodríguez strzelił swoją pierwszą bramkę dla Realu Madryt trafiając do siatki Atletico Madryt w 81. minucie spotkania[4]. Rodriguez był młodzieżowym reprezentantem Kolumbii, grał w kadrze U-17 oraz U-20. Obecnie występuje w pierwszej reprezentacji Kolumbii. Zadebiutował w niej 11 października 2011 roku w meczu przeciwko Boliwii, natomiast swoją pierwszą bramkę zdobył 2 czerwca 2012 roku w meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Świata 2014 przeciwko Peru.

Ronaldo Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro (wym. [kɾɨʃtiˈɐnu ʁuˈnaɫdu]; ur. 5 lutego 1985 roku w Funchal) – portugalski piłkarz, grający na pozycji napastnika, zawodnik Realu Madryt i reprezentacji Portugalii. Klubową karierę Ronaldo rozpoczął w wieku 8 lat, w małym klubie CF Andorinha, gdzie sprzątał jego ojciec. W wieku 10 lat zainteresowały się nim dwa największe kluby z Madery: CS Marítimo i CD Nacional, ale ostatecznie trafił do Nacionalu, gdzie grał do 2001 r., bowiem w tym roku przeniósł się do Sportingu. W czasie mistrzostw Europy U-17 był obserwowany przez Liverpool i Juventus po tym, jak jego zespół pokonał reprezentację Anglii, lecz ostatecznie trafił do Manchesteru United. W spotkaniu Ligi Mistrzów Manchesteru United z AS Roma (7:1) strzelił swoje pierwsze gole w Champions League. Mistrz Anglii w sezonie 2006/2007 oraz 2007/2008 z drużyną Manchesteru United. W sezonie 2007/2008 wraz ze swoją drużyną zdobył Puchar Europy po wygranym 6:5 w rzutach karnych finale z Chelsea. Po tym zwycięstwie został wybrany najlepszym graczem Ligi Mistrzów 2007/2008. W 2008 r. został laureatem Złotej Piłki magazynu France Football. W czerwcu 2009 Manchester United zaakceptował propozycję kupna Cristiano Ronaldo złożoną przez Real Madryt[2]. Hiszpański klub zaoferował za piłkarza 93,2 mln euro. 26 czerwca 2009 Ronaldo został oficjalnie ogłoszony nowym piłkarzem Realu i tym samym stał się najdroższym piłkarzem w historii[3]. Na jego prezentacji zjawiło się ponad 80 tys. widzów[4], co również jest rekordem jeśli chodzi o liczbę osób na prezentacji jednego zawodnika. Wcześniejszy rekord należał do prezentacji Diego Maradony, którego w Neapolu przywitało 75 tys. widzów. Portugalczyk otrzymał numer 9 z którym w Realu grali m.in. Alfredo Di Stéfano czy Brazylijczyk Ronaldo[5]. W sezonie 2010/2011 Cristiano Ronaldo został zgłoszony do rozgrywek Primera División z numerem 7. W dniu 15 grudnia 2013 r. w Funchal, które jest rodzinnym miastem Ronaldo otworzono muzeum poświęcone jego karierze[6

Benzema Karim Mostafa Benzema (ur. 19 grudnia 1987 w Lyonie) – francuski piłkarz pochodzenia algierskiego, grający na pozycji napastnika. Obecnie zawodnik Realu Madryt. Benzema występował we wszystkich juniorskich zespołach Olympique Lyon. W pierwszej drużynie zadebiutował w 2005, a z każdym kolejnym rokiem umacniał swoją pozycję w zespole. Z klubem czterokrotnie triumfował w Ligue 1, a w sezonie 2007–08 został królem strzelców rozgrywek. W lidze wystąpił 112 razy, zdobywając 43 bramki. W 2009 roku za sumę 35 milionów euro przeszedł do Realu Madryt. Pierwsze kroki w reprezentacji Francji stawiał w drużynach młodzieżowych. W 2004 roku zdobył z zespołem U-17 Juniorskie Mistrzostwo Europy. W dorosłej kadrze zadebiutował w 2007 roku. Z reprezentacją wystąpił na Mistrzostwach Europy 2008. Benzema urodził się i mieszkał w Lyonie, lecz jego rodzice przybyli do Francji z Algierii, z krainy Kabylia[5][6][7]. Ojciec Hafid pracował w merostwie w Villeurbanne, a matka Malika była przedszkolanką[1]. Ma ośmioro rodzeństwa[8]. Dziadek, Da Lakehal Benzema, w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku emigrował z algierskiego miasta Beni Djellil do Lyonu[9]. Piłkarz wychowywał się w dzielnicy Bron, gdzie grał w swoim pierwszym zespole, Bron Terraillon[1]. W 1996 swoją grą zaimponował skautom Olympique Lyon i w wieku 9 lat dołączył do akademii oraz zamieszkał w klubowym internacie[10]. Zanim przeszedł do Olympique, uczył się w prywatnej szkole St Louis-St Bruno, a dopiero potem w centrum szkoleniowym klubu[8]. W 1997 z drużyną juniorów zwyciężył w rozgrywkach o Puchar Francji[1]. W krótkim czasie stał się kluczowym zawodnikiem młodzieżowych zespołów, w jednym z sezonów, gdy występował w drużynie U-16, zdobył 38 bramek[11]. Z uwagi na dobrą grę, trener Paul Le Guen włączył zawodnika do pierwszej drużyny. Zadebiutował 15 stycznia 2005 w wygranym 2:0 meczu ligowym z FC Metz, wchodząc na boisko w 77. minucie. Asystował przy drugiej bramce, strzelonej przez Bryana Bergougnouxa[12]. Pięć dni później, w wieku 17 lat, podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt, wiążąc się z klubem na okres trzech lat[13]. W sezonie 2004/05 rozegrał w sumie sześć spotkań i zwyciężył z klubem w rozgrywkach. W tym samym sezonie zdobył również z drużyną U-18 mistrzostwo w tej kategorii wiekowej[1].

BALE Gareth Bale swoją karierę piłkarską zaczynał w juniorskim zespole Southampton. Do pierwszej drużyny został włączony w roku 2005. W seniorskim zespole zadebiutował 17 kwietnia następnego roku w ligowym spotkaniu z Millwall. W trakcie pierwszego występu miał 16 lat i 275 dni, czym stał się drugim najmłodszym piłkarzem, który zadebiutował w pierwszej drużynie Southampton (pierwszym był Theo Walcott). Debiutancki sezon zakończył z dwoma ligowymi występami. 9 sierpnia w meczu z Derby County zdobył swojego pierwszego gola dla Southampton. Wystąpił wówczas w 28 ligowych spotkaniach, strzelając w nich pięć bramek. 25 maja 2007 roku przeszedł za kwotę 10 milionów funtów do Tottenhamu Hotspur. Pierwszy występ w tym klubie zaliczył 26 sierpnia, kiedy to zagrał w przegranym 1:0 ligowym spotkaniu z Manchesterem United. Pierwszego gola dla Tottenhamu zdobył 1 września w zremisowanym 3:3 meczu z Fulham. Pierwszy sezon w ekipie Spursów zakończył z ośmioma ligowymi występami. Na początku w drużynie "Kogutów" występował jako lewy obrońca. W sezonie 2009/2010 został przeniesiony na lewą pomoc. 20 października 2010 roku Bale rozegrał mecz przeciwko Interowi Mediolan w Lidze Mistrzów sezonu 2010/11 strzelając klasycznego hat-tricka w drugiej połowie meczu, mimo że Tottenham przegrywał 4:0 po pierwszej połowie grając w dziesiątkę. Mecz zakończył się wynikiem 4:3 dla drużyny włoskiej. W 2011 i 2013 został wybrany przez zawodowy związek piłkarzy (PFA) piłkarzem roku w Anglii. 1 września 2013 roku podpisał 6-letni kontrakt z Realem Madryt[2]. Według agenta FIFA Ernesta Bronzettiego kwota transferu wyniosła 91,2 miliona euro[3]. 14 września zadebiutował w Primera División w spotkaniu z Villarrealem. Mecz zakończył się remisem 2:2, a sam Bale strzelił gola. Kilka dni później Bale zadebiutował w Lidze Mistrzów w meczu z Galatasarayem; pojawił się na boisku w 64. minucie meczu, zmieniając Isco. Spotkanie zakończyło się wygraną Realu 6:1. Swojego pierwszego hat-tricka dla Realu Madryt strzelił 30 listopada 2013 roku w meczu z Realem Valladolid. Ma w swoim dorobku kilka rekordów, między innymi jest najmłodszym reprezentantem swojego kraju w historii i najmłodszym zdobywcą gola. W sezonie 2013/2014 razem z ekipą Królewskich udało mu się w wyeliminować w półfinale rozgrywek Ligi Mistrzów Bayern Monachium. Real Madryt wygrał z ekipą z Bawarii w dwumeczu 5:0. 24 maja 2014 roku Gareth Bale sięgnął razem z Realem Madryt po trofeum Ligi Mistrzów, pokonując Altetico Madryt 4:1 po dogrywce. Wystąpił przez całe 120 minut meczu, strzelając gola na 2:1. Był to dziesiąty puchar dla Realu Madryt, a pierwszy dla Walijczyka. W swoim pierwszym sezonie w Realu Madryt wygrał również Puchar Króla, a w finale gdzie przeciwnikiem była Barcelona, zdobył gola na 2:1.

Zidane Zinédine Yazid Zidane (ur. 23 czerwca 1972 w Marsylii) – francuski piłkarz, występował na pozycji pomocnika. Podczas swojej kariery piłkarza nosił przydomek „Zizou”. 108-krotny reprezentant swojego kraju, z którym zdobył Mistrzostwo Świata 1998 oraz Mistrzostwo Europy 2000. Laureat Złotej Piłki w 1998 roku, najlepszy zawodnik Mistrzostw Świata 2006, na których jako kapitan drużyny narodowej dotarł z nią do finału. Były zawodnik AS Cannes, Girondins Bordeaux, Juventusu oraz Realu Madryt, z którym w 2002 roku zwyciężył w rozgrywkach Ligi Mistrzów. Trzy razy wybierany Piłkarzem Roku FIFA, raz wybierany najlepszym zawodnikiem w Europie. W 2004 roku Brazylijczyk Pelé umieścił go na liście stu najlepszych żyjących piłkarzy na świecie. Piłkarską karierę Zidane zakończył w 2006 roku po mistrzostwach świata. Zinédine Zidane już w 1982 roku dołączył do szkółki juniorów klubu US Saint-Henri, którego stadion znajdował się w jednej z dzielnic Marsylii – La Castellane. Następnie młody Francuz trenował w juniorskich zespołach SO Septèmes-les-Vallons. W wieku czternastu lat wyjechał z Septèmes-les-Vallons na nabór do ligi juniorów. Wówczas przykuł na siebie uwagę skauta klubu AS Cannes – Jeana Varrauda. Debiut w dorosłej kadrze tej drużyny Zidane zaliczył jako siedemnastolatek, a swoją pierwszą bramkę dla AS Cannes strzelił 8 lutego 1991 roku. W nagrodę za tego gola francuski gracz otrzymał od prezydenta klubu samochód. W debiutanckim sezonie w zespole z Cannes Zidane rozegrał dwa ligowe spotkania, jednak w kolejnych rozgrywkach na boisku nie pojawił się już ani razu. Sezon 1990/1991 rozpoczął już jednak jako podstawowy zawodnik podopiecznych Boro Primoraca i wystąpił w 28 meczach Ligue 1. W kolejnym sezonie zaliczył 31 występów i strzelił pięć bramek, dzięki czemu został jednym z najlepszych strzelców drużyny.

Figo Luís Filipe Madeira Caeiro Figo OIH (born 4 November 1972) is a retired Portuguese footballer. He played as a winger for Sporting CP, FC Barcelona, Real Madrid, and Internazionale before retiring from football on 31 May 2009. He won 127 caps for the Portugal national football team. Figo won the 2000 Ballon d'Or, 2001 FIFA World Player of the Year, and in 2004 was named in the FIFA 100 list of the world's greatest living players.[2] Renowned for his creativity and having the ability to get past defenders, Figo is regarded as one of the greatest players of his generation.[3] He could also play as an attacking midfielder.[4] Figo is one of the few football players to have played for both Spanish rival clubs Barcelona and Real Madrid. His controversial 2000 transfer from Barcelona to bitter rivals Real Madrid set a world record fee of £37 million (€62 million).[5] He had a successful career highlighted by several trophy wins, including the Portuguese Cup, four La Liga titles, two Spanish Cups, three Spanish Super Cups, one UEFA Champions League title, one UEFA Cup Winners' Cup, two UEFA Super Cups, one Intercontinental Cup, four Serie A titles, one Italian Cup and three Italian Super Cups.

Ronaldo Ronaldo Luís Nazário de Lima (lokalnie: [ʁonawðu lwiʒ nɐzaɾju dʒ ɫĩmɐ], urodzony 18 września 1976 [2]), powszechnie znany jako Ronaldo, jest emerytowanym brazylijski piłkarz. Popularnie nazwany "zjawiskiem", jest on uważany przez ekspertów i fanów za jeden z największych piłkarzy wszech czasów. [3] [4] [5] [6] [7] Jest jednym z zaledwie trzech mężczyzn posiadających wygrał FIFA World Player of the Year trzy razy lub więcej, wraz z Zinedine Zidane i Lionel Messi. [7] On również zdobył Złotą Piłkę dwa razy, w 1997 i ponownie w 2002 roku. Uważany przez wielu za jeden z najlepszych napastników wszech czasów, w 2007 roku został w największym kiedykolwiek począwszy jedenaście przez magazyn France Football w 2004 roku i został mianowany na liście FIFA 100 największych graczy żywych zebranych przez Pelé. Został wprowadzony do brazylijski Football Hall of Fame Museum w 2006 roku W lutym 2011 roku, Ronaldo zapowiedział odejście od piłki nożnej. [8] Ronaldo grał w Brazylii w 98 meczach, strzelając 62 goli i jest drugim strzelcem za najwyższy reprezentacji. W wieku 17 lat, był częścią drużyny, która zdobyła Brazylii Mistrzostw Świata FIFA 1994. Na Mistrzostwach Świata 1998 roku otrzymał Złotą Piłkę dla gracza turnieju w pomaganiu Brazylia w finale, gdzie cierpiał nadające drgawkowe godzin przed klęską Francji. Wygrał drugi Puchar Świata w 2002 roku, gdzie zdobył dwa razy w finale, i otrzymał Złotego Buta jako Król Strzelców. Podczas Mistrzostw Świata w piłce nożnej 2006, Ronaldo strzelił swojego +15-sza cel World Cup, który był rekord Pucharu Świata. Cierpiącego ciąg poważnych obrażeń całej swojej kariery Ronaldo emeryturę w dniu 14 lutego 2011 roku, powołując się na ból i niedoczynność tarczycy jako przyczyn jego przedwczesnej emeryturze. [9] Od 2000 roku Ronaldo został Program Rozwoju ONZ Ambasador Dobrej Woli, dotyczy pomoc przenieść świat z ubóstwem. [10] w styczniu 2013 roku został uznany za jednego z sześciu ambasadorów w 2014 FIFA World Cup w Brazylii. [11]

Beckham David Robert Joseph Beckham, OBE (ur. 2 maja 1975 w Leytonstone, Londyn) − angielski piłkarz, który grał na pozycji prawego pomocnika. Był także członkiem reprezentacji Anglii. W marcu 2008 rozegrał mecz numer 100 w kadrze w spotkaniu przeciwko Francji[1]. Beckham od 15 listopada 2000 do 2 lipca 2006 roku był kapitanem reprezentacji. Tę rolę w kadrze pełnił w 58 spotkaniach. Opaskę kapitańską zdjął zaraz po mundialu 2006. Do kadry powrócił rok później[2]. W maju 2013 zakończył piłkarską karierę[3]. David Beckham urodził się 2 maja 1975 roku w dzielnicy Londynu, Leytonstone. Jest synem Sandry West, stylistyki fryzur oraz Davida Edwarda Beckhama. Piłkarz ze strony matki ma żydowskie pochodzenie, sam określa się jako "pół-Żyd"[4] i zaznacza, że judaizm miał najwięcej udziału w jego życiu religijnym[5]. Młody David od najmłodszych lat uwielbiał grać w piłkę. Razem z ojcem kibicował drużynie Manchesteru United. Karierę juniorską zaczynał w Tottenhamie FC. Jako młodzik grywał również w Brimsdown Rovers i drużynie młodszej Manchester United. Beckham zaczynał karierę zawodową w Manchesterze United w którym grał jeszcze 10 lat. Na początku Beckham nie był podstawowym zawodnikiem " Czerwonych Diabłów ". Po dwóch latach został wypożyczony do drużyny Preston North End, w której zagrał 5 spotkań strzelając 2 gole. Po powrocie do Manchesteru wygrał z klubem 6 tytułów mistrza ligi Angielskiej oraz ligę mistrzów UEFA w 1999 roku pokonując Bayern Monachium 2:1. Manchester zdobył dwie bramki w końcówce meczu, a Beckham udowodnił że jest mistrzem od stałych fragmentów gry. Co prawda, nie strzelił gola, lecz obie bramki zawdzięcza się jego dośrodkowaniom z rzutów rożnych. W 2003 roku Beckham podpisał kontrakt z gigantem ligi Hiszpańskiej – Realem Madryt. Kwota jego transferu kosztowała " Los Galacticos " aż 37 milionów Euro. Beckham związał się z Realem na 4 sezony. David Beckham stał się pierwszym Brytyjskim graczem który rozegral ponad 100 spotkań w Lidze Mistrzów. Beckham w Realu grał od 2003 roku do 2007. W ostatnim sezonie dla tej drużyny wygrał ligę Hiszpańską. Było to dla Beckhama najważniejsze trofeum zdobyte w tej drużynie — Beckham ostatni mecz w tym sezonie zagrał 17 czerwca. W styczniu 2007 ogłosił, że opuści Real i podpisze 5-letni kontrakt z Los Angeles Galaxy[6].

Sanchez Karierę zaczynał w UNAM Pumas, z którym w 1976 roku zdobył mistrzostwo Meksyku, a dwa lata później został najlepszym strzelcem z dorobkiem 26 goli. W 1979 jesienią, zimą i wiosną Sánchez grał w UNAM Pumas, natomiast w lecie był napastnikiem amerykańskiego klubu San Diego Sockers. Po pięciu udanych sezonach w Meksyku i zapisaniu na swoje konto 99 strzelonych goli, Sánchez zmienił barwy klubowe i przeniósł się w 1981 do Hiszpanii, gdzie kontynuował karierę w Atlético Madryt. W roku 1985 przeszedł do Realu Madryt. Z tą drużyną pięć razy z rzędu zdobywał mistrzostwo kraju (1985/86 – 1989/90, poza tym w 1989 Puchar Króla, a w 1986 Puchar UEFA. Grając w Madrycie, Sánchez wychodził 283 razy na murawę i strzelił 207 bramek. W sezonie 1989-90 zdobył 38 goli, za co został nagrodzony "Złotym Butem" – nagrodą dla najlepszego strzelca w Europie. Po tym fantastycznym okresie Sánchez grał w różnych klubach Hiszpanii, Austrii i USA. W 1996 wrócił do rodzinnego Meksyku. Karierę zakończył w Atlético Celaya. W 2004 roku Pelé wybrał go do listy FIFA 100. Znany jest ze swoich popularnych salt, którymi celebrował strzelonego gola. Jego synem jest Hugo Sánchez Portugal.

Bernabeu Santiago Bernabéu Yeste (ur. 8 czerwca 1895 w Almansa, zm. 2 czerwca 1978 w Madrycie), hiszpański piłkarz i działacz sportowy, wieloletni prezes Realu Madryt. Jako piłkarz występował w madryckim klubie w latach 1912-1927, w 1917 zdobył z nim Puchar Króla. Po zakończeniu kariery zawodniczej podjął pracę w zarządzie Realu Madryt, w 1929 został sekretarzem. W 1943 objął funkcję prezesa klubu, którą zachował do końca życia. W okresie jego kadencji zakończono (1947) budowę nowego stadionu, nazwanego po kilku latach jego imieniem. Był współtwórcą sukcesów drużyny, która m.in. sięgnęła sześciokrotnie po Puchar Mistrzów w pierwszych latach istnienia tych rozgrywek oraz Mistrzostwa kraju. Był w odróżnieniu od większości mieszkańców Madrytu (miasta z tradycjami socjalistycznymi), zapalonym zwolennikiem frankizmu i Falangi. Podczas wojny dołączył do armii przyszłego dyktatora w Irún. Jak stwierdził Phil Ball - "Bernabéu opowiedział się po stronie, która zamordowała kilku jego kolegów z Realu Madryt. (...) Bernabéu pomógł grupie zbirów wygrać trudną wojnę i przygotować brutalny reżim, trwający 40 lat"[1]. Działania te położyły fundament pod dalsze uzależnienie klubu od reżimu. Zmarłego prezesa Realu Madryt uczczono dniem żałoby na rozgrywanych mistrzostwach świata w Argentynie. Pośmiertnie został odznaczony Orderem Zasługi FIFA i na jego cześć na zwano stadion realu madryt.

Di Stefano Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé (ur. 4 lipca 1926 w Buenos Aires [1], zm. 7 lipca 2014 w Madrycie) – argentyński piłkarz. Występował na pozycji środkowego napastnika, rzadziej w pomocy. Był także trenerem piłkarskim. W wieku siedmiu lat wstąpił do lokalnej drużyny Unidos y Venceremos. W wieku trzynastu lat zrezygnował z nauki, gdyż musiał pomagać ojcu w pracy. karierę piłkarską kontynuował w drużynie w Los Cardeles. Po dwóch latach przeszedł testy w River Plate[2]. Trzy lata spędził w drużynach młodzieżowych. następnie zadebiutował w pierwszym zespole. Kolejnym krokiem w karierze było wypożyczenie do Huracanu Buenos Aires. W barwach zespołu rozegrał 25 meczów i strzelił 10 goli. W 1947 rozegrał pierwszy sezon w drużynie River Plate zdobył 27 goli w 30 spotkaniach[3]. W kolejnym sezonie z powodu strajku przeniósł się i ligi argentyńskiej do kolumbijskiego klubu Millonarios. W ciągu 4 sezonów rozegrał 294 mecze i zdobył 267 bramek. W 1953 na mocy umowy pomiędzy Millonarios i Realem Madryt. Di Stefano został piłkarzem Realu Madryt. Z powodu niejasnej sytuacji praw do zawodnika o sprawie transferu di Stefano zdecydowała FIFA[4]. W barwach Realu grał w latach 1953-1964. W latach 1956-1960 pięciokrotnie zdobył Puchar Europy strzelając gola w każdym finale[5]. W 1964 został piłkarzem RCD Espanyolu. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. Prowadził między innymi Boca Juniors, River Plate i zdobył mistrzostwo Hiszpanii z zespołem Valencia CF. ostatnim sukcesem w trenerskiej karierze było zdobycie Superpucharu Hiszpanii z Realem Madryt[6]. Były honorowy prezes Realu Madryt. 5 lipca 2014, dzień po swoich 88 urodzinach, doznał zawału. Zmarł 7 lipca 2014 w Madrycie w wyniku komplikacji pozawałowych[7].

Owen Owen urodził się w Countess of Chester Hospital w Cheshire. Jest synem Janette i Terry'ego Owen. Ma dwóch starszych braci – Andrew i Terry'ego Juniora, starszą siostrę – Karen oraz młodszą siostrę – Lesley. Karierę rozpoczął w Liverpoolu, gdzie pierwszy mecz rozegrał w 1996 roku. Stał się najmłodszym piłkarzem, który: zdobył koronę króla strzelców ligi (18 goli) i strzelił gola w reprezentacji Anglii (27 maja 1998 przeciw Maroku). Dla Liverpoolu wystąpił 306 razy we wszystkich rozgrywkach strzelając 179 bramek. W pamięci pozostanie jego występ przeciwko Argentynie na MŚ 1998. Bramka strzelona przez Owena została uznana za bramkę wszech czasów w Anglii. W reprezentacji Anglii dotychczas zaliczył 83 występy podczas których zdobył 40 bramek (stan na 2.09.2007), co daje mu czwarte miejsce w historii angielskiej reprezentacji, po Bobbym Charltonie (49), Garym Linekerze (48) oraz Jimmym Greavesie (44). O Owenie stało się głośno, kiedy podczas MŚ we Francji strzelił bramkę po kapitalnej solowej akcji w meczu z Argentyną. W Liverpoolu tylko udowadniał swoją wartość. W sezonie 1998-99 otrzymał nagrodę Sports Personality of the Year (Sportowa Osobowość Roku). Rok 2001 okazał się przełomowym i jednym z najbardziej udanych w karierze napastnika. Dzięki jego grze Liverpool zdobył Puchar UEFA, Superpuchar Europy, Puchar Anglii, Puchar Ligi i Tarczę Dobroczynności. We wszystkich finałowych spotkaniach o te trofea Owen wpisywał się na listę strzelców. UEFA doceniła 22 letniego wówczas gracza, honorując go tytułem Piłkarza Roku w Europie. Owen zadomowił się także na stałe w reprezentacji, gdzie wszyscy pamiętają jego występ przeciwko Niemcom na stadionie Olimpijskim w Monachium. Reprezentacja Anglii wygrała wówczas aż 5:1, a Michael ustrzelił hat-tricka. Po tym sezonie liczono na to, że poprowadzi Anglików do triumfu na MŚ w Korei i Japonii. Owen strzelił dwie bramki, miał jedną asystę. Anglia pożegnała się z mistrzostwami w ćwierćfinale, gdzie nie sprostała Brazylijczykom, ulegli 1:2 (gola dla Anglii zdobył Michael). Po tych mistrzostwach gwiazda Owena jakby nieco przybladła, ale wciąż imponował skutecznością strzelecką, mimo że Liverpool nie grał najlepiej. Jednak na kolejnym turnieju EURO, Owen kompletnie zawiódł. Od pierwszych spotkań grał słabo, był niewidoczny. Zupełnie przyćmił go młodszy kolega, nastoletni Wayne Rooney. Owen przebudził się dopiero w meczu ćwierćfinałowym w spotkaniu z Portugalią, w którym strzelił bramkę. To jednak nie wystarczyło na gospodarzy turnieju i Anglicy ponownie odpadli we wczesnej fazie rozgrywek. Tuż przed startem sezonu 2004/2005 nieoczekiwanie pojawiły się informacje o przejściu Owena do Realu Madryt. Początkowo sądzono, że to tylko plotki, ale transfer został załatwiony w ciągu 48 godzin. Suma odstępnego za Anglika wyniosła niecałe 9 mln £ plus pomocnik Realu, Antonio Núñez. W Realu nie szło mu za dobrze, gdyż trudno było przebić mu się do pierwszego składu, mając takich rywali jak Raúl czy Ronaldo. Mimo iż grał rzadko, nie zapomniał, jak się zdobywa bramki. Jednak im bliżej było do Mistrzost

Gonzalez Raúl González Blanco, znany jako Raúl (wym. /raˈul gonˈθaleθ ˈblaŋko/; ur. 27 czerwca 1977 w Madrycie) – hiszpański piłkarz, grający na pozycji napastnika. Od 2015 zawodnik amerykańskiego klubu New York Cosmos. Wielokrotny reprezentant Hiszpanii (w latach 2003–2006 kapitan). W wieku 15 lat został piłkarzem Realu Madryt i od tego czasu, aż do sezonu 2009/2010, związany był tylko z tym klubem. W latach 2010-2012 zawodnik Schalke 04 Gelsenkirchen. Jest rekordzistą w liczbie strzelonych bramek dla Realu Madryt – 319. W profesjonalnej karierze rozegrał 983 spotkania i zdobył 422 bramki. Na ten bilans składa się 877 spotkań i 376 bramek w piłce klubowej, 102 spotkania i 44 bramki w reprezentacji i 4 spotkania i 2 bramki w reprezentacji U-23 z którą brał udział na Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku w Atlancie. Żoną Raúla od 1999 roku jest modelka Mamen Sanz (ur. 23 czerwca 1976), z którą ma czterech synów: Jorgego (ur. 25 lutego 2000), którego imię pochodzi od Jorge Valdano, Hugona (20 listopada 2002 roku), od Hugona Sáncheza, bliźniaków Héctora i Mattea (ur. 17 listopada 2005), od Héctora Riala i Lothara Matthäusa, oraz córkę Maríę (ur. 4 grudnia 2009 roku). Raúl urodził się w San Cristobal de Los Ángeles, przedmieściach Madrytu. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał jako zawodnik lokalnej drużyny San Cristobal de Los Angeles Madryt. Młodzian okazał się utalentowany, więc w wieku 13 lat został zapisany przez ojca do szkółki piłkarskiej Atlético Madryt. Spędził tam dwa lata, zostając m.in. Mistrzem Hiszpanii U-15. W 1992 roku, ówczesny prezydent Atlético, Jesus Gil postanowił rozwiązać drużyny młodzieżowe, by zaoszczędzić w ten sposób klubowe pieniądze. Pozostawiony bez drużyny, dla której mógłby grać, Raúl wstąpił w szeregi drugiego wielkiego klubu ze stolicy, Realu. Sukcesy przyszły szybko – sezon 1994/1995 rozpoczął jako zawodnik Real Madryt C. W 7 pierwszych meczach trzeciej drużyny strzelił 13 bramek, co zaowocowało włączeniem utalentowanego nastolatka do składu pierwszej drużyny przez trenera Jorge Valdano. W wieku 17 lat i 4 miesięcy Raúl stał się najmłodszym piłkarzem, który kiedykolwiek założył koszulkę Realu. Grał w ataku obok Emilio Butragueño, jego osobistego idola i wkrótce stał się sensacją, którą żyła cała piłkarska Hiszpania. W swoim pierwszym sezonie strzelił 9 bramek w 28 meczach, a Real został Mistrzem Hiszpanii. W październiku 1996 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu przeciwko Czechom.

Carlos Roberto Carlos karierę rozpoczął w podrzędnej drużynie União São João. Na początku 1993 roku przeniósł się do Sociedade Esportiva Palmeiras i z tym klubem zdobył mistrzostwo Brazylii w 1993 i 1994. Na początku sezonu 1994/1995 przeniósł się do włoskiego Interu Mediolan. Jednak tego sezonu nie mógł zaliczyć do udanych. Drużyna uznawana za faworyta do Mistrzostwa Włoch nawet nie zdołała toczyć wyrównanej walki o to trofeum. Latem 1996 roku po obrońcę zgłosił się Real Madryt i Brazylijczyk przeszedł do Madrytu za 6 milionów euro. Już wtedy był uważany za jednego z najlepszych lewych obrońców świata. Skutecznie grający wślizgiem, odznaczający się szybkością, zwinnością, potrafiący skonstruować bardzo szybką kontrę i co najważniejsze bardzo mocno uderzyć z dystansu lewą nogą. Rekordowa prędkość jaką nadał piłce wyniosła aż 179 km/h. Swoją najsłynniejsza bramkę zdobył w meczu z Francją podczas turnieju towarzyskiego Tournoi de France w 1997 roku. Kopnięta zewnętrzną częścią lewej stopy piłka minęła mur Francuzów (o metr) z prawej strony, a gdy wydawało się, że poleci w trybuny, skręciła nagle i ocierając się o słupek, wpadła do siatki. Roberto Carlos jako zawodnik Realu Madryt święcił największe triumfy w karierze. Pięć razy zostawał Mistrzem Hiszpanii, 3 razy zdobywał puchar Ligi Mistrzów. W madryckim klubie przez jedenaście sezonów rozegrał 584 mecze i strzelił w nich 71 goli. W 2002 roku razem z reprezentacją Brazylii został mistrzem świata, a w 1998 roku wicemistrzem. Zdobył z nią także Copa America w 1997 i 1999 roku. 19 czerwca 2007 zawodnik podpisał 2 letni (z opcją przedłużenia na 1 rok) kontrakt z tureckim Fenerbahçe SK. W sezonie 2007/2008 dotarł z nim do ćwierćfinału Ligi Mistrzów. W grudniu 2009 opuścił klub i po latach gry w Europie wrócił do rodzimej Brazylii. W styczniu 2010 zasilił Corinthians, gdzie występował razem z Ronaldo[3]. Na początku lutego 2011 jego zespół niespodziewanie odpadł z Copa Libertadores już w pierwszej fazie turnieju (przegrana z kolumbijskim Deportes Tolima), a kibice uznali Roberto Carlosa za jednego z najbardziej winnych porażki. Twierdzono, że kontuzja, która wykluczyła obrońcę z rewanżowego meczu, była przez niego symulowana w celu uniknięcia odpowiedzialności za ewentualną porażkę. Pogróżki kierowane pod jego adresem spowodowały, że kilka dni później poprosił klub o rozwiązanie z nim kontraktu mającego obowiązywać do końca 2011 roku i 11 lutego odszedł z Corinthians. Dzień później przyjął ofertę gry w Anży Machaczkała, dagestańskim klubie występującym w lidze rosyjskiej, podpisując kontrakt do końca sezonu 2012/13. 29 września 2011 otrzymał ofertę poprowadzenia swojego zespołu jako trener, przyjął je i stał się następcą Gadżi Gadżajew. W sumie rozegrał dla Corinthians 61 meczów i zdobył 5 goli. Ostatni mecz w barwach Anży rozegrał pod koniec 2011. Kontrakt z klubem obowiązywał go do czerwca 2013, lecz umożliwiał mu przedwczesne przejście na sportową emeryturę. W marcu został skreślony ze składu drużyny[4]. Były Galacticos został wówczas asystentem trenera w Anży[potrzebne źródło]. Od 3 czerwca 2013 Roberto Carlos podpisal dwuletni kontrakt z tureckim Sivasspor[5][6][7].

Šuker Rozpoczynał swoją karierę w NK Osijek. Rozegrał tam 91 spotkań, strzelając 40 goli. W 1989 zdobył tytuł króla strzelców i w tym samym roku przeniósł się do Dynama Zagrzeb. Jego karierę w Dynamie przerwała wojna i Šuker musiał opuścić Jugosławię, przenosząc się do Sevilla FC. Tam przez pięcioletni okres gry rozegrał ponad 150 meczów i strzelił 76 bramek. Jego umiejętności zostały zauważone przez włodarzy Realu Madryt i w sezonie 1996-97 piłkarz przeniósł się za 15 mln dolarów na Santiago Bernabéu. W Realu święcił swoje największe triumfy: zdobył w 1997 roku mistrzostwo Hiszpanii, by rok później wygrać Ligę Mistrzów oraz Puchar Kontynentalny. W 1999 roku przeszedł za 7,8 mln dolarów do Arsenalu. Drużyna prowadzona przez Arsène'a Wengera uległa w finale Pucharu UEFA Galatasaray SK w karnych (Šuker zagrał w finale wszedł w 115 minucie dogrywki, a w rzutach karnych nie wykorzystał swojej szansy). W Premier League Arsenal zajął ostatecznie drugie miejsce. Grający mało Šuker zaczął szukać nowej drużyny. Nowym klubem została kolejna ekipa z Londynu, West Ham United. W tej drużynie także miał także problemy z graniem w podstawowym składzie, więc po roku poszedł szukać szansy w Bundeslidze. Jego nowym klubem został TSV Monachium, gdzie po 2 latach gry skończył karierę. Davor Šuker grał w młodzieżowej reprezentacji Jugosławii na mistrzostwach świata 1987 roku, gdzie zdobyli złoty medal, wygrywając w karnych z Niemcami 5:4 (wynik spotkania 1:1). W drużynie grali zawodnicy, którzy później byli podstawowymi graczami późniejszej Chorwacji (w 1987 grali m.in. Robert Prosinecki czy Zvonimir Boban). Šuker zadebiutował w 1990 jako reprezentant Chorwacji przeciwko ekipie Rumunii. Swoją debiutancką bramkę zdobył dwa lata później w meczu towarzyskim z Meksykiem, wygranym 3:0.

Zamora Ricardo Zamora Martínez (ur. 21 stycznia 1901 w Barcelonie, zm. 8 marca 1978 tamże) – hiszpański piłkarz o przydomku El Divino. Grał na pozycji bramkarza. 46 razy wystąpił w reprezentacji Hiszpanii. Swą karierę rozpoczął w Espanyolu Barcelona w 1916 roku, by w 1919 przenieść się do zespołu lokalnego rywala, FC Barcelona. Grając w tym klubie, zadebiutował w meczu międzypaństwowym 28 sierpnia 1920 r., podczas IO w Antwerpii (zwycięstwo 1:0 z Danią), Hiszpania zdobyła na tych igrzyskach srebrny medal. W kolejnych igrzyskach w jakich brał udział Hiszpania zajęła 17 miejsce[1]. Zamora dwukrotnie zwyciężył z Barceloną w rozgrywkach Copa del Rey. Następnie, w 1922 r., powrócił do Espanyolu, odnosząc kolejny triumf w tych rozgrywkach w 1929 r. W tym samym roku był częścią reprezentacji narodowej, która pokonała Anglię wynikiem 4:3. Była to pierwsza porażka Anglików z zespołem spoza Wysp Brytyjskich. Ciekawostką może być fakt, że Zamora grał w tym meczu, mimo iż w trakcie gry złamał mostek.[potrzebne źródło] Jesienią 1930 r. Zamora opuścił Espanyol po raz drugi, przenosząc się do Realu Madryt, gdzie święcił największe sukcesy w swojej karierze. Pomógł Królewskim zdobyć pierwsze w historii tego klubu mistrzostwo kraju w sezonie 1931/1932, i obronić je rok później. Zdobył też kolejne dwa Puchary Króla. Zamora pożegnał się z futbolem w 1936 roku. Po wybuchu hiszpańskiej wojny domowej cudem uniknął śmierci. Dzięki argentyńskiej ambasadzie uciekł do Francji. Po powrocie do kraju był trenerem kilku hiszpańskich zespołów (Atlético Madryt, Celty Vigo, Malagi oraz Espanyolu)[2]. Imię Zamory nosi nagroda, przyznawana każdego roku bramkarzowi, który w danym sezonie puścił najmniej bramek w hiszpańskiej Primera División. Ricardo Zamora został zaliczony przez magazyn World Soccer do grona najlepszych piłkarzy XX wieku. Spis treści

sukcesy Liga Liga mistrzów Puchar Hiszpani

Liga Mistrzów Piąta edycja Pucharu Mistrzów rozegrana na przełomie 1959/60 najprawdopodobniej była najlepszym, najbardziej emocjonującym turniejem w historii europejskich pucharów. Rozgrywki te zostały wygrane przez jeden z najlepszych zespołów w dziejach - Real Madryt. Real Madryt nadal znajdował się na zwycięskim kursie. W końcówce lat pięćdziesiątych na Santiago Bernabeu zebrała się wyjątkowa grupa piłkarzy. Raymond Kopa powrócił do Reims, ale Di Stefano, Puskas i Gento pozostali w klubie. Ponadto do zespołu dołączyli Luis Del Sol z Betisu i brazylijski skrzydłowy Canario. Ten skład miał walczyć o piąte z rzędu trofeum Pucharu Mistrzów. W ćwierćfinale ponownie na drodze Barcelony stanęła renomowana marka. ,,Blaugrana” mierzyła się z Wolverhampton Wanderers . Znów Hiszpanie rozjechali swoich oponentów. Po zwycięstwie na Camp Nou 4:0, w Anglii rywal został upokorzony. Doskonałe zawody w Wolverhampton rozegrał Kocsis. Mając już dwa gole na koncie, Kocsis tuż przed przerwą zwichnął sobie lewe ramię. W rezultacie zawodnik zemdlał. Dopiero zastrzyki przeciwbólowe pozwoliły na kontynuowanie przez Węgra gry. Pomimo urazu Kocsis po przerwie dołożył kolejne dwie bramki i Barcelona wygrała spotkanie na angielskiej ziemi 5:2. Podczas gdy zespół czekał na lot na lotnisku w Birmingham, Herrera udzielił dziennikarzom krótkiej lekcji futbolu. Trener Barcelony powiedział: „Wy w Anglii gracie przestarzałym stylem, który my na kontynencie porzuciliśmy już dawno temu. Bazujecie wyłącznie na sile, zero myślenia na boisku, zero techniki”. W innych meczach ćwierćfinałowych, Real po porażce z Nice 2:3, w Madrycie pokonał Francuzów 4:0. Eintracht Frankfurt ograł Vien. Zwycięzcę pojedynku Rangersów ze Spartą Rotterdam wyłonił dopiero trzeci mecz rozegrany na Highbury, wygrany zasłużenie przez Szkotów 3:2. Był to pierwszy mecz Pucharu Mistrzów rozegrany w Londynie. Real zyskał groźnego rywala w walce o końcowy triumf. Barcelona, która była aktualnym mistrzem Hiszpanii, marzyła o wygraniu PKME. ,,Blaugrana” była zmęczona ciągłym życiem w cieniu wielkiego rywala i była zdeterminowana zepchnąć Real ze szczytu. W czasie prezydencji Don Francisco Miro-Sansa, trener Helenio Herrera miał pod swoimi skrzydłami genialną generację piłkarzy. W ataku błyszczał bożyszcze tłumów, niezwykle silny i nieziemsko wyszkolony technicznie Ladislav Kubala. Zawodnik ten wspierany przez węgierskich rodaków, Sandora Kocsisa i Zoltana Czibora, stworzył wraz z nimi najlepszy hiszpański atak tamtych czasów. Madziarska kolonia wspierana była przez Luisa Suareza i wirtuozów z Ameryki Południowej - Evaristo i Villaverde. W obronie rządził i dzielił kapitan zespołu Segarra, a w bramce niekwestionowanym numerem jeden był Ramallets. Po pokonaniu Realu na krajowym podwórku, Barcelona zamierzała strącić ,,Królewskich” z europejskiego tronu

Liga Mistrzostwo Hiszpanii (31 razy): 1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1961/1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978, 1979, 1980, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008, 2012 Puchar Hiszpanii (18 razy): 1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962Klub Realu Madryt zawdzięcza swoje powstanie grupie absolwentów z Oxbridge, która pod koniec XIX w. założyła drużynę Foot Ball Sky rozgrywającą mecze w każdą niedzielę. W 1900 roku nastąpiło rozłamanie klubu w wyniku którego powstały New Foot-Ball de Madrid i Espanol de Madrid z Julianem Palaciosem jako prezesem. To właśnie ta druga drużyna została 6 marca 1902 roku, oficjalnie zarejestrowana jako Madrid Foot Ball Club przez Katalończyka Juana Padrosa Rubio i zapewne nikt się nie spodziewał, że klub stanie się potęgą jakich mało nie tylko w kraju ale i na świecie. Już trzy dni później, 9 marca 1902 roku klub rozegrał swój pierwszy mecz. Drużyna nie grała jednak wówczas z zewnętrznym przeciwnikiem – był to tylko wewnętrzny mecz mający pomóc w wyłonieniu podstawowej jedenastki oraz rozreklamowaniu nowo powstałej ekipy. Kilkanaście dni później Madrid zyskał pierwszego trenera – został nim Anglik Arthur Johnson, autor instrukcji, jak grać w piłkę. Oficjalnymi siedzibami klubu stały się zaś zaplecze sklepu Al Capricho należącego do braci Padros oraz tawerna La Taurina, z której zawsze wyruszali na mecze. Madrycki klub był pomysłodawcą rozgrywek o Puchar Króla (Copa de Rey), kiedy do zaproponował rozegranie turnieju na cześć koronacji króla Alfonsa XIII. W jego pierwszej edycji wzięło udział pięć drużyn, w tym FC Barcelona, odwieczny rywal Realu Madryt, z którą Real przegrał 1:3. Barcelona w finale przegrała z Vizcayą, zaś Madrid FC w meczu z przegranym drugiego półfinału, którym był Club Espanol Foot Ball, zwyciężył 3:2, wygrywając tym samym Copa de la Gran Pena, pierwsze trofeum w swojej historii. W następnej edycji udało się mu już dojść do finału tych rozgrywek, ale tam uległ Athletikowi Bilbao 2:3. , 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993, 2011 Real Madryt to jeden z najpotężniejszych klubów na świecie, mający miliony fanów i sięgający po najwyższe trofea krajowe i międzynarodowe od 100 lat. W 2000 roku został uznany przez FIFA najwybitniejszym klubem XX wieku. Najbardziej utytułowany klub hiszpański i Europejski, biorąc pod uwagę tytuły mistrzowskie i Puchary Europy.

Puchar Puchar Hiszpanii (18 razy): 1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993, 2011 Pierwszy Puchar Hiszpanii, uznawanym wówczas również jako mistrzostwo Hiszpanii, Madrid zdobył 18 kwietnia 1905, pokonując w finale Atheltic 1:0. W latach 1906 – 1908 Madrid również triumfował w Pucharze Hiszpanii, co dało mu łącznie cztery zwycięstwa z rzędu, tracąc trofeum dopiero w 1909 roku. W 1908 roku stanowisko prezesa klubu zajął Adolfo Melendez, a jego poprzednik, Carlos Padros, został mianowany honorowym prezesem na zawsze. 21 czerwca 1936 roku Real zdobył Puchar Króla pokonując w finale FC Barcelonę. W tym meczy legendarny Ricardo Zamora w swoim ostatnim oficjalnym meczu w barwach Realu, obronił bardzo silny strzał w końcówce spotkania, kiedy to Los Blancos, grając w dziesięciu, bronili prowadzenia 2:1. Tak akcja stała się symboliczna i rozpamiętywana przez lata. Na kolejne trofeum Real musiał czekać ciężkich 10 lat.

Historia Klubu (Real) Madrid Club de Fútboloficjalnie powstał na początku XX wieku, dokładnie 6 marca 1902 (wtedy na dobre ta dyscyplina sportu "rozkręca" się w Hiszpanii) roku. Jednak nieoficjalne wieści niosą, że pod taką nazwą występowano jeszcze pod koniec wieku XIX. W 1897 roku w Hiszpanii działała grupa zwana Foot-ball Sky, która założyła większość madryckich ekip. Jedną z nich był dzisiejszy Real. Na owe czasy nie zatwierdzono w rejestrze klubów Madryckiego CF, gdyż uznano, że nie ma takiej potrzeby. W końcu jednak znalazła się grupa zagorzałych kibiców piłki nożnej, która założyła pierwszy, oficjalny klub piłkarski w Madrycie. Pierwszymi ludźmi rządzącymi późniejszym Realem byli: Juan Padrós Rubio (na zdj. po prawej) - Katalończyk i wegetarianin, główny pomysłodawca. Zalegalizował klub po dwóch latach prezydentury Juana Palaciosa (na zdj. po lewej), Enrique Varela (prezydent), Manuel Mendía (wiceprezydent), José de Gorostizaga (sekretarz), Antonio S. Neyra, Mario Giralt, Carlos Mertens. Álvaro Spottorno oraz Arturo Meléndez (członkowie zarządu). Nowy zarząd zatwierdził również klubowe barwy. Podobnie jak słynny London Corinthians, Madrid CF od tego momentu występować będzie w białych trykotach z granatowymi getrami (potem ulegnie to zmianie), czapeczką i purpurowymi wypustkami na rękawach koszul. Trzy dni po założeniu klubu rozgrywany jest pierwszy oficjalny mecz Madrytu. To jednak nie jest mecz o stawkę, lecz spotkanie, które ma wyłonić pierwszy skład z dwóch drużyn, które przyłączyły się pod madrycką banderę. W meczu wystąpili: drużyna niebieska - Meléndez, J. Padrós, Spottorno, Gorostizaga, Mendía, Páramo, Neyra, A. Giralt, F. Palacios, Martens i Rodero;drużyna czerwona - J. Giralt, Meléndez, Molera, Salvador, Valcárcel, Spottorno, Stampher, J. Palacios, Varela, Celada oraz Buenos. Wynik nie był ważny, a brzmiał on 1:0 dla niebieskich. Mecz odbył się na boisku przy alei Plaza de Toros. Siedzibami klubu zostały: zaplecze sklepu "Al Capricho", który był w posiadaniu braci Padrós.