Zasada suwerenności narodu

Tradycja rządów demokratycznych Artykuł 3 konstytucji Francji: suwerenność narodowa należy do ludu Realizacja władzy przez naród: Forma przedstawicielska – parlament Forma bezpośrednia – referenda: Dotyczące zmian konstytucyjnych Ustawodawcze Predylekcja de Gaulle’a

Prawa jednostki

Podstawy konstytucyjne Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela Zasady gwarantujące prawa jednostki: Zasada podziału władzy Koncepcja konstytucji jako wyrazu woli ludności Zasada konstytucji pisanej Cechy specyficzne dla zasad gwarantujących prawa człowieka według prawa francuskiego

Partie polityczne

Charakterystyka systemu partyjnego Francji Klasyczny system wielopartyjny, który ewoluował do systemu dwublokowego V Republika – zanik pewnych partii , pojawienie się nowych Względnie trwała tendencja współpracy międzypartyjnej – sojusze wyborcze, wysuwanie wspólnych kandydatur, trwałe koalicje rządowe

Charakterystyka systemu partyjnego Francji Istotne blok prawicowy i lewicowy, centrum traci na znaczeniu Tendencja do dominowania przez jedną partię nad innymi – stabilizacja rządu

Partie lewicy

Trwała pozycja partii lewicy społecznej – Partia Komunistyczna (FPK) i Partia Socjalistyczna Aktywna rola w ruchu oporu w czasie II wojny światowej Rzecznicy interesów klasy robotniczej Partia Socjalistyczna – centrum bloku lewicowego, stałe poparcie wśród społeczeństwa

Francuska Partia Komunistyczna Większe poparcie wśród wielkoprzemysłowych robotników FPK – jedyna poważna siła sprzeciwiająca się powrotowi de Gaulle’a; w V Republice traci wpływy W latach 80. i 90. poparcie wyborców spada poniżej 10% Teraz – partia opozycyjna; szefem jest Pierre Laurent

Partia Socjalistyczna Poparcie w mniejszych przedsiębiorstwach, wśród urzędników, rzemieślników W roku 1958 poparła kandydaturę de Gaulle’a na stanowisko szefa rządu, przedstawiciele PS weszli w skład jego gabinetu Wkrótce partia przeszła do opozycji, lata 70. – porozumienie wyborcze z FPK

Partia Socjalistyczna W V Republice partia powiększa swoje poparcie polityczne 1981, 88 – F. Miterrand szefem państwa Obecny szef – Martine Aubry; 204 posłów w ZN, 31 w Parlamencie Europejskim Koalicja z FPK

Partie centrum

Nieznaczny wpływ na scenę polityczną Kiedyś – Unia na Rzecz Demokracji Francuskiej (UDF), później rozpada się na mniejsze partie Największe partie centrowe: Nowe Centrum – przywódca Herve Morin, koalicjant prawicy; 23 posłów w ZN, 3 w PE Ruch Demokratyczny – przywódca Francois Bayrou, 3 posłów w ZN, 8 w PE

Partie prawicy

Najważniejsza siła polityczna we Francji Zaplecze polityczne de Gaulle’a Reprezentacja konserwatyzmu, chrześcijańskiej demokracji, konserwatyzmu, libertarianizmu i gaullizmu

Unia na Rzecz Ruchu Ludowego Bezpośredni następca gaullistowskiej Unii na Rzecz Republiki (UNR) Z tej partii wywodzili się m.in. Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy Obecnie partia rządząca, wywodzi się z niej prezydent, premier, przewodniczący obu izb parlamentu Przywódca – Xavier Bertrand 320 posłów w ZN, 17 w PE

Wybory w 2007 roku