Dzieci z Pahiatua  Grupa polonijna w Nowej Zelandii powstała głównie z polskich dzieci przybyłych 31 października 1944 roku do Wellington.

Objaśnienia niektórych wyrazów Pahiatua– miasteczko położone 160 km na północ od stolicy Nowej Zelandii, Wellington. Za miastem znajdował się Obóz Polskich Dzieci, które mieszkały tam w latach 1944– 49. W języku Maorysów nazwa znaczy: „miejsce spoczynku bogów”. NKWD– tajna rosyjska policja (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych). Po wojnie w 1954 roku nazwę zmieniono na KGB.

Powstała Krótka relacja filmowa na temat dzieci Pahiatua

Trochę historii Konferencja poświęcona 65. rocznicy przybycia polskich dzieci do Nowej Zelandii w Senacie(2009) Podczas II wojny światowej, grupa 733 polskich dzieci oraz 105 osób polskiego personelu opiekuńczego przybyła do Pahiatua. Większość z dzieci straciła część lub całość swojej najbliższej rodziny po deportacji w głąb ZSRR w latach 1940–1941. Dzięki stalinowskiej „amnestii” wraz z Armią Andersa dzieci dostały się do Iranu (Persji), gdzie dochodziły do zdrowia. Rząd Polski w Londynie zaapelował do Ligi Narodów o pomoc w znalezieniu czasowego schronienia dla polskich cywilów i dzieci. Pomoc, jako jeden z niewielu krajów, zaoferowała Nowa Zelandia.

Dzięki pomocy Marii Wodzickiej oraz Janet Fraser oraz ich mężom, konsulowi RP w Nowej Zelandii Kazimierzowi A. Wodzickiemu i premierowi Nowej Zelandii Peterowi Fraserowi pod koniec 1943 r. zostały zaproszone do Nowej Zelandii na okres do zakończenia wojny. Grupa dotarła do Wellington płynąc początkowo na brytyjskim okręcie handlowym Sontay do Indii, a następnie na amerykańskim statku wojennym USS General George M. Randall do Nowej Zelandii. Dla dzieci i ich opiekunów został otworzony kampus w Pahiatua. Dzieci przebywały w kampusie maksymalnie do 15 kwietnia 1949 r. Opiekę duszpasterską nad dziećmi roztoczyli ks. Michał Wilniewczyc wraz siostrami zakonnymi (urszulankami szarymi), Marią Aleksandrowicz i Anną Tobolską, a następnie ks. dr Leon Broel-Plater, który później organizował Polską Misję Katolicką w Nowej Zelandii.

Większość została w Nowej Zelandii tworząc lokalną zintegrowaną grupę polonijną. W 2014 roku w Wellington w dniach 1–2 listopada obchodzono rocznicę 70-lecia przybycia Dzieci z Pahiatua do Nowej Zelandii.Nowa Zelandia była jedynym krajem wojennego świata, który przyjął małoletnich uchodźców bezwarunkowo, zapewniając im nie tylko bieżącą opiekę na czas działania obozu, ale również umożliwiając zdobycie wykształcenia i pełną asymilację w nowej ojczyźnie. Największe zasługi, prócz premiera Frasera i konsula Wodzickiego, mają nowozelandzkie rodziny, dzięki którym, na każde kolejne Święta – przez cały okres działania obozu – dzieci znajdowały rodziny zastępcze, a po zakończeniu działalności obozu odnalazły – również dzięki ich staraniom – swoje miejsce w życiu.

Powstała książka na temat dzieci z pahiatua pt. „Dwie ojczyzny” Tą książkę opracował Stanisław Manterys w 2006 roku.

Cytat wyjęty z książki „dwie ojczyzny” „...Starzeję się i rozmyślam – moi dziadkowie pochowani są w Polsce, ojciec w Katyniu, matka leży w Iranie, siostra w Stanach Zjednoczonych, a mnie pochowają w Nowej Zelandii...”

Dzieci wysiadające z pociągu w Pahiatua Obóz w Pahiatua Dzieci wysiadające z pociągu w Pahiatua

Stołówka w obozie Wspólne zdjęcie

Szkoła w obozie Pahiatua z góry

Dziękuje za uwagę Jakub gajos sp.nr 1 w miechowie