Stefan Żeromski Życie i twórczość

Ur. 14 października 1864 w Strawczynie, zm Ur. 14 października 1864 w Strawczynie, zm. 20 listopada 1925 w Warszawie

Polski prozaik, publicysta, dramaturg Polski prozaik, publicysta, dramaturg. Pierwszy prezes polskiego PEN Clubu.

Życiorys Wywodził się ze zubożałej rodziny szlacheckiej, w której jednak ciągle żywotne było zainteresowanie losami kraju. Uczęszczał do gimnazjum w Kielcach, a jego doświadczenia z tego okresu wpłynęły na kształt wielu późniejszych dzieł (Dzienniki, Syzyfowe prace). Wcześnie stracił rodziców, przez pewien czas utrzymywał się z dawania korepetycji. Ciężka sytuacja materialna i zły stan zdrowia nie pozwoliły mu uzyskać matury.

W 1892 r. odbył szereg podróży zagranicznych i ożenił się z Oktawią Rodkiewiczówną. Wspólnie z nią udał się do Szwajcarii, gdzie pracował jako zastępca bibliotekarza. Wrócił do kraju w 1897 r. Jeszcze wielokrotnie przyszło mu swą ojczyznę opuszczać, sporo podróżował zmuszony rozmaitymi okolicznościami. W 1918 roku stracił syna. Wymieniany jako faworyt do literackiej nagrody Nobla w 1924 r., nie otrzymał jej. Do końca życia starał się pogodzić działalność literacką z narodowo-społeczną.

Poglądy Polityczne Stefan Żeromski w swoich dziełach poruszał często problematykę społeczną. W centrum jego zainteresowań znalazł się temat ubóstwa, katastrofalne położenie warstwy robotniczej i chłopstwa, i obserwacje tych grup zbliżyły go do poglądów socjalistycznych – w czasie rewolucji 1905 roku sprzyjał Polskiej Partii Socjalistycznej; ciągłą inspiracją była dla niego myśl Edwarda Abramowskiego, teoretyka i praktyka spółdzielczości, oraz teoria syndykalistyczna Georges'a Sorela i Édouard Dufour, czemu dał wyraz w społeczno-politycznej pracy pt. Początek świata pracy, powstałej u zarania II RP, w 1918 r.

Dworek w Ciekotach, w którym wychowywał się S. Żeromski

Ważniejsze dzieła Proza: Syzyfowe prace (1898), Ludzie bezdomni (1900), Dzieje grzechu (1908), Wierna rzeka (1912), Przedwiośnie (1925).

Ważniejsze dzieła Dramaty: Róża (1909), Biała Rękawiczka (1921), Turoń (1923), Uciekła mi przepióreczka (1924).

Odznaczenia Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1925) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)

Muzeum Stefana Żeromskiego w Nałęczowie Muzeum Stefana Żeromskiego mieści się w dawnej pracowni pisarza, wybudowanej w 1905 roku  według projektu Jana Koszczyc-Witkiewicza. Jest to jednoizbowa budowla z gankiem wspartym na filarach i z dachem krytym gontem. Zbudowana z bali kładzionych “na zrąb”, na wysokiej kamiennej podmurówce, posiada cechy stylu zakopiańskiego. Okna zwrócone na wschód, zajmujące całą szczytową ścianę, zapewniają słoneczne oświetlenie od wczesnych godzin porannych. Chata została wybudowana za honorarium otrzymane za “Popioły” i była letnim domem Stefana Żeromskiego. Pisarz kończył w niej powieść “Dzieje grzechu”, napisał “Dumę o hetmanie”, “Słowo o bandosie” , “Różę”. Obecnie w Chacie mieści się Muzeum Stefana Żeromskiego, otwarte 17 czerwca 1928 roku.

Chata została wybudowana za honorarium otrzymane za “Popioły” i była letnim domem Stefana Żeromskiego. Pisarz kończył w niej powieść “Dzieje grzechu”, napisał “Dumę o hetmanie”, “Słowo o bandosie” , “Różę”. Obecnie w Chacie mieści się Muzeum Stefana Żeromskiego, otwarte 17 czerwca 1928 roku.

Dziękujemy za uwagę!