BROŃ PALNA Marcin Klimaszewski

Historia broni palnej: I Ogólne Informacje: Historia broni palnej: Nie wiadomo tak naprawdę dokładnie kiedy, gdzie i jak rozpoczął się rozwój tego specyficznego rodzaju broni.Wiemy za to, że pierwsze rodzaje broni palnej były bardzo prymitywne. Składała się na nie bowiem tylko metalowa rurka (lufa)-z jednej strony zamknięta. W jej tylnej części w pobliżu wspomnianego zamknięcia wykonany był otwór zapałowy. Do rury wsypywano przez otwór wlotowy proch- ładunek, który następnie ubijano. Potem umieszczano w lufie pocisk(początkowo kamienny potem żelazny, a w końcu ołowiany). Pierwsze pociski miały kształt specyficzny(sferyczny), stąd do dziś określenie "kula". Po osadzeniu w lufie pocisku broń była gotowa do strzału. Czynność przygotowania takiej broni do strzału wymagała ubijania poszczególnych komponentów w lufie, tak by szczelnie wypełniały jej wnętrze, toteż nazywano ją "nabijaniem" broni. W dzisiejszych czasach proces ten nie jest już potrzebny gdyż stworzono rodzaj broni odtylcowej(ładowanej od tyłu), co powoduje, iż strzelec nie musi już niczego „ubijać”.Czynność ta była jednak niezwykle popularna w XVI i XVII gdyż w tamtych czasach broń palna była niezwykle prymitywna, miała za swój główny cel zabicie przeciwnika, a że czyniła to w sposób zbyt skomplikowany i wyglądała mało interesująco (były to muszkiety cechujące się „niezwykłą szybkostrzelnością”-1 strzał na godzinę),

potem powstały arkebuzy, które były znacznie szybsze i celniejsze potem powstały arkebuzy, które były znacznie szybsze i celniejsze. Potrzeba jednak jak wiemy jest matką wynalazków, i tak za sprawa kolejnych wielkich wojen modele broni palnej zaczęto udoskonalać i w ten sposób powstała naprawdę potężna maszyna, która w rękach osoby umiejącej się nią posługiwać może spowodować nie małe spustoszenie w szeregach oponentów.Duże uznanie w budowaniu historii broni palnej należy przypisać pewnemu generałowi, którym był Mikhail Kalashnikov(ur. w 1919r.) Stworzył on genialny karabinek AK- 47, który od jego nazwiska po dziś dzień nazywany jest po prostu kałasznikowem. Niestety jak lubi sobie drwić historia z wielkich odkrywców-samo dzieło przerosło mistrza, gdyż konstruktor chciał jedynie zasilić szeregi armii radzieckiej a nie przypuszczał, że broń ta będzie idealnym narzędziem mordu w rękach szaleńców. A oto mistrz i jego dzieło: Mikhail Kalashnikov AK-47-kalashnikow

2)Definicja broni palnej-”ustawa o broni i amunicji” Art. 7. ust.1: W rozumieniu ustawy bronią palną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem ust. 2.(broń palna sygnałowa-przyp.aut.) W związku z powyższym za broń palną nie można uważać broni pneumatycznej za to bronią taką może być broń gazowa gdyż wyrzuca z lufy zamiast pocisków ładunki gazowe. 3)Typologia broni palnej: A.Wg rodzaju lufy: 1)broń o lufie gwintowanej: a)krótka(pistolety,rewolwery) b)krótko-średnia(pistolety maszynowe typu Uzi, p-63) c)średnia(pistolety maszynowe) d)długa(karabiny,sztucery myśliwskie) 2)broń o lufie gładkiej: A/1/a-MAG 95 A/1/b-Uzi A/1/c-Mini-Beryl wz 96

a)długa(dubeltówka myśliwska) b)krótka(rakietnica) 3)broń o lufach kombinowanych: a)gładkich i gwintowanej(dryling myśliwski) B.Wg przeznaczenia: 1)wojskowa broń strzelecka 2)broń myśliwska 3)broń sportowa C. Wg producenta: 1)broń typowa(produkowana fabrycznie, seryjnie) 2)broń nietypowa: a)przerabiana z typowej(np.z uciętą domowym sposobem lufą tzw. „urzyn”, broń przerobiona z gazowej) b)broń samodziałowa(wyprodukowana domowym sposobem) D.Wg rodzaju substancji wyrzucanej z lufy: A/1/d-Sztucer myśliwski-Radom-hunter A/2/a- Dubeltówka Bajkał IZH-43EM

1)broń ostra(wyrzucająca pociski) 2)broń gazowa(wyrzucająca ładunki gazowe) A/2/b-rakietnica wz 44 D/1-broń ostra HK416. B/1-Thompson M1928 A/3/a-Dryling myśliwski Sauer S303 B/2-broń myśliwska Iż 43 B/3- broń sportowa Anschutz 8002 Compressed Air D/2-pistolet gazowy Walther P22.

II Budowa: 1)Budowa broni palnej na podstawie pistoletu VIS i rewolweru Webley MK4: a)pojęcie pistoletu- jest to krótka, ręczna broń palna służąca do walki (zarówno ataku jak i obrony) na bliską odległość (do 50 m), do wymuszania posłuszeństwa na polu walki. Charakteryzuje się: krótką lufą, małymi gabarytami i chwytem (czyli rękojeścią) przystosowanym do strzelania z jednej ręki. Podstawową grupę stanowią tu pistolety wojskowe. Można wyróżnić także pistolety: policyjne, kieszonkowe, sportowe, sygnałowe i inne. Masa pistoletu wojskowego nie przekracza na ogół 1 kg, długość lufy - 125 mm, długość całkowita - 220 mm, szybkostrzelność praktyczna - 25-40 strz/min. Kaliber broni waha się w granicach 7,62 mm - 11,43 mm. Najczęściej stosowany jest kaliber 9 mm. Współczesne pistolety są najczęściej bronią samopowtarzalną, która działa na zasadzie odrzutu swobodnego zamka lub krótkiego odrzutu lufy. W celu skrócenia czasu przygotowania do szybkiego, niespodziewanego strzału, są one wyposażone w mechanizm samonapinania-napina on kurek w pierwszej fazie ruchu języka spustowego w tylne położenie. Aby ułatwić ukrycie i szybkie użycie pistoletu, nadaje się im płaskie i zaokrąglone kształty. Produkowane są także jednostrzałowe pistolety używane jako broń sportowa i myśliwska. Po strzale łuska naboju wyrzucana jest przez okienko. Pistolet Beretta 92F Pistolet Glock 17

b)pojęcie rewolweru-jest to pierwsza w historii wielostrzałowa broń palna, powtarzalna-ale nie automatyczna; w której funkcję magazynka niewymiennego spełnia-obrotowy bęben z kilkoma komorami nabojowymi (zwykle sześcioma). Najnowsze konstrukcje rewolweru wykorzystują mechanizmy, które pozwalają na jednoczesny obrót bębna oraz napięcie kurka w wyniku ściągania języka spustowego. W najwcześniejszych rewolwerach obrót bębna był dokonywany ręcznie. Pierwsza udana konstrukcja rewolweru autorstwa Colta umożliwiała obrót i ustalenie bębna we właściwej pozycji poprzez obniżenie kurka. W wyniku obrotu bębna wokół osi równoległej do osi lufy, poszczególne komory nabojowe (z nabojami) ustawiają się kolejno na przedłużeniu osi lufy. Po odpaleniu spłonki naboju za pomocą kurka, pocisk opuszcza komorę nabojową w bębnie, przedostając się do lufy i następnie wylatując z niej. Chociaż broń ta była znana już od XVII wieku,to ich rozwój rozpoczął w zasadzie wynalazek Samuela Colta, który w 1831 r. skonstruował pierwszy rewolwer kapiszonowy. Do najbardziej znanych rewolwerów należą: Colt, Smith & Wesson, Nagant. Rewolwer Smith &Wesson 629 Rewolwer Colt Reb Confederate

c)podstawowe różnice między pistoletem a rewolwerem a także ich wady i zalety: Jak wygląda pistolet, a jak rewolwer to widać już na pierwszy rzut oka. Jednak to nie wszystko bo jak stanowi powiedzenie: diabeł tkwi w szczegółach. Przede wszystkim podstawowe różnice wynikają tu z odmiennej konstrukcji, a co za tym idzie z zasad działania tych typów broni. Jak wspomniałem na początku pistolet jest bronią automatyczną. Automatyka w tym wypadku polega na wykorzystaniu odrzutu lufy czy też odrzutu zamka swobodnego w skutek działania energii gazów prochowych, wytworzonej w momencie oddania strzału. W wyniku tego następuje wiele czynności automatycznych takich jak m.in.: przeładowanie ponowne broni, wyrzucenie łuski po wystrzale, wprowadzenie następnego naboju do komory nabojowej i odciągnięcie kurka.Tylko przeładowanie broni czyli odciągnięcie kurka i wprowadzenie pierwszy raz naboju do komory nabojowej wymaga czynności manualnych, reszta po oddaniu strzału jest już czysto automatyczna. Istotną cechą pistoletu jest to, że posiada on wymienne magazynki ulokowane w uchwycie, a konstrukcja magazynka jest tak, iż pozwala na samoczynne podawanie kolejnych nabojów. Konstrukcja rewolweru jest krańcowo z kolei odmienna. Przede wszystkim nie jest to broń automatyczna lecz powtarzalna. Funkcję magazynka przejął tu-obrotowy bębenek, przeważnie z sześcioma komorami nabojowymi. Wszystkie czynności począwszy od załadowania broni aż po oddanie kolejnych strzałów i do usunięcia łusek odbywa się manualnie. Aby przeładować broń wystarczy odciągnąć kurek nie potrzeba tu przesuwać zamka. Sama budowa rewolweru jest o wiele prostsza. Do istotnych części, o których mówią przepisy o broni należy szkielet i lufa. Magazynek jest w formie bębna połączony ze szkieletem i ma od 5 do 8 komór nabojowych.  

Zalety rewolweru: Niezawodność - rzadko się bowiem zdarza, aby rewolwer się zaciął-nawet najbardziej skomplikowany pod względem budowy i tak będzie miał przewagę nad najmniej skomplikowanym w budowie pistoletem. Podczas niewypału w rewolwerze wystarczy ponownie nacisnąć język spustowy, aby ponownie padł strzał. W pistolecie natomiast jest to niemożliwe - trzeba pomóc sobie drugą ręką i przeładować ponownie broń. Przy zacięciu typu mechanicznego trzeba najpierw odłączyć magazynek, rozebrać broń, przeczyścić i ponownie złożyć jednak jeżeli mamy broń typu Glock, Beretta, itp. to takie zacięcia są raczej mało prawdopodobne, mimo to lepiej mieć ze sobą rewolwer by nie być niemile zaskoczonym, Szybkość –chodzi tu przede wszystkim o szybkość oddania pierwszego strzału- i tu zdecydowanie szybszy jest rewolwer gdyż po prostu-nie wymaga odbezpieczenia i przeładowania, Kontrola amunicji - w rewolwerze mamy taką możliwość bo widać ją w bębenku. W pistolecie takich możliwości nie ma(zwłaszcza przy magazynkach o większej pojemności ), Obsługa - rewolwer wymaga jedynie załadowania amunicji do bębenka i naciśnięcia na język spustowy. Pistolet natomiast wymaga dość długiego treningu aby wszystkie czynności wykonywać płynnie – czyli automatycznie (odbezpieczenie, przeładowanie, wymiana magazynka)a w tym czasie osoba z rewolwerem zdąży już nas „zabić kilkakrotnie”, Bezpieczeństwo - rewolwer jest bardziej bezpieczny - zagrożenie przypadkowym oddaniem strzału jest dużo mniejsze niż przy pistolecie. Niedoświadczony strzelec nie zawsze bowiem

trzyma skierowaną broń tam gdzie powinien i palec trzyma gdzie trzeba zwłaszcza jeżeli mechanizm spustowy jest bardzo delikatny (miękki) w ten sposób przy niezachowaniu środków ostrożności można się zwyczajnie w świecie samemu postrzelić. Zaletą rewolwerów jest również to, że istnieje duży wybór amunicji do nich. Rewolwer nie jest też podatny na uszkodzenia przy niewypałach. Można dodać, że w rewolwerach może być dowolny kształt kolby (uchwytu), co jest istotne dla lepszego dostosowania do ręki strzelca gdyż może ona być niemal idelnie wyprofilowana. Wady rewolweru(niestety broń ta nie jest pozbawiona wad, które dla innych będą istotne a dla niektórych nie aż tak. Wszystko zależy od samopoczucia w posługiwaniu się tymi rodzajami broni palnej): - mniejsza prędkość wylotowa pocisku z uwagi na straty ciśnienia na odcinku(chodzi tu o przejścia pocisku z bębenka do lufy), - zdecydowanie mniejsza pojemność bębenka, - wolniejsze ładowanie, - mała szybkostrzelność (bez zbędnych dywagacji nie ma porównania z szybkim i automatycznym pistoletem), - mniejsza poręczność broni –tzn. trudniej ją ukryć, czy też przenosić, -   o wiele gorsza kontrola broni podczas strzelania szybkiego(dość duży za to potężny odrzut)

d)budowa obu rodzajów broni palnej: -Pistolet ViS: A: załadowany pistolet:1–muszka,2 - lufa, 3 – bruzda gwintu lufy, 4 – zamek (osłona lufy), 5 – występ ryglowy lufy, 6 – nabój, 7 - występ odryglowujacy lufy, 8 – zamek, 9 – sprężyna iglicy, 10 – iglica, 11 – celownik, 12 – opora iglicy, 13 – kurek, 14 – przerywacz, 15 – oś kurka, 16 – oś zaczepu kurkowego, 17 – oś bezpiecznika samoczynnego, 18 – zaczep kurkowy, 19 – sprężyna, 20 – bezpiecznik samoczynny, 21 – żerdź kurka, 22 – opora sprężyny uderzeniowej, 23 – sprężyna uderzeniowa, 24 – gniazdo sprężyny uderzeniowej, 25 – kołek gniazda sprężyny odpalającej, 26 – uchwyt paska, 27 – pierścień oporowy sprężyny powrotnej, 28 – żerdź sprężyny powrotnej, 29 – sprężyna powrotna, 30 – łoże, 31 – zatrzask zamka, 32 – kabłąk spustu, 33 – spust z szyną spustową, 34 – zatrzask magazynka, 35 – szkielet pistoletu, 36 – magazynek, 37 – stopka magazynka. B– bezpośrednio po odpaleniu naboju .

Budowa pistolet ViS rozłożonego: a.) zamek b.) lufa c.) urządzenie powrotne d.) magazynek e.) zatrzask zamkowy f.) chwyt

Budowa pistoletu ViS całkowicie rozłożonego: 1 - muszka, 2 - zamek, 3 - szczerbina, 4 - wyciąg, 5 - lufa, 6 - magazynek, 7 - sprężyna powrotna, 8 - żerdź sprężyny powrotnej, 9 - bezpiecznik zwalniacz, 10 - tylna opora iglicy, 11 - sprężyna iglicy, 12 - iglica, 13 - szkielet pistoletu, 14 - przerywacz, 15 - zaczep kurkowy, 16 - kurek z żerdzią, 17 - zatrzask zamkowy, 18 - zaczep do rozładowania, 19 - oś zaczepu kurkowego, 20 - samoczynny bezpiecznik 21 - wkręty okładek, 22 - oś kurka, 23 - okładka, 24 - kołek sprężyny odpalającej, 25 - sprężyna płaska, 26 - osada sprężyny odpalającej.

- Rewolweru (na przykładzieWebley Mk 4:

2)słowniczek: a)Kaliber-jest to najmniejsza średnica przewodu lufy broni palnej. Pod uwagę nie bierze się zakończenia lufy(które, np. w garłaczu mogło rozszerzać się lejkowato). W przypadku luf gwintowanych kaliber broni oznacza średnicę lufy mierzoną na polach gwintu. Jednostki: -wagomiar-(do XIX w., aktualnie tylko dla broni gładko lufowej) – oznacza liczbę pocisków kulistych, które można odlać z 1 funta ołowiu (np. kaliber 12), -milimetr - najpowszechniejszy sposób podawania kalibru np.: 7,62 mm, 9 mm, 37 mm, 125 mm, -cal angielski i linia (1 linia = 1/10 cala), Taki sposób pomiaru kalibru zastosowali Brytyjczycy już pod koniec XIX i na początku XX w, a od nich przejęli go-Rosjanie. Początkowo zatem, gdy kaliber lufy był=całkowitej liczbie cali to podawano go w calach np.: 2, 3,10,15 cali. Natomiast gdy kaliber lufy był różny od całkowitej liczby cali- to podawano go w liniach np.: karabin 3-liniowy (7,62 mm), armata 42-liniowa (106,68 mm), haubica 48-liniowa (121,92 mm).W okresie międzywojennym konstruktorzy, którzy posługiwali się calami zrezygnowali z linii, zastępując je po prostu setnymi lub tysięcznymi częściami cala np.: kaliber 30 = 0,30 cala = 7,62 mm, kal. 50 = 12,7 mm. Oczywiście śr. pocisku może być inna niż kaliber lufy. Pocisk nadkalibrowy ma większą średnicę od średnicy: przewodu lufy i wystaje z lufy. Pocisk podkalibrowy ma średnicę mniejszą od kalibru lufy (rdzeń) i jest utrzymywany w osi.

Jako ciekawostkę można podać, że największy kaliber (914 mm) posiadał amerykański doświadczalny moździerz „Little David”. Prawdopodobnie największy kaliber użyty bojowo posiadały średniowieczne moździerze (aż 880 mm) czy też niemiecka armata kolejowa Dora (800 mm) z okresu II wojny światowej. Można tu jeszcze zaznaczyć, iż w 1586 najsłynniejszy ludwisarz państwa moskiewskiego Andriej Czochow odlał jedno z największych dział – Car Puszkę (króla armat), kalibru 890 mm! (masa: 40 t!, całkowita długość działa: 5,5 m!). Sposób oznaczenia kalibru

Przykładowy przelicznik. Milimetry Cale Wagomiar Przykłady 5,5-5,6 mm 22/223 22 Long Rifle, 5,56 mm NATO 6,35mm 25 25 ACP (6,35 Browning) 7,62mm 30 7,62 mm NATO, .308 Winchester Magnu 7,65mm 32 32 ACP (7,65 Browning) 9mm 38/357 9 mm Parabellum, .38 Special, .357 Magnum 10mm 40 10 mm Auto, .40 S&W 11mm 44 44 Magnum, .44-40 WCF 11,43mm 45 45 ACP, .45 Colt 12,7mm 50 50 BMG, .50 AE 15,6mm kaliber 20 16,8mm kaliber 16 18,5mm kaliber 12 19,7mm kaliber 10 Przykładowy przelicznik.

b)lufa-zasadnicza część broni palnej, która umożliwia nadanie pociskowi jednocześnie ruchu postępowego i obrotowego w odpowiednim kierunku, Lufa działka radzieckiego B34U. Lufa pistoletu ViS. c) łuska(gilza) – jest to część naboju, służąca do umieszczenia w niej ładunku miotającego i spłonki.Zabezpiecza i uszczelnia komorę nabojową podczas strzału, d) Łuska 9mm Parabellum Łuska odrzucana z karabinka M4 bezpośrednio po wystrzeleniu. d) spłonka – to mały ładunek wybuchowy, który inicjuje wybuch właściwego materiału wybuchowego, Spłonki

e) iglica - jest to część mechanizmu uderzeniowego broni, która uderzając w spłonkę inicjuje wybuch ładunku miotającego. Iglica uderza w spłonkę pod wpływem energii (sprężyny uderzeniowej), albo w wyniku uderzenia w nią kurka lub bijnika. Przednia część, bezpośrednio uderzająca w spłonkę nosi nazwę grota iglicy. f) ładunek miotający – jest to ściśle określona ilość wybuchowego materiału miotającego (np.:prochu), wykorzystana do tego aby oddać strzał z broni palnej. Podczas spalania ładunku miotającego w przewodzie lufy powstają: gazy prochowe, których ciśnienie powoduje ruch pocisku wzdłuż osi lufy. Ładunek miotający umieszczony jest w łusce naboju, lub też bezpośrednio w komorze nabojowej w woreczkach z tkaniny lub w postaci wyprasek. g) magazynek – to część składowa broni palnej służąca za wewnętrzny zapas naboi. Mogą być stałe (wewnętrzne) i wymienne. Stałe są stosowane w starszych wzorach pistoletów, karabinów powtarzalnych, karabinów samopowtarzalnych, ręcznych karabinów maszynowych oraz we współczesnych strzelbach powtarzalnych i półautomatycznych. Magazynki wymienne stosuje się praktycznie we wszystkich współczesnych rodzajach broni palnej. Pojemność magazynka waha się od 3 (magazynek stały w karabinie wyborowym Mauser SP66) do 100 naboi w magazynkach bębnowych. h) bęben rewolwerowy - to z kolei część broni palnej, która ma kształt walca z otworami równoległymi do jego osi, pełniąca funkcję magazynka. Najczęściej spotyka się bębny rewolwerowe o pojemności 6 nabojów, rzadziej spotykane są bębny o pojemności 5,7,8 i 10 naboi.

Bęben rewolwerowy. Magazynek pistoletu. i)nabój-jednostka amunicji broni palnej niezbędna do oddania jednego strzału , Naboje. Budowa. j)kurek – to element mechanizmu,który uderzając ruchem obrotowym w iglicę powoduje odpalenie naboju. k) spust (rzadziej cyngiel) – to element mechanizmu spustowego służący do zwalniania tego mechanizmu przez strzelca w celu oddania strzału. Najczęściej spust ma formę języka (język spustowy), Spust.

l) bijnik - to element mechanizmu, który uderzając ruchem prostoliniowym w iglicę powoduje odpalenie naboju, ł) zamek- to część broni palnej. W zależności od konstrukcji, pełni funkcje: odpalenia naboju, ryglowania lufy, wyciągnięcia łuski, przeładowania broni. Zwykle posiada następujące mechanizmy: bezpiecznik i iglicę. Na zamkach zewnętrznych montuje się przyrządy celownicze. m) celownik – urządzenie, które służy do wyznaczania elementom broni odpowiadającym za początkowy kierunek lotu pocisku takiego położenia, aby tor pocisku przechodził przez cel, n) komora nabojowa - jest to tylna część przewodu lufy, lub też otwór w bębnie rewolwerowym, w której umieszcza się nabój, Komora nabojowa pistoletu Vis: A.Pusta, przed załadowaniem naboju. B. Załadowana nabojem. ń) kolba – to część broni strzeleckiej, która służy do oparcia broni o ramię strzelca. Kolba może być stała, składana lub przyłączana, wykonana z metalu, drewna lub tworzyw sztucznych. Może też w skrajnych syt. służyć do walki wręcz, Kolba.

o) muszka - to element celownika strzeleckiego, który ma postać występu umieszczonego w przedniej części broni. Zależnie od kształtu rozróżniamy muszki trójkątne, trapezowe, kulkowe, prostokątne, ó) pazur-jest to element broni palnej, który usuwa łuskę z komory nabojowej. p) szkielet pistoletu - część pistoletu,która służy do połączenia pozostałych mechanizmów i zespołów broni. Tylna, dolna część szkieletu tworzy-chwyt pistoletowy. Szkielet pistoletu może być wykonany ze stali,stopów aluminium lub z tworzywa sztucznego, Szkielet pistoletu Mauser HSC. r) wyciąg – to element lub mechanizm, który odpowiada za wyciągnięcie łuski z komory nabojowej lufy po strzale. III Amunicja: 1)pojęcie amunicji-krótko mówiąc jest to ogół: rakiet, nabojów artyleryjskich, min, bomb lotniczych, torped, bomb głębinowych, granatów ręcznych oraz naboje do broni strzeleckiej.

2) Rodzaje amunicji: amunicja artyleryjska amunicja biologiczna amunicja bojowa amunicja ćwiczebna amunicja jądrowa amunicja lotnicza amunicja morska amunicja myśliwska amunicja rakietowa amunicja saperska amunicja sportowa amunicja strzelecka amunicja szkolna amunicja pistoletowa-(odmiana zespolonej. Służy do broni strzeleckiej, przeznaczona do strzelania z pistoletów i pistoletów maszynowych)

amunicja rewolwerowa- (odmiana amunicji zespolonej, która przeznaczona jest do strzelania z rewolwerów),ma łuski bez szyjki. 3)Przykłady najbardziej znanych amunicji: a) Parabellum (9 x 19 mm, Luger, w skrócie Para, 9 x 19 mm NATO) niezwykle popularny nabój pistoletowy- kaliber 9 mm. Jest to obecnie najpowszechniej używany na świecie nabój pistoletowy, zwłaszcza w większości typów pistoletów: wojskowych,policyjnych, maszynowych. Został opracowany przez Georga Lugera w 1902, Naboje parabellum. b) NATO-(5,56 x 45 mm , 7,62 x 51 mm ), jest to amunicja stworzona na potrzeby organizacji NATO i powszechnie dziś akceptowana i używana przez jej wojska,

Amunicja NATO 5,56x 45 mm. Amunicja NATO 7,62x51 mm. c)Dum-Dum-jest to amunicja, która wykorzystuje pociski o czubku pozbawionym płaszcza, ściętym płasko, rozciętym wzdłuż lub też wydrążonym. Wnikając w ciało znacznie deformuje się tworząc rozległe rany. Jest używana jako broń mająca na celu jak najszybsze zatrzymanie sprawcy, gdyż każdy ruch powoduje ruch tego naboju i wdrażanie się go jeszcze głębiej. Pocisk Dum-Dum.

IV Tor lotu pocisku(trajektoria): 1)problematyka: Oddanie pojedynczego strzału z broni palnej to wbrew wszystkiemu niezwykle skomplikowane zagadnienie. Gdy nastąpi zwolnienie spustu, iglica uderza w spłonkę naboju, która następnie eksploduje i rozpoczyna inicjacje ładunku prochowego. Spalany proch zamienia się następnie w sposób niezwykle gwałtowny w gaz, który szuka miejsca do wyrównania ciśnienia w zderzeniu z ciśnieniem atmosferycznym. W naboju najsłabszym punktem jest: połączenie łuski z pociskiem. Pod wpływem rozprężających się gazów prochowych pocisk zaczyna więc przyśpieszać w kierunku wylotu z lufy. Podczas przesuwania się przez tą lufę, bruzdy nadają mu ruch obrotowy wokół własnej osi. W momencie opuszczeniu lufy pocisk osiąga maksymalną prędkość która od tego momentu stopniowo maleje. W tej chwili na pocisk zaczynają oddziaływać dwie siły: Grawitacja – przyśpieszenie 9,78ms- prostopadle do trajektorii pocisku w dół,

Opór powietrza – na skutek kolizji z cząsteczkami powietrza pocisk zaczyna „hamować” (zaczyna zwalniać).W zależności od wysokości n.p.m. i kierunku wiatru pocisk zostaje odpowiednio zniesiony z osi lufy. Więc niezawsze trafia precyzyjnie w cel. W tym momencie możemy powiedzieć o torze pocisku od momentu opuszczenia lufy do momentu zatrzymania lotu czyli trajektorii. Trajektoria ma kształt paraboli. Im większa jest prędkość początkowa pocisku tym jego trajektoria jest bardziej płaska. Zadaniem strzelca jest takie zgranie przyrządów celowniczych z celem i naciśnięcie spustu by pozycja broni nie uległa zmianie. Jeżeli strzał zostanie oddany z broni umieszczonej idealnie poziomo, pocisk nigdy nie wzniesie się ponad oś lufy. Oś celownicza jest natomiast ustawiona w taki sposób, że przecina w dwóch punktach trajektorię lotu pocisku pocisku. Najpierw pocisk przecina oś celowniczą od dołu, a potem opada i przecina ją następnie od góry. Dlatego przyrządy celownicze pokazują idealnie punkt trafienia tylko na dwóch dystansach.

Idąc dalej należy powiedzieć również, że zgranie przyrządów celowniczych(proces ten nazywany jest przystrzelaniem broni) polega na takim ich ustawieniu żeby wskazywały punkt trafienia na danym dystansie bez dodatkowych korekt ze strony osoby strzelca. W tym wszystkim pojawia się rozrzut broni czyli średnia odległość pomiędzy punktami trafienia w cel pocisków wystrzelonych z tej samej pozycji. Naturalny rozrzut broni jest mierzony poprzez: zamontowanie broni w stabilnym uchwycie mechanicznym i oddaniu serii strzałów. Im mniejszy jest rozrzut tym lepsza jest oczywiście jakość broni. Przyrząd linia służący do wyznaczania toru lotu pocisku. 2) Podstawy celnego strzelania: -broń musi być skierowana w naturalny sposób w stronę celu, -oddech strzelca ma być kontrolowany, -spust powinien być ściągany prawidłowo, -strzelec powinien poprawnie zgrywać cel i przyrządy celownicze, Prawidłowe położenie ręki na spuście.

-po oddaniu strzału strzelec nie może zmienić przez chwilę pozycji. Podczas treningu strzeleckiego najważniejsza jest: konsekwencja. Strzelec musi dążyć do tego aby powtarzać wszystkie poniższe czynności: 1. Cel jest oddalony o stały dystans od strzelca. 2. Strzelec oddaje wszystkie strzały z tej samej pozycji. 3. Broń jest trzymana w ten sam sposób. 4. Cel jest tego samego typu (taka sama tarcza). 5. Stopy nie zmieniają pozycji podczas całej serii (przeładowanie etc.-odbywa się bez odrywania stóp od podłoża). 6. Punkt celowania pozostaje ten sam. 7. Amunicja jest tego samego typu podczas całego treningu. 8. Strzelec utrzymuje równomierne tępo pomiędzy poszczególnymi strzałami. Pojawia się tu poważny problem, jakim jest oddychanie. Można je jednak kontrolować. Istnieją dwie metody. Pierwsza:polega na usztywnieniu broni w taki sposób, że wszelki ruch jest ograniczony do minimum. Spust jest następnie ściągany po uzyskaniu zgrania przyrządów celowniczych w celu. Druga:polega na wprowadzeniu broni w lekki przewidywalny i kontrolowany ruch góra-dół po celu. W momencie przesuwania się przyrządów celowniczych przez cel, spust jest dopiero ściągany.

Nie można jednak przesadzić gdyż powstanie rozproszenie – jeżeli na dystansie 10m pocisk trafia 10cm w prawo od celu, to na dystansie 100m minie cel o 100cm! Rozproszenie jest zatem kwadratem dystansu(błąd 10cm na 50m równa się błędowi 20cm na dystansie 100m). 3)Błędy w strzelaniu:

Celownik-prawidłowe strzelanie.

4)Zamach na: JFK Dokonany w Dallas 22 XI 1963r. Do dziś stanowi niezwykłej grubości murowaną ścianę wypełnianą mrokiem tajemnic nie do przebicia dla nowoczesnej kryminalistyki. Wiele osób nie kwestionując udziału Oswalda w zamachu, uważa że był on tylko i wyłącznie kozłem ofiarnym wykorzystanym w celu odwrócenia uwagi tak naprawdę od faktycznych zabójców na arenie politycznej. Jako komunista doskonale bowiem pasował do wizerunku samotnego zamachowca, fanatyka, człowieka, który ma dość klanu Kennedych. Oswald był ponadto dość kiepskim strzelcem (miał słabe wyniki na strzelnicy-co pozwolił ustalić fakt iż służył w US Marines, stąd wątpliwe-czy zdołałby trafić trzykrotnie prezydenta z dość trudnej pozycji (na 6 piętrze składnicy książek, gdzie Oswald pracował), w dodatku mało prawdopodobne jest to by zdołał oddać te trzy strzały w krótkim czasie zaledwie 5,6 sekundy (żaden ze snajperów w czasie eksperymentów śledczych nie zdołał bowiem tego uczynić, więc czy Oswald miał paranormalne zdolności?-odp. jest prosta:na pewno nie). Ponadto na korzyść zabójcy przemawia fakt, że karabin Manllicher Carcano Model 91/38 należący do Oswalda był dość zawodną bronią, z wadliwie ustawionym celownikiem optycznym. Wszystkie te wątpliwości powiększa dodatkowo fakt śmierci Oswalda w trzy dni po zamachu, z ręki Jacka Ruby'ego(osoby powiązanej z mafią). Rzekomo(jak sam twierdzi) chciał on oszczędzić wdowie po prezydencie bólu w czasie procesu.Nie zostało jednak wyjaśnione w jaki sposób Rube'mu udało się przedostać w pobliże Oswalda pilnowanego przez licznych policjantów.Pomimo wszystkich tych znaków zapytania, Oswald oficjalnie do dziś jest uznawany za zabójcę prezydenta choć tak naprawdę wyraźnie widać, że komuś zależało na tym by go wrobić.

Zacznijmy jednak tą historię od samego początku: Prezydencki Air Force One wylądował w Dallas. W tylnych drzwiach samolotu jako pierwsza pojawia się Jacqueline Kennedy. Prezydent Jest jej niezwykle wdzięczny, że po raz pierwszy zgodziła się towarzyszyć mu w podróży politycznej po Stanach Zjednoczonych. Należy zauważyć iż w trudnej podróży - w konserwatywnym Teksasie Kennedy miał stosunkowo niewielu zwolenników, za to wielu zdecydowanie zdeklarowanych wrogów. Po uściśnięciu kilku dłoni wystających z tłumu gapiów John odrywa się od tłumu zwolenników i idzie do swego ciemnoniebieskiego kabrioletu marki Lincoln. W środku czekają już gospodarze wizyty czyli:gubernator Teksasu John Conally i jego żona Nellie. Siedzą na rozkładanych fotelach w środkowej części samochodu. Z tyłu siada para prezydencka:John po prawej stronie, Jacqueline, w bladoróżowym kostiumie, po lewej. Na siedzeniu między sobą kładą bukiet czerwonych róż. Niebo zapowiadało wtedy piękną pogodę a nikomu nie śniło się,że zostanie przysłonięte tym wydarzeniem. Plastikowy dach kabrioletu jest złożony. John nie zgodził się bowiem, by agenci ochrony stali na stopniach w zderzakach. Agenci prezydenta i agenci ochrony pani Kennedy zajmują więc miejsca wewnątrz i na stopniach drugiego kabrioletu - cadillaca. Za nim ustawia się kolejny kabriolet, w którym siedzą wiceprezydent Lyndon Johnson i jego żona. Prezydenckiego lincolna otaczają miejscowi policjanci na motocyklach i o 11.55 kawalkada rusza spokojnie w stronę miasta. Za niecałą godzinę Kennedy ma wygłosić bowiem przemówienie podczas lunchu w Trade Mart. Teksańczycy stoją przy drodze z lotniska do miasta, wiwatują. W centrum jest niesamowity tłok. Na Main Street tłum wszedł na jezdnię. Nie ma miejsca dla policyjnych motocykli. Te od strony Jacqueline zwalniają i jadą za prezydenckim lincolnem. Agenci zeskakują z cadillaca i biegną wokół samochodu za prezydentem.

Kawalkada skręca następnie miarowym ruchem w prawo-w Houston Street Kawalkada skręca następnie miarowym ruchem w prawo-w Houston Street. Pani Conally odwraca się do Kennedy'ego i zauważa jak podają przekazy: „Panie prezydencie, chyba nie może pan powiedzieć, że Dallas pana nie kocha”. Samochody jadą z prędkością 17,5 km/godz. w stronę tunelu drogowego. I nagle ten spokój niczym dźwięk pękniętej szyby błogości powietrza przerywa stłumiony huk. Agenci ochrony nerwowo rozglądają się, nie są pewni, czy ktoś przypadkiem nie rzucił petardy.To jednak nie była petarda... Pocisk karabinowy trafia prezydenta w plecy-na prawo od kręgosłupa a poniżej podstawy szyi, i wylatuje z przodu szyi, tuż pod jabłkiem Adama. Kennedy unosi obie ręce, dłońmi chwyta się kurczowo za szyję. Następnie inny zamachowiec strzela z karabinu dużego kalibru z nasypu nad wjazdem do tunelu. Jednak pomimo bliskiej odległości chybia. Wystrzelony przez niego pocisk wybija sporą dziurę bowiem w tablicy drogowej. Trzeci pocisk – karabinowy ale zdecydowanie małego kalibru zostaje wystrzelony z budynku znajdującego się za kawalkadą samochodową i trafia gubernatora Conally'ego w prawy bark, wychodzi po prawej stronie klatki piersiowej przebija nadgarstek i kciuk prawej ręki i w końcu wbija się w lewe udo(do dziś istnieją teorie różnego rodzaju jak wyjaśnić taką trajektorie lotu, aczkolwiek jest ona możliwa). Panuje nostalgia. „Boże, pozabijają nas wszystkich" - jęczy Conally. Jego żona przytomnie obejmuje go i ściąga na podłogę. Tam jak się okazało był bezpieczny(gubernator). Jacqueline Kennedy w białych rękawiczkach szamoce się z rannym Johnem. Nie mijają jednak te chwile zbyt wolno i oto w trzy sekundy pocisk karabinowy dużego kalibru, wystrzelony przez zamachowca na nasypie, trafia prezydenta w głowę. Siła uderzenia jest ogromna-ciało Kennedy'ego odskakuje bowiem niemal metr do tyłu. Krew i strzępy mózgu bryzgają na wszystkie strony niczym fontanna goryczy i trwogi. Kawałek czaszki leci na tył samochodu, na bagażnik.

Agent Hill chwyta panią Kennedy, ściąga na tylne siedzenie, potem kładzie się na bagażniku, w poprzek samochodu jako żywa tarcza,ale jest już za późno. Jacqueline trzyma głowę Johna na kolanach. Z tyłu jego czaszki zieje ogromna mroczna dziura. Jacqueline zatyka ją dłonią, starając się by strzępy mózgu nie wypływały. Obok pęku róż leży kawałek czaszki z kępką włosów. Wszystko wokół zbryzgane jest krwią.Samochody walczą jednak z czasem by wyrwać prezydenta ze szpon śmierci,pędzą na sygnale do Memorial Hospital. Jacqueline powtarza ciągle: „Jack, Jack co oni ci zrobili?”. Cały czas mówi do męża, dopytuje się, czy ją słyszy, powtarza, że go kocha. Zegar jej miłości swym szybkim biciem stara się oderwać Kennediego od ramion innej wielkiej siły-śmierci. Po sześciu minutach lincoln hamuje przed szpitalem. Kilkunastu agentów ochrony otacza grupą samochód. Niektórzy płaczą, inni proszą panią Kennedy, by wysiadła. Ta zszokowana jednak nie reaguje. Agenci wynoszą rannego gubernatora i jego żonę. Agent Roberts prosi Jacqueline, by pozwoliła mu zabrać prezydenta. Zszokowana wciąż Jacqueline nie wypuszcza głowy Johna z dłoni. Agenci miotają się na podjeździe. Część ochrony otacza wiceprezydenta Johnsona. Wreszcie agent Hill bierze Jacqueline pod ramię i wyprowadza z lincolna. Potem zdejmuje swoją marynarkę i kładzie na głowie prezydenta. Któryś z dziennikarzy pyta jak by nigdy nic: - „Mocno dostał?” „Nie żyje” – odpowiada na to druzgocąco Hill. Tymczasem w szpitalu trwa walka. Dr Charles Carrico wyczuwa słabe uderzenia serca, ale nie potrafi znaleźć tętna. Młody lekarz nie zważa bynajmniej na dziurę w czaszce Kennedy'ego, na brak dużej części mózgu i podaje tlen.

Pani Kennedy uspokaja się. Wie, że mąż nie żyje Pani Kennedy uspokaja się. Wie, że mąż nie żyje. Agenci ochrony wyprowadzają ją na więc na korytarz, tutejszy policjant przynosi składane krzesełko. Jacqueline prosi o wezwanie księdza. Ale w tym momencie rzecz niespodziewana-wybiega pielęgniarka i prosi o podanie grupy krwi prezydenta. Po chwili wybiega z sali następna i mówi, że Kennedy wciąż oddycha. W Jacqueline wstępuje wiec nowa nadzieja. Wraca do sali reanimacyjnej. Pod wózkiem, na którym leży półnagi prezydent, jest tyle krwi, że pielęgniarki rozkładają na podłodze prześcieradła. Któryś z lekarzy prosi panią Kennedy, by ta wyszła, ale osobisty lekarz prezydencki admirał Burkley mówi spokojnie: „Ma do tego prawo”. Pani Kennedy klęka na zakrwawionym prześcieradle i zaczyna się modlić. Nad nią stoi z rewolwerem w dłoni gotowy agent Clint Hill, który można powiedzieć czeka aby odeprzeć zbliżająca się śmierć.Na sali pojawia się następnie chirurg dr Perry. Decyduje się zrobić tracheotomię. Rozcina ranę postrzałową szyi i wprowadza rurę do tchawicy. Lekarze kontynuują akcję reanimacyjną. Przy masażu serca po każdym ucisku klatki piersiowej z czaszki Kennedy'ego wylewa się fala krwi jak tsunami. Wreszcie neurolog dr Charles Baxter mówi głośno to, co w skrytości wiedzą tu wszyscy - ranny z takimi ubytkami mózgu nie może żyć. Lekarze jeszcze kilka minut prowadzą masaż serca, ale w końcu opuszczają ręce w geście bezradnym. Pani Kennedy całuje Johna w wystający spod prześcieradła palec stopy i w usta.Ojciec Oskar Huber przystępuje do ostatniego namaszczenia zmarłego. Jacqueline trzyma Johna wciąż za rękę.Potem pani Kennedy wydaje polecenie, by trumnę ze zwłokami męża natychmiast wyekspediować do Waszyngtonu. To złamanie prawa, zwłoki powinny pozostać bowiem do dyspozycji lokalnego koronera, ale nikt nie śmie się przeciwstawić jej żądaniu. Tuż przed zamknięciem trumny i przewiezieniem jej na lotnisko Jacqueline wraca na salę reanimacyjną. John Kennedy leży nagi, obok niego zaś w dwóch papierowych

torbach na zakupy jego pokrwawiona odzież torbach na zakupy jego pokrwawiona odzież. Jacqueline postanawia założyć mu na palec swoją ślubną obrączkę. Ale nasiąknięta krwią rękawiczka nie chce się bynajmniej zsunąć. Pani Kennedy prosi o pomoc stojącego na korytarzu miejscowego policjanta. Udaje się- zakłada Johnowi obrączkę i wychodzi na korytarz. 5) Komisja Warrena: 29 listopada nowy prezydent Lyndon B. Johnson (zaprzysiężony 22 XI o godz. 14:38 na pokładzie Air Force One przez sędzię Sarah Huges. ) powołał specjalną komisje pod przewodnictwem Earla Warren`a w celu zbadania okoliczności zabójstwa prezydenta Johna Fitzgeralda Kennedy`ego. W skład komisji weszli: Gerard Ford - późniejszy prezydent U.S.A,Allen Dulles – były dyrektor C.I.A oraz bankier John Mcloy.Po dziesięciu miesiącach komisja zakończyła swoje prace, stwierdziła m.in., że: do prezydenta strzelał jeden zamachowiec-był nim Lee Harvay Oswald;Strzelał on z okna szóstego pietra składnicy książek z karabinu Mannlicher-Carcano kal. 6,5 mm.; Oddał w ciągu 5,6 sekundy trzy szczały, następnie zbiegł na dół wyszedł na ulice zabił policjanta J.D. Tippita poczym schował się do kina; - Strzały padły następująco: Pierwszy trafia prezydenta w plecy i wychodzi przez szyję, potem zastyga w powietrzu na 1,6 sekundy, skręca w prawo, lewo, prawo, znów w lewo i trafia gub. Connaly`ego w prawą rękę. Kieruje się w dół, miażdży żebro i wychodzi po prawej stronie klatki piersiowej. Skręca w prawo trafiając prawy nadgarstek Connaly`ego miażdżąc go. Wychodzi przegubem, robi ostry skręt i trafia w lewe udo gubernatora. Prezydent John Fitzgerald Kennedy spoczął 25 listopada 1963r. na cmentarzu Arlington , pod Waszyngtonem . Na polecenie Jacquelin Kennedy na grobie prezydenta pali się Eternal Flame - wieczny płomień. Miał 46 lat.  

V Ślady pozostawione po korzystaniu z broni palnej: Lee Harvey Oswald. Karabin Mannlicher Carcano 6,5mm. V Ślady pozostawione po korzystaniu z broni palnej: 1)badanie broni na podstawie wystrzelonego pocisku:

Najpopularniejsze metody badania śladów powystrzałowych to: A.Barwne reakcje chemiczne pozwalające na: - identyfikacji produktów rozkładu prochu, - identyfikacji śladów metali.  B.Spektrometria w podczerwieni daje możliwość: - identyfikacji ziaren prochu. C.Analiza pierwiastkowa - cząstek metalicznych: - metody niespecyficzne (AAS, NAA, XRF), - elektronowa mikroskopia skaningowa ze spektrometrią RTG (SEM-EDX). Badanie obrażeń wywołanych postrzałem przynosi czasami zaskakujące rezultaty, ponieważ kula w ciele potrafi zachowywać się naprawdę dziwnie. Próby i analizy pozwalają na uzyskanie odpowiedzi na takie pytania:jak odległość z której strzelano oraz kierunek wystrzelonego pocisku. Uznaje się, że jeśli znaleziono na przestrzelinie ślady sadzy i nie spalonego prochu (stwierdzono zatem występowanie tzw. strefy osmalenia) to strzał oddano z bliskiej odległości tzn. można tu mówić o: 25 cm dla broni krótkiej; 30 cm dla broni długiej o gwintowanej lufie; 100 cm dla gładko lufowej broni myśliwskiej. Jeśli stwierdzamy natomiast obecność jedynie ziaren niespalonego prochu to uznaje się że strzelano z odległości około:  

40-50 cm dla broni krótkiej, 60-80 cm dla broni długiej.   Ślad po strzale z odpowiednio: przyłożenia, 1 cm i 40 cm Są to podstawowe informacje podczas ustalania czy:ofiara mogła postrzelić się sama, czy też było to niemożliwe bez ingerencji osób trzecich. Jednak w praktyce bywa czasem różnie. Jak pisze Janusz Markiewicz „...odległość strzału to nieco zbyt proste hasło - określenie tej odległości nie zawsze jest możliwe, a jeśli jest, to często trzeba brać pod uwagę wiele czynników:wiatr, temperatura powietrza,wilgotność powietrza. 2)identyfikacja broni na podstawie łuski i śladów na niej: Pojawia się tu nie mały problem: gdyż czasami przestępcy strzelają z broni palnej umieszczonej np. w reklamówkach. Nie zostają na miejscu zdarzenia więc łuski a ślady umożliwiające potencjalnie określenie odległości oddania strzału tu zwykle nie wystąpią;czy strzał został oddany w sposób typowy (dotyczy to np. sytuacji gdy osoby miały bezpośredni kontakt z sobą i ofiara broniąc się złapała za bron: przyblokowanie swobodnego ruchu

zamka spowoduje powstanie charakterystycznych śladów na łusce naboju w tym momencie odstrzeliwanego. Podobnie charakterystyczne ślady powstania np. w pistolecie TT/PW-33 gdy strzał padnie w wyniku upadku broni, czy pistoletach maszynowych strzelających z otwartego zamka gdy dopchniemy np.: zamek znajdujący się w przednim położeniu a w komorze nabojowej będzie niedopalony nabój). Należy powiedzieć w tym miejsu, że badając łuskę, odstrzeloną z pistoletu(lub innej broni samoczynnej) można ustalić: W zakresie indentyfikacji grupowej: a)ustalenie rodzaju naboju, którego częścia jest łuska b)kaliber broni c)system broni d)typ broni W zakresie indentyfikacji indywidualnej: Można stwierdzić z całą pewnością czy nabój był na pewno wystrzelony z broni palnej i z jakiego rodzaju. Jest to o tyle ważne, że jak wiemy na łusce(a dokładniej na grocie odstrzelonej iglicy) pozostają następujące ślady:ślady grotu iglicy i ślady wyrzutnika. 3)identyfikacja ze względu na ślady pozostawione na ciele strzelca:

Eksperci bardzo dokładnie przyglądają się przede wszystkim: przy działaniu gazów – strefie osmalenia i oparzenia; cząsteczkom prochu wbitym w skórę; śladom metali i smarów. Na skórze rąk poszukuje się też śladów: metali od kolby broni. Niezwykle pożyteczny jest też efekt tzw. „podmuchu wstecznego”, który sprawia, że do lufy wciągane są cząsteczki substancji z otoczenia (np. włókna z materiału rękawiczek sprawcy).Jeżeli chodzi o ślady na dłoni, to szczególnie ważne są w okolicach między kciukiem a palcem wskazującym. Osadzają się tam bowiem cząsteczki gazów wyrzucanych podczas strzału. Jeśli podejrzany trzymał broń w dłoni to osadzają się na niej również cząsteczki metalu (można je znaleźć metoda elektrograficzną).   Rozkład śladów po strzale - część wewnętrzna dłoni. Rozkład śladów po strzale - część zewnętrzna dłoni. 4) identyfikacja ze względu na ślady pozostawione na broni:

Tak więc aby ustalić kto strzelał bada się przede wszystkim ślady na broni: - linii papilarnych; - drobnych cząstek materii (włókien z odzieży, itp.); czasem można na broni stwierdzić także ślady biologiczne. VI Rany postrzałowe: Nie tylko broń może jak wiemy dostarczyć nam istotnych dowodów w sprawie. Równie dokładnie bada się też: rany postrzałowe, ślady prochu na skórze czy też fragmenty materiałów jakie zabrała podczas lotu pędząca kula. Jeśli znajdziemy takie przestrzeliny, możemy określić kierunek z którego strzelano, oraz kąt pod jakim padł strzał. Trochę trudniej jest określić te dane natomiast w ciele ofiary - musimy ustalić w jakiej pozycji była bowiem, gdy padł strzał. Rana postrzałowa- to rana, która powstaje na skutek działania pocisków z broni palnej lub odłamków pocisków-min, granatów, bomb itp. Wyróżnić można trzy rodzaje ran postrzałowych: a) styczna - powstała wskutek uszkodzenia zewnętrznej powierzchni ciała przez pocisk lub odłamek; wyglądem przypomina ranę szarpaną, b) ślepa - powstała wskutek działania pocisku lub odłamka, który naruszył skórę i tkanki wewnętrzne tworząc ranę wlotową i kanał a następnie utkwił wewnątrz ciała,

przelotowa - powstała wskutek działania pocisku lub odłamka, który naruszył skórę i tkanki wewnętrzne tworząc ranę wlotową (mniejszą) i kanał a następnie opuścił ciało tworząc dodatkowo ranę wylotową (większą). Cechy rany wlotowej: A - tzw. rąbek zabrudzenia, B - rąbek otarcia naskórka, C - ślady osmalenia, D - nie spalony proch. Rana postrzałowa.

VII Krótki opis najbardziej popularnych broni palnych: 1)Karabin M16-dość dokładna broń, niezawodna, szybkostrzelność-800 strzałów na minutę.W służbie od lat sześciedziatych, używany w wojnie w Wietnamie. 2)Steyr AUG-szybkostrzelność-650 strzałów na minutę;również niezawodny i w miarę dokładny. Jest na służbie już od grubo 15 lat.

3)M1 garand-pierwszy karabin ładowany automatycznie;szybkość-tylko półautomat;magazynek 8 naboi-możliwość zmiany dopiero po wystrzelaniu wszystkich.

4)SWD Dragunow-bardzo dobry,celny karabinek snajperski używany przez płatnych zabójców. Został opracowany w latach 60 i pomimo innych karabinów snajperskich wciąż jest w użyciu. 5)Heckler& Koch MP5-precyzyjny, szybki(800strzałów na minutę)pistolet maszynowy. Użyty poraz pierwszy w 1981r gdy SAS szturmował ambasadę irańską w Londynie. 6)Thompson-pistolet maszynowy; szybki(700 strzałów na minutę);zabójczy na krótki dystans gdyż ma zbyt duży rozrzut. Niezwykle popularny w latach 30 w Chicago przez mafie w swym złotym wieku. Nie odłączny symbol prohibicji obok alkoholu.

7)Colt 1911- piekielnie precyzyjny-1 celny strzał w głowę przy dużej odległości wystarczy by zabić przeciwnika, a przy większej wystarczą dwa dobrze wycelowane.Wzorcowa bron osobista, również używana na szeroką skalę przez mafię. 8)Beretta 92F-tej broni nikomu chyba nie trzeba przedstawiać; nieodzowny rekwizyt w filmach Johna Woo. Niestety ma dość duzy rozrzut i na dużych odległościach bardziej zrobi hałas niż zada obrażenia.

9)Browning DA-również popularny jak Beretta( jednak dużo bardziej dokładny i bardziej niezawodny). 10)Glock 17- dość popularny w szeregach policji;dość spory magazynek-17 naboi;niezawodny w każdej akcji. 11)Webley MK 4- rewolwer bojowy częsty w użyciu ze względu na swoją popularność spowodowaną też dużą liczbą wyprodukowanych egzemplarzy.

12)Smith&Wesson Model 629-w połączeniu z nabojami magnum stanowi niebezpieczną broń, niezwykle śmiertelną ale też o dużym odrzucie wiec na krótki dystans zabójczą.