Język polityki – między retoryką a nowomową
Czym jest język polityki? Jedna ze społecznych odmian polszczyzny Język, którym posługują się różne grupy, które uczestniczą w życiu politycznym i działalności politycznej Język polityki został wymyślony po to, aby kłamstwo brzmiało jak prawda – George Orwell
Perswazja Jest to namawianie do czegoś lub odradzanie czegoś poparte odpowiednią argumentacją.
Krótka historia języka polityki Początków powstania języka polityki należy szukać w Starożytnej Grecji i Rzymie, gdzie narodziła się retoryka (krasomówstwo, sztuka pięknego, logicznego i przekonującego mówienia). W Polsce retoryka rozwijała się w okresie demokracji szlacheckiej. Najwybitniejsi polscy przedstawiciele: Piotr Skarga (krytykował egoizm szlachty), Mikołaj Sienicki, Jan Zamoyski i Jerzy Ossoliński.
Krótka historia języka polityki Obrady Sejmu Wielkiego: Jan Ursyn Niemcewicz, Tadeusz Matuszewicz, Stanisław Kostka Potocki. Pojawiają się pamflety (utwór publicystyczny lub literacki ośmieszający i krytykujący określone osoby, grupy społeczne, instytucje polityczne) i paszkwile (artykuł, utwór lub jakakolwiek inna publiczna wypowiedź szkalująca lub zniesławiająca kogoś, czasami także ubliżająca komuś).
Język polityki w II RP i PRL-u Po 1918 roku w języku polityki pojawia się patos, który jest związany z odzyskaniem niepodległości. Ugrupowania prawicowe podkreślają słynne hasło: „Bóg. Honor. Ojczyzna”, a ugrupowania socjalistyczne mówią o wartości pracy i sprawiedliwości. Endecja określała lewicę jako socjalistycznych awanturników oraz klikę żydowsko-masońską Socjaliści nie pozostawali dłużni i odpowiadali, że endecja to motłoch, pachołkowie i pijana banda.
Język polityki w II RP i PRL-u Po II wojnie światowej władze w Polsce przejęli komuniści. Zmiany jakie nastąpiły nie ominęły języka polityki. Narodziny nowomowy (język władzy i kontrolowanych przez nią środków przekazu w państwach totalitarnych, służący do manipulowania ludźmi i nastrojami społecznymi)
Wilcza natura imperializmu niemieckiego nie zmieniła się od czasów Ulricha von Jungingena do czasów Konrada Adenauera. - Władysław Gomółka