Czy rycerzem się bywało, czyli mali poszukiwacze historii Projekt zrealizowano przez Fundację Larus przy wsparciu finansowym Ministerstwa Obrony Narodowej

Poszukiwania Malbork – Toruń – Grunwald 17-18 października 2016 Celem projektu „Czy rycerzem się bywało, czyli mali poszukiwacze historii” był wzrost świadomości narodowej i pielęgnowanie polskości grupy 50 osób (dzieci i opiekunów, w tym rodziców) z obszarów wiejskich Gminy Łapy Projekt zrealizowano w dniach 26/09/2016 – 31/10/2016 Zdjęcia: Fundacja Larus

CZY RYCERZEM SIĘ BYWAŁO?

Kim byli rycerze? W 1000 roku na pniu systemu feudalnego została zaszczepiona, instytucja rycerska. Rycerzem formalnie był każdy mężczyzna, który przeszedł pasowanie. Jednak musiał przestrzegać pewnych reguł prowadzić określony tryb życia. Rycerze nie tworzyli więc, prawnie zdefiniowanej klasy, lecz kategorię społeczną, skupiającą ludzi w specjalizowanej walce konnej, która do końca XII w była jedynym skutecznym sposobem walki. 

 Rycerz ponadto musiał posiadać dostateczne środki, aby prowadzić szczególny tryb życia obowiązujący rycerzy. Teoretycznie do rycerstwa mógł należeć każdy ochrzczony mężczyzna, bowiem każdy rycerz ma prawo pasować na rycerza człowieka, którego uznał za godnego tego zaszczytu, ze względu na pochodzenie i pozycję społeczną. Przykładów dostarczają chanson de gaste, gdzie rycerz pasuje na rycerza mężczyznę pochodzącego z ludu w nagrodę za wyświadczoną mu przysługę. 

Życie przyszłego rycerza zaczynało się od długiego i trudnego terminowania. Mały chłopiec zaczynał terminarz w ojcowskim zamku następnie uczył się pod okiem bogatego ojca chrzestnego lub możnego ojca protektora. W pierwszym okresie wychowania rodzinnego i indywidualnego musiał przyswoić sobie podstawy umiejętności jazdy konnej, polowania i władania bronią.

W drugim okresie nauka odbywała się zbiorowo  W drugim okresie nauka odbywała się zbiorowo. Na wszystkich bowiem stopniach piramidy feudalnej. Każdy dwór pański był niejako szkołą rycerską, w której synowie wasali, protegowanych i uboższych krewnych uczyli się wojennego rzemiosła i choć rycerskich.  W wieku wahającym się pomiędzy 16 a 23 rokiem życia, młodzieniec pełnił u protektora służbę domową i wojskową - usługując panu i uczestnicząc w polowaniach nabierał światowej ogłady. Zajmował się również jego końmi i czyścił jego zbroję, później towarzyszył mu w turniejach i polach bitwy poznając arkana sztuki wojennej. Od dnia, gdy dopuszczono go do tych funkcji, młodzieniec aż do pasowania nosił miano giermka. Dopiero po pasowaniu wolno mu było nazywać się rycerzem. 

Ceremonia miała charakter sakralny Ceremonia miała charakter sakralny. Zaczynała się od poświęcenia rynsztunku, następnie ojciec chrzestny podawał swojemu chrześniakowi miecz, ostrogi, kolczugę, hełm, włócznię i tarczę. Giermek przywdziewał zbroję, recytując modlitwę wymawiając przysięgę, która zobowiązywała go do przestrzegania zwyczajów i powinności stanu rycerskiego. Na zakończenie następowała colee symboliczny gest, którego pochodzenia i sensu nie wyjaśniono do dziś.

KODEKS RYCERSKI 1. Rycerz nie zdejmuje zbroi, chyba że dla nocnego spoczynku. 2. Rycerz jest zobowiązany szukać przygód, by zdobyć rozgłos i sławę. 3. Rycerz jest zobowiązany bronić biednych i słabych. 4. Rycerz jest zobowiązany udzielić pomocy każdemu, kto o nią poprosi w słusznej sprawie. 5. Rycerze są zobowiązani nie zaczepiać się wzajemnie. 6. Rycerz jest zobowiązany walczyć dla obrony i pomyślności kraju. 7. Rycerz jest zobowiązany działać dla honoru, a nie dla zysku. 8. Rycerz jest zobowiązany nigdy pod żadnym pozorem, nie łamać danego słowa. 9. Rycerz jest zobowiązany poświęcać dla honoru swojego kraju. 10. Rycerz jest zobowiązany raczej wybierać śmierć chlubną niż haniebną ucieczkę.

Rycerzem się było, a nie bywało WNIOSEK: Rycerzem się było, a nie bywało Opracowano na podstawie: http://sciaga.pl/tekst/308-1-rycerz_sredniowiecza