1 marca – Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” „Ponieważ żyli prawem wilka, historia o nich głucho milczy…” Zbigniew Herbert

Żołnierze Wyklęci… …żołnierze antykomunistycznego Podziemia stawiających opór sowietyzacji Polski. Należeli do AK, Narodowych Sił Zbrojnych, Zrzeszenie "Wolność i Niezawisłość" i wielu innych. W 1945 roku w podziemiu działało 150-200 tysięcy konspiratorów. 20 tysięcy walczyło w oddziałach partyzanckich, wspierało ich kilkaset tysięcy udzielając schronienia, dostarczając żywności, prowadząc łączność i wywiad. Zapłacili za to słoną cenę. Część z nich zginęła w walce z bronią w ręce. Innych więziono i poddawano okrutnym torturom.

W latach 1944-1955 komunistyczne sądy orzekły ponad 8 tysięcy wyroków śmierci (ok. 4,5 tys. zostało wykonanych) Ponad 200 tysięcy polskich patriotów trafiło do więzień i obozów pracy.

Przez kilkadziesiąt lat komuniści budowali czarną legendę Żołnierzy Wyklętych. Byli traktowani jak bandyci, ośmieszani, opluwani. Starano się zabić o nich pamięć. Dopiero w 2011 roku 1 marca ustanowiono Narodowym Dniem Pamięci "Żołnierzy Wyklętych". Wybór daty był nieprzypadkowy - to właśnie tego dnia oprawcy zastrzelili strzałem w tył głowy - tak jak oficerów w Katyniu - siedmiu członków IV Zarządu Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość".

Cześć ich pamięci…

Danuta Siedzikówna „Inka” (1928–1946) Danuta Siedzikówna w czasie wojny straciła oboje rodziców. Danuta Siedzikówna wstąpiła wraz z siostrą do Armii Krajowej, gdy miała zaledwie zaledwie 15 lat.

UB aresztowało ją w lipcu 1946 r UB aresztowało ją w lipcu 1946 r. Podczas śledztwa była bita i poniżana, mimo to zachowała godną postawę i nie wydała nikogo. Skazana przez sąd wojskowy w Gdańsku na karę śmierci. Wyrok wykonano tuż przed jej 18. urodzinami, 28 sierpnia 1946 r. W chwili egzekucji zdążyła wykrzyknąć: „Niech żyje Polska!  

Witold Pilecki „Witold” (1901-1948) 1940-1943 więzień obozu w Auschwitz do którego trafił dobrowolnie, w celu zdobycia informacji na temat traktowania więźniów przez Niemców. Współorganizator obozowej organizacji konspiracyjnej - Związku Organizacji Wojskowych. Po ucieczce z obozu, 1943-1944 w oddziale II Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej. Uczestnik powstania warszawskiego, żołnierz w armii polskiej (II Korpus) we Włoszech.

8 maja 1947 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, torturowany i oskarżony o działalność wywiadowczą na rzecz rządu RP na emigracji.  15 marca 1948 roku rotmistrz został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 25 maja 1948 r. w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy. Witold

August Emil Fieldorf „Nil” (1895-1953) Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji, by w lipcu 1940 powrócić do Polski jako emisariusz Rządu Polskiego na Emigracji. Następnie w strukturach dowódczych Związku Walki Zbrojnej i AK (Armii Krajowej). Od 1942 dowódca Kierownictwa Dywersji (Kedyw).

W 1944 stanął na czele polityczno-wojskowej organizacji Nie, która miała charakter kadrowy. Zadaniem jej była działalność konspiracyjna w warunkach sowieckiej okupacji. W 1949 został aresztowany przez UB i w tajnym procesie skazany na karę śmierci. Stracony w więzieniu na Mokotowie w lutym 1953.

Łukasz Ciepliński „Pług” (1913-1951) Za zniszczenie sześciu niemieckich czołgów w czasie kampanii wrześniowej odznaczony orderem Virtuti Militari. Od chwili powołania Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” działał w kierownictwie WiN. W listopadzie 1947 roku aresztowali go funkcjonariusze UB. W trakcie trwającego 3 lata śledztwa był bity i torturowany. Został skazany na 5-krotną karę śmierci. Wyrok wykonano 1 marca 1951r.

„Odbiorą mi tylko życie. A to nie najważniejsze „Odbiorą mi tylko życie. A to nie najważniejsze. Cieszę się, że będę zamordowany jako katolik za wiarę świętą, jako Polak za Polskę niepodległą i szczęśliwą, jako człowiek za prawdę i sprawiedliwość.” Z grypsów pisanych przez Cieplińskiego do żony z celi śmierci