CUDZE CHWALIMY A CZY SWOJE ZNAMY?

MIEJCSA KTÓRE WARTO ZOBACZYĆ

Miasto w północno-wschodniej Hiszpanii, nad Morzem Śródziemnym, stolica prowincji o tej samej nazwie oraz wspólnoty autonomicznej Katalonii. Drugie co do wielkości miasto Hiszpanii. Główny ośrodek przemysłu kraju. Barcelona zajmuje 100,4 km² i liczy 1 621 537 mieszkańców. Aglomeracja Barcelony liczy 3 774 000 mieszkańców. Gdańsk 460 000 tys ludności Gdynia 248 574 mieszkańców, a jej powierzchnia zajmuje 135 km² (według danych GUS-u z 30 czerwca 2012) jest największym miastem nie będącym miastem wojewódzkim.

Plan miasta

WARTO ZOBACZYĆ Architerkura Gaudiego Sagrada Familia FC Barcelona Oraz wiele innych

Zwiedzanie Barcelony to niezwykła podróż szlakiem zadziwiających budowli Gaudiego. Przede wszystkim dzięki niemu katalońska stolica uważana jest za jedno z najbardziej kolorowych i ciekawych architektonicznie miast w Europie. Nie ma wątpliwości, że Gaudi zmienił w bajkę to niegdyś nudne mieszczańskie miasto.

Antoni Plàcid Guillem i Cornet, znany jako Antonio Gaudí Urodził się w Reus koło Tarragony (Katalonia). Pochodził z wielodzietnej rodziny kotlarskiej. Jego pełne nazwisko brzmi Antoni Plàcid Guillem i Cornet, jednak szerzej znany jest pod hiszpańską wersją imienia, jako Antonio Gaudí, lub po prostu Gaudí. W dzieciństwie był chorowity (reumatyzm) przez co rzadko opuszczał dom. Przypuszcza się, że w tym okresie wyrobił sobie niespotykaną wyobraźnię, co pozwoliło mu potem stwarzać przełomowe projekty w architekturze. Choroby dzieciństwa zadecydowały też o jego późniejszym wegetariańskim i spędzanym na częstych spacerach trybie życia (zalecenia lekarskie). Już także w dzieciństwie stał się Gaudí samotnikiem. Potem podczas pracy nie lubił gdy mu przerywano. Miewał także, już od najmłodszych lat, żywiołowy temperament, ale wyglądał na człowieka pogrążonego we własnym świecie. Gaudí rozpoczął kształcenie w Reus u Francesco Berengauera, z którego synem długie lata potem współpracował. Następnie, także w Reus, jako jedenastolatek rozpoczął naukę w szkole pijarskiej. Zawdzięczał jej Gaudí, jak sam potem mówił, poznanie prawdziwej wartości nauki chrześcijańskiej, która miała później duży wpływ na jego dzieła. Nie był zbyt dobrym uczniem; wykazywał się raczej jako ilustrator gazetki szkolnej czy preparator dekoracji. Najważniejszym jednak faktem z czasów szkolnych Gaudíego była, stworzona wraz z kolegami, próba zaprojektowania restauracji klasztoru w Poblet. Dało to Gaudíemu impuls do wyjazdu do Barcelony, gdzie przeniósł się w 1876 roku wraz z ojcem i siostrzenicą (reszta rodziny zmarła). Wcześniej już (1875) osiągnął cel, dla którego przyjechał do stolicy Katalonii i rozpoczął studia w Escula Tecina Superior de Arquitectura. Problemy finansowe ojca (sprzedaż rodzinnego domu) zmusiły Gaudíego do podjęcia pracy. Zarabiał jako asystent barcelońskich architektów: Francisco Villara, Josepa Fontsere i Joana Martorella. Ten ostatni właśnie wprowadził Gaudíego "na salony" architektury. Dzięki nowatorskim projektom i świetnemu rysunkowi otrzymał dyplom w 1878 i podjął pracę zawodową. Antoni Plàcid Guillem i Cornet, znany jako Antonio Gaudí

Na zdjęciu Park Guell Na samym początku pracy w zawodzie, Gaudí brał każde zlecenie (za sprawą Martorella nie narzekał na ich brak). Projektował kioski, bramy wjazdowe, płoty i mury. Jego projekt gabloty dla sklepu fabrykanta rękawiczek, Estevego Comelli, doczekał się premiery na Wystawie Światowej w Paryżu w 1878 roku. Na Wystawie ukazał się także inny projekt Gaudíego - osiedle domków robotniczych dla spółdzielni pracowniczej z Mataró (30 km od Barcelony) - choć nigdy go nie wykonano. Oba te projekty bardzo rozsławiły katalońskiego architekta. W tym czasie też zaprojektował Gaudí dla Barcelony gazowe światła uliczne. Jednak różnice zdań w czasie wykonywania projektu spowodowały zarzucenie przez miasto współpracy z Gaudím na zawsze. Przełomowym zdarzeniem w życiu Gaudíego okazało się spotkanie z barcelońskim przemysłowcem, Eusebim Güellem, z którym architekt nawiązał przyjaźń. Eusebi Güell docenił sztukę Gaudíego i finansował wykonanie bardzo wielu jego projektów aż do 1918 roku, kiedy zmarł. Gaudí stworzył dla niego szereg budynków, wśród nich pawilon myśliwski i kościół. W tym czasie projektował też dla innych katalońskich przedsiębiorców, a także dla Kościoła (pałac biskupi w Astordze i budynki dla zakonu św. Teresy). Wykonał on w sumie około 20 poważniejszych projektów, przeważnie w Barcelonie i nieopodal niej. W 1883 Gaudí przejął zlecenie budowy świątyni pokutnej Sagrada Familia, ale do 1914 roku niespecjalnie nad nią pracował. Co ciekawsze miał on tylko skończyć gotowy projekt Francisco Villara. Po 1914 Gaudí poświęcił się zupełnie świątyni, jak sam określał, może nie ostatniej zbudowanej, lecz zapewne pierwszej z nowej generacji. Zamieszkał nawet na terenie budowli, a po śmierci został, zgodnie ze swym życzeniem, w niej pochowany. Gaudí zmarł w Barcelonie 10 czerwca 1926 roku w wyniku obrażeń doznanych trzy dni wcześniej, gdy potrącił go tramwaj.

Architekt w pierwszych swych dziełach zgodnie z duchem epoki czerpał z neogotyku (inspirowanym projektami francuskiego architekta, Eugène Viollet-le-Duc). W związku z tym projektował budynki o rysach gotycko-mauretańskich (te style krzyżowały się w Hiszpanii często). Za manifest Gaudiego należy uznać Casa Vicens w Barcelonie (1883-1888), dom dla bogatego przedsiębiorcy Manuela Vicensa. Widać w tym przykładzie zapowiedź nowego stylu, który już wkrótce Gaudí wypracował. Styl Gaudiego był bardzo rzeźbiarski oraz secesyjny. Wykorzystywał łuki paraboliczne, fantastyczne formy i zawiłe desenie oraz organiczne kształty podpatrywane w przyrodzie. Nawiązywał niekiedy do płynności podwodnego świata. Dziś jest uważany za prekursora architektury biomorficznej. Casa Milà Z narastaniem doświadczenia Gaudí zaczął mocniej eksperymentować w projektach. Wykorzystywał regułę równowagi krzywej łańcuchowej, tworząc model przestrzenny budynku i badając na nim siły grawitacji. Testował przy tym wytrzymałość różnych materiałów (bazalt, granit). Eksperymentował także z różnymi rodzajami oświetlenia. Dla osiągnięcia ciekawszego efektu używał do projektowania luster, fotografii. Odwoływał się także do geometrii innej niż Euklidesa. Do zdobienia powierzchni wykorzystywał kataloński styl mozaiki trencadis. Z tego okresu pochodzą dzieła uważane za najdojrzalsze, np. Colonia Güell, Casa Milà czy Sagrada Familia. Gaudí miał wielu krytyków wśród społeczeństwa i prasy. Koło sztuki, jaką uprawiał, nie sposób było przejść obojętnie. Jeden z ówczesnych filozofów, Francesc Pujol, określił to następująco: W pracach Gaudíego zdumiewało to, że choć nikogo nie zachwycały, jednak nikt nie ośmielił się powiedzieć tego wprost, ponieważ jego styl sam się broni. Pod względem poglądów politycznych był katalońskim nacjonalistą. W swych budowlach nawiązywał do tradycji katalońskiej (szczególnie do gotyku), często umieszczał też symbole, manifestujące przynależność katalońską. Zdarzyło się nawet, że został aresztowany za odpowiadanie policjantowi po katalońsku (a mówił tylko w tym języku, nawet w obecności króla Alfonsa XIII) w czasach, w których władze uważały to za nielegalne[1]. Wśród wielu niezrealizowanych prac Gaudí pozostawił projekt drapacza chmur – hotelu Attraction w Nowym Jorku. Za kontynuatora architektonicznych idei Gaudiego uznać można wiedeńskiego architekta Friedensreicha Hundertwassera.

Casa Batlló Casa Batlló – budynek znajdujący się przy Passeig de Gràcia 43 w Barcelonie, przebudowany w latach 1904–1906 przez Antoniego Gaudíego. Gaudí zaprojektował także detale wyposażenia wnętrz – meble, oświetlenie, żyrandole itp. Kamienica została wzniesiona w latach 1875–1877. Producent tekstyliów Josep Batlló i Casanovas, który był jej właścicielem od 1900 roku, planował początkowo zburzenie domu i postawienie w tym miejscu nowego budynku, jednak ostatecznie w 1904 zdecydował się jedynie na zlecenie przebudowy budynku. Zająć się tym mieli Antoni Gaudí oraz Josep Bayó i Font. Gaudí osobiście nadzorował prowadzone prace. Budynek jest bogato zdobiony, a na jego fasadę składają się liczne elementy nawiązujące do motywów zwierzęcych, takich jak: kości (forma balkonów), łusek (dach), rybie łuski (płytki pokrywające ściany)[3]. Ponadto łuskowany dach przypomina smoka, co nawiązuje być może do legendy o św. Jerzym i smoku, stanowiącej element narodowej tożsamości Katalończyków[4]. Do dekoracji zewnętrznych ścian budynku Gaudí wykorzystał nietypowe materiały – różnokolorowe kawałki ceramiki i potłuczonych kafli[1][2]. Casa Batlló znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO

ŁAWKA GAUDIEGO Ławka w Parku Güell jest najdłuższą i najbardziej znaną ławką na świecie. Swoim owalnym kształtem otacza główny plac w parku. Znajduje się na końcu schodów wejściowych i mierzy 110 metrów. Z tego miejsca turyści mogą podziwiać wyjątkową panoramę Barcelony. Okładzina ławki Guella skomponowana jest z białej i wielokolorowej mozaiki 

SAGRADA FAMILIA Kliknij tutaj Świątynia Pokutna Świętej Rodziny – Secesyjny kościół - bazylika mniejsza, Główne osiągnięcie projektanta Antoniego Gaudíego. W założeniu architekta sama konstrukcja budowli miała przypominać jeden wielki organizm. Budowę świątyni rozpoczęto w 1882r i trwa ona do dzisiaj. W 1883 Gaudí przejął zlecenie budowy świątyni pokutnej Sagrada Familia, ale do 1914 roku niespecjalnie nad nią pracował. Co ciekawsze miał on tylko skończyć gotowy projekt Francisco Villara. Po 1914 Gaudí poświęcił się zupełnie świątyni, jak sam określał, może nie ostatniej zbudowanej, lecz zapewne pierwszej z nowej generacji. Zamieszkał nawet na terenie budowli, a po śmierci został, zgodnie ze swym życzeniem, w niej pochowany. Gaudí zmarł w Barcelonie 10 czerwca 1926 roku w wyniku obrażeń doznanych trzy dni wcześniej, gdy potrącił go tramwaj. http://barcalena.pl/barcelona-zwiedzanie/sagrada-familia/

Do czasów współczesnych wzniesiono 8 z zaplanowanych 18 strzelistych wież, mierzących do 170 metrów wysokości. Wieże symbolizują 12 apostołów, 4 ewangelistów, Maryję oraz Jezusa (centralna najwyższa). Po ukończeniu wieży poświęconej Jezusowi Sagrada Familia stanie się najwyższym kościołem na świecie. Od roku 1992 trwa proces beatyfikacyjny Gaudíego. Zebrano wiele świadectw pobożności architekta, ale wyrok poprzedzony być musi długą i staranną analizą materiału. Rok 2002 – w 150 lat po urodzeniu artysty – został ogłoszony przez władze Barcelony międzynarodowym rokiem Gaudíego. W związku z tym powstało wiele opracowań i przewodników dla lepszego poznania tego architekta[4][5]. W 1987 Gaudiemu zadedykował swą płytę zespół Alan Parsons Project i zatytułował ją „Gaudi”[6].

FC BARCELONA Kataloński wielosekcyjny klub sportowy, istniejący od chwili założenia drużyny piłkarskiej. Założony w 1899 przez grupę Szwajcarów, Anglików i Hiszpanów, z czasem stał się katalońską instytucją o dużym znaczeniu społecznym. Barwy klubowe Barcelona zaczerpnęła od szwajcarskiego klubu FC Basel.

Drużyna piłkarska należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie – ma na koncie: 22 mistrzostwa Hiszpanii, 26 Pucharów Króla Hiszpanii, 10 Superpucharów Hiszpanii, 4 Puchary Europy, 4 Puchary Zdobywców Pucharów, 4 Superpuchary Europy, 2 razy Klubowe Mistrzostwo Świata Puchar Interkontynentalny i wiele innych trofeów.

CAMP NOU Stadion piłkarski w Barcelonie w Hiszpanii, na którym są rozgrywane mecze klubu FC Barcelona. Jego trybuny mieszczą 98 772 osób, czyniąc go największym czynnym stadionem w Europie i na świecie. Decyzja o budowie nowego stadionu zapadła w 1954 roku. Stadion (Camp de Les Corts) na którym dotychczas grała drużyna był za mały, bo "zaledwie" 60-tysięczny.

Joan Gamper, założyciel piłkarskiej sekcji klubu, chciał, aby w miarę zdobywania kolejnych trofeów i innych okazji, kibice przybywali do muzeum klubowego. Budowa owego muzeum, oraz oficjalne otwarcie nastąpiło dnia 24 sierpnia 1984 r., za sprawą ówczesnego prezesa klubu, Nuňeza. Od 1998 muzeum katalońskiego klubu ma powierzchnię 3500 metrów kwadratowych.

METRO Pierwsza linia Barcelońskiego metra powstała w 1924 roku, obecnie składa się z 9 linii i 140 stacji, a jego długość to ponad 100 km. Każdego roku z usług podziemnej kolejki korzysta 460 mln osób.

Dzielnica gotycka Barri Gòtic Średniowieczna dzielnica w Barcelonie, centrum barcelońskiego Starego Miasta. Rozciąga się pomiędzy wybrzeżem Morza Śródziemnego a rondem Sant Pere oraz między aleją La Rambla i ulicą Via Laietana. Zasadniczy skomplikowany układ ulic w dzielnicy oraz większość budynków datuje się na okres średniowiecza

La Boqueria – najbardziej znany bazar w Barcelonie Mercat de Sant Josep de la Boqueria, tak brzmi jego pełna nazwa, to najbardziej znany bazar w Barcelonie i jest jednym z żelaznych punktów wycieczek. Można tutaj kupić owoce, również te z morza, warzywa, soki, nabiał, czyli generalnie zdrową żywność. Wszystko świeże, soczyste, kolorowe.

„Głowa barcelońska” Roya Lichtensteina W pobliżu plaży odnaleźć można co najmniej kilka takich figur. Najbardziej znana jest „Głowa barcelońska” Roya Lichtensteina znajdująca się na Moll de la Fusta. Powstała ona w sposób dobrze znany w Hiszpanii, tj. poprzez zatopienie w cemencie potłuczonej ceramiki.

DZIĘKUJEMY ZA OBEJRZENIE PREZENTACJI PRZYGOTOWALI: Aleksandra Sikorska Kamil Moskwa

SOBÓTKI DATA MIEJSCE ROZPOCZĘCIA OPIS TRASY Dystans ZAKOŃCZENIE 09.11. 2013 Sopot ul. T. Kościuszki przed U III W godz. 10.30 SZLAKIEM BORSUKA kwadrat żółty przekreślony na zielono ul. 23-Marca, Mała Gwiazda, Gliniana Góra, Rezerwat Przyrody „Zajęcze Wzgórze”, ul. Kasprowicza 5,5 km Sopot Wyścigi pętla trolejbusowa Al. Niepodległości około godz. 13.00