Zależność między mechanizmami obronnymi a regresją w różnych chorobach (model C.B.Bahnsona) Bahnson: instynkty, potrzeby, napięcia lękowe można odreagować na dwa sposoby: (1) poprzez zwrócenie uwagi na problemy środowiskowe, (2) poprzez „subkortykalne” nieznane myśli i czyny prowadzące do chorób somatycznych. Jeżeli główny ciężar procesu obronnego przejmie mechanizm tłumienia/zaprzeczenia reakcji a nie mechanizm projekcji wówczas następuje przesunięcie energii popędowej na sferę somatyczną. Empirycznie stwierdza się wówczas pogłębianie się regresji doprowadzającej do mitoz komórkowych (mitoza – proces podziału pośredniego jądra komórkowego).

Cytokiny – są to białka wpływające na wzrost, proliferację (zdolność namnażania) i pobudzanie komórek, które biorą udział w reakcji odpornościowej organizmu oraz komórek hemopoetycznych (hemopoeza: tworzenie się krwiotwórczych komórek macierzystych i tworzenia się komórek macierzystych szpiku).

Układ przywspółczulny, parasympatyczny, cholinergiczny (łac Układ przywspółczulny, parasympatyczny, cholinergiczny (łac. systema parasympathicum) - podukład autonomicznego układu nerwowego odpowiedzialny za odpoczynek organizmu i poprawę trawienia. W uproszczeniu można powiedzieć, że działa on antagonistycznie (odwrotnie) do układu współczulnego. Włókna nerwowe układu przywspółczulnego wychodzą z pnia mózgu. Większość z nich przebiega wspólnie z nerwem błędnym, dochodząc do płuc, serca, żołądka, jelit, wątroby itp. W układzie tym, podobnie jak w układzie współczulnym, występują zwoje, leżące w pobliżu unerwianych narządów lub w samych narządach oraz sploty (np. splot sercowy, płucny), natomiast w przeciwieństwie do niego układ przywspółczulny nie reaguje jako całość, lecz aktywizuje tylko te funkcje, które są niezbędne w danym czasie. Neurotransmiterem układu jest wyłącznie acetylocholina (zarówno we włóknach przed- jak i zazwojwych), która pobudza receptory muskarynowe i nikotynowe. Ośrodki układu przywspółczulnego znajdują się w odcinku krzyżowym rdzenia kręgowego (S2-S4) oraz w jądrach przywspółczulnych nerwów czaszkowych III, VII, IX i X. zwężanie źrenicy, wydzielanie dużej ilości rzadkiej śliny[1], hamowanie czynności serca (zmniejszanie siły skurczu), zwężanie oskrzeli, rozszerzanie naczyń krwionośnych powodujące spadek ciśnienia tętniczego krwi, nasilanie skurczów przewodu pokarmowego, kurczenie pęcherza moczowego, wzrost wydzielania insuliny,

Układ współczulny (łac Układ współczulny (łac. pars sympathica divisionis autonomici systematis nervosi) - część autonomicznego układu nerwowego, odpowiadająca za mobilizację ustroju; powoduje następujące reakcje organizmu: wydzielanie małej ilości gęstej śliny[1], szybsza praca serca, zwiększenie dostawy glukozy do mięśni i mózgu przez rozkład glikogenu w wątrobie, rozszerzenie źrenic, wydzielanie łez, rozkurcz mięśnia rzęskowego oka (zwolnienie akomodacji), stroszenie włosów, wydzielanie potu na dłoniach, pobudzenie nadnerczy do produkcji adrenaliny, wzmaga skurcz mięśni gładkich, zahamowanie perystaltyki jelit, rozszerzenie mięśni oskrzeli w płucach, podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi poprzez zwężenie naczyń krwionośnych mięśni gładkich przewodu pokarmowego (trzewnych), rozkurcz mięśni gładkich naczyń skórnych (skóra ciepła i czerwona), rozkurcz mięśni gładkich naczyń mięśni szkieletowych (szybsze zaopatrywani mięśni w tlen), zwiększenie oporu obwodowego w naczyniach tętniczych, zwiększenie wydzielania reniny, zwiększa agregację płytek krwi (trombocytów), rozkurcz mięśnia wypieracza moczu i jednoczesny skurcz mięśnia zwieracza cewki moczowej (trzymanie moczu) Po zniknięciu zagrożenia, układ ten wyłącza się, a efekty jego pobudzenia są likwidowane przez układ przywspółczulny. W czasie dnia przeważa układ współczulny.