Siostra Faustyna Kowalska

Życiorys Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec.  W dzieciństwie musiała ciężko pracować, do szkoły podstawowej uczęszczała tylko przez 3 lata, aby nauczyć się czytać, pisać i troszkę liczyć. W 16 roku życia podejmuje się prac zarobkowych jako pomoc domowa. 

Od szesnastego roku życia młoda Helena pracowała jako służąca w okolicznych miasteczkach, a potem w Łodzi. Chciała w ten sposób pomóc rodzicom w utrzymaniu licznej rodziny. Pracodawcy ją cenili, ale ona nie była w pełni zadowolona. Ciągle szukała swego życiowego powołania. Gdy miała siedemnaście lat, poprosiła rodziców o zgodę na wstąpienie przez nią do klasztoru. Odmówili. Wróciła więc do pracy do Łodzi. Pracowała jako służąca u sióstr zakonnych, a od lutego 1923 roku prowadziła dom właścicielce sklepu spożywczego. MŁODA HELENA KOWALSKA

Spotkanie z Chrystusem Latem 1924 roku Helena wybrała się z siostrą i koleżankami na zabawę do parku. W trakcie tańca dziewczyna ujrzała obok siebie Jezusa – umęczonego, obnażonego z szat, całego pokrytego ranami. Natychmiast przestała tańczyć, zostawiła towarzystwo i udała się do katedry. Tam upadła krzyżem przed Najświętszym Sakramentem i w modlitwie poprosiła Boga o łaskę poznania, co ma czynić dalej. Usłyszała w odpowiedzi, że ma jechać do Warszawy, by tam wstąpić do klasztoru. Posłuszna temu Bożemu poleceniu, zabrała z domu same najpotrzebniejsze rzeczy, powiedziała siostrze o tym, co zaszło w jej duszy i udała się do stolicy. Miejsce w łódzkim parku, gdzie Helena miała pierwszą wizję umęczonego Pana Jezusa.

Wybór zakonu i klasztoru W Warszawie Helena pukała do kilku klasztorów, ale spotykała się z odmową. Wreszcie w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia usłyszała, że zostanie przyjęta. Musiała jednak przekazać zakonowi niewielką wyprawę. Dla jej zebrania przez następny rok pracowała jako służąca, ale prowadziła właściwie zakonny tryb życia. W sierpniu 1925 roku została przyjęta do klasztoru i rozpoczęła okres postulatu. W czerwcu 1926 roku przywdziała habit i przyjęła imiona Maria Faustyna. Dopiero w 1928 roku złożyła pierwsze śluby czasowe (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) w Krakowie. Na tę ważną uroczystość przyjechali jej rodzice. W maju 1933 roku złożyła śluby wieczyste. Obu tym ceremoniom przewodniczył biskup krakowski Stanisław Rospond.

„Jezu ufam Tobie” W 1931 roku siostra Faustyna podczas pobytu w Płocku ujrzała „Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi biały.” Chrystus nie tylko ukazał się skromnej zakonnicy, lecz także nakazał jej: „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz z podpisem „Jezu, ufam Tobie”. W następnym objawieniu Jezus powtarza prośbę i uzupełnia ją żądaniem, by ten obraz był poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia.

Przez pół roku zakonnica współpracowała z artystą Przez pół roku zakonnica współpracowała z artystą. Kiedy skończył pracę, siostra Faustyna zapłakała, bo Pan Jezus nie był tak piękny „na portrecie”, jak podczas wizji. Pocieszył ją wkrótce sam Chrystus, mówiąc: „Nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce mojej.” Obraz ten został uczczony w kwietniu 1935 roku. Ksiądz Sopoćko wygłosił wtedy kazanie o Bożym Miłosierdziu. Pomagał tym samym realizować posłannictwo siostry Faustyny.

Boże Miłosierdzie Od pierwszych wizji Pan Jezus wyjawił cel misji skromnej siostry – miała głosić Boże Miłosierdzie. Oprócz obrazu Jezusa Miłosiernego służyć temu miało ustanowienie Święta Miłosierdzia w pierwszą niedzielę po Wielkanocy oraz nieustanna modlitwa do Boga o okazanie miłosierdzia wobec ludzkich słabości. We wrześniu 1935 roku Pan Jezus „podyktował” siostrze Faustynie tekst Koronki do Bożego Miłosierdzia, zapewniając o ogromnym znaczeniu tej modlitwy, którą nazywał „modlitwą na uśmierzenie gniewu mojego”. Zapewniał przy tym: „przez odmawianie tej koronki zbliżasz ludzkość do mnie”.

Śmierć Faustyny Kowalskiej Zmarła w swej celi 5 października 1938 roku w opinii świętości. Dwa dni później na cmentarzu klasztornym odbył się skromny pogrzeb bez udziału rodziny, gdyż zmarła nie chciała nikogo narażać na koszta długiej podróży. W 1966 roku szczątki siostry przeniesiono do kaplicy klasztornej i umieszczono w trumnie. Obecnie spoczywają w relikwiarzu pod obrazem „Jezu ufam Tobie”.

Beatyfikacja i kanonizacja Uroczysta beatyfikacja miała miejsce 18 kwietnia 1993 roku na placu św. Piotra w Rzymie. Dokonał jej Papież Jan Paweł II. Po zakończeniu drugiego procesu, 30 kwietnia 2000 roku w Rzymie Papież Polak ogłosił siostrę Faustynę świętą. W uroczystościach brało udział ponad 100 tysięcy wiernych. Uroczystość kanonizacyjna siostry Faustyny w Rzymie – 2000 r.

Koniec Prezentację Przygotował: Bartosz Malec klasa II a