STYL BAROKOWY

Barok był stylem w sztuce, architekturze oraz literaturze, który zapoczątkowany został we Włoszech. Odznaczał się dużą ekspresyjnością, bogactwem formy oraz zdobnictwa, bardzo silnymi kontrastami, także monumentalnością. Linie proste w sztuce oraz architekturze są prawie nieobecne, zastąpiły je linie faliste, liczne załamania i zaokrąglenia. Dzieła architektury bywają przepełnione dekoracją figuralną oraz ornamentyką DEFINICJA

charakterystyka Sztukę baroku charakteryzowały następujące cechy: ogromny przepych , wraz z bogactwem ozdób oraz złoceń alegoryczność, odbiorca miał być zaskoczony, oszołomiony i olśniony tym co widzi, kontrastowość. charakterystyka

Barok w piśmie Cechy stylu literatury baroku: literatura charakteryzowała się bogactwem słownictwa i niezwykłością, niezwykłością metafor oraz epitetów, skomplikowaną składnią, zawiły szyk, antytetyczność, jak również posługiwanie się kontrastami i sprzecznościami, paradoks. Barok w piśmie

Literatura polska w okresie baroku – Epoka w historii literatury polskiej przypadająca na lata od 1620 do 1764 roku. Epoka baroku w literaturze polskiej przypada mniej więcej na wiek XVII i pierwszą połowę XVIII-tego stulecia. Są to jednak tylko umowne ramy czasowe, bowiem ślady baroku są widoczne już w twórczości niektórych pisarzy XVI-wiecznych, a więc tworzących w okresie renesansu. Również zakres oddziaływania prądów barokowych jest znacznie szerszy niż przyjęte ramy czasowe. Literatura polska w okresie baroku – 

I Faza – początki polskiej literatury barokowej Faza ta przypada na okres do końca panowania króla Zygmunta III, jest okresem stopniowego kształtowania się barokowej literatury na gruncie polskim. Wyrastała ona pod wpływem baroku europejskiego, z którym stykali się polscy twórcy podróżujący w różnych celach za granicę. U jej podstaw leżała głęboka religijność, mistycyzm i egzystencjalny niepokój, nawiązująca do tradycji średniowiecza. Na terenie Polski doszło do połączenia wzoru baroku europejskiego z rodzimym wzorem sarmackim, co uczyniło polską kulturę oryginalną na tle europejskiej.

II Faza – panowanie baroku Faza ta obejmuje okres od końca panowania Zygmunta III do początków czasów saskich. Cechą najbardziej charakterystyczną był podział literatury na nurt dworski, którego przedstawiciele czerpali wzorce z zagranicy i przejmowali stamtąd nowinki literackie oraz nurt sarmacki skupiający się na poszanowaniu polskości i tradycji, nieufnie traktujący wszelkie zagraniczne naleciałości i nowinki. Z tego nurtu wywodzi się sarmatyzm – pogląd o rzekomo wyjątkowym pochodzeniu polskiej szlachty. Niektórzy wyróżniają jeszcze trzeci nurt – literatura sowizdrzalska, zwaną też plebejską, która jednak w tym okresie wskutek represji znajdowała się w fazie zanikającej.

Poezja barokowa Poezji barokowa charakteryzowała się cechami: kunsztowność poezji, poezja powinna zadziwiać czytelnika oraz zaskakiwać go niezwykłymi operacjami językowymi, metaforami, szokującymi paradoksami oraz zestawieniami antytetycznych i oryginalnych epitetów, śmiałych porównań, konceptyzm był  świetnym i wyszukanym pomysłem literackim, uwydatniał harmonijne oraz sprzeczne związki pomiędzy różnymi zjawiskami, poezja była intelektualna i zmysłowa. Wiersze były pozornie żywiołowe, napisane „od niechcenia” za pomocą świadomego używania odpowiednich środków. Poezja która była najwyższym kunsztem słowa była na nią nakierowana. Poezja barokowa

zagadka bytu ludzkiego, reprezentantem tego nurtu był D. Naborowski zagadka bytu ludzkiego, reprezentantem tego nurtu był D. Naborowski.  Próbowano rozwiązać zagadkę bytu ludzkiego, odnaleźć miejsce człowieka. Cechą która odróżniała muzykę barokową: duży kontrast między wysokim i niskim rejestrem, basso continuo – harmoniczna podstawa realizowana była  na instrumentach, które umożliwiają grę akordów (klawesyn, organy, instrumenty melodyczne: wiolonczela lub fagot). Sekcja basu była jest w utworach okresu baroku bardzo rozbudowana.

Barok w sztuce

Wczesny Barok – manieryzm Manieryzm właściwie zapoczątkował nową epokę w sztuce. Przypadał na lata XVI wieku i objął wszystkie dziedziny – od malarstwa, przez rzeźbę, architekturę, muzykę, aż po modę literacką. Na początku maniera oznaczała odrębny, indywidualny styl, np. Rafaela. Później określano mianem manieryczny te style, które różniły się od naturalnych, były podporządkowane konwencji. Wreszcie maniera nabrała cienia pejoratywnego, jako objaw chylenia się ku upadkowi, rozprężenia formalnego w sztuce. Zjawisko pojawiło się w 1520 r. w utworach Jacopa Pontorma i Giovanniego Rossa. 

Do cech stylu manierystycznego należały: ornamentalność form, wyszukana kompozycja obca sztuce klasycznej, ostrość linni, podkreślenie konturu, brak pustej przestrzeni na obrazie (w klasycyzmie pusta przestrzeń pełniła swoją rolę), wydłużenie postaci, elegancja i chłodny koloryt. Częste były motywy pozaludzkie, abstrakcje. Sięgano nawet do tematów ukrytych, tajemniczych, nie zdefiniowanych. Sztuka zaczęła zmierzać do uwolnienia się od ograniczeń klasycyzmu, do docenienia indywidualności artysty. W malarstwie zaczęto zwracać uwagę na oddanie psychiki autora (uduchowienie obrazu). W literaturze właściwie wszystkie istniejące kierunki i style pisarskie sytuują się w obrębie manieryzmu.

Późny Barok – rokoko W przeciwieństwie do manieryzmu, który objął wszystkie dziedziny sztuki i ujawnił się w większości krajów świata – rokoko nie było powszechnym zjawiskiem. Przede wszystkim określa on styl wnętrz, rzadko dotyczy bryły bądź zewnętrznych form. Początki rokoka to schyłek XVII wieku, w Polsce – ostatnie lata panowania Augusta III i właściwie czasy stanisławowskie. Sama nazwa pochodzi od określenia drobiazgu dekoracyjnego, przypominającego wielokształtne i dziwne muszle, tzw. rocaille. 

Styl rokoko charakteryzują wnętrza: z przewagą bieli i złota, pokryte boazerią. Rzeźba zastępowana była bogatymi malowidłami. W malarstwie przeważały tematy bukoliczne i wpływ motywów chińskich. Budowle rokoka pozbawione były kolumn, bogatych portali. Zamiast nich stosowano wymyślne plany (np. ośmioboczne), łamany dach, łukowate gzymsy. W literaturze styl rokoko jest bardziej subtelny i delikatny niż barok. Tematy idylliczne dominowały nad historycznymi, utwory skupiały się na artyzmie (najważniejsza sama sztuka). Mówi się też o damach rokokowych, kulturze towarzyskiej rokokowej, które np. w Polsce przypadały już na epokę Oświecenia.

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ PRZYGOTOWAŁ- MARCEL STANIKOWKSI

ŹRÓDŁA: https://www. google. pl/search ŹRÓDŁA: https://www.google.pl/search?q=pisma+baroko we&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEw jBr7e_3ojUAhXFDiwKHXGNA94Q_AUICigB&biw=1 366&bih=662#tbm=isch&q=budynki+barokowe&i mgrc=L6EWLIV8PzuCyM: https://pl.wikipedia.org/wiki/Literatura_polska _%E2%80%93_barok https://pl.wikipedia.org/wiki/Barok http://barok.klp.pl/ser-423.html