Socjosemiotyczna teoria uczenia się jezyka Hallidaya (1975) W systemie językowy dorosłych istnieją trzy warstwy (systemy): semantyczny; leksykogramatyczny fonologiczny Halliday – fazy rozwoju języka dziecka: 1. Pierwotny dziecięcy systemfunkcjonalno – językowy (protojęzyk); 2. Przejście od tego systemu do języka dorosłych; 3. Uczenie się języka dorosłych
Dziecko posiada 2 – warstwowy protojęzyk, złożony ze: znaczenia (treści) i dźwięku (ekspresji) Systemy komunikacyjne zwierząt też są dwuwarstwowe. /zob. Halliday, 1975/1980, /
Zanim dziecko opanuje jakąkolwiek strukturę językową, zanim zacznie się posługiwać wyrazami, uczy się czynić coś za pomocą języka. Opanowuje kilka podstawowych jego funkcji, czyli możliwych jego użyć w pewnych elementarnych (prototypowych) konteketsach społecznych swej egzystencji. Dopiero ze zbioru elementarnych jego funkcji (protofunkcji- M.Z.) wyłania się pewien system znaczeń, czyli potencjał znaczeniowy (system semantyczny. /zob. definicja dyskursu G. Shugar/
Halliday – podstawowe funkcje protojęzyka dziecka: 1. instrumentalna - „chcę” („I want”); 2. regulacyjna - „rób, co ci każę” („do as I tell you”); 3. interakcyjna - „ty i ja” ( „you and I”); 4. osobista - „to ja” ( „here I come”); 5. heurystyczna - „powiedz mi, co to jest?” (tell me, what is that?”); 6. imaginacyjna - “wyobraźmy sobie, że” (let’s pretend”) ====================================== 7. informacyjna - „mam ci coś do powiedzenia” („I’ve got something to tell you”)