Ideały piękna w wybranych epokach

Antyk

Pieśń nad Pieśniami Jedna z najkrótszych, najtrudniejszych do egzegezy, najchętniej czytanych (zarówno w chrześcijaństwie jak w judaizmie) - ale chyba najrzadziej czytanych w kościołach - ksiąg Biblii... najrzadziej czytanych w kościołach - ksiąg Biblii... Sto siedemnaście wersetów przesyconych erotyką i namiętną miłością, bez ani jednego bezpośredniego odniesienia do Boga (to jedna z zaledwie dwóch takich ksiąg w całej Biblii!). (to jedna z zaledwie dwóch takich ksiąg w całej Biblii!). Pieśń nad Pieśniami jest miłosną poezją, pokazującą wzajemną fascynację kochanków. Można ją interpretować jako alegorię miłości Boga i społeczności wierzących. Taka alegoryczna interpretacja miłości opisanej w Pieśni jest bardzo mocno osadzona w tradycji – nie tylko chrześcijańskiej, ale także judaistycznej. Zgodnie z taką interpretacją, Księga przedstawia miłość Boga do Oblubienicy - Narodu Wybranego / Kościoła.

Pieśń nad Pieśniami Jeśli założy się, że opis dotyczy namiętnej miłości Boga do Kościoła – Oblubienicy (albo miłości Boga - Oblubienicy żarliwie szukającej swojego Ukochanego), to jest to obraz porażający swoją logiką i spójności z przesłaniem całej Biblii, objawiającej niezwykłą Bożą Miłość, często w księgach Biblii antropomorfizowaną (zazdrosną, gwałtowną, namiętną i często irracjonalną). Jednak z drugiej strony można patrzeć na tą księgę jak na wywyższenie erotycznej relacji między mężczyzną a kobietą, również spójne z biblijnym przekazem. Kochaj się, ciesz się skutkami tego kochania (dziećmi), rozkoszuj się piersią swojej żony itd. - to stałe elementy Pisma. Być może zachwyt zakochanego człowieka nad drugą osobą, często irracjonalny i równie często uzdalniający do nadzwyczajnych czynów,należy do istoty autentycznie pobożnej miłości. Pieśń nad Pieśniami pozwala nam w to wierzyć. pobożnej miłości. Pieśń nad Pieśniami pozwala nam w to wierzyć.

Pieśń nad Pieśniami Oni należą do siebie. Są sobą zafascynowani, nie dostrzegają w sobie żadnej skazy. Tęsknią za sobą i chcą być tylko dla siebie, patrzeć na siebie. Ich miłość jest 'potężna jak śmierć'. Są sobie oddani nawzajem, a ona oddaje mu to, co nazywa 'murem obronnym i basztami': swoje ciało. Właśnie przez to, że traktuje je jak twierdzę, zyskuje uznanie oblubieńca. Należy tylko do niego... że traktuje je jak twierdzę, zyskuje uznanie oblubieńca. Należy tylko do niego... Ona jest 'najpiękniejsza', w każdym szczególe (biodra, łono, brzuch, stopy, piersi, szyja, nos, głowa, policzki, oczy, usta, zęby, zapach jej oddechu – a nawet jej smak 'spływający na zęby i wargi' Oblubieńca podczas pocałunków). On nie tylko podoba się jej (oczy, usta, głowa, policzki, zęby, ręce, 'klata' i w ogóle 'cała jego postać' - a do tego 'usta pełne słodyczy' - 5 rozdział PnP: słowem, jest w nim zakochana i uważa go za ideał Mężczyzny) - co więcej: Ona wie, że On jest w Niej zakochany = jest tym gościem, który uważa właśnie JĄ za najpiękniejszą, wybraną ('lilię miedzy cierniami'): już nikt inny nie jest wart Jego uwagi - liczy się tylko Ona.

Moda w Grecji Chiton - najpopularniejszy strój noszony przez kobiety i mężczyzn, zszywany po bokach, z otworami na ramiona i szyję. Spinany był ozdobnymi fibulami. Kobiety wychodząc z domu zarzucały wełniany peplos złożony z dwóch części tkaniny.

Moda w Grecji Chlaina - strój utworzony z prostokąta mającego trzy metry długości, dwa metry szerokości. Zakładany przez mężczyzn przed wyjściem z domu.

Moda w Grecji Grecy często chodzili boso, co jednak nie było oznaką ubóstwa, podobnie jak noszenie butów nie oznaczało zamożności. Najchętniej zakładali lekkie, przewiewne sandały, mocowane na stopie rzemieniami. Długich butów ze skóry używali jedynie jeźdźcy i podróżni. W V p.n.e. wieku w modzie były buty na koturnie, czyli wysokiej grubej podeszwie. Nosili je mężczyźni, kobiety jak i aktorzy na scenie, W V p.n.e. wieku w modzie były buty na koturnie, czyli wysokiej grubej podeszwie. Nosili je mężczyźni, kobiety jak i aktorzy na scenie, żeby byli lepiej widoczni. Greczynki dużo czasu spędzały przed lustrem razem z wyszkolonymi niewolnicami i fryzjerkami. Najtrudniej było im układać małe loczki nad czołem. Pozostałe włosy spinały dosyć wysoko z tyłu głowy, a przy uszach pozostawiały pofalowane pasemka spływające lekko na szyję. W IV wieku p.n.e. modne były włosy rozdzielone na środku i lekko pofalowane.

Moda w Grecji By je urozmaicić kobiety wplatały wstęgi we włosy, wpinały złote spinki, diademy albo wieńce z bluszczu. Większość panów gustowała w kunsztownie ułożonych loczkach na czole i gęstym zaroście. Po wojnach perskich moda lekko się zmieniła na wzór wschodni. Mężczyźni układali włosy w płaskie kosmyki. Młodzież nosiła długie włosy, z tyłu zwinięte w wałek podtrzymywane opaską. Niewolnicy zaś mieli ogolone głowy, lub bardzo krótko ścięte włosy.

Moda w Rzymie Najprostszym noszony zestawem odzieżowym była chusta, która opasywano biodra, i narzucony na ramiona płaszcz podobny do greckiej chlamidy. W okresie republiki popularna stała się tunika, rzymski odpowiednik chitonu. Dla ochrony przed zimnem noszono dwie. Pallium - spinany na piersiach wełniany płaszcz o układzie greckiej chlamidy, którego górna cześć osłaniała głowę przed deszczem. Palla - Wychodząc z domu kobieta okrywała się długim płaszczem zwanym palla, która zastąpiła togę

Moda w Rzymie Toga - lekki strój, zakładany przez mężczyzn na tunikę, pozostawiający przy tym odsłonięte ramie.

Moda w Rzymie Rodzaje Togi Biała - noszona przez przeciętnego rzymianina. Ciemna - przez osobę mniej zamożną. Z dwoma purpurowymi pasami - strój dla senatora. Przetykana złotą nicią i z purpurowym szlakiem - przysługiwała wysokim urzędnikom, kapłanom, a także chłopcom przed osiągnięciem pełnoletniości i dziewczynkom przed zamążpójściem. Purpurowa zdobiona złotym haftem - przeznaczona do najważniejszej uroczystości, czyli triumfalnego.

Moda w Rzymie Stola - długa, fałdzista, zazwyczaj wełniana suknia kobieca, zszyta lub spinana na ramionach agrafami, przewiązana nad stanem paskiem, po bokach otwarta. W starożytnym Rzymie w okresie republiki nosiły ją starsze kobiety-matrony (strój oficjalny i zaszczytny) (strój oficjalny i zaszczytny)

Moda w Rzymie Wiele starania rzymianki poświęcały fryzurom. Stosowały farby i specjalne przyrządy, do falowania włosów. Loki musiał być grube, więc powszechne było wplatanie we włosy tresek (włosów sztucznych lub prawdziwych umocowanych na specjalnej siatce). Modne były także peruki, im kobieta była bogatsza, tym miał ich więcej.

Rzeźbiarstwo w Rzymie Rzeźbiarstwo rzymskie rodziło się dwukrotnie: -wpływy etruskie -przejęcie wielu dzieł greckich Początek rozwoju rzeźby rzymskiej przypada na okres kończący II wiek p.n.e. Rzeźby zaczęto wytwarzać na życzenie możnych kolekcjonujących dzieła sztuki. Głównymi cechami rzeźby rzymskiej było: -wierność faktów -narracyjność-iluzjonizm Amfiteatr w Tusculum

Rzeźbiarstwo w Rzymie Jednym z rodzajów rzeźby, była płaskorzeźba o tematyce historycznej, której początek datuje się na przełom II i I wieku p.n.e Cechy płaskorzeźby: -utrwalały wydarzenia, które rozegrały się w niedalekiej przeszłości, -wiernie odwzorowane postacie, broń, ubiór i otoczenie. Ara Pacis - fragment reliefu

Rzeźbiarstwo w Rzymie Kobiety przedstawiano ubrane w powłóczyste szaty, w postawie wyprostowanej, z wysuniętą do przodu ręką, czy też nogą. Spokojną twarz ozdabia uśmiech.

Rzeźbiarstwo w Rzymie Partenon – świątynia Ateny, zaprojektowana przez Fidiasza. Jego jedno z licznych dzieł, w środku którego znajdował się posąg Ateny

Rzeźbiarstwo w Rzymie Posąg Ateny- wysoki na 12 metrów, wykonany ze złota i kości słoniowej. Bogini stała opierając lewą rękę na tarczy, spod której wychylał się wąż, a w prawej dłoni trzymała boginię zwycięstwa Nike.

Rzeźbiarstwo w Rzymie Dyskobol- twórcą dzieła jest działający w Atenach rzeźbiarz - Myron. Dyskobol jest przedstawiony w pozie pełnej napięcia, niemalże ruchu. Dokładnie i szczegółowo są przedstawione wszystkie elementy jego ciała, ręce i nogi są w napięciu, co dokładnie widać.

Rzeźbiarstwo w Rzymie Posąg Afrodyty - dzieło Praksytelesa, bogini miłości została przedstawiona w chwili, gdy przed zanurzeniem się w kąpieli, odkłada swoją szatę na naczynie z wodą. Mówiło się w Grecji Starożytnej, że gdy posąg został odsłonięty, sama Afrodyta zeszła z Olimpu, aby podziwiać kunszt rzeźbiarza i głęboko się zamyśliła, oglądając rzeźbę.

Rzeźbiarstwo w Rzymie Artemida (Diana) z Wersalu- dzieło Leocharesa z Aten, bogini świata roślinnego i zwierzęcego jest przedstawiona razem z postacią biegnącej łani. Szczegółowo opracowana szata bogini (krótki chiton) doskonale odpowiada ruchowi Artemidy, która robi krok do przodu, wyciągając jednocześnie strzałę z kołczana, ukrytego za plecami.

Barok

Barok (z por. barocco – „perła o nieregularnym kształcie",por lub z fr. baroque – „bogactwo ozdób") – główny kierunek w kulturzefr środkowo i zachodnioeuropejskiej, którego trwanie datuje się na zakres czasowy od końca XVI wieku do XVIII wieku. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej, a także filozofię i architekturę. U jego podstaw leżał sprzeciw wobec renesansowego klasycyzmu, głęboka religijność, mistycyzm i egzystencjalny niepokój. W epoce zwanej barokiem wykształciły się dwa zasadnicze nurty myślowe: racjonalizm, który zakładał, że mądrość uzyskać można jedynie dzięki potędze umysłu oraz empiryzm, którego z kolei założeniem było poznawanie świata dzięki zmysłom, doświadczeniu, umysł odgrywał tutaj mniejsze znaczenie.

Architektura barokowa Barok w architekturze, rzeźbie i malarstwie został zapoczątkowany we Włoszech w II połowie XVI w., trwał do połowy XVIII w. Główne okresy baroku to; barok wczesny, dojrzały i późny. Barok Polski : Wczesny Barok: – jest to schyłek panowania Stefana Batorego oraz część panowania Zygmunta III Wazy. W tym czasie trwają poszukiwania nowych kierunków w poezji. Powstaje twórczość poetów metafizycznych, poezja światowej rozkoszy, poezja ziemiańska oraz mieszczańsko-plebejska.

Architektura barokowa Dojrzały Barok : – jest to czas panowania Zygmunta III Wazy, Władysława IV i Jana II Kazimierza; przypada tu także część rządów Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Rozkwita kultura barokowa. Na polu poezji tworzą: Maciej Kazimierz Sarbiewski, Daniel Naborowski, Jan Andrzej Morsztyn. Szybko rozwija się i nagle podupada proza – dzieła Samuela Twardowskiego, Zbigniewa Morsztyna. Dzieje polskiej prasy zapoczątkowuje Merkuriusz Polski. Powstaje i bujnie rozwija się teatr. W połowie XVII wieku następuje kryzys, który jest następstwem toczonych wojen. Powstaje kultura sarmacka, której szczytowy okres rozwoju przypada na panowanie Jana III Sobieskiego.

Architektura barokowa Późny Barok: – są to tzw. czasy saskie (na tronie polskim zasiadają: M. K. Wiśniowiecki ( ), Jan III Sobieski( ), August II Fryderyk Mocny( i ), Stanisław Leszczyński ; następuje okres bezkrólewia do 1733). Jest to epoka kryzysu, zamierania dawnych wzorów, powstawania nowych idei i nurtów estetycznych – rokoko.

Architektura barokowa Cechy architektury barokowej : Monumentalność, dynamika, bogactwo dekoracji i form ornamentalnych, hierarchizacja elementów kompozycyjnych kumulująca na osi środkowej, charakterystyczne dla epoki było organiczne łączenie architektury, malarstwa i rzeźby.

Rzeźbiarstwo barokowe Giovanni Lorenzo Bernini zw. Gianlorenzo (ur. 7grudnia 1598 w Neapolu, zm. 28 listopada 1680 w Rzymie) – włoski rzeźbiarz, architekt, malarz; jeden z najwybitniejszych artystów baroku. Działał głównie w Rzymie, gdzie tworzył rzeźby o tematyce mitologicznej (Apollo i Dafne) i religijnej (Ekstaza św. Teresy, Dawid), popiersia portretowe (kardynała Scipione Borghese, Constanzy Bonarelli, króla Ludwika XIV), fontanny (Fontanna Czterech Rzek, Fontanna Trytona) i nagrobki (Urbana VIII i Aleksandra VII). Św. Teresa, Giovanni Lorenzo Bernini

Malarstwo barokowe Sztukę baroku cechował niespotykany wcześniej przepych i ogromna liczba różnego rodzaju zdobień. Tworzono dzieła monumentalne. Pełne patosu i emocji, w malarstwie śmiało wykorzystywano efekt światłocienia. Biblia pozostawała ważną inspiracją dla artystów. Na uformowanie się malarstwa barokowego na przełomie XVI i XVII w. wywarło wpływ rzymskie środowisko artystyczne : - nurt naturalistyczny, reprezentowany przez Caravaggia (caravaggionizm), -nurt klasycystyczny (wywodząca się z Bolonii rodzina Carraccicch, G. Reni, Domenichino), -kolorystyczna szkoła wenecka

Malarstwo barokowe Michelangelo Merisi da Caravaggio Dawid z głową Goliata

Malarstwo barokowe Malarstwo religijne : -tematyka mistyczno-symboliczna -martyrologiczna Malarstwo świeckie : -sceny mitologiczne -sceny alegoryczne -sceny historyczne -pejzaże -portrety -martwa natura -tematyka rodzajowa El Greco – Pius V Dwie weneckie damy, Vittore Carpaccio

Muzyka barokowa Muzyka barokowa – muzyka epoki, której początek w historii muzyki wyznacza data skomponowania w roku 1597 przez Jacopo Periego pierwszej opery zatytułowanej Dafne, a koniec – połowa XVIII w., kiedy to powstawały kompozycje ostatnich twórców baroku, między innymi: Antonio Vivaldi, Johann Sebastian Bach (jego śmierć w 1750 r. uważa się za symboliczną datę zakończenia tego okresu), Georg Friedrich Händel,Jean-Philippe Rameau czy Domenico Scarlatti. Szczególną rolę odgrywały w tym czasie Włochy, gdzie współistniały dwa style komponowania (powstałe we Francji): stile antico – styl dawny, bazujący na polifonii renesansowej stile nuovo – styl nowy, mający związek z monodią akompaniowaną i techniką koncertującą.

Muzyka barokowa Cechy muzyki barokowej : - - ekspresyjność, czyli doskonalenie siły wyrazu muzyki - - indywidualizacja, która w muzyce oznacza wprowadzenie głosu dominującego, podporządkowującego sobie wszystkie pozostałe linie melodyczne - - kontrastowanie akcentów lirycznych i dramatycznych - - zamiłowanie do wielkich form - kontrastowanie różnych instrumentów oraz głosów

Muzyka barokowa Do twórców muzyki z tego okresu należą: Włochy: Antonio Vivaldi, Arcangelo Corelli, Giovanni Battista Pergolesi, Scarlatti; Francja: François Couperin, Jean-Philippe Rameau; Niemcy: Johann Sebastian Bach, Georg Friedrich Händel, Georg Philipp Telemann, Dietrich Buxtehude; Polska: Bartłomiej Pękiel, Marcin Mielczewski, Grzegorz Gerwazy Gorczycki, Adam Jarzębski.

Romantyzm

Romantyzm Romantyzm (z fr. romantisme, od roman - powieść, opowieść) – epoka w historii sztuki i literatury, trwająca od lat 90. XVIII wieku do lat 40. XIX wieku. Romantyzm był ruchem ideowym, literackim i artystycznym, który rozwinął się początkowo w Europie i wyrażał się w poezji, malarstwie i muzyce.

Malarstwo romantyzmu Osiemnastowieczne marzenia o przekształceniu rzeczywistości według zasad rozumu skutkowały szeregiem dramatycznych wydarzeń. rozumu skutkowały szeregiem dramatycznych wydarzeń. Rewolucja francuska i okres wojen napoleońskich zniszczyły poczucie niezmienności świata, które towarzyszyło ludziom zamieszkującym Europę przez wiele stuleci. przez wiele stuleci.

Malarstwo romantyzmu Okazało się, że nic nie jest trwałe, niepodważalne tradycyjny i – wydawałoby się – się – oczywisty ogląd świata zakwestionowały prądy intelektualne epoki Oświecenia; wydarzenia lat wstrząsnęły porządkiem społeczno-politycznym wydarzenia lat wstrząsnęły porządkiem społeczno-politycznym określającym ramy rzeczywistości oraz sposób funkcjonowania człowieka od czasów Średniowiecza.

Malarstwo romantyzmu Stało się konieczne znalezienie nowych, różnych od osiemnastowiecznych i wcześniejszych, odpowiedzi na najbardziej podstawowe pytania. Przemianom realiów towarzyszyły zmiany wrażliwości. Wyrazem nowej świadomości człowieka początków XIX wieku musiała stać się nowa sztuka.

Malarstwo romantyzmu Malarstwo romantyzmu rozwijało się gł. od 1820 do 1860r. Było związane z: indywidualizmem indywidualizmem zwrotem ku przeszłości zwrotem ku przeszłości kultem przyrody, egzotyki, fantazji kultem przyrody, egzotyki, fantazji zainteresowaniem dla tradycji lokalnych, narodowych. zainteresowaniem dla tradycji lokalnych, narodowych.

Malarstwo romantyzmu Cechy charakterystyczne: dynamika dynamika swoboda kompozycji swoboda kompozycji bogactwo koloru i efektów świetlnych bogactwo koloru i efektów świetlnych ekspresyjność ekspresyjność symboliczność, elementy wizjonersko – mistyczne. symboliczność, elementy wizjonersko – mistyczne. Ulubione tematy: pejzaże i sceny batalistyczne. Caspar David Friedrich - Wędrowiec ponad Morzem Mgły

Malarstwo romantyzmu FRANCJA Theodore Gericault Theodore Gericault Eugene Delacroix Eugene Delacroix

Malarstwo romantyzmu Theodore Gericault (1791 – 1824). Wychodząc z klasycyzmu, nawiązując do baroku, stworzył własny styl. Malował sceny batalistyczne, wyścigi konne, portrety, studia obłąkanych. Obraz „Tratwa Meduzy” (1819) autorstwa właśnie tego malarza został sztandarowym płótnem romantyzmu francuskiego. Theodore Gericault, Tratwa Meduzy, 1819

Malarstwo romantyzmu Eugene Delacroix (1798 – 1863) Największy francuski malarz romantyzmu; w swoich obrazach zawarł ideowy i estetyczny program epoki. Jego dzieła cechuje dramatyzm, patos, emocjonalizm, gra światła i barw. Tematy: zw. z historią średniowiecza, literaturą, orientem. Dekorował Pałac Burbonów i Luksemburski. Przyjaźnił się z Chopinem i George Sand. E. Delacroix, Wolność wiodąca lud na barykady, 1830

Malarstwo romantyzmu NIEMCY Casper David Friedrich Casper David Friedrich

Malarstwo romantyzmu Casper David Friedrich (1798 – 1863) W jego malarskim świecie zawarły się wszystkie mity niemieckiej sztuki XIX wieku. Malował nastrojowe pejzaże o romantycznej symbolice, morze, ruiny, cmentarze, nawiązywał do sztuki średniowiecznej. Jego obrazy oddają charakterystyczny dla romantyzmu nastrój refleksji nad śmiercią, przemijaniem. Naturę ukazywał jako tajemniczy, poetyczny dominujący nad człowiekiem żywioł. C. D. Friedrich, Ruiny Eldeny

Malarstwo romantyzmu HISZPANIA Francisco Go y a Go y a

Malarstwo romantyzmu Francisco Goya y Lucientes (1746 – 1828) Uważa się go, obok El Greco i Diego Velazqueza, za najwybitniejszego hiszpańskiego artystę. Miał burzliwe i pełne przygód życie, co odbiło się na charakterze jego twórczości. Zaangażował się w wojnę przeciwko agresji armii napoleońskiej; w jego twórczości zaczęła się pojawiać refleksja o okrucieństwie, historii i o naturze człowieka. Rozstrzelanie powstańców madryckich 3 maja 1808, (1847)

Malarstwo romantyzmu POLSKA Piotr Michałowski Artur Grottger

Malarstwo romantyzmu Piotr Michałowski (1800 – 1855) Jest uważany za głównego przedstawiciela polskiego malarstwa romantycznego. Inspirowały go prace twórców hiszpańskich (zwł. Velazqueza), holenderskich, flamandzkich. Tworzył pełne dynamiki i koloru sceny batalistyczne z okresu wojen napoleońskich oraz powstania listopadowego. Szczególnie lubił malować konie; malując konie wzorował się na Gericault P. Michałowski, Błękitni huzarzy, 1836

Malarstwo romantyzmu Artur Grottger (1837 – 1867) Jeden z czołowych przedstawicieli romantyzmu w malarstwie polskim. Studiował we Lwowie i w Wiedniu. Tworzył dzieła o głęboko patriotycznej wymowie. Malował sceny związane z p owstaniem s tyczniowym, portrety, karykatury, sceny rodzajowe, konie, zaprzęgi, polowania, obrazy historyczne. Grottger, Ucieczka Henryka Walezego z Polski, 1860

Romantyzm Romantyzm w muzyce, okres obejmujący lata ok Do najistotniejszych cech wyróżniających muzykę tej epoki należały: przekazywanie doznań emocjonalnych wyrażające się w przełamywaniu klasycznych wzorców oraz konwencji formalnych (widoczne już w twórczości L. van Beethovena), tematyka związana z naturą, dawnymi baśniami i legendami, epoką średniowiecza. Utwory często otrzymywały charakter dramatyczny, następował rozwój liryki wokalnej i instrumentalnej. Szczególny rozkwit cechował muzykę fortepianową, którą najpełniej reprezentuje twórczość F. Chopina, F. Liszta, R.Schumanna.

Muzyka okresu romantyzmu W centrum romantycznego światopoglądu stał geniusz i uczucie. Idealizując sztukę, w artyście zaczęto dostrzegać twórcę niepodobnego do zwykłych ludzi, nieomal bliskiego istocie boskiej. i uczucie. Idealizując sztukę, w artyście zaczęto dostrzegać twórcę niepodobnego do zwykłych ludzi, nieomal bliskiego istocie boskiej. Wzorem takiego artysty stał się dla romantyków Ludwig van Beethoven. Odwrócił on dotychczasowy porządek, gdyż komponował nie na zlecenie, ale kierując się tylko natchnieniem. Był nieszczęśliwy i bezkompromisowy. Wielokrotnie podkreślał, że nie jest tradycyjnym muzykiem-rzemieślnikiem, bo jego misją jest tworzenie arcydzieł.

Muzyka okresu romantyzmu Urodzony w Bonn, na terenie dzisiejszych Niemiec, już w młodości przeniósł się do Wiednia, gdzie rychło uzyskał reputację pianisty wirtuoza, następnie wybitnego kompozytora. Mimo że około 25. roku życia począł tracić słuch, okazał wielką siłę ducha i nie zaprzestał tworzenia (do czasu również wykonywania) swoich dzieł, nawet w okresie całkowitej głuchoty.

Muzyka okresu romantyzmu W historii muzyki stanowi centralną postać pogranicza klasycyzmu i romantyzmu. Światową popularność zawdzięcza Beethoven przede wszystkich swym dziewięciu symfoniom, choć równie przełomowe było znaczenie jego sonat i wariacji fortepianowych oraz muzyki kameralnej, przede wszystkim kwartetów smyczkowych. Muzyka Beethovena łączy intensywność uczuć z doskonałością formy- wyraża się w niej apoteoza wolności i godności jednostki, woli życia, heroizmu, zmagań z losem oraz radości i powszechnego braterstwa.

Muzyka okresu romantyzmu Fryderyk Franciszek Chopin (ur. 22 lutego lub 1 marca 1810 w Żelazowej Woli, zm. 17 października 1849 w Paryżu) – polski kompozytor i pianista. Przedstawiciel muzyki okresu romantyzmu, nazywany poetą fortepianu. U źródeł jego twórczości leżała wrażliwość artystyczna oraz umiejętność czerpania wzorców z polskiej muzyki ludowej. Jego przyjaciółką i towarzyszką życia była pisarka George Sand.

Romantyzm Cechy utworów muzycznych : -Przewaga treści nad formą, -Przewaga treści nad formą, -Programowość w muzyce (utwór ma treść pozamuzyczną), -Programowość w muzyce (utwór ma treść pozamuzyczną), -Uczuciowość, -Uczuciowość, - Subiektywizm, indywidualizm twórców, - Synteza wszystkich sztuk. Silne związki z literaturą, oraz z malarstwem. oraz z malarstwem. - Elementy narodowe i ludowe, - Tematyka fantastyczna i baśniowa.

Romantyzm Cechy utworów muzycznych: - wirtuozostwa, - Rozwój wirtuozostwa, - Rozwój instrumentacji, - Rozwój instrumentacji, - Rozszerzenie harmoniki, - Rozszerzenie harmoniki, - Rozwój muzykowania domowego, - Rozwój muzykowania domowego, - Powstawanie szkół narodowych, - Powstawanie szkół narodowych, - Emocjonalizm (wyrażanie uczuć), indywidualizm, uczuciowość - Emocjonalizm (wyrażanie uczuć), indywidualizm, uczuciowość i subiektywizm ludowość (związek muzyki z folklorem swojego narodu, i subiektywizm ludowość (związek muzyki z folklorem swojego narodu, sięganie do motywów muzyki udowej), sięganie do motywów muzyki udowej), - Rozluźnienie dotychczasowych form muzycznych. - Rozluźnienie dotychczasowych form muzycznych.

Młoda Polska

Młoda Polska – polska odmiana modernizmu w literaturze, muzyce i sztuce polskiej przypadającego na lata Nazwa tego prądu artystycznego jest analogiczna do np. Młodych Niemiec lub Młodej Skandynawii.

Młoda Polska Dekadentyzm – nurt światopoglądowy i artystyczny, który swój początek miał około 1890 roku. Pojęcie to wywodzi się od francuskiego słowa décadence, oznaczającego schyłek wieku. Polskimi przedstawicielami dekadentyzmu byli: - - Kazimierz Przerwa – Tetmajer - - Leopold Staff - - Stanisław Przybyszewski

Młoda Polska Leopold Staff Kazimierz Przerwa - Tetmajer Stanisław Przybyszewski

Młoda Polska Józef Mehoffer

Młoda Polska Stanisław Wyspiański

Młoda Polska Wojciech Kossak

Młoda Polska Wojciech Weiss

Młoda Polska Przedstawiciele Literaccy

Młoda Polska Kazimierz Przerwa – Tetmajer Jego największe dzieła to: „Na skalnym Podhalu’’ „Ksiądz Piotr” „Z wielkiego domu”

Młoda Polska Stanisław Wyspiański Jego największe dzieła to: „Wesele”„Legion”„Warszawianka”

Młoda Polska Stefan Żeromski Jego największe dzieła to: „Ludzie bezdomni” „Popioły”„Przedwiośnie”

Młoda Polska Gabriela Zapolska Jej największe dzieła to: „Kobieta bez skazy” „Moralność Pani Dulskiej” „Panna Maliczewska”

Młoda Polska Władysław Stanisław Reymont Jego największe dzieła to: „Chłopi” „Ziemia Obiecana” „Bunt”

Młoda Polska Leopold Staff Jego największe dzieła to: „Sny o potędze” „Deszcz jesienny” „To samo”