Praca serca i niekorzystne rezultaty u pacjentów z migotaniem przedsionków. Badania AFFIRM i AF-CHF Michał Chudzik

Podwyższone tętno w spoczynku jest związane z niekorzystnymi wynikami sercowo-naczyniowymi. Jednak jego wartość prognostyczna nie była szczególnie badana u pacjentów z migotaniem przedsionków. Wpływ tętna spoczynkowego na hospitalizację i śmiertelność

Celem niniejszej pracy była ocena związku między tętnem spoczynkowym mierzonym w rytmie zatokowym oraz w migotaniu przedsionków, a kolejnymi hospitalizacjami i śmiercią. Wpływ tętna spoczynkowego na hospitalizację i śmiertelność

7159 analiz EKG: → 2311 rytmu zatokowego → 4848 migotania przedsionków 5149 pacjentów (34,8% kobiety, wiek 68,2 ±8,3 lat) Przebieg badania

40,8 ±16,3 miesięcy – okres obserwacji Wyniki badań 1016 osób zmarło (668 z przyczyn sercowo-naczyniowych) 3150 osób hospitalizowanych przynajmniej raz (2215 z przyczyn sercowo-naczyniowych) Tętno spoczynkowe w rytmie zatokowym było niezależnie związane ze śmiertelnością całkowitą oraz sercowo- naczyniową, podczas pierwszych 2 lat obserwacji

Podwyższone tętno spoczynkowe w rytmie zatokowym związane było z rosnącą śmiertelnością całkowitą [(HR) 1,24 per 10 bpm wzrost, 95% (CI) 1,14–1,36, P <.0001]. Tętno spoczynkowe w rytmie zatokowym nie było związane z hospitalizacją całkowitą (HR 1,04 per 10 bpm, 95% CI 1,00-1,08, P = 0,0761) oraz sercowo-naczyniową (HR 1,04 per 10 bpm, 95% CI 0,97–1,07, P = 0,4091). Wyniki badań

10 bpm wzrostu tętna spoczynkowego związane było z 24% wyższym ryzykiem śmiertelności całkowitej (HR 1,24, 95% CI 1,14–1,36, P <.0001) oraz 24% wzrostem ryzyka śmiertelności sercowo- naczyniowej (HR 1,24, 95% CI 1,12–1,40, P =.0002) Tętno spoczynkowe w rytmie zatokowym nie było znacząco związane ze śmiertelnością całkowitą i sercowo-naczyniową, po pierwszych dwóch latach obserwacji. Nie było również związane z NZS (HR 1,12 per 10 bpm, 95% CI 0,96–1,29, P =.1477). Wyniki badania

Tętno spoczynkowe przy AF nie wiązało się ze śmiertelnością. Tętno > 114 bpm w AF było niezależnie związane z hospitalizacją całkowitą (HR 1.18, 95% CI 1.06–1.31, P =.0018) i tą z przyczyn sercowo-naczyniowych (HR 1.25, 95% CI 1.10–1.42, P =.0005). Wyniki badań – tętno spoczynkowe u pacjentów z AF

Tętno spoczynkowe (zarówno w rytmie zatokowym, jak i w AF) było znacząco związane ze: → śmiertelnością całkowitą (HR 1.22 per 10 bpm, 95% CI 1.17–1.26, P <.0001), → śmiertelnością sercowo-naczyniową (HR 1.20 per 10 bpm, 95% CI 1.14–1.24, P <.0001), → NZS (HR 1.15 per 10 bpm, 95% CI 1.07–1.23, P <.0001), → hospitalizacją całkowitą (HR 1.06 per 10 bpm, 95% CI 1.04–1.08, P <.0001), → hospitalizacją sercowo-naczyniową (HR 1.07 per 10 bpm, 95% CI 1.05–1.09, P <.0001). Wyniki badań - czas jako zmienna zależna

1219 pacjentów z przetrwałym AF, którzy utrzymali stały rytm podczas obserwacji Wyższe tętno spoczynkowe u tych osób wiązało się z niewielkim wzrostem: → śmiertelności całkowitej (HR 1,16 per 10 bpm, 95% CI 1,09–1,24, P <.0001) → hospitalizacji całkowitej (HR 1,07 per 10 bpm, 95% CI 1,02–1,13, P =.0070) → hospitalizacji sercowo-naczyniowej (HR 1,06 per 10 bpm, 95% CI 1,01–1,13, P =.0325)

1177 pacjentów, którzy utrzymywali rytm zatokowy podczas okresu obserwacji Tętno spoczynkowe u tych osób wiązało się ze znaczącym wzrostem: → śmiertelności całkowitej (HR 1,37 per 10 bpm, 95% CI 1,26–1,49, P <.0001) → śmiertelności sercowo-naczyniowej (HR 1,45 per 10 bpm, 95% CI 1,31–1,63, P <.0001) → hospitalizacji całkowitej (HR 1,08 per 10 bpm, 95% CI 1,01–1,16, P =.0239) → NZS (HR 1,41 per 10 bpm, 95% CI 1,15–1,71, P =.0009)

U pacjentów z AF w wywiadzie, podwyższone tętno spoczynkowe w rytmie zatokowym jest niezależnie związane ze śmiertelnością. Natomiast tętno bazowe w migotaniu przedsionków nie jest związane ze śmiertelnością, ale przewiduje hospitalizację. Podsumowanie