Chęć oszukania śmierci i bycia doskonałym.

Prezentacja na temat: "Chęć oszukania śmierci i bycia doskonałym."— Zapis prezentacji:

1 Chęć oszukania śmierci i bycia doskonałym.
Anoreksja Chęć oszukania śmierci i bycia doskonałym.

2 Co to jest anoreksja? Jadłowstręt psychiczny (anoreksja z grec. anorexia nervosa – an – brak, pozbawienie, orexis – apetyt) –  zaburzenie odżywiania polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest zaburzony; występują objawy dysmorfofobii. Lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, w związku z czym pacjent wyznacza sobie niski limit wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia.

3 Kto choruje na anoreksję?
Przyczyna tej choroby nie jest znana. Najczęściej choroba jest stwierdzana u dziewcząt i młodych kobiet, szczególnie w wieku pomiędzy 13 a 14 rokiem życia oraz pomiędzy 17 a 18 r. ż., z częstością do 1% w całej populacji. U chłopców i mężczyzn anoreksja pojawia się około razy rzadziej. Częstość występowania jest zależna od czynników społecznych i kulturowych w danym środowisku. Promowana obecnie szczupła sylwetka jako wzór korzystnego wyglądu sprzyja występowaniu jadłowstrętu. Najwięcej przypadków tej choroby zaobserwowano wśród tancerek. Częsta jest też ta choroba wśród modelek, zdarza się wśród np. skoczków narciarskich. Może jednak dotknąć każdego.

4 Jak wygląda i zachowuje się osoba chora na anoreksję?
Osobę z anoreksją charakteryzuje skrajnie szczupłe wyniszczone ciało, zaostrzają się rysy twarzy, skóra jest sucha, pokryta jest owłosieniem typu meszek, tkanka tłuszczowa prawie całkiem zanika. Przede wszystkim osoby chore nie zdają sobie sprawy z choroby. Mimo wyniszczenia taka osoba nadal uważa, że jest zbyt „gruba”. W tej chorobie istnieje zaburzone postrzeganie obrazu własnego ciała – chorzy nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są wyniszczeni, nie widzą swojej „chudości”. U tych osób występuje brak apetytu i wręcz niepohamowany wstręt do jedzenia. Osoby z jadłowstrętem psychicznym obsesyjnie myślą o jedzeniu ze strachem przed przybraniem na wadze Chorzy wybierają jedzenie niskokaloryczne, drastycznie ograniczając spożywane ilości pokarmu. Starają się uzyskać jeszcze większe zmniejszenie masy ciała przez uprawianie intensywnych ćwiczeń fizycznych, stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych. Po posiłku uznanym za zbyt obfity poczucie winy powoduje prowokowanie wymiotów.

5 Przyczyny choroby Podłoża anoreksji poszukuje się w kontaktach chorego ze społeczeństwem, zazwyczaj winna jest chora relacja z rodzicem (zazwyczaj matką), kiepski kontakt z rówieśnikami, niska samoocena wywołana negatywnym stosunkiem środowiska do chorego. W anoreksję popada się stopniowo, powolny proces zwiększana się niechęci chorego do samego siebie nie rodzi się znienacka. Trudny kontakt z rówieśnikami, brak akceptacji, nieumiejętność radzenia sobie z problemami rodzi wrogość do samego siebie, która z czasem przeradza się w dążenie do ukarania siebie poprzez umęczenie ciała. Często anoreksja jest skutkiem potrzeby akceptacji – chory jest przekonany, że wygląd jego ciała wpływa negatywnie na sposób postrzegania go i kontakty z innymi. Chęć zmiany samego siebie jest tak potężna, że w pewnym momencie niemożliwe staje się zatrzymanie odchudzania. Gdy odchudzanie staje się esencją życia, gdy pacjent nie widzi stanu swojego ciała, tak, jak widzą je inni – potrzebna jest interwencja!

6 Zazwyczaj osoba chora może się poszczycić wieloma sukcesami na polu interpersonalnym i z zewnątrz wygląda na najzupełniej szczęśliwą. Jednak na ogół właśnie przesadny profesjonalizm, który z czasem zaczyna uwierać, jest najczęściej przyczyną popadania w dążenie do doskonałości. Brak akceptacji dla ciała powstaje jako objaw pewnych niepokojów trawiących chorego, chęci zamanifestowania światu, że życie, którym chory żyje nie odpowiada mu. Nie można powiedzieć, że każdy chory popada w anoreksję z tego samego powodu – przyczyn może być wiele, ale większość z nich zasadza się na problemach ducha.

7 Problemy zdrowotne związane z anoreksją
wyniszczenie zwolnienie czynności serca i tętna niskie ciśnienie krwi wzdęcia zaparcia obrzęki dłoni i stóp sucha, łuszcząca się skóra meszek na twarzy i ciele (lanugo) znaczna utrata włosów zimne dłonie nadmierne pocenie się stóp niedokrwistość (anemia) brak miesiączki lub bardzo wydłużone okresy między menstruacjami (kobiety) drażliwość

8 dezorientacja, zakłopotanie
nastroje depresyjne (poczucie beznadziejności, niska samoocena) izolowanie się od otoczenia bezsenność zachowania obsesyjno-kompulsywne, zwłaszcza w odniesieniu do jedzenia krótki oddech częste bóle głowy zawroty głowy omdlenia podkrążone oczy bladość skóry

9 Leczenie Najczęściej stosowaną terapią jest izolacja od toksycznego środowiska, często nawet od rodziny. Zaleca się zmianę miejsca pracy, bądź szkoły, zmianę przyjaciół. Dopiero kolejnym etapem, po długotrwałej psychoterapii, jest nauczanie prawidłowych sposobów odżywiania. Przyczyny anoreksji są tak głęboko zakorzenione w psychice chorej, że bez odpowiedniego podejścia i pomocy psychologicznej niemożliwe jest autowyleczenie.

10 Bulimia Choroba XXI wieku.

11 Co to jest bulimia? Zaburzenie odżywiania charakteryzujące się napadami objadania się, po których występują zachowania kompensacyjne. Do najczęstszych zachowań należą: wywoływanie wymiotów, głodówki, użycie diuretyków, środków przeczyszczających, wykonywanie lewatyw, nadmierne ćwiczenia fizyczne.

12 Chorują głównie młode kobiety…
Bulimia występuje u nastolatków i ludzi młodych z dużą przewagą płci żeńskiej. Choroba występuje dość często, według literatury amerykańskiej nawet do 10% w akademickich środowiskach młodzieżowych (jeśli brać pod uwagę częściowe i niepełne objawy – pełen obraz chorobowy dotyczy ok. 1-2% młodych kobiet). Dokładna częstość występowania jest trudna do określenia z powodu ukrywania przez chorych tej dolegliwości. Mniej więcej połowa pacjentów z bulimią przebyła okres jadłowstrętu psychicznego (anoreksji).

13 Jak zachowuje się osoba chora na bulimię?
W początkowym okresie choroby pacjentki zwykle podejmują odchudzanie się, ograniczają jedzenie i nakładają na siebie szereg restrykcji żywieniowych. Ograniczanie jedzenia, zaburzenie rytmu posiłków w ciągu dnia wywołuje narastające uczucie głodu. Pacjentki próbują w jakiś sposób oszukiwać głód podejmując różne działania odwracające uwagę od głodu lub używając czegoś, co mogłoby przejściowo wypełnić żołądek. Osoby z bulimią zdają sobie sprawę, że jedzenie wymknęło się im spod kontroli. Odczuwają lęk przed przytyciem.

14 Przyczyny choroby brak samoakceptacji konflikty rodzinne
zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska)

15 Problemy zdrowotne związane z bulimią
Przebieg choroby jest przewlekły, często z towarzyszącą depresją, niepokojem i utrudnionym kontaktem z rówieśnikami. Częste wymiotowanie może powodować schorzenia dziąseł i ubytki zębów, odwodnienie, zaburzenia równowagi elektrolitowej, a co za tym idzie - zaburzenia pracy serca. Dochodzić może też do uszkodzenie nerek, odwrócenie perystaltyki jelit, tężyczki, napadów padaczkowych, osłabienia mięśni, znacznego spadku masy ciała. W skrajnych przypadkach bulimia prowadzi do poważnych zaburzeń rytmu pracy serca, mogących spowodować śmierć.

16 Leczenie O ile leczenie psychoterapeutyczne pozostaje najważniejszym elementem terapii, wykazano jednak przydatność pomocy farmakologicznej głównie przy pomocy fluoksetyny, która u pewnej grupy pacjentów potrafi zredukować częstość napadów objadania się. Wśród podejść psychoterapeutycznych wykazano skuteczność kognitywnej terapii behawioralnej, która polega na nauczaniu pacjentów zwalczania automatycznych myślom i eksperymentach behawioralnych (np. spożywanie posiłku składającego się z "zakazanych środków spożywczych") w połączeniu lub bez leczenia przeciwdepresyjnego. Pewne pozytywne rezultaty przynosi również psychoterapia interpersonalna i dialektyczna terapia behawioralna

17 Wykonała Agnieszka Osińska Źródła: http://www.anoreksja.org/