Rola rodziny w procesie wychowania

Prezentacja na temat: "Rola rodziny w procesie wychowania"— Zapis prezentacji:

1 Rola rodziny w procesie wychowania

2 Wychowanie człowieka rozpoczyna się od chwili urodzenia i trwa w pewnym sensie do końca życia.

3 Najbardziej chłonnym okresem jest wczesne dzieciństwo i okres szkolny
Najbardziej chłonnym okresem jest wczesne dzieciństwo i okres szkolny. W tym to czasie dziecko jest najbardziej podatne na wpływy otoczenia, szczególnie szybko przyjmuje wszelkie pozytywne i negatywne procesy zachodzące wokół niego.

4 Znaczenie atmosfery rodzinnej
Między dziećmi, a rodzicami winny panować ciepłe i pełne miłości kontakty, bo to przecież rodzice uczą swoje pociechy jak żyć, jakie normy wyznawać i jakim być człowiekiem.

5 Rodzina powinna być środowiskiem, w którym możemy odpocząć
Dom i rodzina powinna kojarzyć nam się z miejscem i z osobami, wśród których czujemy się bezpiecznie. Gdzie odczuwamy i dajemy z siebie dużo życzliwości, oddania, ciepła i miłości.

6 Ważny jest klimat domu:
czy się rozmawia, czy są wspólne posiłki, czy w domu panuje atmosfera sprzyjająca dialogowi. Jeżeli rodzice omawiają przy stole różne sprawy związane z domem, z pracą, bieżącymi wydarzeniami, jeśli przy tym umieją się nawzajem słuchać i dzielić swoimi przemyśleniami, to dziecko też się tego uczy. A kiedy zawsze włączony jest telewizor, przed którym ojciec zasiada z gazetą, wtedy dziecko też będzie mniej skore do opowiadania o sobie.

7 Warto zachęcać dziecko, żeby nawet w złości starało się wyartykułować, o co mu chodzi, a nie tylko krzyczało i rzucało przedmiotami Jeśli dziecko reaguje na nasze polecenie krzykiem protestu, możemy powiedzieć: „Widzę, że jesteś wściekły - powiedz, dlaczego". W ten sposób pokazujemy dzieciom, że nad emocjami można zapanować, że komunikowanie ich w akceptowany sposób po prostu ułatwia życie.

8 Czas na rozmowę Gdy dziecko chce nam coś powiedzieć, nie trzeba natychmiast wszystkiego rzucać i siadać do rozmowy. Jeśli jesteś bardzo zajęta, powiedz po prostu: "Kochanie, wiem, że masz mi coś ważnego do powiedzenia, ale w tej chwili nie mogę rozmawiać. Gdy tylko skończę, usiądziemy razem i wszystko mi opowiesz". Dziecko będzie wiedziało, że jego problemy są dla ciebie ważne i to, co ma do powiedzenia, rzeczywiście cię interesuje. Cierpliwie zaczeka, aż znajdziesz dla niego czas.

9 Czasem dziecko naprawdę nie może czekać. Dotyczy to zwłaszcza maluchów
Czasem dziecko naprawdę nie może czekać. Dotyczy to zwłaszcza maluchów. Zanim skończysz gotować obiad albo plotkować z sąsiadką, twój trzylatek dawno zapomni, co miał ci do powiedzenia, a zlekceważony dwulatek dostanie ataku furii (wtedy już na pewno nie dowiesz się, o co mu chodziło. Gdy maluch skończy cztery, pięć lat, możesz wyznaczyć w domowym planie dnia specjalny czas na rozmowę. Musi to być czas tylko dla was, kiedy nikt i nic nie będzie wam przeszkadzać. Nie będziecie spieszyć się do pracy, do przedszkola, na ważne spotkanie. Z czasem dziecko nauczy się, że właśnie wtedy ma mamę czy tatę tylko dla siebie, może porozmawiać, zwierzyć się, poradzić.  Będzie na to czekać.

10 ŻELAZNE REGUŁY WYCHOWAWCZE DLA RODZICÓW
1. Nie kłóćcie się przy dzieciach. Jeżeli zaistnieją nieporozumienia, załatwcie to między sobą, bez świadków. 2.Nie róbcie sobie wymówek przy dzieciach i nie sprzeczajcie się, zwłaszcza na ich temat. 3.Nie pozwalajcie dzieciom na rzeczy zabronione przez drugiego z rodziców. 4.Nie wypominajcie sobie wad ani przewinień w obecności dzieci. 5.Nie podważajcie szacunku ani nie osłabiajcie miłości dziecka do drugiego z rodziców.

11 6.Nie mówcie dziecku: „Tylko nie mów tego mamie”, albo „Nic nie mów ojcu”. 7.Nie mówcie dziecku: „Powiem tatusiowi, jaki byłeś niegrzeczny”. Jeżeli dzieci straszy się ojcem, to jak mogą go kochać i mieć do niego zaufanie? 8.Traktujcie wszystkie dzieci sprawiedliwie. Nie wyróżniajcie żadnego z nich. 9.Nie bądźcie rodzicami, którzy wszystko wykonują za dzieci, ale stawiajcie im słuszne wymagania i powoli wdrażajcie do samodzielnej pracy Bądźcie tacy, jakimi chcielibyście widzieć wasze dzieci.

12 Warto wiedzieć o pewnej funkcjonującej w psychologii prawidłowości nazywającej się samospełniającą się przepowiednią. Polega ona na tym, iż człowiek staje się takim, w jaki sposób o nim mówimy i jak go traktujemy

13 JAK NALEŻY ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM:
Nie jesteś gorszy od innych. Każdy początek jest trudny. Inni potrafią, to i ty potrafisz. Do odważnych świat należy. Następnym razem będzie lepiej.

14 JAK NIE WOLNO ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM:
Nic dobrego z ciebie nie wyrośnie. Za bardzo sobie ufasz. Dzieci takich rzeczy nie rozumieją. Ciekaw jestem jak daleko zajdziesz. Lepiej wcale nie zaczynaj, jak masz źle zrobić. Trafiło się ślepej kurze ziarno.

15 Podsumowując : - Każdemu życzę rodziny, w której będzie przyjazna, pełna miłości atmosfera. Gdy w domu rodzinnym domownicy rozmawiają ze sobą, wspierają się nawzajem jest to duży krok do prawidłowego wychowania dzieci. W takich rodzinach rzadko zdarzają się problemy wychowawcze. Gdy klimat w rodzinie jest ciepły, to nawet chwilowe burze, kłopoty są do przetrwania i do pokonania. Silne więzi rodzinne nie są łatwe do rozerwania i pomagają iść w dalsze życie pomimo różnych problemów. - Każdemu życzę domu do którego człowiek pragnie wrócić, w którym można odpocząć, zrelaksować się. Dom winien być miejscem do którego możemy uciec w chwilach smutku, przygnębienia i gdzie znajdziemy ukojenie. - Na pewno nie ma domów idealnych, ale dzięki matce jest to miejsce pełne życzliwości. To ona daje ogromne pokłady miłości, pokazuje jak kochać drugiego człowieka, jak ważne jest zaufanie. -Wiele dzieci pozostających bez rodziców, wychowujących się w domu dziecka na pewno chciałoby znaleźć dom. Bo należy tu zacytować znane polskie przysłowie - "Nie ma jak w domu." lub - "Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej." Bo rzeczywiście dom i rodzina spełnia olbrzymią rolę w wychowaniu młodego człowieka, a atmosfera panująca w nim wpływa na całe dorosłe życie człowieka

16

17

18 „Gdybym mogła od nowa wychowywać dziecko,
Częściej używałabym palca do malowania, a rzadziej do wytykania. Mniej bym upominała, a bardziej dbała o bliski kontakt. Zamiast patrzeć stale na zegarek, patrzyłabym na to, co robi. Wiedziałabym mniej, lecz za to umiałabym okazać troskę Robilibyśmy więcej wycieczek i puszczali więcej latawców. Przestałabym odgrywać poważną, a zaczęła poważnie się bawić. Przebiegałabym więcej pól i obejrzała więcej gwiazd. Rzadziej bym szarpała, a częściej przytulała. Rzadziej byłabym nieugięta, a częściej wspierała. Budowałabym najpierw poczucie własnej wartości, a dopiero potem dom. Nie uczyłabym zamiłowania do władzy, lecz potęgi miłości.” Diana Loomans „Full Esteem Ahead”

19