POLSKI KRAJOBRAZ WIELKOMIEJSKI

Prezentacja na temat: "POLSKI KRAJOBRAZ WIELKOMIEJSKI"— Zapis prezentacji:

1 POLSKI KRAJOBRAZ WIELKOMIEJSKI
Agata Ogórek

2 Krajobraz przeobrażony
Krajobraz naturalny Krajobraz przeobrażony

3 MIASTO - POJĘCIA URBANIZACJA - proces wzrostu zaludnienia miast, wskutek przyrostu naturalnego i migracji ludzi do miast. Procesy związane z miastami[edytuj] Urbanizacja charakteryzuje się szybszym tempem wzrostu zaludnienia obszarów centralnych miasta aniżeli obszarów zewnętrznych. Liczba ludności całej aglomeracji wzrasta na skutek dodatniego przyrostu naturalnego i migracji ludności. Napływ ludności do miasta jest wysoki i związany jest ze wzrostem zatrudnienia, głównie w przemyśle. Suburbanizacja charakteryzuje się szybszym przyrostem ludności na obszarach zewnętrznych aniżeli w centrum miasta. Przyrost naturalny na obszarach zewnętrznych jest wyższy, a niektóre centralne obszary wykazują przyrost ujemny. Okres ten jest okresem rozwoju aglomeracji. Główne miasto traci na znaczeniu i zaczyna chylić się ku upadkowi. O zmianie ludności w dalszym ciągu decydują migracje, zatrudnienie ogółem wzrasta, ale w niektórych centralnych dzielnicach zaczyna występować spadek tej wielkości. Podstawowa rola i zatrudnienie w sferze usług. Dezurbanizacja charakteryzuje się spadkiem liczby ludności na obszarze centralnym, a następnie również i zewnętrznym. Spadek ten powoduje zmniejszanie się aglomeracji jako całości, tempo migracji ludności z obszarów węzłowych (centralnych) na obszary zewnętrzne i do mniejszych miast przewyższa jej przyrost na obszarach zewnętrznych aglomeracji. W fazie tej funkcje centrów miast ulegają bardzo silnej erozji. Funkcja mieszkaniowa zanika, działalność usługowa nastawiona na zaspokojenie potrzeb ludności też się zmniejsza, funkcja administracyjna i zatrudnienie wzrastają, infrastruktura przeznaczona dla transportu zajmuje coraz większe obszary, co koliduje z funkcja mieszkaniową. Funkcje społeczne i kulturalne spełniane przez centra miast ulegają zmniejszeniu. Reurbanizacja występuje wówczas, gdy udział ludności obszaru centralnego w ogólnej liczbie ludności rośnie początkowo na skutek zahamowania tempa ubytku, a następnie wzrostu ludności tego obszaru. W procesie odradzania się miasta przeważają siły dośrodkowe, w przeciwieństwie do fazy dezurbanizacji, w której dominowały siły odśrodkowe.

4 KRAJOBRAZ MIEJSKI Jest przykładem silnej ingerencji ludzkiej w krajobraz naturalny. Pokrycie terenu zostaje przekształcone, ukształtowanie powierzchni czasami zachowuje swoje cechy.

5 CECHY KRAJOBRAZU MIEJSKIEGO:
gęsta, zwarta i wysoka zabudowa, gęsta sieć ulic, duże natężenie ruchu (ludzi, pojazdów), przeważnie płaska powierzchnia terenu, zmniejszona przezroczystość powietrza.

6 SKŁADOWE KRAJOBRAZU MIEJSKIEGO
Zabudowania: Mieszkalne Usługowe Przemysłowe Drogi Linie komunikacyjne Elementy przyrody nieożywionej: Parki Skwery Ogrody (np: botaniczne)

7 ILOŚĆ MIESZKAŃCÓW W MIASTACH
rozmieszczenie miast w Polsce ILOŚĆ MIESZKAŃCÓW W MIASTACH W Polsce ponad 60% ludzi żyje w miastach. Według danych GUS na dzień 1 stycznia 2011 r., w Polsce jest 908 miast, w tym 7 miast posiada ponad mieszkańców (Warszawa, Kraków, Łódź, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Szczecin)

8 CENTRUM MIASTA Poznań Gdańsk
Ważnym obiektem, determinującym kierunek rozwoju przestrzennego miasta, był – położony zazwyczaj poza centrum – dworzec kolejowy – cechą wspólną praktycznie wszystkich miast europejskich, które nie zostały zniszczone w czasie wojny bądź okresie późniejszym, jest to, że najbardziej reprezentacyjnymi wielkomiejskimi arteriami są te prowadzące od dworca do ścisłego centrum (centralnego punktu miasta).

9 Centrum miasta Od czasów renesansu projektowano niekiedy symetryczne rynki wielokątne (np. sześciokątny rynek w Krynkach, ośmiokątny rynek Nowego Miasta w Łodzi). Rynki zostały wytyczone w większości polskich miast i niektórych wsiach, których prawa lokacyjne wydano w średniowieczu. Nie posiadają ich natomiast miasta lokowane później, przede wszystkim te, które rozwinęły się i uzyskały prawa miejskie w XIX i XX wieku. Największymi placami rynkowymi w Polsce są Rynek wLatowiczu (o powierzchni ok. 43 000 m²[1]), Rynek Główny w Krakowie (o powierzchni ok. 40 000 m², uważany za jeden z największych rynków w Europie) i Rynek wTarnogrodzie (niecałe 40 000 m²). Najdłuższe rynki znajdują się w Myszyńcu (430 m[2]) i Pułtusku (380 m), a w Magnuszewie i Sławatyczach mają one boki o długości ponad 300 m.

10

11

12 CENTRUM MIASTA Wrocław Toruń

13 BLOKOWISKA W Polsce powstanie charakterystycznych, podobnych do siebie bloków mieszkalnych datuje się na lata 60., 70. i 80. XX wieku, choć w Łodzi pierwsze bloki tworzące dziś osiedle im. Montwiłła-Mireckiego powstały już w roku 1929. Za czasów PRL osiedla bloków przez lokalne władze traktowane były jako wizytówka nowoczesności. Bloki mieszkaniowe powstawały więc nie tylko w dużych miastach, gdzie ich obecność wydawała się uzasadniona, ale i w małych miasteczkach, a nawet wsiach burząc ład kompozycyjny okolicy. Budowano więc budynki wielopiętrowe i wieloklatkowe, wykonywane zazwyczaj w technice wielkiej płyty. Bloki stawiano w zespołach (osiedlach), czyli większych grupach i zwykle występujących w zabudowie rzędowej lub w swobodnej kompozycji budynków wolnostojących – taki typ zabudowy określany jest jako wielki zespół mieszkaniowy, a potocznie nazywany blokowiskiem. Wielkości mieszkań określały normy powierzchniowe, które uważane są dziś jako nie spełniające wymogów funkcjonalnego i swobodnego stylu życia, ponadto w mieszkaniach często zamieszkiwało i mieszka nadal, zbyt wiele osób jak na jeden lokal. Drugim aspektem jest wielka płyta, która nie sprawdziła się pod względem technicznym i ekonomicznym – nie zapewniała dobrej izolacji, nie była tania w produkcji, a przede wszystkim w transporcie. Blokowiska z powodu słabej jakości jak i standardów wykończenia szybko zaczęły popadać w ruinę. Zgromadzenie dużej liczby ludzi na niewielkim terenie, uniformizacja otoczenia, brak wspólnych miejsc odpoczynku i rozrywki itp. spowodowały, że blokowiska sprzyjają anonimowości, wykształciły się w nich też nowe zjawiska kulturowe i społeczne, między innymi tzw. blokersi.

14 AGLOMERACJA A KONURBACJA
Aglomeracje miejskie Konurbacja górnośląska Konurbacja – rodzaj aglomeracji, na którą składa się kilka (kilkanaście) miast o podobnej wielkości, bez wyraźnej dominacji jednego ośrodka. W Polsce przykładem może być konurbacja górnośląska, w skład której wchodzą m. in. Katowice, Gliwice, Sosnowiec, Zabrze, Bytom, Chorzów. Typy aglomeracji ze względu na charakter centrum: monocentryczna – z jednym głównym miastem, policentryczna – z kilkoma ważnymi ośrodkami miejskimi – nazywana także konurbacją. Aglomeracja – kilka, kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt miast leżących blisko siebie i tworzących jeden obszar zabudowany. Typowa aglomeracja składa się z jednego głównego ośrodka i wielu mniejszych, położonych wokół (np. aglomeracja warszawska). 

15 ZAGROŻENIA ŚRODOWISKA NATURALNEGO W MIASTACH
Powietrze (wysokie stężenia zanieczyszczeń) Woda (uzdatnianie wody) Hałas (wzrost natężenia ruchu) Odpady (usuwanie odpadów komunalnych)

16 Ekran akustyczny Pojemniki do segregacji śmieci

17 SMOG Zanieczyszczenia: tlenek siarki (VI), tlenek węgla (IV), pyły.
Smog typu londyńskiego (kwaśny, "siarkawy") może wystąpić w zimie przy temperaturze -3÷5°C, powoduje ograniczenie widoczności nawet do kilkudziesięciu m. Głównymi zanieczyszczeniami powietrza są: tlenek siarki (VI), tlenek węgla(IV), pyły. Duże znaczenie przy wytwarzaniu tego smogu mają mgły. Smog powoduje duszność, łzawienie, zaburzenie pracy układu krążenia, podrażnienie skóry. Wywiera również silne działanie korozyjne na środowisko. W dni panowania smogu dusimy się pyłami i gazami, które szczególnie niekorzystnie wpływają na zdrowie i samopoczucie astmatyków i alergików. Wzrasta liczba osób trafiających do szpitali, skarżących się na problemy z oddychaniem. Smog drażni nos, oczy i gardło, przez co częściej kichamy i kaszlemy. Problem zanieczyszczenia powietrza ma zasięg globalny. Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) szacuje, że każdego roku na skutek smogu na całym świecie przedwcześnie umiera 2 miliony osób. Natomiast według danych Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO) smog skraca Europejczykom życie przeciętnie o 9 miesięcy, a w skrajnych przypadkach nawet o 36 miesięcy.

18 To wina głównie pieców węglowych, z jakich korzysta ok. 35 proc
To wina głównie pieców węglowych, z jakich korzysta ok. 35 proc. mieszkańców Krakowa. Smogowi sprzyja też położenie miasta w niecce. Kolejny problem to spaliny samochodowe. Choć normy są wielokrotnie przekroczone, nigdy oficjalnie nie ogłoszono alarmu smogowego, gdyż nie pozwala na to ustawa o ochronie środowiska.Ogłoszenie alarmu pozwoliłoby marszałkowi województwa na wprowadzenie ograniczenia ruchu pojazdów, dzięki czemu byłoby mniej spalin. Zanieczyszczenie powietrza to problem nie tylko Krakowa, ale całej Małopolski. W 2010 r. normy były przekroczone w 21 miejscowościach, praktycznie we wszystkich większych miastachregionu, np. Nowym Sączu, Wadowicach czy Chrzanowie - mówi Łyczko. Aby rozwiązać problem zanieczyszczeń powietrza w Małopolsce, potrzeba ok. 11 mld zł. Prywatnych właścicieli domów ani gmin na to nie stać. Poziom dopuszczalny pyłu zawieszonego PM10 wynosi 50 mikrogramów na metr sześcienny, a poziom alarmowy to 200 mikrogramów na metr sześcienny. Przekroczenia stanów alarmowych w Małopolsce od początku lutego wystąpiły m.in. w Krakowie, Nowym Sączu, Trzebini, Skawinie i Zakopanem. Ważnym czynnikiem mającym wpływ na jakość powietrza oprócz warunków atmosferyczne jest ukształtowanie terenu. Większość miast w Małopolsce leży w kotlinach, co sprzyja tworzeniu się smogu. Smog pojawia się nad miastem, kiedy występuje zjawisko inwersji. Nad gruntem jest wówczas powietrze zimne, zanieczyszczone, a cieplejsze utrzymuje się powyżej, blokując swobodny odpływ spalin. Spaliny, które gwałtownie się wychładzają, utrzymują się na niskim pułapie tworząc chmurę czarnego smogu. przyczyną takiego stanu jest bardzo niska temperatura, która blokuje ruch powietrza, a w dodatku dni są bezwietrzne.