Krótka lekcja astronomii

Prezentacja na temat: "Krótka lekcja astronomii"— Zapis prezentacji:

1 Krótka lekcja astronomii

2 NARODZINY I ZMIERZCH WSZECHŚWIATA
STRONA GŁÓWNA UKŁAD SŁONECZNY Słońce Merkury Wenus NARODZINY I ZMIERZCH WSZECHŚWIATA Ziemia Mars GALAKTYKA Jowisz Saturn PRAWA KEPLERA Uran Neptun SŁOWNIK Pluton Zadania KONIEC

3 NARODZINY I ZMIERZCH WSZECHŚWIATA
STRONA GŁÓWNA

4 GALAKTYKA Gwiazdy nie są rozrzucone w przestrzeni przypadkowo. Gromadzą się w wielkich, wirujących gwiezdnych wyspach - galaktykach. Wszystkie gwiazdy ziemskiego nieba należą do naszej rodzimej galaktyki, którą nazywamy Drogą Mleczną lub po prostu Galaktyką. Jest ona jedną z około 100 bilionów galaktyk naszego Wszechświata. Każda z galaktyk zawiera bilony gwiazd. Większość galaktyk wiedzie stosunkowo spokojny żywot, świecąc jednostajnie. Jednakże niektóre przejawiają godną uwagi aktywność. Wypływa z nich miliony razy więcej energii niż z normalnych galaktyk, przeważnie w postaci fal radiowych. Galaktyka M63 Galaktyka Andromedy STRONA GŁÓWNA

5 Droga Mleczna to galaktyka, w której znajduje się nasz Układ Słoneczny
Droga Mleczna to galaktyka, w której znajduje się nasz Układ Słoneczny. Jest to zwyczajna galaktyka spiralna, złożona z centralnego jądra, z którego odchodzą ramiona. Droga Mleczna ma średnicę lat świetlnych, a w zgrubieniu centralnym mierzy lat świetlnych. Jest zapełniona ogromną liczbą gwiazd: od 200 do 400 miliardów. Jedną z tych gwiazd jest Słońce, znajdujące się w jednym z ramion spiralnych, lat świetlnych od centrum galaktyki. Droga Mleczna wiruje powoli: aby wykonać pełen obrót wokół środka galaktyki, Słońce potrzebuje 250 milionów lat. Oglądana gołym okiem, nasza galaktyka przypomina szerokie jasne pasmo, które przecina nieboskłon. Starożytni Grecy wierzyli, że Droga Mleczna powstała z kropel rozlanego mleka, którym Hera karmiła Heraklesa. STRONA GŁÓWNA

6 UKŁAD SŁONECZNY Układ Słoneczny to układ planetarny Słońca. Składa się, zaczynając od środka, z następujących obiektów: -Słońca; -4 skalistych planet (Merkurego, Wenus, Ziemi i Marsa oraz ich księżyców) -pasa planetoid; -4 gazowych planet (Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna oraz ich księżyców); -różnych niewielkich obiektów leżących poza orbitą Neptuna, np.: *obiektów pasa Kuipera, w tym między innymi Plutona, do niedawna zaliczanego do planet (obecnie jest on traktowany jako planeta karłowata); *obiektów należących do dysku rozproszonego takich jak miedzy innymi Sedna o nietypowych zaburzonych orbitach; *obłoku Oorta (umowna granica Układu Słonecznego). STRONA GŁÓWNA

7 STRONA GŁÓWNA

8 UKŁAD WG PTOLEMEUSZA – układ geocentryczny
STRONA GŁÓWNA

9 UKŁAD WG KOPERNIKA – układ heliocentryczny
STRONA GŁÓWNA

10 PRAWA KEPLERA Prawami Keplera nazywamy trzy prawa astronomiczne, odkryte przez Jana Keplera i opisujące ruch planet wokół Słońca. Kepler sformułował je w oparciu o dane obserwacyjne, pozostawione przez Tychona Brache, nadwornego astronoma cesarza Rudolfa II. Wynikało z nich jednoznacznie, że planety nie krążą wokół Słońca po okręgach, jak przyjmował Kopernik. Wierząc jednak w zasadniczą słuszność teorii Polaka, Kepler poszukiwał innej nieskomplikowanej krzywej, po której odbywa się ruch planet – kilka lat wytrwałych obliczeń i poszukiwań prowadzonych metodą prób i błędów (Kepler rozpoczął współpracę z Brachem w roku 1600) doprowadziło go do wniosku, że odpowiednią krzywą jest elipsa. Rezultaty swe opublikował w roku 1609 w dziele Astronomia nova ... (Nowa astronomia... – pełny tytuł księgi jest znacznie dłuższy). Po kolejnych kilku latach uzupełnił je trzecim prawem, opublikowanym w roku 1619 w Harmonice Mundi (Harmonia świata). STRONA GŁÓWNA

11 I prawo Keplera: planety poruszają się po orbitach eliptycznych, przy czym Słońce znajduje się w jednym z ognisk elipsy. STRONA GŁÓWNA

12 II prawo Keplera (prawo pól): podczas obiegu orbitalnego planety wokół Słońca jej promień wodzący - łączący planetę ze Słońcem - zakreśla jednakowe pola w jednakowych odstępach czasu. Innymi słowy, prędkość polowa planety jest stałą. Wynika stąd, że w peryhelium (w pobliżu Słońca), planeta porusza się szybciej niż w aphelium (daleko od Słońca). STRONA GŁÓWNA

13 III prawo Keplera: ilorazy kwadratów okresów obiegów planet wokół Słońca (T) i sześcianów ich średnich odległości od Słońca (d) są takie same dla wszystkich planet Układu Słonecznego. Prawa Keplera można wyprowadzić z prawa grawitacji (jedyna siła, działająca na planetę to siła przyciągania grawitacyjnego Słońca). Π STRONA GŁÓWNA

14 SŁOŃCE STRONA GŁÓWNA

15 Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich):
Słońce (żółty karzeł) centralny punkt w Układzie Słonecznym. Jest gwiazdą, a więc składa się z wodoru i helu. Na skutek reakcji jądrowych uwalniana jest energia, która dociera do Ziemi. Na atmosferę Słońca składają się: fotosfera, chemosfera, korona słoneczna. Na powierzchni Słońca można zaobserwować ciemne wirujące plamy gazu - "Plamy słoneczne", jaki i rozbłyski słoneczne. Słońce będzie świecić przez kolejne 6 miliardów lat do wyczerpania się wodoru. Wtedy stanie się czerwonym olbrzymem aż w końcu przemieni się w małą, gorącą gwiazdę zwaną białym karłem. Średnica: km Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): Temperatura na powierzchni: 5500ºC Temperatura jądra: ºC 25 na równiku STRONA GŁÓWNA

16 MERKURY Merkury - licząc od Słońca, pierwsza planeta Układu Słonecznego. Była znana już w starożytności, choć jest najtrudniejsza do obserwacji spośród wszystkich planet widocznych gołym okiem. Jako planeta wewnętrzna znajduje się dla ziemskiego obserwatora zawsze bardzo blisko Słońca. Stąd Merkurego dojrzeć można jedynie tuż przed wschodem lub tuż po zachodzie Słońca. Merkury jest najmniejszą planetą Układu Słonecznego, Ma atmosferę bardzo rozrzedzoną. Na 1 cm2 powierzchni Merkurego jest co najwyżej 0,3% tej ilości gazu, jaka się znajduje na 1 cm2 powierzchni Ziemi. Stwierdzono obecność w atmosferze dwutlenku węgla i wodoru. Na powierzchni planety znajduje się duża ilość kraterów powstałych w skutek deszczy meteorytów. Pod względem właściwości fizycznych Merkury jest podobny do Księżyca. STRONA GŁÓWNA

17 Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 88
Odkrywca: nieznany Data odkrycia: znany w starożytności Odległość od Słońca: 58mln km Średnica: 4875 km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 88 Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 58,65 Średnia temperatura: -147ºC do 427ºC Liczba księżyców: Liczba pierścieni: Merkury z bliska Porównanie rozmiarów Merkurego i Ziemi STRONA GŁÓWNA

18 WENUS Wenus - druga według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim po Słońcu i Księżycu widocznym na niebie. Ponieważ obserwacje tej planety są możliwe tylko wieczorem i rano, nazywana jest także: Jutrzenką, Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną. Znak Wenus oznacza płeć kobiety. Jej nazwa wzięła się od rzymskiej bogini miłości, Wenus. Mimo że Ziemia i Wenus są tak bliskimi sąsiadami to jednak drastycznie różnią się między sobą. Jest skalnym globem osnutym gęstymi chmurami, które odbijają większość światła słonecznego. Żółtawy kolor chmur atmosfery pochodzi od kwasu siarkowego. Atmosfera zawiera dużą ilość dwutlenku węgla, i jej ciśnienie jest 90-krotnie wyższe niż ziemskie. Takie warunki nie pozwalają na powstanie jakiegokolwiek żywego organizmu. STRONA GŁÓWNA

19 Porównanie rozmiarów Wenus i Ziemi
Powierzchnia Wenus Odkrywca: nieznany Data odkrycia: znana w starożytności Odległość od Słońca: 108 mln km Średnica: km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 224,7 Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 243,02 Średnia temperatura: 470ºC Liczba księżyców: Liczba pierścieni: STRONA GŁÓWNA

20 ZIEMIA STRONA GŁÓWNA

21 Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 365,26
Ziemia - trzecia planeta od Słońca oglądana z kosmosu wygląda jak Błękitna Planeta. Uformowała się około 4,57 miliarda lat temu. Jedyna planeta w Układzie Słonecznym, na której powstało życie. 71% powierzchni planety zajmuje woda, reszta to kontynenty. Gdy Ziemia powstawała była bardzo gorąca. Skały ulegały stopieniu, żelazo i nikiel spłynęły do środka tworząc jądro. Lżejsze materiały wypłynęły i rozdzieliły się tworząc warstwę pośrednią - płaszcz - i zewnętrzną - skorupę. Jądro jest płynną cieczą natomiast skorupa wystygła i rozłamała się na kilka części zwane płytami. Cienkie płyty leża pod oceanami, grube utrzymują kontynenty. Przed atakami różnych meteorytów Ziemię chroni atmosfera, która składa się z azotu i tlenu. Gdy jakieś meteoryty wpadają w atmosferę ulegają prawie całkowitemu spaleniu. Czasem jednak niewielkie ilości szczątków spadają na Ziemię. Wokół Ziemi krąży jeden naturalny satelita - Księżyc oraz prawdopodobnie dwa księżyce pyłowe (księżyce Kordylewskiego) i znaczna liczba sztucznych satelitów. Odległość od Słońca: 150mln km Średnica: km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 365,26 Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 23 godz. 56 min. Średnia temperatura: -17ºC Liczba księżyców: 1 Liczba pierścieni: STRONA GŁÓWNA

22 PRZYCIĄGANIE ZIEMI STRONA GŁÓWNA

23 MARS Mars, "Czerwona Planeta" – czwarta według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Nazwa planety pochodzi od imienia rzymskiego boga wojny – Marsa. Zawdzięcza ją swej barwie, która przy obserwacji wydaje się być rdzawo-czerwona i kojarzyła się starożytnym z pożogą wojenną. Jest pod paroma względami podobna do Ziemi. Na biegunach znajdują się lodowe czapy, posiada atmosferę a jej obrót dookoła własnej osi jest bliski ziemskiemu. Lecz poza tym nic więcej nie łączy te dwie planety ze sobą. Na Marsie nie występuje woda w stanie ciekłym oraz brak tu tlenu. Atmosfera jest znacznie bardziej rozrzedzona niż ziemska, składa się głównie z dwutlenku węgla. Swój czerwony kolor zawdzięcza skałom, które są bogate w żelazo. Podczas wolnego procesu rdzewienia zostawiają rudy pył, który jest roznoszony przez silne wiatry (zawieje pyłowe). Posiada też dwa księżyce: Fobos i Deimos. STRONA GŁÓWNA

24 Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 686,98
Odkrywca: nieznany Data odkrycia: znany w starożytności Odległość od Słońca: 228 mln km Średnica: 6780 km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 686,98 Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 24 godz. 37 min Średnia temperatura: -59ºC Liczba księżyców: 2 Liczba pierścieni: Powierzchnia Marsa Porównanie rozmiarów Marsa i Ziemi STRONA GŁÓWNA

25 JOWISZ Jowisz - planeta olbrzym największa planeta Układu Słonecznego, piąta wg oddalenia od Słońca. Jest ogromną kulą gazu. Nie posiada stałego lądu. Górne warstwy składają się z gazów, niżej wodór i hel bardziej przypominają ciecz. Jeszcze głębiej wodór podobny jest do płynnego metalu. Jądro Jowisza składa się z niewielkiej, skalnej części, trzy razy gorętszej od powierzchni Słońca. Powierzchnia Jowisza składa się z jasnych i ciemnych pasów. Jasne odpowiadają za obszary wznoszenia się gazów, ciemne za ich opadania. Atmosfera usiana jest ogromną ilością zawirowań i cyklonów. Największa i najsłynniejsza z nich to "czerwona plama", która jest długa na 32 tys. km i szeroka na 13 km. Jowisz posiada 16 księżyców. Największe z nich to Io, Europa, Ganimedes i Kallisto. STRONA GŁÓWNA

26 Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 11,86 lat
Odkrywca: nieznany Data odkrycia: znany w starożytności Odległość od Słońca: 778 mln km Średnica: km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 11,86 lat Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 9 godz. 55 min. Średnia temperatura: -147ºC do 427ºC Liczba księżyców: 16 Liczba pierścieni: 3 Porównanie rozmiarów Jowisza i Ziemi Wielka Czerwona Plama STRONA GŁÓWNA

27 SATURN Saturn - kolejna z Planet Olbrzymów. Szósta w kolejności od Słońca planeta Układu Słonecznego, druga pod względem wielkości, ostatnia ze znanych już w starożytności Budowa Saturna przypomina budowę Jowisza i Urana: najprawdopodobniej stałe jądro otoczone jest przez rozległą atmosferę zbudowaną z wodoru, helu, metanu i amoniaku. Jest najlżejszą planetą w Układzie. Saturn ma trzy charakterystyczne pierścienie wokół siebie, które z kolei składają się z tysięcy mniejszych pierścieni. Oprócz nich są jeszcze kilka mniejszych, ale tylko te trzy można łatwo zobaczyć z Ziemi. Pierścienie to wirujące wokół planety różne drobne skały i kawałki lodu. Saturn posiada 18 księżyców. Największy z nich to Tytan. Tytan jest większy od Merkurego i jest jedynym księżycem w Układzie Słonecznym, który posiada gęstą atmosferę. STRONA GŁÓWNA

28 Porównanie rozmiarów Saturna i Ziemi
Olbrzymia burza w atmosferze Saturna Odkrywca: nieznany Data odkrycia: VIIIw. p.n.e. Odległość od Słońca: 1,432 miliarda km Średnica: km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 29,46 lat Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 10 godz. 39 min. Średnia temperatura: -139ºC Liczba księżyców: 18 Liczba pierścieni: 7 STRONA GŁÓWNA

29 URAN Uran - siódma w kolejności od Słońca planeta Układu Słonecznego. Jest trzecią największą i czwartą najmasywniejszą planetą naszego systemu. Należy do grupy gazowych olbrzymów. Nazwa planety pochodzi od greckiego boga Uranosa. Stanowi to wyjątek, gdyż wszystkie pozostałe planety noszą imiona bóstw rzymskich. Uran jest koloru niebieskiego. Większość Urana stanowi wodór i hel. Nie ma stałej powierzchni. STRONA GŁÓWNA

30 Porównanie rozmiarów Uranu i Ziemi
Uran z bliska Odkrywca: William Herschel Data odkrycia: 13 marca 1781 Odległość od Słońca: 2,871 miliarda km Średnica: km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 84,01 lat Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 17 godz. 14 min. Średnia temperatura: -197ºC Liczba księżyców: 27 Liczba pierścieni: 11 STRONA GŁÓWNA

31 NEPTUN Neptun – ósma planeta Układu Słonecznego. Zalicza się do planet gazowych, zwanych gazowymi olbrzymami. Nazwa tej planety pochodzi od rzymskiego boga – władcy mórz – Neptuna. Podobnie jak Uran jest kulą wodoru, helu i metanu. Panują tu ogromne sztormy. Ciemna Plama to jeden z nich. Swój niebieski kolor zawdzięcza metanowi w gazowej powierzchni planety, które barwi ją na taki właśnie kolor. Posiada 13 odkrytych księżyców, spośród których największy jest Tryton. STRONA GŁÓWNA

32 Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 164,8 lat
Odkrywca: Urbain Le Verrier John Couch Adams Johann Gottfried Galle Data odkrycia: 23 września 1846 Odległość od Słońca: 4,498 miliarda km Średnica: km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 164,8 lat Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 16 godz. 7 min. Średnia temperatura: -201ºC Liczba księżyców: 13 Liczba pierścieni: 6 Plama na Neptunie Porównanie rozmiarów Neptuna i Ziemi STRONA GŁÓWNA

33 PLUTON Pluton (oznaczenie oficjalne: Pluton) to planeta karłowata, najjaśniejszy obiekt pasa Kuipera. Został odkryty w 1930 roku przez amerykańskiego astronoma Clyde'a Tombaugha. Od odkrycia aż do 24 sierpnia 2006 r. Pluton był uznawany za dziewiątą planetę Układu Słonecznego. Tego dnia astronomowie na Zgromadzeniu Ogólnym Międzynarodowej Unii Astronomicznej w Pradze odebrali Plutonowi status planety, co oznacza, że w układzie słonecznym jest teraz tylko 8 planet. STRONA GŁÓWNA

34 Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 247,69 lat
Odkrywca: Clyde W. Tombaugh Data odkrycia: 18 lutego 1930 Odległość od Słońca: 5,914 miliarda km Średnica: 2 304 km Czas obiegu wokół Słońca (w dniach ziemskich): 247,69 lat Czas obrotu dookoła własnej osi (w dniach ziemskich): 6,39 dni Średnia temperatura: -233ºC Liczba księżyców: 3 Liczba pierścieni: Porównanie rozmiarów Plutona i Ziemi Pluton i Charon STRONA GŁÓWNA

35 SŁOWNIK Jednostka astronomiczna (skrót j.a., po angielsku AU, astronomical unit) pozaukładowa jednostka odległości używana głównie do wyrażania dystansu w obrębie Układu Słonecznego, równa w przybliżeniu średniej odległości Ziemi od Słońca. 1 jednostka astronomiczna = 1,496· 1011 m. Przykładowe odległości wyrażone w jednostkach astronomicznych: odległość Plutona od Słońca - 39,5 j.a. odległość Jowisza od Słońca - 5,2 j.a. odległość Księżyca od Ziemi - 0,0026 j.a. 1 rok świetlny = j.a. Rok świetlny, astronomiczna jednostka długości równa odległości, jaką przebywa światło w próżni w ciągu jednego roku zwrotnikowego, rok świetlny równy jest 9,4605×1012km = 6,3281×104 AU. Np. odległość od Ziemi do gwiazdy Alfa Centaur wynosi 4,34 roku świetlnego, oznacza to, że wiązka światła z gwiazdy dociera do Ziemi w czasie 4,34 roku przebywając w tym czasie drogę 41,06·1012 km. STRONA GŁÓWNA

36 Planeta, ciało niebieskie o masie wystarczającej na to, aby pod wpływem własnej grawitacji przyjęło mniej więcej kulisty kształt oraz obiegające gwiazdę centralną, samo natomiast nie będące gwiazdą lub księżycem, świecąca światłem odbitym. Dodatkowo w pobliżu planety nie może znajdować się inny duży obiekt. W odróżnieniu od gwiazd, W Układzie Słonecznym znanych jest osiem planet, poza tym odkryto ponad 200 planet pozasłonecznych. Gwiazda, ciało niebieskie będące skupiskiem związanej grawitacyjnie materii, w której zachodzą reakcje syntezy jądrowej. Wyzwolona w nich energia jest emitowana w postaci promieniowania elektromagnetycznego, a w szczególności pod postacią światła widzialnego. Gwiazdy mają kształt zbliżony do kuli, zbudowane są głównie z wodoru i helu. Naturalny satelita (księżyc), ciało niebieskie pochodzenia naturalnego, obiegające planetę (lub planetoidę). Ściśle rzecz biorąc planeta i jej księżyce krążą wokół wspólnego środka masy. Tradycyjnie tylko największy obiekt z takiego układu jest nazywany planetą, lecz w przypadku planety i księżyca o zbliżonych rozmiarach mówi się czasem o planetach podwójnych (np. Pluton - Charon). STRONA GŁÓWNA

37 Planetoida (planeta + gr. eídos postać), asteroida (gr
Planetoida (planeta + gr. eídos postać), asteroida (gr. asteroeidés – gwiaździsty), planetka (ang. minor planet) – ciało niebieskie o małych rozmiarach - od kilku metrów do czasem ponad 1000 km, obiegające gwiazdę centralną (w Układzie Słonecznym - Słońce), posiadające stałą powierzchnię skalną lub lodową, bardzo często – przede wszystkim w przypadku asteroid mniejszych i mało masywnych – o nieregularnym kształcie, często noszącym znamiona kolizji z innymi podobnymi obiektami. Obecnie znanych jest ok. 220 tysięcy planetoid, których większość porusza się po orbitach nieznacznie nachylonych do ekliptyki, pomiędzy trajektoriami Marsa i Jowisza – w tzw. głównym pasie planetoid oraz w pasie Kuipera i obłoku Oorta. W przypadku tych dwóch ostatnich grup nachylenie do ekliptyki może być znaczne. Trudno oszacować całkowitą liczbę występujących w Układzie Słonecznym planetoid, jest ona zapewne zbliżona do wielu milionów. STRONA GŁÓWNA

38 Kometa Halley’a Kometa, małe ciało niebieskie poruszające się w układzie planetarnym, które na krótko pojawia się w pobliżu gwiazdy centralnej (np. Słońca). Słoneczne ciepło powoduje, że wokół komety powstaje koma, czyli gazowa otoczka. W przestrzeń kosmiczną jądro komety wyrzuca materię, tworzącą dwa warkocze kometarne – gazowy i pyłowy, skierowane pod różnymi kątami. Gazowy warkocz komety jest zawsze zwrócony w kierunku przeciwnym do gwiazdy, co spowodowane jest oddziaływaniem wiatru słonecznego, który "wieje" zawsze od gwiazdy. Pyłowy warkocz składa się z drobin zbyt masywnych, by wiatr słoneczny mógł znacząco zmienić kierunek ich ruchu. Kometa wykazuje aktywność, kiedy przebywa w pobliżu gwiazdy, a potem znika w odległych rejonach układu planetarnego, gdzie przyjmuje postać zamarzniętej kuli skalno-lodowej. Jądro komety zbudowane jest z mieszaniny pyłów i drobnych odłamków skalno-lodowych, składających się z lodu wodnego, zestalonego dwutlenku węgla, amoniaku i metanu. STRONA GŁÓWNA

39 Pas (pierścień) Kuipera - zbiór drobnych ciał niebieskich krążących poza orbitą Neptuna w odległości od około 30 do 50 AU od Słońca.. STRONA GŁÓWNA

40 Obłok Oorta (znany też pod nazwą Obłoku Öpika-Oorta) - dysk składający się z lodu, pyłu, gazów i planetoid obiegających Słońce w odległości od 300 do AU. Jest to odległość odpowiadająca 1000-krotnemu dystansowi między Słońcem a Plutonem lub ok. 1 rokowi świetlnemu. Podobnie jak pas Kuipera, obłok Oorta jest pozostałością po formowaniu się Układu Słonecznego. Pochodzą z niego komety, a według niektórych teorii może pojawić się z niego zagrożenie dla Ziemi i innych planet. Obłok Oorta uznawany jest za skraj Układu Słonecznego. Zaraz za nim zaczyna się przestrzeń międzygwiezdna. STRONA GŁÓWNA

41 ZADANIA 1) Sztuczny satelita obiega Ziemię po orbicie kołowej na wysokości h=100km w czasie T=86min 50s. Oblicz masę Ziemi. RZ=6378km, G=6.67* m3/kg*s2 2) Jaka jest średnia odległość (w jednostkach AU) Plutona od Słońca w jego ruchu po orbicie, jeżeli rok na Plutonie trwa T=246lat ziemskich? 3) Jak długo trwa rok wenusjański w stosunku do roku ziemskiego, jeżeli średnia odległość Wenus od Słońca jest równa 0,723 AU? STRONA GŁÓWNA

42 Koniec