Rafael Santi Prace przygotowali: Giec Łukasz Grzywocz Sebastian

Prezentacja na temat: "Rafael Santi Prace przygotowali: Giec Łukasz Grzywocz Sebastian"— Zapis prezentacji:

1 Rafael Santi Prace przygotowali: Giec Łukasz Grzywocz Sebastian
Bibliografia:Encyklopedia Malarstwa oraz Internet

2 Informacje o artyście RAFAEL SANTI 1483–1520 malarz i architekt; jeden z najwybitniejszych artystów dojrzałego renesansu; doniosłą rolę w ukształtowaniu jego talentu miało rodzinne miasto Urbino, które pod rządami ks. F. da Montefeltre było ważnym ośrodkiem nauki i sztuki, konkurującym z Florencją; początek nauki pobierał u swego ojca, Giovanniego, następnie u Perugina, od którego mógł przejąć umiejętność wiązania postaci z nasyconym światłem pejzażem.

3 1500–04 malował kompozycje religijne i portrety księcia Urbino; czteroletni (1504–08) pobyt we Florencji, zetknięcie się z dziełami Leonarda da Vinci i Michała Anioła ułatwiło mu przełamanie tradycji malarstwa umbryjskiego; powstało wówczas wiele portretów i wizerunków Madonn, wyraźnie pod wpływem L. da Vinci, są to m.in. portrety małżonków M. i A. Doni, Madonna w ogrodzie, czy Piękna ogrodniczka; od 1509 przebywał w Rzymie, w służbie papieży Juliusza II i Leona X; 1515 został mianowany konserwatorem starożytnych zabytków Rzymu; 1514–20 był kierownikiem budowy Bazyliki Św. Piotra. Zaprojektował m.in. w Rzymie: kościół S. Eligio degli Orefici (od 1509), kaplicę Chigi przy kościele S. Maria del Popolo (od 1512), willę Madama (1516) oraz we Florencji pałac Pandolfini (od 1518). Główne dzieła malarskie: freski w apartamentach papieskich (stanzach) w pałacu watykańskim — Stanza della Segnatura (1509–11, m.in. Adoracja Eucharystii, Szkoła Ateńska), Stanza d’Eliodoro (1511–14, m.in. Wypędzenie Heliodora ze świątyni), Stanza dell’Incendio (1514–17, m.in. Pożar w Borgo); freski w willi Farnesina (Triumf Galatei 1514), w Loggiach Watykańskich (1517–19, wraz z G. Romano i G. da Udine), gdzie wprowadził typ ornamentyki zw. groteską; liczne obrazy sztalugowe o tematyce religijnej (Zaślubiny Marii — Sposalizo 1504, Złożenie do grobu 1507); słynne obrazy Madonn, w których dążył do stworzenia idealnego typu postaci kobiecej (Madonna del Granduca ok.

4 1505, Madonna Sykstyńska ok. 1513, Madonna della Sedia 1516), oraz portrety osobistości Rzymu i Watykanu, które wnikliwie i z całą swobodą przekazują indywidualne cechy modeli, są to m.in.: Portret Kardynała (prowdopodobnie Hipolita d’Este, ok. 1511), Baldassare Castiglione 1516, Leon X z kardynałami Giulio Medici i Luigi Rossi ok. 1518; 1515–16 wykonał kartony do arrasów (Dzieje Apostolskie) dla Kaplicy Sykstyńskiej. Rafael stworzył styl pełen harmonii, spokoju, powagi i klas. piękna; jego dzieła cechuje doskonałość formy i kompozycji; w późnych pracach wprowadzał ujęcia już manierystyczne, czego przykładem jest ostatnie dzieło Przemienienie na Górze Tabor, obraz który był tylko w części namalowany, gdy artysta zmarł, dokładnie w swe 37 urodziny, na atak febry; dzieło ukończył zapewne uczeń — G. Romano; twórczość Rafaela wywarła ogromny wpływ na sztukę europejską i jako obowiązująca norma piękna utrzymywała się aż do XIX w., stając się ważnym elementem malarstwa akademickiego

5 Główne dzieła malarskie
Pośród licznych Madonn, namalowanych przez geniusza włoskiego Cinquecenta, takich jak Madonna ze szczygłem, Piękna Ogrodniczka, Madonna Sykstyńska — Madonna della Sedia (Madonna w krześle, fotelu) zajmuje szczególną pozycję. W tamtych obrazach ukazywał Rafael Madonnę niemal frontalnie, umieszczoną w obszernej przestrzeni pejzażu lub niebios. Tu — postacie Marii, Dzieciątka i małego Jana Chrzciciela ciasno wypełniają przestrzeń, tło jest neutralne, a figura Marii ujęta z profilu. Jezus staje się tu osobą równie silnie eksponowaną kompozycyjnie co Maria, ba — nawet i bardziej, gdyż umieszczony jest w centrum obrazu. Jest przedmiotem adoracji, składanej Mu przez Jana Chrzciciela, oraz czułości swej matki. Ujęcie to — odmiennie od innych Madonn Rafaelowskich, będących reprezentacyjnymi obrazami kultowymi — skupia się wyłącznie na nastroju intymności. Powstałe pomiędzy 1512 a 1516 r., dzieło zawiera rozwiązania podjęte potem przez malarzy manierystów. Kompozycja sugeruje, że mamy tu do czynienia z wizerunkiem odbitym w wypukłym lustrze (ówczesne zwierciadła były zawsze wypukłe): łokieć Dzieciątka i ramię Marii w środku tonda wydają się być umieszczone najbliżej widza, pozostałe elementy obrazy są przestrzennie cofnięte. Takie triki iluzyjne podejmą manieryści, jak np. Parmigianino w swym Autoportrecie w wypukłym lustrze (1524, Wiedeń). Być może ów motyw odbicia w zwierciadle ma u Rafaela istotny sens religijny. Sztuka jest odbiciem natury i rzeczywistości, a zarazem my, widzowie-wierni, winniśmy kierować się tym świętym wizerunkiem miłości, ideałem miłości do Chrystusa. Zamiast własnego odbicia widzimy w obrazie wzorzec czułej i żarliwej miłości do Jezusa-Zbawiciela, jaka ma być podstawą naszej. Ten rodzaj pobożności był właściwy Rafaelowi, który od 1514 r. należał do rzymskiego Oratorio del Divino Amore — elitarnego bractwa religijnego, skupiającego ludzi świeckich i dążącego do pogłębienia wiary indywidualnej i reformy religii katolickiej w duchu miłości do Chrystusa i bliźnich.

6 Galeria obrazów

7

8

9

10