2014/2015 FILOZOFIA NOWOŻYTNA Miłowit Kuniński Kolegium Filozoficzno-Teologiczne Polskiej Prowincji Dominikanów.

Prezentacja na temat: "2014/2015 FILOZOFIA NOWOŻYTNA Miłowit Kuniński Kolegium Filozoficzno-Teologiczne Polskiej Prowincji Dominikanów."— Zapis prezentacji:

1 2014/2015 FILOZOFIA NOWOŻYTNA Miłowit Kuniński Kolegium Filozoficzno-Teologiczne Polskiej Prowincji Dominikanów

2 Początki okazjonalizmu Arnold Geulincx (wymowa: che u links) 1624-1669

3 Główne prace: Etyka, 1675 (pol. wyd. Kęty 2007) Metafizyka prawdziwa, 1691 (pol. wyd. Kęty 2009)

4 Geulincx był katolikiem, później przeszedł na protestantyzm. Ludzki akt woli jest przyczyną okazjonalną, czyli okazją, by Bóg spowodował zmianę lub ruch ciała.

5 /…/ Niczego więc, co tu nakazuję, nie mam, i ruch nie następuje w moich członkach za wolą moją, lecz mojej woli towarzyszy. Nie dlatego, powiadam, te nogi poruszają się, że ja chcę iść, lecz dlatego, że inny ktoś chce tego, kiedy ja chcę.

6 Tak jak chłopczyk w swojej kołysce położony, jeśli chciałby, żeby wprawiła się ona w ruch, to często wprawia się ona, ale nie dlatego, że sam tego chce, lecz ponieważ matka lub mamka, która siedzi obok i która (mówiąc w pewien sposób) to może sprawić, także samym swym chceniem chce to sprawić. /…/

7 Owszem moja wola nie porusza Poruszyciela, aby poruszył moje członki; lecz Ten, kto ruch nadał materii i wyznaczył jej prawa, Ten sam moją wolę ukształtował i tak te rzeczy tak bardzo różne (ruch materii i osąd woli mojej) między sobą powiązał,

8 że kiedy wola moja chce, ma miejsce taki ruch, który ona chce, i przeciwnie, kiedy ruch ma miejsce, wola go chce, bez żadnego między jednym a drugim związku przyczynowego albo wpływu.

9 Tak jak, gdy dwa zegary odpowiadają należycie sobie i obiegowi dziennemu Słońca, kiedy jeden bije i godziny nam pokazuje, drugi to samo wybija i takie same nam godziny ogłasza;

10 i to bez żadnego związku przyczynowego, że jeden to w drugim sprawia, lecz jedynie z powodu wzajemnej odpowiedniości, gdyż oba dzięki tej samej sztuce i podobnemu rzemiosłu zostały zbudowane.

11 Tak też na przykład ruch języka towarzyszy naszej woli mówienia, a ta wola owemu ruchowi; ani ona od niego, ani on od niej nie zależy, lecz oboje od tego samego Najwyższego Artysty, który je między sobą tak niewypowiedzianie złączył i związał.” (A. Geulincx, Uwagi do „Etyki” [w:] Etyka, Kęty 2007, T1, r.2, sekc.2, §2, p.19, s.233 ).

12 Geulincx w Etyce (Ethica)* ) nawiązując do wielowiekowej tradycji etyki cnót, wskazuje jako przedmiot etyki cnotę. Tę zaś określa mianem „wyłącznej miłości prawego rozumu.” Wprawdzie sugeruje to ujmowanie etyki z perspektywy arystotelesowsko- scholastycznej, jednak Geulincx, przejmując pewne elementy etyki scholastycznej (Szkoły), poddaje ją krytyce i na tym tle rozwija własną koncepcję. * ) A. Geulincx, Etyka, przekł., wstęp, przyp. J. Usakiewicz, Kęty 2007.

13 afekt (affectus) miłość (amor) uczucie (passio) Pojęcia afekt i uczucie używane zamiennie.

14 Miłość w powszechnym mniemaniu to afekt lub uczucie, które jest całą, jedną i samą przyjemnością umysłu ludzkiego, jak długo pozostaje ludzki i jest złączony z ciałem. 1. Jest to miłość doznawania. Ten rodzaj miłości może towarzyszyć niekiedy cnocie, ale cnotę utrwala inny rodzaj miłości: mocne postanowienie czynienia tego, co prawy rozum postanowi, że czynić należy. 2. Jest to miłość sprawiania.

15 Oba rodzaje miłości często towarzysza sobie i jedna może wywoływać drugą. 1. Miłość doznawania 2. Miłość sprawiania jest dwojaka: 3.1. Miłość życzliwości – silne postanowienie czynienia dobrze drugiemu. 3.2. Miłość gorącego pragnienia – mocnego postanowienia osiągnięcia czegoś (bogactwa, zaszczytów, rozkoszy). 4. Ponadto istnieje miłość posłuszeństwa (nieznana scholastyce).

16 Na drodze ku cnocie człowiek staje wobec dwóch powodów (motywów działania): wzgląd na siebie samego wzgląd na rozum. Zatem miłość skierowana na rozum i działanie ze względu na rozum prowadzą do cnoty. Cnota jest miłością rozumu oraz, choć nie tak ściśle i blisko, Boga samego w sobie.

17 Cnoty główne, będące właściwościami cnoty: przezorność (diligentia) posłuszeństwo (obedientia) sprawiedliwość (iustitia) pokora (humilitas) Widoczna różnica w stosunku do czterech cnót kardynalnych (Platon, Arystoteles, scholastyka): mądrość, męstwo, umiarkowanie, sprawiedliwość. Wyraźny wpływ surowych zasad moralnych chrześcijaństwa nowożytnego, zwłaszcza protestantyzmu.

18 Kwestia nawyku (habitus) Geulincx krytykuje arystotelesowsko- scholastyczną koncepcję cnoty, która ma się opierać na nawyku. Według niego jeśli cnota polega na nawyku postępowania cnotliwego, to znaczy, że nawyk jest poprzedzany przez cnotę, czyli przez wiedzę o tym, jak postępować zgodnie z nakazami rozumu.

19 „Perypatetycy i Szkoła chcą, żeby cnota była zdolnością do działania, zyskaną przez częste ćwiczebnie się w dobrych działaniach: lecz spóźniają się, albowiem wcześniej ta ich cnota jest cnotą.

20 Albowiem skąd uczciwe działanie? Nie skądinąd bynajmniej, lecz od cnoty. Cnota jest więc przed uczciwymi działaniami, a o wiele bardziej będzie przed ową zdolnością wypływającą z częstotliwości dobrych czynów.” (A. Geulincx, Etyka, Traktat I, r.1, §3. Nawyk, s.39)

21 Zaś w Uwagach do Traktatu I, r. 1, §3 pisał: „Ponieważ więc w nawyku tylko te dwie rzeczy są (przyzwyczajenie, /…/ i łatwość), wyraźne jest, że żadna z nich nie odnosi się do podstawy cnoty, albowiem ani czynić z łatwością, nie oznacza czynienia dobrze, ani czynić z przyzwyczajenia, nie oznacza czynienia dobrze, jak samo przez się daje się zauważyć.”

22 Jeśli sięgniemy do tekstu Arystotelesa, okaże się, że koncepcja nawyku, a właściwie przyzwyczajenia, zakłada, iż postępowanie zgodne z cnotą (dzielnością) etyczną zawiera w sobie element intelektualny, gdyż wymaga postępowania świadomego, czyli zakłada rozpoznanie, czym jest dana cnota etyczna, do czego niezbędny jest prawy rozum (orthos logos, recta ratio)

23 i działanie tylko ze względu na cnotę, a nie np. na przyjemność czy jakąś inną korzyść. Zaś trwała postawa czy usposobienie (charakter) ukształtowane przez przyzwyczajenie (powtarzanie) są niezbędne, by postępowanie zgodne z cnotą było praktycznie możliwe, a nie pozostawało w sferze niezrealizowanych postanowień.

24 Arystoteles o postępowaniu zgodnym z cnotą mówił, iż: „/…/ postępowanie zaś zgodne z poszczególnymi cnotami jest np. sprawiedliwe czy umiarkowane, nie jeśli posiada samo pewne właściwości, lecz jeśli nadto podmiot jego w chwili działania posiada pewne dyspozycje, to znaczy, jeśli działa,

25 po pierwsze, świadomie; po drugie, na podstawie postanowienia, i to postanowienia powziętego nie ze względu na coś innego; po trzecie, dzięki trwałemu i niewzruszonemu usposobieniu.” (Arystoteles, Etyka Nikomachejska, przeł. D. Gromska (1105a))