Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW

Prezentacja na temat: "Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW"— Zapis prezentacji:

1 Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW
Struktura społeczna – ubóstwo i płeć w społeczeństwie. (WDS 2014/2015 nr 10)

2 Struktura społeczna (klasowa) (powtórzenie)
dlaczego prognoza Marksa dotycząca klas społecznych zawiodła?: postępujący wzrost stopy życiowej i powstawanie klasy średniej, bieda nie wyzwala postaw rewolucyjnych oraz „indywidualizm” postaw robotników, a nie ich „klasowość”. klasy we współczesnym społeczeństwie polskim (jedno z ujęć): klasa najniższa, klasa niższa, klasa średnia niższa, klasa średnia właściwa, klasa średnia wyższa, klasa wyższa, klasa najwyższa (elita); „reguła (efekt) św. Mateusza”. społeczeństwa współczesne jako „społeczeństwa klasy średniej” ze względu na dominację liczebną oraz kulturową tej klasy – jej rola: wyższość kulturowa (symbolizuje ona sukces i powodzenie życiowe); społeczny „zawór” bezpieczeństwa, stabilizuje gospodarkę (poprzez swoją konsumpcję) i system polityczny. ruchliwość społeczna (otwarcia „struktury” i reguła „merytokratyzmu”); czy „śmierć” klas? – przemiany („odejście”?) klasy robotniczej i chłopskiej.

3 Czy „klasy” tracą obecnie na znaczeniu społecznym?
przemiany własności (własność coraz bardzo się „różnicuje”); zmiany charakteru pracy (non-standard job forms): brak pewności zatrudnienia, konieczność zmian kwalifikacji zawodowej, wzrost znaczenia sektora usług; wpływ stylu życia i wzorów konsumpcji (rynek konsumpcji przejmuje rolę „klasową” tradycyjnego rynku dóbr produkcyjnych);   zachowania polityczne (pochodzenie klasowe nie wyznacza jednoznacznie poparcia na rzecz „swoich klasowych” partii politycznych); pojawienie się „nowych” osi i lojalności społecznych, konkurujących z klasowymi (rasa i przynależność etniczna, płeć i wiek, region); wpływ państwa opiekuńczego – główny „konflikt klasowy” rozgrywa się między „pracującymi” i płacącymi podatki a żyjącymi z zasiłków; „nowe” klasy w społeczeństwach nowoczesnych: „technokracja”, „klasa kreatywna”, „nowa” klasa średnia („nowi mieszczanie”), „nowa klasa robotnicza”, underclass („podklasa”).

4 Ubóstwo i „kultura ubóstwa”
przykłady pierwszych badań socjologicznych nad bezrobociem i ubóstwem: Marie Jahoda, Paul F. Lazarsfeld, Hans Zeisel, Bezrobotni Marienthalu (Leipzig Warszawa 2007) konsekwencje psychologiczne bezrobocia; Pamiętniki bezrobotnych, Warszawa 1933. Oscar Lewis, Sanchez i jego dzieci. Autobiografia rodziny meksykańskiej (PIW, Warszawa 1964 i nowsze): koncepcja „kultury ubóstwa” jako sposobu życia i socjalizacji dzieci: dominującą formą związków są konkubinaty lub związki matriarchalne; brak okresu dzieciństwa (jako etapu chronionego) w wychowaniu dzieci; poczucie zepchnięcia na margines, bezradność, uzależnienie, widzeniem siebie jako kogoś gorszego od innych; brak umiejętności planowania przyszłości, rezygnacja, fatalizm oraz tolerancja dla patologii; bieda (i kultura ubóstwa) jest dziedziczona.

5 Ubóstwo jako zjawisko społeczne i kulturowe
sytuacja silnej „deprywacji” potrzeb, niemożności ich zaspokojenia ze względu na małe dochody, zły stan zdrowia, upośledzenie w dostępie do wiedzy i korzystania z uprawnień politycznych, mały stopień bezpieczeństwa; różnica między warunkami życiowymi pewnych grup społecznych a poziomem życia większości społeczeństwa. Georg Simmel - ktoś staje się biedny w sensie społecznym dopiero wtedy, gdy udziela mu się pomocy. Bieda to nie wynik niedostatku, lecz wynik otrzymywania wsparcia lub zgodne z normami społecznymi uprawnienie do otrzymywania wsparcia; bieda jest wytworem zarówno teraźniejszości, jak i przeszłości: „ubóstwo” w historii oraz „nowa” i „stara” bieda jako „koszt transformacji”. jest nie tylko problemem „krajowym”, ale i kwestią o zasięgu globalnym; państwo i opieka społeczna („państwo opiekuńcze”).

6 Miary ubóstwa ubóstwo absolutne (bezwzględne) – „krańcowa bieda’”
czyli „minimum egzystencji” – elementarne warunki, jakie muszą być spełnione, aby jednostka mogła przetrwać fizycznie i zachować zdrowie. „minimum socjalne”: jest to linia minimum egzystencji uwzględniająca także potrzeby społeczne (granica sfery niedostatku i zagrożenia ubóstwem). ubóstwo ustawowe (urzędowe, oficjalne): poziom dochodu, który uprawnia do korzystania z pomocy społecznej. ubóstwo relatywne (względne): uwzględnia specyfikę danego społeczeństwa, potrzeby i właściwe mu sposoby ich zaspokajania. ubóstwo „subiektywne”: opinie ludzi na temat ich poziomu życia i dochodów.

7 Minimum egzystencji w 2013 roku
w wypadku gospodarstw emeryckich, dla osoby samotnej - wyniosło 513,87 zł,; w dwuosobowej rodzinie emeryckiej – 427,86 zł; w gospodarstwach pracowniczych dla osoby samotnej - 541,91 zł; w rodzinie dwuosobowej złożonej z osób dorosłych – 455,90 zł; w rodzinie 3-osobowej (2 osoby dorosłe, dziecko 4-6 lat) - 439,68 zł; w rodzinie trzyosobowej z dzieckiem w wieku lat – 480,90 zł; w rodzinie 4-osobowej (dwoje dorosłych, dwoje dzieci) – 462,71 zł; w rodzinie 5-osobowej (dwoje dorosłych, troje dzieci) – 467,57 zł. w 2013 r. pomocą społeczną w Polsce objęto 1 mln 412 tys. 432 rodziny, z tego rodziny z dziećmi stanowiły 42 proc., osoby samotne – 40 proc; progi dochodowe uprawniające do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej to: 542 zł dla osoby samotnej i 546 zł dla osoby w rodzinie.

8 POLSKA BIEDA W LICZBACH (raport GUS z 2010 roku)
5,7 proc. - odsetek osób żyjących poniżej minimum egzystencji; 17 proc. - odsetek osób zagrożonych ubóstwem; 14 proc. - wskaźnik skrajnego ubóstwa w rodzinach z co najmniej jednym bezrobotnym; 15 proc. - wskaźnik ubóstwa wśród osób z wykształceniem gimnazjalnym; 34 proc - wskaźnik ubóstwa wśród małżeństw z co najmniej czwórką dzieci.

9 Wymiary społeczne ubóstwa
głębokość – stopień, w jakim „biedni są biedni”?: stopniowalność biedy - niedostatek, ubóstwo, bieda, nędza itp. czasowy (temporalny) – czas pozostawania w ubóstwie - czy ubóstwo jest sytuacją przejściową, czy też trwałą i przekazywaną generacyjnie? inne wymiary (płaszczyzny) ubóstwa („bieda biedzie nierówna”): ze względu na wiek („juwenilizacja” ubóstwa); ze względu na płeć (feminizacja ubóstwa); miasto – wieś i przestrzenny (regionalny); pracę (związek z bezrobociem): skutki psychiczne (depresja, zbędność i zagubienie), izolacja towarzyska, „wychodzenie z pracy”, przemoc w rodzinie, adaptacja do bezrobocia, czyli „wchodzenie” w spiralę przestępstw i marginalizacji; „pracujący biedni” .

10 Dyskurs o „ubóstwie” - przyczyny ubóstwa a sfera ocen i wartości
ewolucja postrzegania (i wartościowania) ubóstwa: ewolucja rozumienia ubóstwa od „wąskiego” (ekonomicznego) zjawiska do „szerokiego” zjawiska społecznego; od pozytywnego niegdyś (np. biedni w średniowieczu) do współczesnego „negatywnego” (czyli do czegoś, co jest niepożądane, jest świadectwem niepowodzenia i niezaradności życiowej jednostki – bieda „zawiniona” i „niezawiniona”; praca jako kryterium moralnej kwalifikacji biednych. dwa główne kierunki interpretacji „ubóstwa” i jego przyczyn: strukturalny (sytuacyjny) – „obwinianie systemu”, przyczyny ubóstwa leżą w czynnikach zewnętrznych wobec jednostki, niezależnych od niej (np. likwidacja zakładu pracy itp.); kulturowy (behawioralny) – „obwinianie ofiary”, przyczyny ubóstwa kryją się w cechach jednostek, ich zdolnościach i postawach (obwinianie biednego o spowodowanie sytuacji, w jakiej się sam on znalazł).

11 „Nowe” pojęcia związane z ubóstwem
wskazują one na aktywną rolę społeczeństwa, które nie zapewnienia jednostkom i grupom pełnego uczestnictwa w życiu społecznym: underclass („podklasa”): znajduje się u samego dołu hierarchii społecznej lub poza nią, charakteryzuje się odrębnością kulturową, która jest związana często z patologią społeczną (urodzenia pozamałżeńskie, nieletnie macierzyństwo, przestępczość itp.), wykazuje tendencję do dziedziczenia jej pozycji i separacji przestrzennej; marginalność i marginalizacja: wyłączenie z jakiegoś ważnego obszaru społecznego z powodów społecznych (nacisk na procesualność zjawiska); wykluczenie społeczne (ekskluzja): brak lub ograniczenie możliwości uczestnictwa i korzystania z podstawowych zasobów społecznych, dostępnych dla wszystkich (wykluczenie ekonomiczne, polityczne i społeczne).

12 Marginalizacja i wykluczenie społeczne - język
„margines społeczny” (Słownik Języka Polskiego): nieliczna i mało znacząca warstwa społeczna, składająca się z jednostek prowadzących pasożytniczy tryb życia, wykolejonych, naruszających przepisy prawa i normy współżycia społecznego, „męty społeczne”; „ludzie luźni” (od co najmniej w XV wieku), a także: „swawolni”, „wagabundzi”, „hultaje”, „włóczędzy”, „wałęsi” „wagusi”, „bandosi” (sezonowy robotnik rolny); „ludzie zbędni” (Stefan Czarnowski); „deklasacja” i „zdeklasowani” (czyli obniżanie statusu w społeczeństwie); „peryferyzacja”, „gettoizacja”, „gettyzacja”, „enklawy biedy”, „fawelizacja”; „segregacja społeczna” („separacja”); upośledzenie społeczne (upośledzenie społeczne to stan współwystępowania biedy i ekskluzji); stygmatyzacja, piętnowanie, naznaczanie.

13 Państwo opiekuńcze (dobrobytu, bezpieczeństwa socjalnego, państwo socjalne, welfare state, etat-providence) państwo „opiekuńcze” w Europie – historia i pojęcie (termin „młody”) - ma ono zapewnić bezpieczeństwo socjalne przez skuteczne prawodawstwo i pomoc społeczną ; cele państwa „opiekuńczego”: zapewnienie minimum poziomu życia wszystkim obywatelom (minimalny dochód, mieszkanie, ochrona zdrowia, wykształcenie); równe traktowanie wszystkich obywateli; prawo do świadczeń socjalnych (możliwość dochodzenia sądowego); wyrównywanie (a nie usuwanie) skutków gospodarki rynkowej. ewolucja „państwa opiekuńczego”: tworzenie powojennego, nowoczesnego „państwo opiekuńczego” (znaczenie Wlk. Brytanii i Szwecji, Niemiec oraz państw socjalistycznych); od końca lat 70. XX wieku dyskusja nad modelem tego państwa (motywy finansowe, kryzys świadczeń, krytyka polityczna).

14 Płeć (kobiety) jako przedmiot zainteresowań nauk społecznych
„niewidoczność” kwestii płci (pozycji kobiet) we wczesnej refleksji socjologicznej – dlaczego?: wynikało to z genezy socjologii – z makro-społecznej i „scjentystycznej” perspektywy; z dominującej tradycji kulturowej (obyczajowości) wpływającej na naukę; ścisłego podziału życia społecznego na: gospodarstwo domowe (sferę kobiecą) a sferę publiczną (męską). kobiety jako przedmiot badań społecznych (Gender/Women Studies) – teorie nierówności płci): zmiany społeczno-demograficzne (kobiety są bardziej wykształcone niż kilka dekad temu), obowiązujący ideał to społeczeństwo „pozycji osiąganych” (wyzwanie - zjawisko „szklanego sufitu”); kobiety stały się ważną siłą polityczną i elektoratem wyborczym; upowszechnienie ideologii praw człowieka; nastąpiła zmiana uprawiania socjologii (socjologia płci).

15 Różnice ze względu na płeć w sferze (teorie „nierówności płci”)
położenia ekonomicznego i pracy (zatrudnienia): wybór zawodu a tradycja kulturowa („naturalne” zawody dla kobiet i mężczyzn), dyskryminacja na rynku pracy (płace, niepełne zatrudnianie itp.) - dlaczego?; tradycja kulturowa (dom i wychowanie dzieci), stereotypy dotyczące płci,; paradoks „zadowolonego niewolnika” (okresowe „wychodzenie” z rynku pracy i powrót w związku z wychowywaniem potomstwa), konsekwencje – niższe emerytury i bariery awansu. władzy i polityki (funkcje kierownicze, czynne i bierne prawa wyborcze, udział kobiet w polityce); obyczaju i reprezentacji (przekaz szkolny, kultura popularna i humor, problemy „reprezentacji” - kobiety i mężczyźni, sylwetka ciała, najbardziej popularne typy przedstawicieli danej płci, symboliczne traktowanie „męskości” i „kobiecości”).

16 Feminizm (od łac. femina - kobieta) jako ruch społeczny
feminizm jako dostrzeganie dyskryminacji (upośledzenia, strukturalnego podporządkowania kobiet/patriarchat itp.) kobiet w życiu społecznym i dążenie do jego likwidacji (refleksja, ideologia, ruch społeczny); feminizm I fali („stary”, do połowy XX wieku): koncentracja na reformie prawa rodzinnego i wyborczego, poprawie warunków życia kobiet („sufrażystki” – „suffragium” – głos w wyborach). feminizm II fali („nowy”) – egalitaryzm oparty na pojmowaniu „ucisku”, który jest efektem podziałów płciowych (nacisk na sferę obyczajów): dążenie do równouprawnienia w polityce, pracy, rodzinie itp. i podwyższenie pozycji kobiet oraz matek w społeczeństwie (studia akademickie). feminizm III fali („post-feminizm”, od lat 90-tych): walka z przemocą indywidualną i strukturalną wobec kobiet, „kobiecością” w języku, różnorodność sytuacji kobiet, silna obecność akademicka; liberalizacja dopuszczalności aborcji oraz równe traktowanie związków hetero- i homo-seksualnych.

17 Nowe pojęcia i koncepcje w ramach feminizmu
społeczne tworzenie płci (sex, gender i gender identity) - płeć jako struktura złożona obejmująca element biologiczny, społeczny i osobowościowy: płeć biologiczna i gender (płeć kulturowa), „seksizm”; „gender” (WHO) to stworzone przez społeczeństwo role, zachowania, aktywności i atrybuty, jakie uznaje ono odpowiednie dla mężczyzn i kobiet; płeć jako fundamentalna oś organizacji społecznej: określanie siebie jako K i M jest podstawowym wymiarem tożsamości jednostki; spojrzenie z perspektywy plastyczności płci i kulturowych wymiarów konstruowania tożsamości płciowej; kultura i język odgrywają zasadniczą rolę w sposobach pojmowania płci biologicznej i kulturowej. studia queer (queer sociology –„społeczna teoria odmienności/różnicy”): „queer” – symbol emancypacji osób homoseksualnych obojga płci; studia nad odmiennością płciową (seksualną), związane z krytyczną analizą kategorii tożsamościowych odnoszących się do ludzkiej seksualności.

18 Feminizm jako ideologia i „nowy ruch społeczny”
publiczne znaczenie feminizmu: trwałe zmiany (narodzenie się nowej świadomości i podmiotowości kobiet), których nie zmieni „konserwatyzm”; rozwój regulacji prawnych w tym zakresie: większa widoczność spraw kobiet, ustawy o równym traktowaniu, system parytetów w polityce, zmiany w zachowaniach obyczajowych, tworzenie wiedzy akademickiej itp. ogromne zróżnicowanie feminizmu (ruchów kobiecych): liberalny, chrześcijański, socjalistyczny, radykalny, „czarny” itp. główne wyzwania (dylematy) feminizmu (ruchów kobiecych): emancypacja kobiet w męskim świecie, czy też całkowita emancypacja świata kobiet („kobiety przeciw mężczyznom”)?; poszukiwanie wspólnej tożsamości: co powinno łączyć ruch kobiecy?

19 Nowe ruchy społeczne (NRS)
określenie ruchów społecznych powstałych w latach 60. na fali kontestacji młodzieżowej (rok „1968”) – ekologiczne, feministyczne, antynuklearne, „HR”, mniejszości obyczajowych itp.; stanowią one „nową formułę polityki”: koncentrują się na głównie „swoich” specyficznych obszarach i nie dążą do „wszech-obejmujących” projektów zmiany społecznej; przybierają zróżnicowane formy organizacyjne; są świadectwem przejścia do „refleksyjnej nowoczesności” (Anthony Giddnes), w której „polityka emancypacji” jest zastępowana „polityką życia” (kwestie gospodarcze zostały rozwiązane, a w ich miejsce pojawiły się problemy tożsamości jednostek, stylu życia, seksualności itp.). krytyka: koncentracja na niszowych problemach (ruch „jednej sprawy”), maskowanie realnych konfliktów poprzez koncentracje na sporach o kulturę (tożsamość), niezdolność do tworzenia sojuszy, polityka lobbingu; ruchy miejskie (polityka skali, demokracja miejska).

20 Podsumowanie czy „klasy” tracą obecnie na znaczeniu społecznym? ubóstwo oraz jej miary i „wymiary” społeczne; nowe pojęcia: „podklasa”, marginalizacja i wykluczenie społeczne; państwo opiekuńcze (założenia i obecny „kryzys”; „kwestia” kobieca w socjologii; feminizm jako ideologia i przykład ruchu społecznego; Nowe pojęcia i koncepcje w ramach feminizmu – „gender” i studia queer; nowe ruchy społeczne (NRS).

21 Literatura (zalecana, warta?) na temat „płci” i NRS
Barbara Szacka, Wprowadzenie do socjologii (roz. XV. Różnice płci jako różnice społeczne); a także: Harriet Bradley, Płeć, Wydawnictwo Sic!, Warszawa 2008 (r. 1. Co kryje się pod nazwą? Znaczenie i sposoby użycia kategorii płci, s ; r. 3. Płeć i ponowoczesność, s ). „Nowe ruchy społeczne” seminarium Zespołu Analizy Ruchów Społecznych, Collegium Civitas, Centrum Badań Społeczności i Polityk Lokalnych i Decydujmy razem (seminarium „Nowe ruchy społeczne” jest otwarte dla socjologów i antropologów, studentów, działaczy ruchów społecznych, organizacji pozarządowych, a także publicystów).