O wystawie Nazywam się Ewa Makowska i jestem uczennicą klasy III ,,a”. Zdecydowałam się na wykonanie tej wystawy, aby podzielić się z innymi różnorakimi.

Prezentacja na temat: "O wystawie Nazywam się Ewa Makowska i jestem uczennicą klasy III ,,a”. Zdecydowałam się na wykonanie tej wystawy, aby podzielić się z innymi różnorakimi."— Zapis prezentacji:

1 O wystawie Nazywam się Ewa Makowska i jestem uczennicą klasy III ,,a”. Zdecydowałam się na wykonanie tej wystawy, aby podzielić się z innymi różnorakimi eksponatami, które uznałam za ciekawe. Na rzecz stworzenia tej wystawy rezygnuję z wszelakich rozrywek. Moja wystawa jest przede wszystkim dla osób wykazujących zainteresowanie w tej dziedzinie. Tematem mojej wystawy jest fotografia w związku z czym opowiem o tym jak wraz z biegiem historii zmieniały się specyfikacje i wygląd aparatów, zdjęć, czy innych niezbędnych przyrządów związanych z fotografią.

2 -czyli postęp fotografii wraz z biegiem historii
,,W odbiciu obiektywu” -czyli postęp fotografii wraz z biegiem historii

3 Camera Obscura Był to prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz; pierwowzór aparatu fotograficznego. Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie. Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.

4 ,,Widok z okna w Le Gras” Jest to pierwsza w historii udana trwała fotografia wykonana z użyciem wyżej opisanego przyrządu jakim była Camera Obscura. Ujęta została w 1826 lub 1827 roku przez Nicéphore'a Niépce'a. Obraz przedstawiał budynek gospodarski i pola, które rozciągały się za oknem jego pracowni.

5 ,,Tartanowa wstAZka” Pierwsza na świecie kolorowa fotografia zrobiona w 1861 roku przez brytyjskiego fotografa Thomasa Suttona. Sutton osobiście przygotował cztery filtry, za które służyły naczynia wypełnione barwnymi roztworami: czerwony, zielony, niebieski oraz żółty i korzystając z każdego z nich zrobił jedno zdjęcie kolorowej tartanowej wstążeczki (żółty nie został użyty podczas wykładu). Obraz z trzech uzyskanych w taki sposób monochromatycznych zdjęć został połączony w jeden obraz barwny korzystając z trzech rzutników wyposażonych w barwne filtry. Jakość tak uzyskanego zdjęcia nie była wysoka ale potwierdzała teorię Maxwella o trzykolorowym widzeniu kolorów.

6 Błona fotograficzna W latach 1887 – 1889 za sprawą H. Goodwina i G. Eastmana wprowadzona została pierwsza na świecie błona zwojowa. Błona fotograficzna jest to jeden z podstawowych rodzajów materiałów światłoczułych. Jest materiałem płaskim, przezroczystym i elastycznym. Kolejnymi z jej form był film/taśma filmowa i ostateczna już –klisza , czyli materiał fotograficzny wykonany na bazie szklanych płytek odpowiedniego formatu. Jedną z zalet klisz jest m. in. duża sztywność, co oznacza brak odkształceń i przemieszczeń w czasie rejestracji. Jest to szczególnie ważne w przypadku materiałów o dużych wymiarach, a także w systemach rejestracji wymagających najwyższego stopnia stabilności układu rejestrującego.

7 Latarnia Magiczna Rzutnik do przeźroczy wielkoformatowych oprawionych w szklane ramki o maksymalnym formacie 15 x 15 cm; wyprodukowany w latach 1890–1918 przez nieznanego wytwórcę w Austro-Węgrzech. Latarnie magiczne były to znane od czasów renesansu urządzenia do rzutowania na ekran malowanych na szkle obrazów. Później zaczęto je wykorzystywać do wyświetlania fotograficznych obrazów — diapozytywów. Paradoksalnie wzrost zainteresowania tego rodzaju rzutnikami był związany z wynalazkiem kina (1895). Wiele osób zapragnęło organizować pokazy „świetlnych” obrazów we własnym domu, ale mało kogo było stać na zakup prawdziwego projektora filmowego i wypożyczenie odpowiednich filmów.

8 Stereoskop ,,Mercury” Jest to przeglądarka stereoskopowa systemu Holmesa do fotografii stereoskopowych. Wyprodukowana została w latach przez firmę Underwood & Underwood z Nowego Jorku. Jedną z najprostszych konstrukcji przeglądarek stereoskopowych była „otwarta” przeglądarka systemu wymyślonego przez Olivera Wendella Holmesa w 1861 roku. Niezwykle prosta konstrukcja wyposażona w okular z soczewkami i  z odpowiednio wygiętą drewnianą lub metalową osłoną przeciwsłoneczną. Firma Underwood & Underwood sprzedawała miliony sztuk fotografii stereoskopowych dzięki temu bardzo taniemu w produkcji modelowi przeglądarki.

9 Lustrzanka dwuobiektowa
- dwuobiektywowy, matówkowy, aparat fotograficzny charakteryzujący się zwartą i sztywną konstrukcją. Pierwsze lustrzanki dwuobiektywowe nie zyskały popularności. Były to: Simplex z 1892 na płyty formatu 9 × 12 cm i Simplex Rollkamera z 1893 na film zwijany. Pierwszą lustrzanką dwuobiektywową, która zyskała popularność był Rolleiflex powstały w roku Górny obiektyw z lustrem i matówką służy do celowania a dolny do robienia zdjęć. Obiektywy najczęściej są identyczne, ale górny nie ma migawki i z reguły przysłony. Zastosowanie dwóch obiektywów podraża jednak aparat i utrudnia stosowanie obiektywów wymiennych.

10 Lustrzanka jednoobiektowa
Najczęściej używana w dzisiejszych czasach forma aparatu fotograficznego. Wyposażony w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro , które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę , gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu i dalej, przez pryzmat pentagonalny , do wizjera . Są również modele, zwłaszcza starszych aparatów średnioformatowych, w których obraz na matówce obserwuje się bezpośrednio z góry, bez pryzmatu i wizjera. W lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się zazwyczaj migawki szczelinowe, metalowe (rzadziej płócienne), o przebiegu pionowym (rzadziej poziomym), umieszczone za lustrem, jak najbliżej błony światłoczułej. Najbardziej popularnym formatem jest format małoobrazkowy, ale produkuje się również jednoobiektywowe lustrzanki średnioformatowe. Aby umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnych wartościach liczby przysłony, w lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się zazwyczaj układ automatycznej przysłony, która przez większość czasu pozostaje całkowicie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki.

11 Serdecznie dziękuję za uwagę.
-Ewa Makowska