Moduł I: Specyfika nauczania dorosłych

Prezentacja na temat: "Moduł I: Specyfika nauczania dorosłych"— Zapis prezentacji:

1 Moduł I: Specyfika nauczania dorosłych
RABKA ZDRÓJ 2014 Moduł I: Specyfika nauczania dorosłych Wprowadzenie do andragogiki Andrzej Peć

2 EDUKATOR TRENER COACH WYKŁADOWCA NA KURSACH
„(…) Wykładowca na kursach (edukator, trener) może prowadzić działalność dydaktyczną na szkoleniach dla zróżnicowanych grup zawodowych i wiekowych w różnego rodzaju placówkach. Formy szkoleniowe mogą mieć charakter kwalifikacyjny, doskonalący zawodowo lub zaspokajający potrzeby ogólnoludzkie, aspiracje i ambicje uczestników szkoleń (trening psychoterapeutyczny, kursy na prawo jazdy, kursy z historii sztuki).” Nazwa zawodu: wykładowca na kursach

3 EDUKATOR TRENER COACH WYKŁADOWCA NA KURSACH
Zgodnie z definicją kształcenia ustawicznego Wszechnicy Uniwersytetu Jagiellońskiego, na rynku usług kształcenia ustawicznego można wyodrębnić następujące role zawodowe: trener; coach; asesor kompetencji; konsultant; menedżer projektów szkoleniowych; projektant procesów rozwojowych; mentor kształcenia ustawicznego.

4 KODEKS KODEKS ETYCZNY TRENERA STOP
1. Okazuje szacunek wobec poglądów, postaw, przekonań i wartości uczestników szkoleń oraz innych trenerów. Nie podejmuje się zadań, w których nie byłoby to możliwe. 2. Zna swoje możliwości, podejmuje się zadań nie przekraczających jego wiedzę, siły, umiejętności, możliwości psychofizyczne. 3. Posiada świadomość swego wpływu na grupę i wykorzystuje ten wpływ jedynie w celu tworzenia sytuacji edukacyjnych. 4. Jest odpowiedzialny za własny rozwój i wzrost kompetencji trenerskich. Regularnie sprawdza poziom swoich umiejętności oraz poziom prowadzonych przez siebie zajęć (np. stara się korzystać z konsultacji, superwizji, robi mini-ewaluację szkoleń). 5. Dzieli się własnym dorobkiem trenerskim z członkami STOP w sposób nie rodzący sprzeczności z jego poczuciem ochrony własnych praw autorskich. 6. Respektuje prawa autorskie i pokrewne. Zawsze powołuje się na źródła wykorzystywanych materiałów i metod. 7. Nie wykorzystuje uzyskanych w trakcie szkoleń informacji oraz nawiązanych relacji przeciwko uczestnikom i organizacjom. 8. Nie wykorzystuje warsztatu dla propagandy politycznej czy okazji do sprzedaży lub marketingu produktów nie związanych bezpośrednio z programem szkolenia. 9. Dba o swój autorytet - nie nadużywa alkoholu oraz innych substancji odurzających. 10. Dba o to, aby relacje osobiste i służbowe pomiędzy nim a uczestnikami szkoleń nie pogarszały jakości szkoleń. Żródło: Kodeks Dobrych Praktyk Polskiej Izby Firm Szkoleniowych

5 EDUKACJA PREFIGURATYWNA
Różnice w uczeniu dorosłych i dzieci: Większość dorosłych z własnej woli uczestniczy w kształceniu. To zupełnie inna sytuacja, niż uczenie dzieci, bo większość uczniów chodzi do szkoły pod mniejszym lub większym przymusem. Dorośli są bardziej zmotywowani, niż młodzi uczniowie. Skoro sami zdecydowali się na udział w kursie – są zapewne mocno zainteresowani i przekonani o jego przydatności. Dorośli chętniej wdrażają w życie wyuczone treści. Starają się uogólnić przekazaną im wiedzę i wykorzystać ją w sprawach zawodowych lub osobistych. ALE CZY TAK JEST? EDUKACJA PREFIGURATYWNA

6 KSZTAŁCENIE USTAWICZNE – proces stałego odnawiania, doskonalenia i rozwijania kwalifikacji ogólnych i zawodowych jednostki, trwającym w ciągu całego jej życia. Skierowana do osób dorosłych część uczenia się przez całe życie (ang. lifelong learning) rozumianego jako całość aktywności poznawczych podejmowanych w trakcie życia z myślą o pogłębieniu wiedzy, umiejętności lub kwalifikacji (z przyczyn osobistych, społecznych lub zawodowych).

7 KSZTAŁCENIE USTAWICZNE jest definiowane jako podstawowa potrzeba każdego obywatela Unii Europejskiej w kontekście pełnego uczestnictwa w życiu społecznym, aktywnego udziału w procesach zachodzących w miejscu pracy, mobilności itd. 8 KLUCZOWYCH KOMPETENCJI: komunikacja w języku narodowym, komunikacja w języku obcym, podstawowe umiejętności matematyczne, kompetencje w zakresie nauk ścisłych i technologii, kompetencje cyfrowe, umiejętność uczenia się, kompetencje społeczne i obywatelskie, przedsiębiorczość i ekspresja kulturowa.

8 Kształcenie w pionie (edukacja formalna, szkolna)
Rezolucja Rady Unii Europejskiej z 2002 roku stwierdza, że uczenie się przez całe życie obejmuje trzy wymiary: (zgodnie z podziałem wg Roberta Kidda) Kształcenie w pionie (edukacja formalna, szkolna) Kształcenie w poziomie (edukacja pozaformalna, pozaszkolna) Kształcenie w głąb (edukacja nieformalna, samokształcenie)

9 ANDRAGOGIKA Andragogika (gr. ανηρ, ανδρος - mężczyzna + αγω - prowadzę) – subdyscyplina pedagogiki zajmująca się kształceniem dorosłych. Ojcem tego terminu był niemiecki pedagog – Aleksander Kapp, który użył go po raz pierwszy w 1833 r Do zadań andragogiki należą m.in.: wykrywanie związków i zależności między zjawiskami wychowawczymi, ustalania celów oraz zasad edukacji dorosłych w związku z rozwojem społeczno-ekonomicznym społeczeństwa, formułowanie wniosków dotyczących prawidłowości przebiegu procesów wychowawczych, dostarczanie wiedzy związanej z racjonalnym przekształcaniem rzeczywistości wychowawczej.

10

11 Andragogikę dzielimy na:
Andragogikę ogólną – która bada i opisuje cele edukacji dorosłych, politykę oświatową, organizację instytucji edukacyjnych i kulturalnych, metody i techniki oraz narzędzia badań i procedury badawcze, Dydaktykę dorosłych (dydaktykę andragogiczną) – która bada i opisuje teorię nauczania ludzi dorosłych oraz właściwości procesu samokształcenia dorosłych, Teorię wychowania dorosłych – która bada i opisuje organizację, przebieg i wyniki procesu wychowania i samowychowania ludzi dorosłych, Historię oświaty dorosłych i myśli andragogicznej

12 Na edukację dorosłych (która jest integralna częścią edukacji ustawicznej) wg J. Kargula składają się: Edukacja formalna – edukacja funkcjonujaca w sposób sciśle skonwencjonalizowany, zdefiniowany edukacyjnymi kanonami. Edukacja pozaformalna – która oznacza każdą zorganizowaną działalność oświatową, odbywającą się poza ustanowionym systemem kształcenia formalnego. Edukacja nieformalna – to proces odbywający się faktycznie w ciągu całego życia ludzkiego, dzięki któremu jednostka kształtuje swoje postawy, ustala wartości, nabywa wiedzę i umiejętności.

13 DZIAŁY ANDRAGOGIKI

14 Źródło: Z. Pietrasiński, Rozwój człowieka dorosłego,

15 Źródło: E. L. Thorndike, Uczenie się dorosłych

16 materiał wewnętrzny/szkoleniowy - kurs trenerski
LITERATURA I ŹRÓDŁA: Aleksander T., Andragogika, Kraków-Radom 2009 Aleksander T., Andragogika, Ostrowiec Świętokrzyski 2002 Jankowski D., Przyszczypkowski K., Skrzypczak J., Podstawy edukacji dorosłych, Poznań 1996 Wujek T. (red.), Wprowadzenie do andragogiki, Warszawa 1996 Wujek T. (red.), Wprowadzenie do pedagogiki dorosłych, Warszawa 1992 Aleksander T., Barwińska D. (red.), Stan i perspektywy rozwoju refleksji nad edukacją dorosłych, Kraków 2007 Czerniawska O., Szkice z andragogiki i gerontologii, Łódź 2007 Fabiś A. (red.), Wyzwania współczesnej edukacji dorosłych. Andragogika jako przedmiot akademicki, Mysłowice 2004 Gałdowa A., Powszechność i wyjątek. Rozwój osobowości człowieka dorosłego, Kraków 2000 Malewski M., Teorie andragogiczne, Wrocław 1998 Marczuk M. (red.), Problemy i dylematy andragogiki, Lublin-Radom 1994 Matlakiewicz A., Solarczyk-Szwec H., Dorośli uczą się inaczej, Toruń 2005 Poradnik edukatora. Red. M. Owczarz. Warszawa 2005. materiał wewnętrzny/szkoleniowy - kurs trenerski