Subkultury młodzieżowe

Prezentacja na temat: "Subkultury młodzieżowe"— Zapis prezentacji:

1 Subkultury młodzieżowe
Opracowała: Barbara Witkowska

2 BIKINIARZE Subkultura ta działała w latach 50. Bikiniarze wywodzili się głównie spośród młodzieży inteligenckiej, odrzucali oficjalnie propagowane wzorce; cenili indywidualność i osobistą wolność, starali się odróżniać od szarego tłumu. Przede wszystkim jednak byli zafascynowani wszelkimi przejawami zachodniej kultury. Zewnętrznym wyróżnikiem bikiniarskiego stylu życia był wygląd: włosy zaczesane do tyłu, obszerne welwetowe marynarki, kolorowe szerokie krawaty, wąskie spodnie zaprasowane na kant i sięgające do kostek, kolorowe skarpetki oraz buty na grubej podeszwie. Muzyką wyrażającą najlepiej tęsknoty za kolorowym wolnym światem był jazz. Osoby, które mogły się pochwalić znajomością nowinek mody, muzyki, tańca, literatury lub sztuki cieszyły się największą atrakcyjnością w subkulturowych kręgach. Prywatki były ważnym elementem bikiniarskiego stylu życia. Charakterystyczna dla bikiniarzy była również duża, jak na ówczesne czasy, swoboda obyczajowa w relacjach damsko męskich . Po odwilży w 1956 roku przejawiającej się m. in. szerszym otwarciem Polski na świat Zachodu, subkultura bikiniarzy stopniowo zanikła.

3 Hipisi Ruch ten powstał w połowie lat 60. w Stanach Zjednoczonych.
Do powstania subkultury hipisów przyczynił się m. in. kryzys kultury amerykańskiej. Ze względu na sytuację społeczno-polityczną wzorce kultury młodzieżowej Zachodu docierały do kraju głównie za pośrednictwem muzyki rockowej i indywidualnych kontaktów. Nacisk był położony na sprzeciw wobec aparatu państwowego, postępu technicznego i tradycyjnych instytucji społecznych, życie chwilą „tu i teraz”, bez troszczenia się o przyszły byt, unikanie życia ustabilizowanego i brak dążenia do osiągnięcia lepszego statusu społecznego, preferowanie wolnych związków między kobietami i mężczyznami, traktowanie przedmiotów, należących do członków grupy jako wspólnej własności, unikanie powołania do wojska, bierne przyjmowanie społecznej krytyki życia i poglądów hipisów. Subkultura hipisów miała w polskich warunkach ograniczone możliwości rozwoju. Jej członkowie byli krytykowani przez opinie publiczną za uleganie zachodnim, burżuazyjnym modom; milicja traktowała środowisko hipisowskie jako zdecydowanie kryminogenne. Hipisi byli też atakowani przez wywodzące się z podkultury więziennej grupy gitowców. Co kilka lat obserwuje się wzrost zainteresowania symboliką i ideologią hipisowską.

4 Gitowcy (subkultura grypserki)
Subkultura gitowców pojawiła się w szkołach na początku lat 70. W swoim środowisku zastraszali oni uczniów, wymuszali pieniądze, niszczyli mienie oraz prześladowali kolegów. Subkultura git-ludzi była odbiciem zjawiska „drugiego życia”, które pojawiło się w latach 50. w zakładach wychowawczych i poprawczych oraz zakładach karnych dla młodocianych więźniów. Młodzież, opuszczająca placówki resocjalizacyjne, przenosiła zasady funkcjonowania subkultury na wolność. Cechą charakterystyczną subkultury gitowców był kult siły, rozumianej jako sprawność fizyczna i przymioty ducha, odwaga i gotowość do podjęcia walki w obronie swoich racji, demonstrowanie przywiązania do reguł przestępczego świata i wzorca „prawdziwego przestępcy”, lojalność, solidarność i uczciwość wobec członków grupy, spryt, bezwzględność i cynizm w kontaktach ze światem nieprzestępczym; kierowanie się wyłącznie własną korzyścią i eksploatowanie „frajerów”, lekceważenie zasad życia społecznego, apoteoza męskości połączona z pogardą dla wszelkich przejawów słabości, pogardliwy, lekceważący stosunek do kobiet. Ciekawym elementem subkultury były rytuały: zawarcie braterstwa krwi, mającego cementować przyjaźń między gitowcami. Ważnym elementem grupowej aktywności było zbiorowe picie alkoholu. Zewnętrznymi przejawami przynależności do subkultury git- ludzi były tatuaże i sznyty. Grupą młodzieżową, którą git-ludzie prześladowali ze szczególną zaciekłością byli hipisi. Subkultura ta zaczęła zanikać znaczenie pod koniec 70. i wkrótce jej działalność zupełnie zanikła.

5

6 Rastafarianie Ruch rastafarian ma charakter religijno - filozoficzny. Nazwa tego ruchu wywodzi się od imion Ras Tafari Makkonena, etiopskiego księcia, który w 1930 roku został cesarzem i był później znany jako Hajle Sellasje. Zasady postępowania rastafarian to: nieużywanie alkoholu i narkotyków, spożywanie żywności czystej ekologicznie, wyzbycie się przemocy, propagowanie zasad braterstwa i równości między ludźmi, prowadzenie spokojnego trybu życia, wolnego od rywalizacji, agresji i stresu. Zewnętrzną oznaką przynależności do ruchu to: akcentowanie w noszonym stroju kolorów flagi etiopskiej, włosy – „dredy”. Ulubioną muzyką rastafarian to regge.(połączenie muzyki jamajskiej, bluesa i soulu). Wykonawcą regge był Bob Marley. Właśnie popularność tego rodzaju muzyki była jedną z przyczyn pojawienia się tej subkultury w Polsce we wczesnych latach 80.

7 Graficiarze (sprejowcy)
Mianem graffiti określa się rysunki i napisy, wykonywane w miejscach publicznych. W Polsce początki tej subkultury sięgają lat 80. Największy rozwój przypada natomiast na początkowy okres transformacji ustrojowej. Grafficiarze najczęściej działają w grupach, w nocy. Rysunki mogą mieć charakter własnych kompozycji lub być inspirowane. Zdaniem opinii publicznej ich działalność przynosi szkody materialne. Według grafficiarzy rozjaśnia i ubarwia otaczający ich, szary świat. Napisy i rysunki są swoistym wołaniem o zauważenie problemów i niepokojów młodzieży. Nocne malowanie pozwala zaspokoić potrzebę ryzyka, dostarcza mocnych wrażeń i jest okazją do wykazania się odwagą.

8 Squatersi Nielegalnie zajmują puste niezamieszkałe budynki lub mieszkania. W Polsce subkultura ta obecna jest od lat 80. Wspólnoty funkcjonują w większych miastach. Grupy są tworzone przez młodych ludzi. Pod wspólnym dachem mieszkają zarówno osoby niechętnie nastawione do społeczeństwa dorosłych, uciekinierzy z domów rodzinnych młodzież pragnąca po prostu zakosztować niezależnego, samodzielnego życia. Wszystkich uczestników squautu łączy przekonanie, że niezależnie od zamożności, każdy ma prawo do dachu nad głową. Wspólnoty te są atrakcyjne dla nieletnich uciekinierów z placówek opiekuńczo-wychowawczych, osób, które popadły w konflikt z prawem, oraz narkomanów.

9 Skejci (skaterzy) Jeżdżą na rolkach i deskorolkach. W Polsce grupy skejtów powstały pod koniec lat 80. Ich uczestnicy wywodzili się z ruchu punk. Dla członków subkultury skateboarding jest czymś więcej niż tylko sportem i zabawą – jest częścią ich stylu życia. Główne jego cechy to spontaniczność, luz i podkreślanie niezależności. Przynależność do subkultury manifestowana jest przez specyficzny ubiór: czapki baseballówki lub chustki bandanki, obszerne bluzy z kapturami, luźne podkoszulki. Sympatycy subkultury mogą sprawdzić swoje umiejętności sportowe podczas zawodów, zaopatrzyć się w specjalistycznych sklepach w sprzęt i kultową odzież.

10 Dresiarze i jumacy Oba określenia odnoszą się do młodzieżowych subkultur dewiacyjnych, których powstanie jest efektem ubocznym procesów transformacji ustrojowej i zmian społeczno- politycznych zachodzących w naszym kraju w latach 90. Ich ulubionym strojem są dresy znanych firm, krótko ostrzyżone włosy. Dresiarze lubią się popisywać przed rówieśnikami i ostentacyjnie demonstrują swoją zamożność. Dochody czerpią z działalności przestępczej. Sami nie używają narkotyków (jedynie amfetamina przed „ akcją”). Większość członków subkultury to osoby o wykształceniu zawodowym lub średnim. Jumacy to młodzi ludzie, dla których źródłem dochodu są kradzieże sklepowe dokonywane za granicą. Jumacy zwykle kradną drogie towary, które następnie sprzedają paserom. Podobnie jak dresiarze lubią imponować swoją zamożnością.

11 Skini (skinheadzi) Subkultura ta pojawiła się w Anglii w połowie lat 60. Nazwa odnosi się do głównej cechy wyglądu skina: krótkich lub ogolonych do samej skóry włosów, kurtka typu flyers, dżinsowe spodnie z podwiniętymi nogawkami, szerokie, elastyczne szelki oraz wysokie, ciężkie i wypastowane do połysku buty. Wygląd skina ma spełniać kilka funkcji: symbolizuje zdecydowanie i ciągłą gotowość do walki, ma wzbudzać respekt, jest przejawem swoiście pojmowanej przez skinów idei czystości i porządku. Wywodzą się spośród młodzieży robotniczej. Główną cechą tej subkultury jest silne przywiązanie do wąsko rozumianej społeczności lokalnej. W Polsce przejawy działalności skinów obserwuje się od około 20 lat. Ideologia ruchu ma charakter skrajne nacjonalistyczny. Propagowane hasła są przejawem postaw wręcz faszystowskich. Celem ataków są ludzie należący do mniejszości etnicznych, będący zaprzeczeniem swoiście pojmowanej idei siły i porządku. Przejawem odwagi i determinacji są samookaleczenia i tatuaże. Skini uważają się za obrońców tożsamości i tradycji narodu polskiego. Młodzi mężczyźni należący do tej grupy są zwykle wysportowani i sprawni fizycznie. Z reguły nie nadużywają alkoholu, nie używają też narkotyków. Działają w zorganizowanych, kierowanych przez przywódców grupach wywodzących się z jednej dzielnicy miasta. Atak kończy się zwykle ciężkim pobiciem lub okaleczeniem ofiar.

12 Sataniści Przejaw fascynacji szatanem. Powstanie tej subkultury w Polsce przypada na środek lat 80. i wiąże się z rosnącą w tym czasie popularnością zespołów heavy – metalowych. Podczas koncertów można obserwować elementy symboliki i rytualnych gestów charakterystycznych dla subkultury satanistów. Zewnętrznymi oznakami identyfikacji z satanizmem są długie włosy, czarne skórzane, nabijane ćwiekami kurtki z malowanymi na plecach lub wyszytymi wizerunkami diabła lub kozła oraz napisami będącymi wyrazem uwielbienia dla szatana, pentagram, wisiorki w postaci odwróconego krzyża, trzy szóstki oraz pozdrowienie symbolizujące rogi szatana. Najbardziej znanym obrzędem satanistycznym jest czarna msza. Rytuał ten polega na odwróceniu i zbezczeszczeniu porządku liturgii chrześcijańskiej. Subkultura ta zyskała sobie również ponurą sławę ze względu na inne działania o charakterze przestępczym; dewastowanie cmentarzy, profanacje zwłok, kradzieże i akty wandalizmu w kościołach oraz znęcanie się nad zwierzętami. Sataniści stali się symbolem subkultury dewiacyjnej o charakterze kryminogennym. Od około dziesięciu lat działalność satanistów w Polsce stopniowo zanika.

13 Hakerzy i freekerzy Działalność subkultury hakerów może mieć zarówno charakter intelektualnej zabawy i swoiście pojmowanego sportu, nastawionego na wynajdywanie luk komputerowych w systemach zabezpieczeń; może też mieć znamiona aktywności przestępczej. Mianem freekerów określa się młodzież świetnie obeznaną z zasadami działalności systemów telekomunikacyjnych. Członkowie tej subkultury wykorzystują swoją wiedzę, łamiąc kody telekomunikacyjne, podłączają się nielegalnie do sieci telefonicznej i dzwonią na koszt operatorów lub osób prywatnych.

14 Metalowcy Subkultura ta powstała w latach 70. Nazwa metalowcy pochodzi od ciężkiej, dynamicznej muzyki rockowej. Na wizerunek metalowca składają się długie włosy, obcisłe spodnie, skórzane kurtki, czarne T-shirty, ćwiekowane pasy, rękawiczki z obciętymi palcami. Podczas koncertów dominuje atmosfera tajemniczości i grozy, budowana za pomocą scenografii, efektów specjalnych, strojów i zachowań muzyków. Subkultura metalowców nie opiera się na żadnej spójnej ideologii. Zwykle wyróżnia się w jej obrębie dwa nurty: sataniczny i mitologiczny. W Polsce największy rozkwit tej subkultury można było obserwować w latach 80. i na początku 90.(TSA, KAT). Ruch utworzony przez fanów odmiany muzyki rockowej tzw. heavy - metalowców. Jako grupa pojawili się w latach 70. i najważniejszą rolę odgrywa u nich muzyka. Ostro brzmiąca muzyka skierowana jest przeciw tej komercyjnej i jej wszelkim odmianom. Teksty piosenek metalowców często nawiązują do mitologii germańsko-celtyckiej lub do średniowiecza (wykorzystywane jest pismo gotyckie). Miejscem spotkań metalowców są koncerty, a najważniejszym wydarzeniem w Polsce jest koncert Metalomania w Katowicach, na który zjeżdżają się corocznie setki fanów.

15 Technomani Nazwa subkultury pochodzi od stylu muzycznego, opartego na monotonnym, jednostajnym, wprowadzającym w taneczny trans rytmie. Subkultura inspirowana tego rodzaju muzyką pojawiła się pod koniec lat 80. w USA i Wielkiej Brytanii. W Polsce uzyskała popularność w połowie następnej dekady. Oprócz fascynacji muzyką, technomanów łączy zamiłowanie do tańca oraz oryginalnych, futurystycznie zaprojektowanych strojów. Największe europejskie imprezy techno odbywają się w Niemczech, a w Polsce – W Łodzi. Ponieważ trwające kilkanaście godzin imprezy są wyczerpującym przeżyciem, młodzież używa w ich trakcie różnych substancji dopingujących.

16 Szalikowcy Główne przejawy działalności subkultury szalikowców to naruszenia porządku, do których dochodzi nie tylko podczas meczów piłki nożnej, ale również przed i po spotkaniach, oraz na trasach dojazdowych do stadionów. Do chuligańskich ekscesów dochodzi najczęściej na i w pobliżu obiektów sportowych, ulicach miast, w obrębie dworców kolejowych. Można wyróżnić trzy najczęściej występujące formy negatywnych zachowań agresywnych kibiców. Są to: awantury połączone z bójkami, rzucanie niebezpiecznych przedmiotów oraz tzw. pociągi grozy. Chóralne śpiewy i wulgarne okrzyki można zakwalifikować jako wykroczenie, stanowią one jednak, przede wszystkim, naruszenie zasad fair play. Większość grup szalikowców ma ustalony repertuar kilku lub kilkunastu najczęściej wykonywanych piosenek. Zjawisko chuligaństwa na stadionach piłkarskich w Polsce ma swoje początki w połowie lat 70. Największy rozwój subkultury piłkarskich fanów przypada na lata 90. Zdecydowana większość grup szalikowców odnosi się do siebie wrogo i zwalcza się wzajemnie.

17 Rockmaniacy To grupy młodzieżowe powiązane specyficznym rodzajem muzyki. Słuchanie głośnej muzyki w grupie ( decybeli). Utwory muzyczne preferowane przez rockmaniaków przekazują różne treści wypaczając ich słuchaczy. Propagują bunt przeciw obecnemu porządkowi społecznemu. Podświadomy przekaz treści jest bardzo  subtelny i niejednokrotnie trudno wykrywalny.

18 Streetboys Uliczni chłopcy, uliczne gangi. Tą nazwą objęte są wszystkie grupy eksponujące zachowania agresywne, których wspólną cechą są uliczne walki, ataki przechodniów i inne negatywne zachowania, burzące poczucie bezpieczeństwa i doprowadzające do dewastacji mienia prywatnego i publicznego. Podkultura ta występuje w wielu krajach. Należą do niej młodzi ludzie w wieku od 10 do 20 lat, o różnym pochodzeniu społecznym. W ulicznych ,,walkach" atakując przechodniów (głównie w celu kradzieży) używają noży, pałek i kastetów. Częste awantury dokonywane są pod wpływem alkoholu, bądź innych środków odurzających.

19 Neofaszyści Podkultura gloryfikująca faszystowskie sposoby postępowania. Rozpowszechniona na całym świecie, nie tylko wśród młodzieży. Najczęstsze ich zachowania to: pobicia, gwałty, szantaże, zmuszanie do płacenia haraczu, zamachy na ludzką godność w postaci stosowania terroru psychicznego, poniżania i upokarzania wybranych ofiar. Poprzez strój (szara koszula,  skórzana czarna kurtka), chcą się upodobnić do formacji „SS”. Niekiedy też farbują włosy, bądź je tlenią. Porozumiewają się specjalnym słownictwem, zawierającym wiele niemieckich zwrotów. Niektóre odłamy tej grupy gromadzą pamiątki po III Rzeszy. Nie kryją swej aprobaty a czasami fascynacji dla Hitlera, nienawidzą Żydów i brzydzą się nimi, uważając ich za siłę sprawczą wszelkiego zła. Ze względu na martyrologię Polaków w czasie II wojny światowej, podkultura ta budzi bardzo negatywne odczucia społeczne.

20 (mordercy, zabójcy, czciciele śmierci)
Killerzy, killersi (mordercy, zabójcy, czciciele śmierci) Podkultura ta pojawiła się w Stanach Zjednoczonych. Jej członków można spotkać w wielu krajach, także w Polsce. Uznają siebie za czcicieli śmierci, bo tylko ona może uchronić człowieka od okrucieństwa świata. Ich zachowania to rozboje, gwałty a nawet zabójstwa. Wygląd zewnętrzny często budzi strach i panikę - czarne skórzane kurtki z upiętymi znaczkami trupich czaszek, twarz zdobi udziwniony makijaż, włosy farbowane na popielaty kolor. W naszym kraju podkultura ta skupia małą ilość członków, a w ogóle pojawienie się jej należy uznać za wyraz głębokiego stresu i utrudnień funkcjonowania młodego pokolenia, nie widzącego przyszłości dla siebie, poszukującego rozwiązań własnych problemów poprzez gwałty i rozboje.

21 Hiphopowcy Subkultura hip-hop zrzeszająca miłośników tej muzyki, swoje początki wywodzi z, dość agresywnego, tzw. „czarnego rapu”. Ruch ten pojawił się na początku lat 70. XX wieku w południowym Bronxie i Harlemie, czyli dzielnicach Nowego Jorku. To właśnie tamtejsi młodzi mieszkańcy stworzyli własną muzykę i własną kulturę. Według nich, rapowanie to najbardziej optymalne antidotum, pozwalające rozładować bunt, agresję i niechęć w stosunku do otaczającej rzeczywistości. Treści, jakie twórcy czarnego rapu starali się przekazywać poprzez swoją muzykę, miały na celu odzwierciedlenie ich sprzeciwu wobec szerzącej się dyskryminacji rasowej, biedzie czy obłudzie polityków.

22 Chuligani (hooligans)
Podkultura ta powstała w 1989 roku na zachodzie Europy i szybko dotarła do Polski. Niektórzy badacze twierdzą, że wyodrębniła się ona z grupy skinów. Działają oni podobnie jak streeetboys, ale mają nieco szerszy cel i zasięg. Chcą bowiem zawładnąć ulicą, dyskotekami, parkami, przejściami podziemnymi, środkami masowej komunikacji i wieloma innymi terenami. Ich zachowania to przemoc, agresja, napady rabunkowe, włamania, oraz zmuszanie do płacenia haraczu. Tworzą dobrze zorganizowane grupy o dużym poczuciu solidarności i więzi grupowych. Używają pseudonimów i mają własny wypracowany sposób porozumiewania się. Lata to okres szczególnego rozwoju tej podkultury w Polsce. Do najważniejszych cech chuligańskiej subkultury zalicza się: negatywny, lekceważący stosunek do zasad życia społecznego, pozytywne wartościowanie takich przymiotów, jak odwaga, siła fizyczna, skłonność do podejmowania ryzyka, cwaniactwo, pogardliwy stosunek do kobiet, popełnianie przestępstw o charakterze nieekonomicznym, niedojrzałość, wyrażająca się niezdolnością do odraczania gratyfikacji, nieuwzględnianiem rezultatów własnych działań oraz brakiem planów na przyszłość. Inne cechy grup chuligańskich to: działanie na określonym terytorium, niejednorodny charakter grupy, różny stopień organizacji (elita, centrum, zespół peryferyjny) charakter ewolucyjny; z biegiem czasu obserwuje się wzrost solidarności i dyscypliny grupowej oraz dokonywanie coraz poważniejszych przestępstw.

23 Rockery Ruch ten pojawił się w USA pod koniec lat 50. i w wielu krajach jego odłamy istnieją do dziś. Najbardziej łagodnym odłamem tej podkultury są rockersi. Skupiają oni całą swoją działalność wokół własnego motocykla, urastającego wręcz do przedmiotu kultu i czci. Rockery natomiast cenią kult siły, twierdząc „Jesteśmy kimś tylko dlatego, że ludzie panicznie nas się boją”. Jeżdżą na ciężkich motocyklach typu Harley, Kawasaki, BMW. Ubierają czarne skórzane kurtki, zakładają specjalne kaski, długie czarne buty, czarne wąskie spodnie, na włosach często wiążą opaski. Dość często rockery, zdobią ciało tatuażem i napisami „SS”, „War”, „Wermacht”. Aby być członkiem tej grupy trzeba posiadać odpowiedni motocykl, mieć przestępczą przeszłość i złą opinię w środowisku. Ulubionymi sposobami wywoływania paniki są nocne przejazdy obok domów na ciężkich motorach, przy eksponowaniu wrzasków, pogróżek, nieraz podrzucaniem ognia. Inną formą działania jest okrążanie przechodniów czyli tzw. „spirala”. W Polsce subkultura rockerów ma mniej ekskluzywne motory, często bez tłumików, z obciętymi końcówkami rur wydechowych, a ich właściciele dodatkowo są uzbrojeni w pałki, łańcuchy i inne przedmioty do zastraszania przechodniów i toczenia walki. Określają siebie „Aniołami Piekieł” uważając, że swym zachowaniem są w stanie stworzyć najprawdziwszą postać piekła na ziemi.

24 Goci Początki subkultury gotyckiej to przełom lat 70. i 80. XX wieku. Jednym z czynników, które spowodowały jej rozwój to specyficzna muzyka – folk rock, muzyka industrialna, death rock, a później także gothic rock. Subkultura gotycka jest wewnętrznie niejednorodna, ma jednak pewne cechy, które pozwalają na rozpoznanie członków subkultury: - czarny strój nawiązujący do stylistyki XIX-wiecznej (arystokracja) –gorsety, długie suknie, woalki itp., ale także bardzo nowoczesne stylizacje z wykorzystaniem np. czarnego, błyszczącego lateksu, - makijaż podkreślający bladość cery, a jednocześnie zaznaczający oczy - często wysokie, skórzane i wiązane buty, słuchanie gotyckiego rocka oraz m.in. muzyki folk, elektronicznej, metalowej itp. nawiązywanie do epoki romantycznej w nowoczesnym wydaniu, - zainteresowanie okultyzmem, - fascynacja tajemniczością, niezwykłością, skłonność do refleksji, fascynacja literaturą (dziewiętnastowieczny autor Edgar Allan Poe to swego rodzaju twórca literatury gotyckiej), poezją, sztuką (z zakresu interesujących gotów tematów związanych z tajemniczością, nocą, sferą ducha itp.), - zainteresowanie mitologią (słowiańską i nordycką), nieraz także połączone z chrześcijaństwem, - zainteresowanie wampiryzmem.

25 Hipsterzy Współczesna subkultura, funkcjonująca zarówno wśród nastolatków, jak i ludzi po 20. i 30. roku życia. Wyznacznikiem stylu hipsterów jest deklarowana niezależność wobec głównego nurtu kultury masowej (tzw. "mainstreamu") i ironiczny stosunek do niego oraz akcentowanie swojej oryginalności i indywidualności. Hipsterzy podkreślają silnie swój wizerunek, rozumiany zarówno poprzez wyrazisty i "artystyczny" strój (m.in. w stylu vintage), jak i poprzez wyjątkowe, nieszablonowe zainteresowania. Ważną cecha hipstera jest styl i ubiór. Zawsze sprawia wrażenie zaniedbanego, choć elementy ubrania to dokładnie przemyślana kompozycja – mieszanina stylów z nutą vintage. Niełatwo wyczuć, kto jest hipsterem, a kto nie. Faktem jest, że hipsterzy znają się na modzie, ale sami ubierają się, jakby im na wyglądzie nie zależało. Obowiązkowo włosy w nieładzie, okulary kujonki, ciuchy bez metek – bo nie chodzi o lansowanie się, ale wyrażenie własnego ja. Hipster unika miejsc szablonowych, typu sieciowe bary i sklepy, wybiera nurt poboczny. Co ciekawe, deklaruje znajomość sztuk i kultury, zwłaszcza jednak chlubi się tym, że czyta (nie)modne gazety o literaturze czy filmografii.

26 Hipsterzy – cd. Obecnie modny jest styl lat 80., a więc dżinsy bardzo wąskie, koszulki, marynarki, okulary, a do tego najlepiej trampki. Ważne, żeby łączyć style ze sobą, ale umiejętnie. Należy wiedzieć, co jest trendy, a co już nie. Najważniejsza jest zasada, by ubierać się modnie, by stworzyć coś, co dopiero będzie na czasie, by być o krok do przodu przed innymi. Nie wiemy, czy ma to większy sens, ponieważ za chwilę ich „nowości” wejdą do sieciówek i każdy będzie się tak ubierał. Pośród hipsterów ceniona jest deklarowana niezależność myślenia, zajmowanie się twórczością artystyczną, zainteresowanie niszowymi formami kultury, w tym muzyką, filmem niezależnym, itd., niezależnymi magazynami typu Vice i Clash i stronami internetowymi takimi jak Pitchfork Media.

27 Punki Podkultura ta powstała w 1970 roku w Londynie i szybko rozprzestrzeniła się w całej Anglii i w innych krajach. Początkowo jej członkowie wywodzili się z robotniczych i bezrobotnych rodzin. Ruch ten przyjął założenia, że świat jest obrzydliwy i wcześniej czy później ulegnie zagładzie, a odpowiedzialność za to poniosą ludzie z klas bogatych. Na takim świecie nie ma przyszłości dla młodzieży. Punk jest fanem punk rocka, jeździ na koncerty swojego ulubionego zespołu i ma swojego największego wroga - skina. Nauka i praca to ,,hańba" i ,,ogłupianie człowieka". Wiele punków nie chcąc doprowadzić do konfliktu z dorosłymi, chodzi do szkoły jak „normalni”, rezygnując ze stroju, fryzury, słownictwa. Często te fakty utożsamiane są mylnie z zanikiem podkultury. Naprawdę, są to pozorne działania. Ich zdaniem „punki i punkowanie nie zanika i nie zaniknie dopóki nie będzie przyszłości dla młodzieży i będą skini”.

28 Punki – cd. Charakterystyczne cechy punków to: - ubiór składający się ze starej, bardzo brudnej odzieży, zbyt dużych butów, czarnej skórzanej kurtki, bogato zdobionej ćwiekami, swastyką i znaczkami z napisem „NO FUTURE”. Częstymi rekwizytami są ciemne okulary z błyszczącą oprawką, łańcuchy i obroże na szyjach, świadczące o przykuciu do aktualnego bytu, z którego nie można się uwolnić. Wpięte w nos i uszy agrafki bądź klipsy mają świadczyć o ich naznaczeniu. - zawsze brudne włosy, często farbowane na wszystkie możliwe kolory - golenie głowy po bokach, a pośrodku stawianie tzw. „irokeza”. Aktualne fryzury to sterczące grzywki z pewną asymetrią.

29 Dziękuję za uwagę