Przypisy Praca pisemna

Rodzaje przypisów R. Spaemann, Osoby. O różnicy Przypisy właściwe Przypisy bibliograficzne zawierające dygresje, uzupełnienia i inne uwagi autora (tylko w systemie przecinkowym) Przykład: W. Chudy czerpie tu z rozróżnienia dokonanego przez o. Jacka Woronieckiego w Katolickiej etyce wychowawczej, (tom I: Etyka ogólna, RW KUL, Lublin 1986, s. 97 – 108). Siedem etapów czynu dokonuje się w człowieku na drodze swoistego dialogu rozumu i woli. zawierające dane umożliwiające jednoznaczną identyfikację wykorzystanej publikacji Przykład: R. Spaemann, Osoby. O różnicy między czymś a kimś, Oficyna Naukowa, Warszawa 2001, s. 148.

Sporządzanie przypisów – styl przecinkowy Cytowanie Skrót imienia. Nazwisko autora, Opis publikacji, Strony. M. Cicero, Katon starszy o starości, Pisma filozoficzne, tłum. Z. Cierniakowa, t. 4, PWN, Warszawa 1963, s. 14. Jeśli autor wymieniony jest w tekście można ominąć jego imię i nazwisko w przypisie.

Sporządzanie przypisów – styl przecinkowy Odwołania: Bezpośrednie („zobacz gdzie o tym mowa”): Zob. Skrót imienia. Nazwisko autora, Opis publikacji, Strona/y. Zob. P. Tillich, Osamotnienie i odosobnienie, przeł. K. Mech, „Znak” 1991, nr 4, s. 4. Pośrednie („porównaj z”): Por. Skrót imienia. Nazwisko autora, Opis publikacji, Strona/y. Por. K. Wojtyła, Człowiek jest osobą, w: Osoba i czyn oraz inne studia antropologiczne, red. T. Styczeń, W. Chudy, J. W. Gałkowski, A. Rodziński, A. Szostek, TN KUL, Lublin 2000, s. 418.

Sporządzanie przypisów – styl przecinkowy Przytaczanie tekstu/poglądów autora za inną (nie jego własną) pozycją bibliograficzną: Skrót imienia. Nazwisko autora przytaczanego tekstu, Opis bibliograficzny jego publikacji, cyt. za Skrót imienia. Nazwisko autora publikacji za którą cytujemy, opis bibliograficzny tej publikacji, Strona/y. R. Guardini, Les âges de la vie, Cerf, Paryż 1976, cyt. za J. Dubois–Dumée, Starzeć się pięknie, tłum. B. Stefaniak, W drodze, Poznań 2004, s. 46.

Sporządzanie przypisów – styl przecinkowy Skróty (przytaczanie, cytowanie tych samych pozycji po raz kolejny). Ten sam autor bezpośrednio przytoczony przed danym przypisem – inna publikacja tego autora. Tenże, Opis bibliograficzny publikacji. 1) W. Chudy, Filozofia wieczysta w czas przełomu, red. M. Chuda, TN KUL, Lublin 2009, s.56. 2) Tenże, Odchodzenie z nadzieją. U podstaw pedagogiki umierania, w: Dar i tajemnica śmierci. Tydzień Eklezjologiczny 2006, "W Trosce o Kościół", t. 7, Wydawnictwo POLIHYMNIA, Lublin 2007, s. 5.

Sporządzanie przypisów – styl przecinkowy Skróty (przytaczanie, cytowanie tych samych pozycji po raz kolejny). B. Ta sama publikacja cytowana wcześniej ale nie bezpośrednio przed danym przypisem. Skrót imienia. Nazwisko autora, Skrócony opis bibliograficzny, Strona/y. K. Uzar, Wychowanie w perspektywie starości. Personalistyczne podstawy geragogiki, Wyd. KUL, Lublin 2011, s. 52. 2) K. Uzar, Wychowanie w perspektywie starości, s. 10.

Sporządzanie przypisów – styl przecinkowy Skróty (przytaczanie, cytowanie tych samych pozycji po raz kolejny). C. Ta sama publikacja cytowana bezpośrednio przed danym przypisem Tamże, Strona/y. 1)G. Gutek, Filozofia dla pedagogów, GWP, Gdańsk 2007, s. 15. 2) Tamże, s. 31-32.

Sporządzanie przypisów – styl APA Przypisy umieszczane są w tekście w nawiasach i wymagają koniecznie bibliografii na końcu tekstu. Przypisy ogólne: (Nazwisko autora, Rok wydania) (Kowalski, 2005) Jeśli nazwisko autora pojawia się w tekście tylko (Data wydania) - zasada obowiązuje również przy publikacjach wieloautorskich. Kowalski (2005) stwierdza w swych badaniach, że... Bezpośrednie cytowanie zawsze wymaga podania stron: (Nazwisko autora, Rok wydania, Strona/y) (Nowicki, 2006, s. 151)

Sporządzanie przypisów – styl APA Dwóch autorów (przywołanie po raz pierwszy i kolejnych odwołaniach) (Nazwisko autora1 i Nazwisko autora 2, Data) (Nowak i Kowalski, 2005) 3-5 autorów (nazwisko ostatniego autora poprzedzone jest spójnikiem „i”): (Nazwisko autora1, Nazwisko autora2 i Nazwisko autora3, Data wydania) (Wolak, Kozak i Puzon, 2005) Ta sama praca wieloautorska przytaczana po raz kolejny (Nazwisko autora1 i in., 2005) (Wolak i in., 2005)

Sporządzanie przypisów – styl APA 6 i więcej autorów (praca przywołana po raz pierwszy i w kolejnych odwołaniach): (Nazwisko autora1 i in., Data wydania) (Nowak i i in., 2006) Autorzy (3-6) wymieniani w tekście: Nowak i współpracownicy (2006) sugerują że… Przywoływanie kilku prac różnych autorów jednocześnie: (Nazwisko autora1, Data1; Nazwisko autora2, Data2; Nazwisko autora3, Data3) (Kowalski, 2005; Borek, 2007; Żak 2000)

Sporządzanie przypisów – styl APA Ta sama data wydania kilku publikacji tego samego autora/ów: (Nazwisko, Data wydania z kolejną małą literą alfabetu) (Homplewicz, 2003a) (Homplewicz, 2003b) Przywołanie pracy za innym autorem (w bibliografii umieszczamy tylko pozycję czytaną). (Nazwisko autora cytowanego, Data; za: Nazwisko autora publikacji w której autor został wymieniony) (Szultz, 2011; za: Wittman, 2012)

Przykład tekstu z zastosowaniem stylu APA. Korzystne podłoże stwarza również swoistego rodzaju wyciszenie i dystans emocjonalny (Homplewicz, 2003a) oraz nabudowana na doświadczeniach całego życia cecha mądrości życiowej, „posiadająca swe korzenie także w rzeczywistości transcendentnej” (Chuda, 1999, s. 255-256). Cechy te mogą sprzyjać odkrywaniu pozytywnych wartości tkwiących w starości, dokonywaniu reinterpretacji dotychczasowego życia i podejmowania trudu rozwoju wewnętrznego, pozwalającego na zmiany i wypełnienie niezrealizowanych potencjalności. Bibliografia: Homplewicz, J. (2003a). Dawna wiedza o starości i wiedza nam współczesna. W: J. Homplewicz (red.), Pedagogika jesieni. Problemy wychowawcze ludzi starszych (s. 23-50). Rzeszów: Poligrafia Wyższego Seminarium Duchownego. Chuda, M. (1999). Mądrość serca. Ethos, 3(47), 255-256.

Przykład tekstu z zastosowaniem stylu przecinkowego. Na gruncie gerontologii społecznej określana jest jako „nieunikniony efekt (końcowy etap) starzenia się, w którym procesy biologiczne, psychiczne i społeczne zaczynają oddziaływać na siebie synergetycznie, prowadząc do naruszenia równowagi biologicznej i psychicznej bez możliwości przeciwdziałania temu […] Nieuchronnym końcem starości jest śmierć”1. W aspekcie statycznym ujmowana jest jako okres życia następujący po wieku dojrzałym, w dynamicznym zaś jako proces starzenia się. Umowną granicą wiekową (początkiem) starości przyjętą za Światową Organizacją Zdrowia jest 60. rok życia2. 1A. Zych, Słownik gerontologii społecznej, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa 2001, s. 202. 2Jest ona elementem szerszej periodyzacji obejmującej: wiek przedstarczy (45.-59. r. ż.), wiek starzenia się określany również jako wczesną starość (60.-74. r. ż.) – tzw. „modzi-starzy” (ang. young-old), wiek starczy nazywany także późną starością (75.-89. r. ż.) – tzw. „starzy-starzy” (ang. old-old), oraz długowieczność (90 lat i powyżej), którego dożywają długowieczni (ang. longlife) – zob. tamże.