Czarodziejka Niedawno do naszej szkoły doszła nowa uczennica o imieniu Samanta. Bez przerwy narzekała. Nikt jej nie lubił, gdyż każdy miał na nią nerwy. Wiecznie przychodziła nieprzygotowana i za wszystko winiła nauczycieli. Bezradnej wychowawczyni znudziło się już upominanie i karanie Samanty. Któregoś dnia kazała dziewczynce zostać po lekcjach. - Dlaczego marnuje pani mój czas? - Zapytała uczennica. - Porozmawiajmy o twoim postępowaniu. Otóż dowiedziałam się, iż sądzisz, że jestem dla ciebie niesprawiedliwa. - Odrzekła nauczycielka. - No. Tak! To prawda. Zawsze stawia mi pani jedynki kiedy zapomnę zadania lub gdy nie spodoba się pani moja klasówka. Czego pani ode mnie chce!? – Krzyczała dziewczyna. - Dziecko, zrozum, w ogóle się nie uczysz. I jak ja mam ci wstawiać dobre oceny? Czy ty to rozumiesz? – Tłumaczyła pani. - Nie- Odpowiedziała Samanta. - Nie mam zamiaru siedzieć tu z tobą cały dzień. Ja również mam rodzinę i dzieci. Wczuj się w moją sytuację. Spróbuj wejść w moją skórę i zobaczyć jak to jest – Mówiła wychowawczyni. - A więc dobrze! – Ucieszyła się Samanta. I właśnie w tym momencie, stało się coś nadzwyczajnego.

Okazało się, że Samanta była czarodziejką i przenośnię pani odebrała dosłownie. Nagle nauczycielka krzycząc głosem Samanty: - Cóż żeś narobiła!? Nie chodziło mi o to. Odwróć to natychmiast! - Niestety, ale jeszcze nie zdążyłam nauczyć się tego czaru. - Nie! To niemożliwe. I co ja mam teraz począć? - A co ja mam powiedzieć? Pani przynajmniej nie ma już takich ohydnych ciuchów. I jest pani teraz ładniejsza. - Nie zostało nam nic innego, jak zamiana rolami. – Rzekła załamana pani. - Co!? Tylko nie to! – Wrzeszczała Samanta. - Nie mamy innego wyboru. Następnego dnia, Samanta przyszła do szkoły jako nauczycielka. Lekcje tego dnia nie były zbyt pouczające, gdyż nowa wychowawczyni, zapomniała się przygotować. Uczniowie nudzili się, gdyż zamiast pisać wypracowania, malowali dziecięce kolorowanki. Kolejne zajęcia wyglądały już nieco lepiej. Nasza czarodziejka nie spała całą noc, przygotowując się do lekcji, dlatego wypadła całkiem nieźle w roli wychowawczyni. Gdy wszyscy uczniowie rozwiązywali zadania, pani nauczycielka w skórze Samanty, chodziła po klasie przeszkadzając innym. Rozdrażniona nauczycielka zaczęła krzyczeć na nieznośną uczennicę. Teraz dopiero dotarło do niej, jak zacho -

wywała się przed zmianą. Po ciężkiej pracy, wykończona nauczy- cielka wróciła do domu. Miała już dość niesfornych dzieciaków, a zwłaszcza Samanty. Odnalazła zakurzoną księgę czarów i jak nigdy wcześniej zabrała się do czytania. W końcu po północy znalazła czar do odwołania feralnego zaklęcia. Natychmiast zadzwoniła po Samantę. Kiedy się zjawiła, czarodziejka machnęła różdżką i już po chwili powróciły do swych osobistych skór. Teraz wszystko wróciło do normy, poza Samantą oczywiście. Od tej pory Samanta stała się ulubioną, najgrzeczniejszą i najmądrzejszą uczennicą w klasie. Porzuciła magię i zaczęła się porządnie uczyć. C.D.N. Morał autora: Nie zawsze potrafimy zrozumieć drugą osobę. Uważamy, że ktoś celowo robi nam na złość. Powinniśmy zastanowić się nad naszym postępowaniem w stosunku do innych. Najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji, jest właśnie wczucie się w rolę drugiej osoby. Jakbyśmy zachowali się na miejscu tejże osoby, np. pani nauczycielki? Jak postąpilibyśmy w danym momencie? Samanta, jako że jest dziewczynką niedouczoną, słowa wychowawczyni odebrała dosłownie. Wyniosła z tego dziwnego okresu bardzo wiele.

Zmieniła swoje nastawienie do wychowawczyni, zmieniła się całkowicie. A czego z tego całego zajścia nauczyła się nauczycielka? Być może przypomniała sobie szkolne lata? A może będąc w skórze Samanty, czuła się jak we własnej? Przecież każdy był kiedyś dzieckiem.