NA MOJEJ WYSPIE KS. MARIUSZ ROSIK

Na mojej wyspie ptak nie zrywa się do lotu

gdy słyszy kroki człowieka,

lecz śpiewa głośniej i piękniej swoją pieśń.

Na mojej wyspie wciąż słychać delikatne tony muzyki.

Jest na tyle głośna, by wciąż nauczała duszę o pięknie,

i na tyle cicha, by nie przeszkadzała myślom.

Myśli są tu zawsze tak jasne,

jak w Modlitwie o pogodę ducha:

„Boże, daj mi pogodę ducha, bym przyjął to, czego zmienić nie mogę.

Daj mi odwagę, bym zmienił to, co zmienić mogę.

I daj mi mądrość, bym umiał odróżnić jedno od drugiego”.

Na mojej wyspie wszystko jest modlitwą:

rozpryskujące się na twarzy krople deszczu

i ścieląca się w dolinach mgła;

tęcza, która rozpostarła swój łuk na błękicie nieba

i jasne spojrzenie przyjaciół, którzy umieją słuchać;

wiatr tańczący dziwny taniec z kosmykami włosów

i płomień świecy, który odbija się jasno w zagłębieniu lampki czerwonego wina.

„Wszystko ma swój czas

i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod słońcem”.

Na mojej wyspie jest dom.

Prawdziwy, z masywnymi drzwiami,

okiennicami z drewna

i malwami pod płotem.

To dom światła.

W ciągu dnia jego snop wdziera się szeroką smugą przez otwarte drzwi.

Pokonuje upór ciemnej podłogi i przebarwia ją, już od progu, w świetlisty dywan.

Nocą, przez szpary w okiennicach, żółtawe światło

strużkami sączy się w gąszcz lasu.

Nad strzechą smuga jasnego dymu opowiada niebu o świetle, które czai się na dnie komina.

Okiennice tłuką na wietrze,

Deszcz zmywa ze schodów letni kurz.

W zaczarowanym domu

mieszkają zwykli ludzie.

Każdej nocy stają w kolejce po świt.

czas tka codzienność z kolorowych nitek. Na mojej wyspie czas tka codzienność z kolorowych nitek.

Śmiech plącze z płaczem,

a miłość - ze zdradą.

Łzy jednak wysychają szybciej,

a zdrada nie boli tak bardzo.

To jest wyspa,

na której liczy się chwila obecna.

Przeszłość nie należy już do nas.

Nasze są tylko wnioski, które z niej płyną.

Przyszłości jeszcze nie ma.

Przyjdzie do nas i powie: Oto ja, teraźniejszość.

Tu, w czasie, ciągle dzieje się teraz.

Od nas zależy, co uczynimy.

Chwila nie lubi się powtarzać.

Nie zdarzyła się wcześniej i nie przyjdzie potem.

Podarowana tylko raz. Podarowana właśnie teraz.

Na mojej wyspie są złociste i bezładne pustynie;

a na każdej z nich maleńkie oazy.

To tam rozkwitają ogrody, pomalowane zielenią, żółcią, czerwienią i fioletem.

Ich barwy są intensywne. Ich obecność upragniona.

Żar dnia miesza się

z czarnym chłodem nocy.

Pustynne noce nabrzmiewają strachem.

Żaden z nich jednak nie jest tak wielki a żadna noc tak czarna,

aby nie udało się wyplątać z obłoków jednej choćby gwiazdy. I uczepić się jej kurczowo.

I wierzyć, że iskra może

zapowiadać płomień.

Wszyscy tworzymy własne wyspy.

Na nich budujemy domy.

W domach otwieramy okna.

Z okien wyglądamy na tych,

którzy powinni przyjść,

abyśmy mogli ich kochać.

Aby oni mogli kochać nas.