Jak pomóc dziecku i rodzinie. 1 Jak pomóc dziecku i rodzinie? 1. Szkolenia dla rodziców typu: - trening rodzicielski - trening umiejętności wychowawczych - trening kompetencji rodzicielskich - warsztaty dla rodziców 2. Terapia rodzinna w celu poprawy komunikacji 3. Terapia indywidualna lub grupowa dla dziecka nastawiona na poprawę samooceny, uczenie społecznie akceptowanych sposobów rozwiązywania problemów, nawiązywania kontaktów społecznych. - szkolenia w zakresie zdolności społecznych, aby nauczyć dziecko tolerancji i elastyczności - psychodramy - obozy terapeutyczno-rehabilitacyjne 4. Poradnie i przychodnie zdrowia psychicznego.

Kilka rad! Zastosuj metodę nagród, zasad i konsekwencji, podpisz obustronny kontrakt (rodzice-dzieci). Pozytywne wzmocnienia działają jeśli modyfikujemy je z upływem czasu. Zadaniem rodziców jest sprawowanie nadzoru nad zachowaniem dziecka w domu oraz PEŁNA WSPÓŁPRACA Z PEDAGOGAMI OPIEKUJACYMI SIĘ DZIECKIEM W SZKOLE. Leczenie zaburzeń zachowania jest bardzo trudne i długotrwałe. Metody leczenia przynoszą najlepsze efekty, jeśli są ze sobą połączone.

Martin Kutscher w książce: ”Dzieci z zaburzeniami łączonymi” proponuje kilka „zdroworozsądkowych” metod interwencji, które mogą wykorzystać rodzice i nauczyciele w celu łagodzenia objawów zaburzeń opozycyjno-buntowniczych: Diagnozuj i lecz zaburzenia towarzyszące, które mogą leżeć u podstaw problemów z zachowaniem dziecka albo je zaogniać; Nie okazuj negatywnych emocji w odpowiedzi na zachowanie dziecka, one tylko wzmacniają problemy. Staraj się albo ignorować komentarze dziecka, albo spokojnie stosować wcześniej ustalone kary. Decyduj w jaki sposób zareagujesz na problemy, jeszcze zanim się pojawią. Zaplanowana reakcja ma większą szansę powodzenia niż spontaniczne działanie podyktowane emocjami. Wybieraj rozsądne kary, które mogą dziecko czegoś nauczyć i które rzeczywiście da się zastosować.

Znajdź coś pozytywnego , co możesz pochwalić i wskazać Znajdź coś pozytywnego , co możesz pochwalić i wskazać. Nagradzaj dziecko za elastyczność i współpracę. Unikaj dużych kłótni, zanim się rozpoczną. Zachowaj spokój! Kiedy to osiągniesz negocjuj z dzieckiem. Nie wdawaj się w dyskusje z dzieckiem nie panującym nad sobą. Poczekaj ,aż atmosfera się uspokoi. Miej łagodzący, a nie zaogniający wpływ. Poważna dyskusja może się odbyć w poważnej atmosferze. ”Patrz na „prędkościomierz stresu”. Wyobraź sobie, że dziecko (bądź ty) jedziesz samochodem, w którym zamontowano prędkościomierz stresu. Kiedy licznik wskaże 100km/h,. tylne koła się urwą i nic nie uratuje auta przed wypadkiem. Próby interwencji podczas odpadania kół przedłużą katastrofę. ”Po prostu się zatrzymaj” - oto klucz zarówno dla dziecka, jak i dla ciebie. Kiedy się uspokoisz właściwa reakcja na zachowanie dziecka wyda ci się niemal oczywista.