Proces adaptacji do choroby dzieci i młodzieży z nieswoistym zapalenie jelit

Faza 1 - wstrząs i szok, uczuciowa anestezja, otępienie, poczucie odrealnienia (bezpośrednio po zdarzeniu)

Faza 2 - gwałtowny szloch, protest (pierwsze minuty, godziny)

(godziny lub dni, miesiące) Faza 3 - dezorganizacja zachowania, poczucie straty, gniew, złość, pojawia się trudność w pełnieniu dotychczasowych ról społecznych (godziny lub dni, miesiące)

Faza 4 - reorganizacja, akceptacja, podejmowanie nowych ról, kompensacja strat (od około 6 miesięcy do roku, czasem dłużej)

Faza 5 - patologiczna żałoba, ma miejsce gdy proces żałoby nie zakończył się w fazie 4 akceptacją, to nietypowy sposób radzenia sobie ze stratą, nieprzepracowana strata (rok i później po doświadczeniu straty)

Jak pomóc dziecku w cyklu leczenia ,czyli jakich użyć argumentów przekonujących dziecko do licznych (całe życie) pobytów w szpitalach (terapia i zaostrzenia choroby) ? Wiedza Atrakcyjność pobytu Czas między pobytami Kalendarz

Jak pomóc dziecku, aby nie traciło kontaktu z rówieśnikami (przedszkole, szkoła) Organizowanie zabaw Informowanie rówieśników

Chore dziecko powinno mieć, tak jak każde dziecko, pewne obowiązki dostosowane do jego wieku. Ale warto też zwrócić uwagę, aby miało możliwość rozwijania swoich mocnych stron i mogło swoją samoocenę budować w oparciu o rzeczywiste zalety i umiejętności. Wówczas fakt choroby może być włączony do jego obrazu siebie, ale nie musi stać się pryzmatem, przez który dziecko będzie siebie postrzegać.

Badanie autorstwa Beaty Lickiewicz, Małgorzaty Zwolińskiej-Wcisło, Jakuba Lickiewicza, Piotra Rozpondka, Tomasza Macha „Znaczenie cech osobowości w procesie adaptacji do choroby u pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit”

W pracy badano czynniki psychologiczne, temperamentalne oraz fizjologiczne u pacjentów z chorobą Leśniowskiego­Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego w fazie aktywnej i nieaktywnej. Oceniano ich związek z psychologicznym i medycznym przystosowaniem się do sytuacji chorowania.

Uzyskane wyniki wykazały: im większa akceptacja choroby, jaką jest NZJ, tym lepsze przystosowanie i mniejsze poczucie dyskomfortu wynikającego z tego schorzenia u pacjentów z wysoką akceptacją, niezależnie od fazy choroby, zauważono istotną poprawę stanu zdrowia mimo niedogodności związanych z leczeniem. Warunkowało to także lepsze reagowanie na potrzebę leczenia, przyjęcie roli chorego oraz adekwatne i skuteczne radzenie sobie w chorobie.