SYTUACJA RODZIN DZIECI NIEPEŁNOSPRAWNYCH...?

"(...) droga wychowania dziecka i jego powodzenie rozpoczyna się dużo wcześniej niż jego poczęcie, gdyż sposób traktowania dziecka łączy się istotnie z wyobrażeniami i oczekiwaniami, jakie na temat posiadania własnego potomstwa mają przyszli rodzice" (J.Lausch Żuk).

Nikt z nas nie chce chorego dziecka Nikt z nas nie chce chorego dziecka. Wszyscy rodzice marzą o tym, aby ich dziecko było sprawne, inteligentne, ładne, lubiane, a w przyszłości, żeby było podporą dla rodziców. Pojawienie się w rodzinie dziecka z różnymi dysfunkcjami jest zawsze sytuacją nową i bardzo trudną. Już sama diagnoza jest dla rodziców przeżyciem traumatycznym. Wiadomość o niepełnosprawności dziecka wywołuje w rodzicach wstrząs.

Sposoby przeżywania przez rodziców diagnozy wady lub choroby u ich dziecka zależą od wielu czynników. Do najważniejszych z nich należą:

ogólna dojrzałość do rodzicielstwa i gotowość do przyjęcia i służenia dziecku takiemu, jakie ono jest;

rodzaj relacji łączącej rodziców, ich wzajemne stosunki, wzajemna bliskość;

poczucie wsparcia ze strony rodziny oraz innych osób bliskich

sposób udzielania przez personel medyczny informacji o stanie dziecka;

rodzaj pomocy udzielanej dziecku i jego rodzicom w szpitalu.

I. FAZA NIEŚWIADOMOŚCI PROBLEMU Pojawia się natychmiast po otrzymaniu diagnozy. Polega na doznaniu szoku przez rodziców, rodzice w tym czasie tracą poczucie bezpieczeństwa, są zagubieni. W fazie tej dominuje rozpacz i cała gama lęków (o siebie, o rodzinę, o dziecko, o finanse). Rodzice nie mają świadomości z jakimi problemami będą się borykać. Rodzice nie akceptują diagnozy, a więc nie akceptują także niepełnosprawności swojego dziecka.

II. FAZA ŚWIADOMOŚCI PROBLEMU Rodzice w dalszym ciągu nie akceptują diagnozy, ale już wiedzą czego nie będzie mogło. W fazie tej dominuje żal, rozpacz, lęki, smutek. Mija trochę szok jednak nadal trwa przerażenie. Rodzice są wybici z rytmu. Sadzą, że stan ich dziecka to chwilowe trudności, które z czasem miną.

III. FAZA AGRESJI Jest to faza najbardziej zagrażająca życiu całej rodziny. U podłoża tej fazy leży pytanie rodziców "dlaczego właśnie nas to spotkało?". Na bazie tego pytania rodzi się bunt przeciwko wszystkim i wszystkiemu, a także bunt przeciwko Bogu. Rodzice szukają winnych za stan dziecka na zewnątrz, przede wszystkim w służbie zdrowia, a także wzajemnie w sobie (matka w ojcu, a ojciec w matce). Rodzice potrzebują pomocy psychologicznej.

IV. FAZA NIERACJONALNYCH PRZEDSIEWZIĘĆ W KIERUNKU REHABILITACJI DZIECKA NIEPEŁNOSPRAWNEGO. Rodzice nadal nie akceptują diagnozy; próbują za wszelką cenę doprowadzić do cudu. Charakterystyczne dla tej fazy jest zjawisko gonitwy terapeutycznej. Jest to wędrówka rodziców w poszukiwaniu kogoś, kto obieca rodzicom, że wyprowadzi dziecko z niepełnosprawności. Drakońskie metody, wszystko podporządkowuje się rehabilitacji tego dziecka. Często rodzice sprzedają swoje dobra materialne. Na końcu tej fazy dostrzegają bezsens swoich wysiłków.

V. FAZA DEPRESJI Jest to czas utraty jakichkolwiek nadziei, czas smutku i rozpaczy. Faza ta ma jednak dobrą stronę - rodzice dokonują jakby pogrzebu swoich dotychczasowych oczekiwań co do dziecka. Przewartościowują swoje własne ja, dokonują pożegnania z wyobrażeniami o dziecku. Około 95% rodziców przechodzi przez fazę depresji zwycięsko. Na końcu tego czasu oczekuje się, że negatywne emocje ustąpią na rzecz realnego obrazu dziecka. Niestety niektórzy rodzice nigdy nie wychodzą z depresji. Zrywają wszelkie kontakty, rezygnują z pracy. Są też rodzice, którzy nie decydują się już na następne dziecko.

VI. FAZA RACJONALNYCH DECYZJI Jest to pierwsza faza pełnej akceptacji dziecka. Jest to też pierwsza faza, w której rodzice szukają pomocy u specjalistów od tej niepełnosprawności, którą dziecko ma. Nie oczekują już cudu. Wiedzą, że dziecko będzie nie pełnosprawne do końca życia. Rodzice już bez oporów kontaktują się z placówkami kształcenia specjalnego.

VII. FAZA PEŁNEJ AKTYWNOŚCI RODZICÓW NA RZECZ REHABILITACJI DZIECKA Jest to faza rehabilitacji, ale już racjonalnej. Rodzice włączają się w rehabilitacje dziecka.

VIII. FAZA SOLIDARNOŚCI W fazie tej są rodzice, którzy tworzą bądź zapisują się do stowarzyszeń, fundacji na rzecz osób niepełnosprawnych !

„Uszczęśliwianie innych jest marzeniem ludzi szczęśliwych” Henry Dawid Thoreau  

DZIĘKUJMY ZA UWAGĘ!