Spór między bogami i tytanami Racjonaliści – gł. kartezjanie, neoplatońska epistemologia, wiedza jako wynik powiązania idei boskich z ludzkimi. Empiryści – zwolennicy włączenia fizyki w obręb wiedzy mniej teologicznej, a bardziej opartej na empirii.

Trzej muszkieterowie brytyjskiego empiryzmu: Locke, Berkeley, Hume

John Locke (1632-1704) „Ojciec założyciel” tradycji liberalnej w filozofii polityki Oddziałał w dwóch dziedzinach: w epistemologii i w filozofii politycznej W Rozważaniach dotyczących rozumu określił możliwości ludzkiej wiedzy. W Liście o tolerancji i w Dwóch traktatach o rządzie sformułował zasady społeczne i polityczne. Myśl Locke’a stanowiła intelektualne podstawy rewolucji amerykańskiej i francuskiej (Deklaracja Niepodległości i konstytucja USA zredagowane na podstawie inspiracji myślą Locke’a). W Myślach o wychowaniu zaprezentował nowy ideał angielskiego dżentelmena, wyposażonego w cechy demokratyczne, purytańskie i praktyczne.

Czy w ogóle istnieje świat niezależny od podmiotu poznającego?

Jak nowożytne przyrodoznawstwo wpływa na obraz świata? Opozycja między jakościowym światem zjawisk a nie dającym się spostrzegać zmysłowo, bezjakościowym światem cząstek i praw nimi rządzących. Umysł ma dostęp tylko do zjawisk, a nie do świata rzeczy samych w sobie. Ma dostęp tylko przez idee (problem reprezentowania = agnostycyzm i idealizm).

Argument ze względności spostrzeżeń Ta sama róża, dwóch obserwatorów odmiennie postrzegających jej zapach. Postrzeganie (smaków, barw) zależy od określonej wrażliwości receptorów zmysłowych. Nie istnieje żaden właściwy rozkład zapachów w świecie. Ergo, zapachy należy uważać za zależne od umysłu.

„Nowe idee” Locke’a To, co poznajemy bezpośrednio to idee, a nie rzeczy. Idea w rozumieniu Locke’a to treść myśli, zdarzenie świadome, reprezentacja rzeczy. Idee odpowiadają dwojakim własnościom rzeczy: pierwotnym (obiektywnym) i wtórnym (subiektywnym). Do pierwotnych zalicza: rozciągłość, kształt, ruch, długość, szerokość, wagę, prędkość. Do wtórnych: barwy, dźwięki, smaki, zapachy. Rzeczy obiektywnie posiadają tylko własności pierwotne, oddziałując na nasze zmysły, wywołują w nich cechy wtórne.

Umysł jako tabula rasa zapisywana przez doświadczenie Locke próbował ustalić granice ludzkiego poznania. Dociekając natury umysłu (jego możliwości i zasięgu poznania) stwierdził, że niezależnie od tego, co istnieje ponad nami (i czego nie jesteśmy w stanie zrozumieć), i tak nie może to do nas dotrzeć. Umysł jest jak nie zapisana tablica (tabula rasa), którą wypełnia doświadczenie (empiryzm). Przez doświadczenie (2 rodzaje: spostrzeżenia i refleksja) nabywamy cały materiał wiedzy. Trzecim źródłem wiedzy jest introspekcja (doświadczenie wewnętrzne).

Choć substancji nie poznajemy, nie znaczy to, że jej nie ma „Wiedza żadnego człowieka nie może wyjść poza jego doświadczenie”, tymczasem substancja jest poza naszą obserwacją. Nie możemy rozstrzygnąć, jaka jest jej natura. Doświadczenie dotyczy tylko własności, które umysł przyzwyczaił się rozumieć jako przywiązane do substancji (która jest ich substratum). Skoro nic nie wiemy o niej na podstawie doświadczenia, to nie wiemy o niej nic w ogóle. Ale nie łączy się to z zaprzeczeniem jej istnienia.

Przypadek Jean-Paul Belmonda, czyli pytanie o tożsamość osobową Na jakiej podstawie ustalam, że ja to ja? Jakie kryterium odróżnialności identyczności osobowej należy przyjąć? Belmondo w wieku lat 30 i 70 jest tym samym człowiekiem. Czy dlatego, że posiada to samo żywe ciało? Czy kryterium materialistyczne jest właściwą odpowiedzią?

Thriller filozoficzny, czyli jak Marsjanie zamienili mózgi J. P Thriller filozoficzny, czyli jak Marsjanie zamienili mózgi J. P. Belmonda i Alana Delona…

Gdzie są Belmondo i Delon? Belmondo ma ciało Delona, a Delon ma ciało Belmonda. Co więcej, osoba z ciałem Belmonda ma mózg Delona. Zatem ma jego pamięć i wszystkie cechy osobowości. Myśli, że jest Alanem Delon. Osoba z ciałem Belmonda wydaje się być Alanem Delon. Natomiast osoba z ciałem Delona ma mózg Belmonda (i jego pamięć). Myśli, że jest Belmondo. Przypadek z zamianą mózgu wskazuje, ze osoba niekoniecznie musi być tam, gdzie jej ciało. W tym wypadku Belmondo nie znajduje się tam, gdzie jego ciało. Znajduje się tam, gdzie jego pamięć i cechy osobowości, gdzie jest jego mózg, czyli w ciele Delona, a Delon w ciele Belmonda.

Co sprawia, że Belmondo jest jedną i tą samą osobą? Kryterium materialistyczne (ciało)? Kryterium substancjalne (dusza)? Kryterium ciągłości i spójności pamięci, czyli samoświadomość (kryterium J. Locke’a) – czyli o tym, że osobą w ciele Delona jest Belmondo decyduje fakt, że ta osoba ma pamięć i cechy osobowości Belmonda. Nie jest istotne to, że nie ma ciała Belmonda.

Historia życia człowieka przypomina linę Belmondo nie musi mieć dokładnie takiej samej pamięci i osobowości przez całe życie, ale te pamięci i osobowości z różnych okresów życia muszą się pokrywać ze sobą. Załóżmy, że Belmondo nie pamięta nic z czasu, gdy miał dwa lata, a nawet gdy miał lat 5. Ale pamięta, jak to było, gdy miał 10 lat. Załóżmy, że mając lat 10 pamiętał, jak to było, gdy miał lat 5. A gdy miał lat 5, pamiętał coś z okresu, gdy miał 2 lata. Ta zachodząca na siebie seria wspomnień łączy dzisiejszego pana Belmondo z tym, który miał dwa latka, mimo że dzisiaj pan Belmondo nie pamięta nic z czasów, gdy miał 2 latka. Podobnie jak lina, która zrobiona jest z zachodzących na siebie włókien, z których każde jest znacznie krótsze niż sama lina.

Na pewno nie jestem Kleopatrą Na pewno nie jestem Kleopatrą! Czyli o konsekwencjach kryterium ciągłości i spójności pamięci Wg Locke’a „to sama świadomość sprawia, iż człowiek samemu sobie wydaje się sobą”. Konsekwencje pozytywne: skoro nie jestem świadoma czynów Kleopatry, nie mogę być jej kolejnym wcieleniem. W podobny sposób mogę być pewna, że – przy założeniu reinkarnacji – nie będę psem, bo pies nie może pamiętać rzeczy, których doświadczyłam. Konsekwencje negatywne: nie przeżyję całkowitej amnezji, bo osoba, która się z niej obudzi, nie będzie mną (nie będzie pamiętała moich wrażeń, myśli). Zatem jeśli ktoś wcześniej popełnił morderstwo, ale w wyniku wylewu krwi, utracił wszystkie swoje wspomnienia z chwili morderstwa, nie jest tą samą osobą, choć jest tym samym człowiekiem.

„Ten sam człowiek” to nie to samo co „ta sama osoba” Jeśli jeden człowiek może mieć – jak pisze Locke – „odrębne nie komunikujące się ze sobą świadomości, to niewątpliwie ten sam człowiek byłby w rozmaitych chwilach różnymi osobami”, kolejno zamieszkującymi to samo ciało (jak w wypadku rozszczepienia świadomości).

Rewolucja liberalna Państwo ma zabezpieczać prawa człowieka, do których Locke zalicza prawo do nienaruszalności ciała i życia, wolności działania i własności. Wynikają one z prawa natury ustanowionego przez Boga: „Niech nikt nie szkodzi innym”. Jeśli suweren narusza to prawo, dozwolony jest bunt i obalenie rządu. Locke uważał też, że skoro wszyscy ludzie rodzą się z umysłem czystym jak kartka papieru, wszyscy mają możliwość rozwoju, który zależy od wykształcenia. Prowadziło to do przekonania, że każdy (niezależnie od pochodzenia) może zyskać wolność przez wykształcenie (również lud może wyzwolić się z poddaństwa poprzez naukę). Na początku ludzie żyli w stanie natury, jednak nie był to (jak u Hobbesa) stan wojny, ponieważ ludzie obdarzeni są przez Boga rozumem i sumieniem. Brak instytucji i porządku publicznego był szkodliwy, dlatego jednostki połączyły się dobrowolnie za pomocą kontraktu. W przeciwieństwie do Hobbesa, Locke podkreśla, że umowa zachodzi między jednostkami, a nie między ludźmi i suwerenem, jak również to, że jednostki zachowują swoje indywidualne prawa po ustanowieniu władzy. Najwyższa władza ostatecznie należy do ludu.

Pionier teorii podziału władzy Locke wskazuje w Dwóch traktatach o rządzie, że władza ustawodawcza i wykonawcza powinny być od siebie oddzielone, aby uniknąć tyranii (żył w czasach Ludwika XIV, który powiedział: „Państwo to ja”). Państwo prawa opiera się na podziale władzy: reprezentanci narodu ustanawiają prawa, a król lub rząd wprowadza je w życie. Tymi ideami wyprzedził Locke ideę trójpodziału władzy zaproponowaną przez Monteskiusza w XVIII w. (władza ustawodawcza, wykonawcza, sądownicza).

Wiara w tolerancję Locke w Liście o tolerancji (1689) argumentuje za zakreśleniem granic między państwem a Kościołem, czyli za oddzieleniem władzy świeckiej od Kościoła. Kościół i państwo mają dwa różne zadania, które nie powinny wchodzić sobie w drogę. Państwo „zostało ustanowione wyłącznie dla zachowania i pomnażania dóbr doczesnych”, jakimi są życie, wolność, nietykalność cielesna i posiadanie dóbr materialnych. Władza państwowa nie powinna rozciągać się na sprawy zbawienia duszy”, nie może bowiem zmusić siłą ludzi do przyjęcia określonej religii, ponieważ wyznanie i przekonania religijne rozstrzygają się w głębi serca. Sprawa wiary i przekonań religijnych to sprawa sumienia, dlatego muszą pozostać w gestii wolnej decyzji jednostek. Zmuszanie ludzi do przyjęcia jakiejś religii to przemoc na sumieniu. Państwo nie powinno też przeszkadzać ludziom w wyznawaniu wiary. Również żadna religia nie powinna starać się o zdobycie statusu religii państwowej. Kościół również nie powinien przymuszać do wiary – „bez miłości, bez wiary działającej nie przez przemoc, ale przez miłość, nikt nie może być chrześcijaninem”.

Prawo do własności Locke uważał, że prawo do własności nabywamy dzięki pracy, jaką w nią wkładamy i możemy z tym prawem robić to, co uznamy za słuszne, np. możemy dać tę własność komuś innemu lub sprzedać ją. W ten sposób następuje rozwój społeczeństwa opartego na dobrowolnych transakcjach zawieranych bez udziału rządu. Stanowią one podstawowy fundament liberalnego kapitalizmu.

Locke był również zwolennikiem nowego myślenia o równouprawnieniu płci Locke był również zwolennikiem nowego myślenia o równouprawnieniu płci. Uważał, że pogląd o zwierzchności mężczyzny nad kobietą jest wytworem ludzkim, dlatego można go zmieniać.