Kobieta w okresie renesansu Kornelia Florczak
Ich wizerunki były okryte tajemnicą, pełne Kobiety w okresie renesansu nazywano białogłowami lub niewiastami . Określenie "kobieta" było uznawane za obraźliwe. Były one inspiracją artystów. Traktowano je jako obiekt westchnień, miłości zmysłowej symbol niezwykłej harmonii piękna i cnoty. Ich wizerunki były okryte tajemnicą, pełne dostojeństwa. Kobiety te były spokojne i chodź nie małej budowy delikatne i wrażliwe. Literatura i sztuka tego okresu wykształciła pewien ideał urody niewieściej.
Kanon renesansowego piękna - zaokrąglone rysy twarzy i ciała - duże, migdałowe oczy - subtelne wąskie usta - szczupłe policzki - delikatne brwi - jasna cera
„Mona Lisa” Leonardo da Vinci Najsłynniejszy renesansowy symbol kobiecości. „Mona Lisa” Leonardo da Vinci
„Dama z gronostajem” Leonardo da Vinci
Kobiety były prawie tak samo często portretowane jak mężczyźni Kobiety były prawie tak samo często portretowane jak mężczyźni. Początkowo ukazywano je z profilu, jak np. uczynił to Sandro Botticelli w "Profilu młodej kobiety".
Madonna Sykstyńska Raffaello Santi Nawet wizerunek matki boskiej nabrał cech ówczesnego kanonu piękna Madonna Sykstyńska Raffaello Santi
"Wolność wiodąca lud na barykady„ Eugne Delacroix Kobieta jako symbol wolności "Wolność wiodąca lud na barykady„ Eugne Delacroix
"[…]Twoja kosa rozczesana Jako brzoza przyodziana; Także w literaturze tego okresu odnajdziemy wizerunki ówczesnych kobiet. Jan Kochanowski w utworze "Panna XI" pisze o swojej żonie Dorocie: "[…]Twoja kosa rozczesana Jako brzoza przyodziana; Twarz jako kwiatki mieszane Lelijowe i różane. Nos jako sznur upleciony, Czoło jako marmur gładzony; Brwi wyniosłe i czarniawe, A oczy dwa węgla prawe. Usta twoje koralowe, A zęby szczere perłowe; Szyja pełna, okazała, Piersi jawne, ręka biała". W twórczości poety czarnoleskiego, poznajemy nieliczne bohaterki pracowite, mądre i stateczne, które stanowią przeciwwagę dla ogromnej ilości dewotek czy zrzędliwych panien, od których mężczyźni uciekają, gdzie tylko mogą.