Dane INFORMACYJNE (do uzupełnienia) Nazwa szkoły: Gimnazjum Publiczne im. Jana Pawła II w Somoninie ID grupy: 96/62_mp_g1 Kompetencja: Matematyka i przyroda Temat projektowy: Budowa cząsteczkowa materii. Semestr/rok szkolny: I 2009/2010

Agenda Budowa cząsteczek Budowa materii i cząsteczek Naukowcy zajmujący się tą tematyką w historii Mikroskop Budowa geologiczna Ziemi

Budowa cząsteczki Budowa cząsteczki Metanu Model „wypełniony” glukozy

Atom-najmniejszy składnik materii, któremu można przypisać właściwości chemiczne. Atomistyczną teorię budowy materii sformułował w roku 1808 John Dalton.

Budowa Glukozy Cząsteczka glukozy o wzorze sumarycznym C6H12O6 zbudowana jest z 6 atomów węgla, 6 atomów tlenu i 12 atomów wodoru. Glukoza to substancja biała, drobnokrystaliczna, która posiada słodki smak. Dobrze rozpuszcza się w wodzie, a jej odczyn jest obojętny.

Kwas mlekowy Kwas mlekowy otrzymuje się przez naturalną fermentację białego cukru spożywczego. Służy do bezpośredniego użycia jako środek zakwaszający, konserwujący i poprawiający walory smakowe. W odróżnieniu od octu kwas mlekowy jest całkowicie przyswajany przez organizm, a tym samym nie powoduje uszkodzeń wątroby, nerek, trzustki, pęcherza i woreczka żółciowego. Zastosowanie : W PRZEMYŚLE: -produkcja produktów owocowo-warzywnych -produkcja przetworów rybnych -produkcja napojów W ROLNICTWIE: -w żywieniu trzody chlewnej i drobiu -w sporządzaniu kiszonek -w lecznictwie weterynaryjnym

Budowa Cząsteczki Izobutanu

Dyfuzja Proces samorzutnego rozprzestrzeniania się cząsteczek lub energii w danym ośrodku (np. w gazie, cieczy lub ciele stałym)

Masa nienewtonowska Ma takie właściwości, że z jednej strony jest masą ciekłą, a z drugiej strony jest masa stałą.

Budowa materii i cząsteczek. Naukowcy zajmujący się tą tematyką w historii.

Jons Jacob von Berzelius Szwedzki chemik, mineralog, farmaceuta. W 1815 roku wprowadził obecnie stosowaną symbolikę chemiczną.

Karol Olszewski i Zygmunt Wróblewski Dwaj polscy uczeni, profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego. Światową sławę przyniosło im skroplenie po raz pierwszy azotu i tlenu w końcu XIX wieku.

Joseph Priestley Angielski filozof, fizyk i chemik. W 1774 roku odkrył tlen.

Maria Skłodowska-Curie Wielka polska uczona. Dwukrotna laureatka Nagrody Nobla (w 1903 roku wraz z mężem i Antoinem Becquerlem, w dziedzinie fizyki i w 1911 roku w dziedzinie chemii. Odkryła dwa pierwiastki: polon i rad.

Joseph John Thomson Brytyjski fizyk. Pod koniec XIX wieku, w 1897 roku odkrył istnienie ujemnie naładowanej cząstki mniejszej od atomu. Cząstkę tę nazwano elektronem.

James Chadwick Odkrył neutron, czyli cząstkę elektrycznie obojętną o masie około 1 u, a więc zbliżonej do masy protonu.

Niels Henrik David Bohr Duński fizyk (1885-1962). W 1913 roku ogłosił teorię, w myśl której elektron krąży wokół jądra po tzw. orbicie stacjonarnej, nie zmieniając swojej energii. Model atomu przedstawiony przez Bohra zgadza się z doświadczeniem tylko dla atomu wodoru.

Dimitrij Iwanowicz Mendelejew (ur. 26 stycznia/8 lutego 1834 w Tobolsku, zm. 20 stycznia/2 lutego 1907w Sankt Petersburgu) – chemik rosyjski, odkrywca (w roku 1869) prawa okresowości pierwiastków chemicznych.

Joseph Louis Proust Żyjący w latach 1754-1826 francuski chemik. Udowodnił, że metale w zależności od wartościowości mogą tworzyć więcej niż jeden związek chemiczny z tlenem i siarką. Odkrył też i otrzymał cukier prosty – glukozę.

John Dalton Angielski fizyk, chemik i meteorolog. Twórca nowożytnej atomistycznej teorii materii, odkrył prawo ciśnień cząsteczkowych, opisał wadę wzroku nazywaną później daltonizmem. Na jego cześć jednostkę masy atomowej nazwano daltonem (Da).

Amadeo Avogadro di Quarenga Fizyk włoski, profesor uniwersytetu w Turynie. Jeden z twórców podstaw atomistycznej teorii materii. Sformułował podstawowe prawo odnoszące się do gazu doskonałego.

Mikroskop Remigiusz Klasa Ia

Budowa Mikroskop optyczny to urządzenie do silnego powiększania obrazu, wykorzystujące do generowania tego obrazu światło przechodzące przez specjalny układ optyczny składający się zazwyczaj z zestawu od kilku do kilkunastu soczewek optycznych.

Mikroskop i jego budowa.

Budowa 1.Okular - służy do powiększenia obrazu tworzonego przez obiektyw mikroskopu 2.Tubus - jest elementem ruchomym, przesuwanym wzdłużnie w celu regulacji odległości pomiędzy obserwowanym obiektem, a obiektywem 3.Śruba markometryczna - służy do mierzenia przedmiotów z dokładnością rzędu 0,01 mm. 4.Śruba makrometryczna – jest większa od Śruby mikrometrycznej 5. Rewolwer - obracanie umożliwia prostą zmianę obiektywu, a tym samym używanego powiększenia. 6.Obiektyw – wytwarza bardzo silnie powiększony obraz 7. Kondensor - służy do równomiernego oświetlenia 8.Lusterko - służy do naświetlania badanego obiektu

pod mikroskopem Liść Kurz Krew Neisseria-Gonorrhoeae. Skórka cebuli

Najstarszy mikroskop

Budowa geologiczna Ziemi

Budowa geologiczna

Skorupa ziemska Skorupa ziemska: 1. Ocean 2. Dno basenu 3. Ryft 4. Grzbiet śródoceaniczny 5. Rów oceaniczny 6. Szelf 7. Stok kontynentalny 8. Skorupa oceaniczna

9. Skorupa kontynentalna 10. Nieciągłość Mohorovičicia 11 9. Skorupa kontynentalna 10. Nieciągłość Mohorovičicia 11. Warstwa skał osadowych 12. Warstwa bazaltowa 13. Warstwa granitowa 14. Płaszcz ziemski 15. Kierunek wsuwania się płyty oceanicznej pod kontynentalną 16. Linia, wzdłuż której następuje wzajemne przemieszczanie się płyt

Litosfera inaczej sklerosfera, zewnętrzna, sztywna powłoka Ziemi obejmująca skorupę ziemską i górną część płaszcza ziemskiego. Miąższość litosfery wynosi ok. 70-80 km, a jej temperatura dochodzi do 700°C. Generalnie występują dwa rodzaje skorupy ziemskiej.

Warstwa perydotytowa Warstwa perydotytowa - hipotetyczna dolna warstwa litosfery, znajdująca się pod skorupą ziemską. Występuje zarówno na obszarach zajętych przez bloki kontynentalne, jak i pod oceanami.

Płaszcz Ziemski Płaszcz to warstwa Ziemi grubości ok. 2900 kilometrów, leżąca pomiędzy skorupą a jądrem. W skład płaszcza wchodzi ok. 70% objętości skał ziemskich Astenosfera - warstwa płaszcza ziemskiego położona na głębokości od 100 do 400 km pod powierzchnią Ziemi.

Płaszcz ziemski dzielimy na: Płaszcz górny rozciąga się do głębokości ok. 400 km i charakteryzuje się znaczną plastycznością; jego górną, płynną część określa się mianem astenosfery; Sięga aż do głębokości 2890 kilometrów i jest najsłabiej poznany.

Jądro Ziemi Jądro Ziemi – wewnętrzna część kuli ziemskiej. Jądro Ziemi dzielimy na: Jądro zewnętrzne – ma grubość ok. 2080 km, jest ono płynne i o temperaturze ok. 4000-5000°C; Jądro wewnętrzne – ma promień o długości 1250 km, w odróżnieniu od zewnętrznego, wykazuje cechy ciała stałego o dużej sztywności.

Metody badania wnętrz Ziemi: Wiercenie Badanie geofizyczne Badanie lawy wulkanicznej

Wiercenie Wiercenia są dokonywane na stałym lądzie i na dnie morskim. Dostarczają informacji o składzie chemicznym skał oraz warunkach fizycznych panujących we wnętrzu naszej planety.

Badania geofizyczne Metoda ta polega na tym, że bada się prędkość z jaką fale sejsmiczne docierają do poszczególnych stacji sejsmicznych. Badanie te dostarczają najwięcej informacji.

Badanie lawy wulkanicznej Metoda ta polega na badaniu law wulkanicznych wydobywających się na powierzchnie ziemi. Badania te dostarczają wielu informacji o warunkach panujących we wnętrzu Ziemi.

Ciekawostka Najgłębsze wiercenie na świecie sięga 12289m w głąb Ziemi. Wykonano je z platformy wiertniczej w Zatoce Arabskiej, u wybrzeży Kataru, w maju 2008r. Panowała tam temperatura blisko 200°C.

Oceany Wody słone pokrywają w sumie blisko 3/4 (70,8%) Ziemi. Powierzchnia oceanów wynosi ok. 361 mln km², a ich łączna objętość ok. 1,3•1018 m³.

Mapa geologiczna Mapa geologiczna jest przykładem mapy tematycznej. Na mniej lub bardziej uproszczonym podkładzie topograficznym za pomocą kolorów przedstawiona jest treść geologiczna. Na mapie geologicznej pewna cecha skał budujących skorupę ziemską jest oznaczana odpowiednim kolorem. Najczęściej jest to wiek skał, rzadziej rodzaj skał, lub oba czynniki razem

Skamieniałości Skamieniałości – zachowane w skałach szczątki organizmów (skamieniałości właściwe, strukturalne), a także ślady ich aktywności życiowej (skamieniałości śladowe). Skamieniałości powstają w wyniku sumy procesów, którym uległy martwe organizmy.