Ideał kobiety na przestrzeni wieków

Kobieta Od zarania dziejów kobieta była i jest wzorem piękna, natchnieniem i muzą dla artystów. Kobieta – [łacińskie] domina – pani domu, „podmiot ludzki płci żeńskiej”. Prześledźmy ideał kobiety na przestrzeni dziejów.

Ewa - pierwsza biblijna kobieta

Ewa z hebrajskiego hawwa – „źródło życia”, takie imię Adam, nadał swojej stworzonej przez Boga towarzyszce.

Kobieta Dalekiego Wschodu Kanon kobiety Dalekiego Wschodu to charakteryzatorski makijaż, duża ilość pudru, wykonywanego z mąki ryżowej i ekstraktu kwiatu krokosza barwierskiego. Usta i policzki malowano na kolor czerwony. Do balsamów i pachnideł wykorzystywano ambrozję, tuberozę, kamforę i piżmo. Chińczycy byli wynalazcami lakieru do włosów, tuszu do rzęs, lakieru do paznokci a także lustra ze szkła.

Kobieta Dalekiego Wschodu

Ideał Egipcjanki (2850 pne - 332 pne)

Egipcjanki Miały twarz o prawie pergaminowej skórze. Dużą wagę przywiązywały do makijażu oczu: obrysowywano oko węglem, a powierzchnię powieki malowano zieloną farbą. Oczom nadawano charakterystyczny migdałowy kształt jak u ptaka. Za pomocą sadzy, oliwy i białka usztywniano i przyciemniano rzęsy. Wyrywano całkowicie brwi i malowano ich kształt na nowo. Do malowania ust używano ochry, która nadawała pomarańczowy bądź jaskrawo czerwony kolor. Na policzki stosowano liście henny. Pielęgnacja ciała, paznokci i włosów polegała na wonnych kąpielach z substancjami odtłuszczającymi takimi jak popiół i glina. Korzystano z kremów przeciwzmarszczkowych wyrabianych z wosku, oliwy z oliwek i cyprysa. Włosy farbowano za pomocą indygo, i henny. Sprasowany alabaster służył do wygładzania ścieranego uprzednio naskórka - swoisty peeling. W starożytnym Egipcie makijaż miał spełniać trzy podstawowe funkcje: zdobniczą, higieniczną i religijną.

Egipcjanki Paznokcie, podeszwy stóp i dłonie od wewnątrz malowano czerwoną henną ( działanie grzybobójcze) Myto się kilka razy dziennie: rano, przed i po każdym posiłku. Najczęstszym strojem były 2 fartuszki lniane, złączone po bokach w sukienkę na wąskich ramiączkach dobrze przylegającą do ciała. Palce ozdabiano pierścieniami (na dworze faraona pierścienie nosiły tylko niewolnice). W uszach kolczyki. W nosie często noszono złote obręcze (czasem zakrywały braki w uzębieniu). Na głowach noszono peruki, zwykle z ludzkich włosów na osnowie z włókien palmowych.

Królowa Nefretete 1250 pne

Grecja (1000 pne do 400 ne) Afrodyta- (bogini piękna i miłości początkowo również płodności, opiekunka małżeństw, a także portów i żeglarzy) była w czasach starożytnej Grecji uważana za ideał kobiety. Nadal kanonem piękna był brak opalenizny, dlatego też pudrowano ciało używając papki wybielającej wykonanej z miąższu chleba i mleka. Pielęgnacja i zdobienie oczu było bardzo podobne do tego ze starożytnego Egiptu. Grecy stworzyli także dużą gamę odcieni i barw powiek.

Grecja (1000 pne do 400 ne) Najczęstszy strój greczynek to peplos- czyli biała tunika, wykonana z cienkiej wełny, rozcięta z jednego boku, układająca się swobodnie w pionowe fałdy. Staranne fryzury: włosy rozdzielone na środku głowy i upięte z tyłu w węzeł. Często je rozjaśniano lub farbowano. Brwi czerniono sadzą z lampek oliwnych lub henną. Rzęsy przyciemniano i usztywniano mieszaniną sadzy, białka i oliwy. Powieki cieniowano czarnym węglem. Usta malowano jaskrawymi pomadkami. Biżuteria stosowana była z umiarem, doskonała pod względem artystycznym i technicznym.

Kobieta w VI w. pne

Amazonki - Fidiasza 440 pne o prawie męskiej posturze

Artemida z Luwru

Rzymska Matrona (200 pne do 330 ne)

Rzymianki Ideałem Rzymianki była kobieta dojrzała, dobrze zbudowana, o wydatniejszych niż w Grecji piersiach, odsłoniętych ramionach i szyi. Głównym strojem była tunika, sięgająca kolan lub niżej, z rękawami, zeszyta po bokach. Często noszono dwie tuniki – spodnią z długimi wąskimi ramionami i wierzchnią, dłuższą, z krótkimi, ale szerokimi ramionami. Być może znano bieliznę, ale dowodów na to jest bardzo mało. Wychodząc na zewnątrz zawieszano na ramieniu serwetkę (mappa) do wycierania kurzu i potu z twarzy. Lekki sandał grecki został zastąpiony sięgającym powyżej kostki trzewikiem (calceus) Noszono dużą ilość biżuterii: naszyjniki, diadem we włosach, bransolety na ręce, ramiona i dookoła kostek nóg, pierścionki. Noszono farbowane peruki (blond lub czarne). Używano różnych perfum.

Malowidło z Willi Misteriów w Pompejach 60 rok pne.

Średniowiecze (XII-XV wiek) Jedna z idei średniowiecza zakłada, że żadne piękno ciała nie da się porównać z pięknem duszy, ponieważ ciało jest synonimem diabolicznej urody, a więc grzechu. Włosy wręcz usuwano, zakrywano lub depilowano, ich pokazywanie traktowano jako hańbę. Z Bizancjum zapożyczono dostojną, hieratyczną długość szat, będącą również symbolem zamożności i dobrobytu, wskazującą na ekonomiczną i społeczną pozycję jego właściciela. Szaty były zwykle bogato zdobione (inaczej niż w gładkim, czystym antyku). Podstawowym krojem średniowiecza była obcisła, spodnia tunika z wąskimi, długimi rękawami i narzucona na nią luźna suknia wierzchnia nadająca esowatą linię postaci. .

Średniowiecze (XII-XV wiek) Włosy przykryte były czepkiem, o przeróżnych fasonach i kształtach. Czepce uwydatniały bardzo wysokie, wypukłe czoło (często dodatkowo wyskubywano część włosów celem optycznego uwypuklenia czoła). Kobieta średniowiecza winna być krucha, drobna i wiotka. Piersi małe, jędrne. Rozpuszczone włosy tylko u młodych dziewczynek, świętych dziewic i u Matki Boskiej. Wszystkie inne kobiety chodziły w czepcach, zwykle białych. Szyję okrywała chusta zwana podwiką. Twarz zbliżona do trójkąta o małych ustach, lekko czerwonych wargach, jasnych włosach i oczach, jasnej cerze.

Średniowieczne Madonny

Późne Średniowiecze Twarze i sylwetki krępe, bardziej charakterystyczne dla odrodzenia. Kobiety nosiły spiczaste buty przypominające ciżemki, wykonywały wiele prac – były karczmarkami, czy młynarkami .

Kobieta Renesansu (XIV-XVII wiek) Renesans zgodnie z założeniami humanizmu lansuje idee człowieka wyzwolonego o wszechstronnie rozwiniętym intelekcie i duchowości, a jego odkryte ciało jest symbolem piękna. Następuje powrót do form greckich i rzymskich. Wzorem renesansowej kobiety jest Wenus. Kobieta Odrodzenia to kobieta o barczystej sylwetce, zmysłowa, o zamaszystej i krępej budowie, zaokrąglona, z wyraźnym dekoltem. Piersi (zwłaszcza w renesansie włoskim) pokazywano niemal całe – podobały się piersi ciężkie, dojrzałe, położone blisko siebie. Włosy farbowane, błyszczące, rozpuszczone lub gładko uczesane i odsunięte z czoła.

Kobieta Renesansu (XIV-XVII wiek) W Renesansie często wytwarzały się odrębne, a nawet narodowe stroje, co powodowało, że Niemka, Włoszka, Francuzka czy Polka wyglądały inaczej. Za czasów Ludwików wyrocznią w modzie były paryżanki. Wysmuklenie ciężkiej sylwetki uzyskiwano poprzez wysokie drewniane buty na koturnach o wysokości 50 cm. Renesans odsłania głowy kobiet i ich dekolty. Obowiązuje bogata biżuteria.

Kobieta Renesansu (XIV-XVII wiek)

Kobieta hiszpańska XVI wieku

Kobieta hiszpańska XVI wieku Nosiła bogate, drapowane na rękawach koszule. Nacięcia w rękawach tworzyły siatkę, przez którą przebijał spodni materiał w innym kolorze. Katolicko ascetyczna Hiszpania rezygnuje z dekoltu. Ulubioną biżuterią Odrodzenia były perły.

Kobieta polskiego Renesansu (XV-XVIII wiek) Na ziemiach polskich wytworzył się specyficzny typ ubioru polskiej kasztelanki. Podstawowym ubiorem był kształciczek – suknia bez rękawów, z obcisłym stanikiem i szeroką, fałdzistą spódnicą. Pod kształciczek ubierano białą koszulkę o obfitych rękawach. Kreza pod szyją, podobnie jak koszulka wykonana była z cienkiego, szlachetnego płótna, flamandzkiego pochodzenia. Głowę przystrajano sztywną opaską – tocznicą, z przypiętym z boku wiankiem z kwiatów. Biżuteria bywała bardzo bogata, choć zwykle ustępująca hiszpańskiej.

Moraliści tego okresu mówili: (Bartosz Paprocki, 1575): ...U szat zbytnich ogonów abyś nie włóczyła. Bo nie złoto, ni szmaragd, ni perły cię zdobią Cnota tylko, nie ogon, co chrzęści za tobą….

Barbara Radziwiłłówna herbu Trąby

Coco Chanel (XX wiek)

Coco Chanel (XX wiek) Urodzona 19 sierpnia 1883, zm. 10 stycznia 1971 w Paryżu - francuska projektantka mody, od 1915 roku rewolucjonizowała damską modę, lansując ubrania o prostych sportowych fasonach bez ozdób.

Rok później Coco Chanel odrzuca – już na zawsze – gorset. W roku 1912 powstał prototyp biustonosza, a sięgające kolan pantalony i zapinane w kroku halki zastępowane są przez krótsze majtki. Rok później Coco Chanel odrzuca – już na zawsze – gorset. W 1921 roku stworzyła popularne do dziś perfumy – Chanel No. 5. Jej pomysły: sukienki i kostiumy z dzianiny, fryzury "na pazia", golfy, biżuteria (długie sznury pereł, łańcuchy, plastikowa biżuteria), "mała czarna" sukienka, spodnie – dzwony, prochowiec spotykały się z entuzjastycznym przyjęciem i uważane są za klasyczny kanon elegancji. Od 1983 roku firmą Chanel kieruje Karl Lagerfeld.

Pojawia się kostium kąpielowy dla kobiet Pojawia się kostium kąpielowy dla kobiet. A nocną koszulę zastąpiła szykowniejsza piżama.

Wprowadza przełom w modzie – spodnie w modzie damskiej i tzw. Coco Chanel (XX wiek) Wprowadza przełom w modzie – spodnie w modzie damskiej i tzw. styl na chłopczycę – chłopięca sylwetka i krótkie włosy.

Kobieta sex – appeal (XX wiek) Naturalną reakcją mody na płaską i kanciastą sylwetkę chłopczycy lat dwudziestych był zwrot w kierunku podkreślenia figury kobiecej obserwowany od początku lat trzydziestych. Dużą rolę w kreowaniu zmysłowej kobiety wampa odgrywa Hollywood – to czasy :

Grety Garbo,

Marleny Dietrich - chłopczyca

Jean Horlow

Coco Chanel (XX wiek) Podstawowym strojem staje się kostium, składający się z żakietu i ze spódnicy: – wizytowy, sportowy bądź wieczorowy. Spodnie nikogo już nie dziwią. Kobiety aktywizują się fizycznie – jeżdżą na rowerach, grają w tenisa, uprawiają sport.

Lata pięćdziesiąte (XX wiek) Lata bezpośrednio po wojnie przyniosły wielkie zubożenia Europy, dlatego wczesnopowojenna moda to głównie improwizacja (np. samodział).

Lata pięćdziesiąte (XX wiek) Wraca Coco Chanel z żakietem (z lamówkami i złotymi guzikami i z taką samą spódnicą). Następuje złoty okres stanika, często z miseczkami prawie szpiczastymi. Jedwabną i bawełnianą pończochę zastępuje nylonowa. Zdecydowanie króluje model MM (wzrost 164, waga 58).

Lata pięćdziesiąte (XX wiek) W roku 1947 Christian Dior lansuje „New Look” – szerokie spódnice na halkach, mocno zaznaczona talia i mała, dopasowana góra, podkreślająca kobiecość sylwetki.

Lata pięćdziesiąte (XX wiek)

Pojawiają się szpilki, które wyszczuplają nogi i całą sylwetkę, będące atrybutem kobiecości.

W roku 1946 Louis Reard prezentuje w Paryżu dwuczęściowy kostium kąpielowy nazwany „bikini”. Zdecydowanie króluje model MM.

Kobieta lat sześćdziesiątych Plastikowe sukienki z lat sześćdziesiątych w stylu „pop”

Młodzież drugiej połowy XX wieku

Typowa fryzura „punk”, fantazyjnie kolorowych Typowa fryzura „punk”, fantazyjnie kolorowych. Nie jest to jedyny rodzaj fryzury młodego pokolenia, ale raczej przykład, w jaki sposób różne subkultury wnikają w naszą modę, obyczaje i codzienne życie.

Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!   Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto! Postaci twojej zazdroszczą anieli, A duszę gorszą masz, gorszą niżeli!... Przebóg! tak ciebie oślepiło złoto! I honorów świecąca bańka, wewnątrz pusta! Bodaj!... Niech, czego dotkniesz, przeleje się w złoto !

DZIĘKUJEMY !!!