Ewolucja systemu wyborczego i partyjnego kształtowanie się systemu dwupartyjnego w USA

Kształtowanie się systemu partyjnego Pierwszy system partyjny: 1792-1824 Fedralist Party (Alexander Hamilton) Democratic-Republican Party (Thomas Jefferson oraz James Madison) podstawą partyjnego podziału jest do pewnego stopnia stosunek do federacji Partia Federalistów się rozpada wskutek ich opozycji wobec Wojny 1812-1814 w latach 1816-24 – na scenie jest tylko Partia Demokratyczno-Republikańska

Kształtowanie się systemu partyjnego Washington nawołuje, by pilnować trzech filarów: federalizm republikanizm demokracja

Kształtowanie się systemu partyjnego Drugi system partyjny 1824-54 Partia Demokratyczno-Republikańska ulega rozpadowi na dwie odrębne: Democratic Party (Andrew Jakcson, prezydent w latach 1829 – 1837) Whig Party – utworzona przez Henry’ego Claya system cechowała rosnące zainteresowanie wyborami (do Kongresu i prezydenckimi)

Kształtowanie się systemu partyjnego powstaje tradycja organizowania spotkań z wyborcami wyraźnego podziału partyjnego amerykańskiej prasy, wysoki stopień lojalności partyjnej Partia Demokratyczne – zdecydowany zwolennik Jacksońskiej wizji demokracji (dla ludu, niewykształconych, przeciwnik elit)

Kształtowanie się systemu partyjnego Demokraci są zwolennikami silnej władzy prezydenckiej, przeciwnicy istnienia Banku Stanów Zjednoczonych oraz przeciwni wspieraniu industrializacji z pieniędzy podatników Whigowie przyciągnęli bankierów, biznesmenów, część plantatorów z Południa zwolennicy silnego Kongresu oraz protekcjonizmu gospodarczego partia Whigów ostatecznie rozpada się, bo nie ma zgodnej polityki wobec niewolnictwa

Kształtowanie się systemu partyjnego trzeci system partyjny, 1854 – lata 90. XIX wieku zasadnicza różnica w porównaniu z poprzednim, to pojawienie się Partii Republikańskiej w 1854 r. podstawowy wyróżnik – przeciwna niewolnictwu poza tym: zwolennicy banku narodowego wspierania rozbudowy kolei wysokich ceł popierali Homestead Act (pozostałość Free Soil Party) oraz Land Grant Act

Kształtowanie się systemu partyjnego Republikanie dominują na Północy; tylko Nowy Jork i Indiana są w miarę wyrównane Demokraci od 1874 kontrolują tzw. „głębokie Południe” W tym czasie Demokraci wygrali wybory prezydenckie w 1856, 1884 oraz 1892 r. od 1874 do 1892 Demokraci kontrolują Izbę Reprezentantów osłabienie lojalności partyjnej; kampanie wyborcze stają się coraz bardziej zaciekłe

Kształtowanie się systemu partyjnego czwarty system partyjny, 1896 – 1932 najważniejsze partie już się nie zmieniają do dzisiaj są to Partia Demokratyczna i Partia Republikańska zmieniają się za to zasadnicze linie podziałów międzypartyjnych zasadniczo jest to czas zdominowany przez Partię Republikańską, za wyjątkiem okresu 1912-1920 (Wodrow Willson)

Kształtowanie się systemu partyjnego rozpad poprzedniego systemu spowodowany był głębokim kryzysem gospodarczym 1893 r. oraz wyborami z 1896 r. (wygrał William McKinley, R nad Williamem Bryanem, D) Bryan odwiedził w czasie kampanii ponad 500 miejsc kwestie: bimetalizmu, „gold standard” oraz ceł

Kształtowanie się systemu partyjnego w czasie wprowadzone są reformy postępowe w życiu politycznym wprowadzono prawybory (primaries) jako sposób wskazywania kandydatów na prezydenta bezpośrednie wybory senatorów: poprawka XVII (1913) poprawka XVIII – prohibicja (1919) zniesiona XXI poprawką w 1933 poprawka XIX – prawa wyborcze kobiet (1920)

Kształtowanie się systemu partyjnego piąty system partyjny 1933 do dzisiaj początek związany jest z Wielkim Kryzysem oraz Nowym Ładem (New Deal), planem uzdrowienia sytuacji społeczno-ekonomicznej Franklina Delano Roosevelta to jest system, w którym podziały partyjne przestają być tak oczywiste głosowania w Kongresie (ale dotyczy to też wyborów) łączą różne grupy interesu

Kształtowanie się systemu partyjnego powstają bloki wyborców (voting blocs) – niezależnie od zasadniczych zapatrywań politycznych głosują by poprzeć lub nie jakąś konkretną sprawę (np. wojnę w Iraku) podobnie dzieje się i w Kongresie pytanie – to dobrze czy źle; taka nieprzewidywalność głosowania kongresmanów?

Kształtowanie się systemu partyjnego przewaga Demokratów do 1964 roku od tego czasu Prezydenci raczej Republikańscy Senat bez wyraźnej dominacji, zwłaszcza od 2980 r. Demokraci zazwyczaj kontrolują Izbę, za wyjątkiem 1946, 1952 oraz od 1994 do 2004 r. 2006 – obie Izby stały się Demokratyczne Od 1932 roku Demokraci wygrali 7 z 9 wyborow prezydenckich (do 1964 r.), z Demokratyczną przewagą w Kongresie Od 1968 Republikanie wygrali 7 z 11 wyborów, przy podzielonym zazwyczaj Kongresie

Kształtowanie się systemu partyjnego zarejestrowani wyborcy: Republikanie 55 mln. Demokraci 72 mln. Niezależni 42 mln. (to oznacza niezdeklarowani – nie mogą brać udziału w primaries)

Partia Demokratyczne (Barak Obama) Izba – Nancy Pelosi Senat Joe Biden/Robert Byrd podstawowe problemy: płace minimalne służba zdrowia edukacja w szkołach wyższych prawa obywatelskie

szef partii – Michael Steele Izba – John Boehner Senat Mitch McConnell Partia Republikańska szef partii – Michael Steele Izba – John Boehner Senat Mitch McConnell problemy: wolność ekonomiczna ograniczanie wydatków moralność

Kształtowanie się systemu partyjnego

Wybory na przykładzie prezydenckich pierwszy etap – kandydowanie na wybór można się zgłaszać osobiście może być wysuwana przez grupę działaczy partyjnych w obydwu wypadkach – trzeba liczyć na poparcie większej ilości członków partii oraz działaczy partyjnych trzeba liczyć na pieniądze taka deklaracja następuje mniej więcej 2 lata przed wyborami!

Wybory na przykładzie prezydenckich do walki stają zazwyczaj osoby o doświadczeniu politycznym: senatorowie (Barak Obama) członkowie Izby (rzadko) gubernatorzy (Bill Clinton, George W. Bush, Ronald Reagan) w ramach kontynuacji – wiceprezydenci (George H.W. Bush)

Wybory na przykładzie prezydenckich w głównych partiach: Demokratycznej i Republikańskiej ostateczną nominację uzyskuje się poprzez wewnątrzpartyjne wybory w poszczególnych stanach mogą się odbywać: prawybory zebrania wyborcze czasem (ze względu na wcześniejsze podejrzane działania w partii jakiś stan ma zabronione przeprowadzanie prawyborów)

Wybory na przykładzie prezydenckich oprócz głosów zdobywanych w ten sposob są tzw. „endorsed votes” – wspierające to są głosy najważniejszych polityków partii – tzw. superdelegaci (kongresmanów, gubernatorów, prominentnych działaczy), liczone jakby oddzielnie

Wybory na przykładzie prezydenckich – tu Demokraci UNPLEDGED AND PLEDGED PARTY LEADERS AND ELECTED OFFICIAL DELEGATES The procedure to be used for certifying unpledged party leader and elected official delegates is as follows: Not later than March 1, 2008, the Secretary of the Democratic National Committee shall officially confirm to each State Democratic Chair the names of the following unpledged delegates who legally reside in their respective state and who shall be recognized as part of their state’s delegation unless any such member has publicly expressed support for the election of, or has endorsed, a presidential candidate of another political party; The individuals recognized as members of the DNC (as set forth in Article Three, Sections 2 and 3 of the Charter of the Democratic Party of the United States); and, The Democratic President and the Democratic Vice President of the United States, if applicable; and, All Democratic members of the United States House of Representatives and all Democratic members of the United States Senate; and, The Democratic Governor, if applicable; and, All former Democratic Presidents, all former Democratic Vice Presidents, all former Democratic Leaders of the U.S. Senate, all former Democratic Speakers of the U.S. House of Representatives and Democratic Minority Leaders, as applicable, and all former Chairs of the Democratic National Committee.

Wybory na przykładzie prezydenckich Pieniądze reguluje to The Federal Election Campaign Act (FECA) of 1971 obowiązek dokumentowania wszystkich wydatków wyższych niż 200 USD a także przychodów osoba może przekazać rocznie: 1 000 na kandydata w wyborach 5 000 na komitet akcji politycznej (Political Action Committee PAC) 20 000 na krajowy komitet partyjny

PAC może dać do 5 000 na kandydata w wyborach można starać się o wsparcie federalne w wyborach prezydenckich – nakłada to limity wydatków

Primary candidate may be eligible for matching funds after raising $100,000, in amounts of $5,000 from each of 20 States, in donations from individuals of $250 or less. Thereafter, the Fund matches each contribution of $250 or less until the total amount of public funds equals 50% of the candidate's primary spending limit. By linking the level of funds received to that of private funds raised in the primaries, the law seeks to insure receipt of public funds only by serious candidates (i.e., those who demonstrate public support by raising a sizable number of private contributions). In the general election, nominees of the major parties for President and Vice President are automatically eligible for a flat stipend from the Presidential Election Campaign Fund. In 1996, the major-party candidates, Bill Clinton and Bob Dole, each received $61.8 million for the general election (an amount which is adjusted every four years for cost-of-living changes). No private contributions may beaccepted by major-party candidates who receive general election public funding, except for a specified amount from their parties' national committees.